माहेरपण भावजयचे भाग 1(माहेरवाशीण)

"हो, नशीबच माझं..मला माहेर आहे ना! काहींना ते ही नसतं!" नाक मुरडत आणि हसत सत्या बोलली.
तिचे एक एक शब्द शीतलच्या जिव्हारी लागत होते पण शीतल अगदी तिच्या नावाप्रमाणेच शांत होती. कधी कोणाला उलट उत्तर नाही की दुखवणार नाही.
*****************
शीतल आणि विवेकची भेट कॉलेजच्या शेवटच्या वर्षीच्या निरोप समारंभाला झाली होती. शीतल अनाथ आश्रमात लहानाची मोठी झाली होती. स्वतःच्या हिमतीवर आणि स्कॉलरशिपच्या जोरावर तिने शेवटचं वर्ष पूर्ण केलं होत. अभ्यासू आणि कामसू मुलगी. शांत स्वभाव..कुणाच्या अध्यात नाही की मध्यात नाही. पार्ट टाईम जॉब करून आणि नोट्स वरून तिने सगळा अभ्यासक्रम पूर्ण केला होता. तिची जिद्द आणि मेहनत कॉलेजच्या सगळ्याच प्राध्यापकांना माहीत होती.
विविके पण अगदी तसाच.. लहान असताना वडील गेले त्यामुळे आईने खूप कष्टाने त्याला वाढवलं होत. आईचे कष्ट त्याने पाहिले होते म्हणून तो नेहमी जे असेल तेवढंच मागायचा. आपल्याकडे जे नाही ते मिळवण्याची जिद्द होती त्याच्यात पण कोणाकडून कधी कसली अपेक्षा नाही ठेवली त्याने त्यामुळे तो ही पार्ट टाईम जॉब करून अभ्यास करत होता.
विवेक थोडा बोलका होता पण शीतल मात्र अबोल.. मोजकच बोलायची त्यामुळे तिला जास्त मित्र मैत्रिणी नव्हते. निरोप समारंभाच्या दिवशी बाकी सगळ कॉलेज मज्जा मस्ती करत होत आणि ही दोघेच नोट्स काढत होते. प्रश्न उत्तर या निमित्ताने तो तिच्याशी बोलत होता. विविकेला शीतल आवडायची पण त्याने कधी हे सांगण्याच धाडस केलं नव्हत. दोघे एकाच वर्षाला होते पण मुलींचं कॉलेज वेगळं आणि मुलांचं वेगळं होत. सण समारंभ साजरा करायला दोन्ही कॉलेज एकत्र यायचे. त्यामुळे शीतलने कधी विवेकला पाहिले नव्हते पण विवेक मात्र रोज तिला पहायचा. त्याच्या आईला आणि घराला शितलच सांभाळू शकते याची त्याला खात्री होती. शेवटच्या दोन पेपर आधी विवेकने ही गोष्ट त्याच्या आईला सांगितली. मुळात आई बापाविना वाढलेली विवेकची आई ..तिला अनाथ असणं काय असतं हे चांगलच माहीत होत म्हणून तिने विवेकला शीतलला लग्नाची मागणी घालण्यास सांगितल.