टीवायएसएम कथा २ मॅग्नेटीझम
तो जाम वैतागला होता, उकाड्याने जीव मेटाकुटीला आला होता. कुठून झक मारली नि लाल एसटी पकडली... उघडीबोडकी माळराने, लाल धुळीचा लोट उडत जाणारा रस्ता, घामाघूम झालेलं शरीर, आणि बसमधला एक विचित्र वास... त्याने घड्याळात पाहिलं. अर्धाच तास झाला होता. होंडासीटी गाडी, आपला ड्रायव्हर... गाडीतलं ते अॅम्बीप्युअरचं कलोन, जराशा धक्क्याने हलणारी लाल चुटूक ओठांची मार्बल ब्युटीची छोटीशी बाहुली!... त्याने केसांत हात घातला, नि ते अस्वस्थपणे मागे केले.
‘अरे, यार... कुठलं तरी पुस्तक तरी उचलायला पाहिजे गाडीतून... वेळ तरी गेला असता!...’ तो मागे रेलला.
झोपण्याचा प्रयत्न केला, पण डोळे मिटले आणि त्याची चकचकीत होंडासिटी आणि तिचा इनरव्ह्यू डोळ्यांसमोरून तरळून गेला. त्यानं सुस्कारा सोडला. डोळे उघडले, आजूबाजूला पहिलं. तशी बस रिकामी होती, साधारणत: एकेक व्यक्ती आपापली खिडकी पकडून बसलेली होती. त्याने एकवार वळून साऱ्या बसमध्ये नजर फिरवली.
‘सारंच नीरस!... रंग उडालेल्या कॅन्व्हाससारखं, जुन्या धुळीत माखलेल्या ब्लॅक अँन्ड व्हाईट फोटोसारखं. आता पुढे कुठे बस थांबली तर बिसलेरी तरी घेऊ... तोंडाला कोरड पडलीये! शीट यार, तू म्हणजे पार मूर्ख आहेस रोहित!...’ तो स्वत:शीच म्हणाला. ‘यार, डोळे तरी मिटू या!... ओह, हा उजेड!’ त्याने मांडीवरचं जॅकेट चेहऱ्यावर टाकलं. आणि पाय जरासे पुढे करून रीलॅक्स झाला. तशातच त्याला थोडासा डोळा लागला.
काही वेळाने जरा उजव्या हाताला धक्का लागला, तसं त्याने चेहऱ्यावरचं जॅकेट काढून काहीशा रागाने पाहिलं, तो राग झोप मोडल्याचा होता, अनकम्फर्ट केल्याचा होता.
“ओह, आय एम सॉरी...” ती म्हणाली. त्याने झोपेतच “हंss...” असं म्हटलं. आणि परत जॅकेट चेहऱ्यावर टाकून झोपण्याचा प्रयत्न केला. पण आता झोप येत नव्हती. तो बाजूला बसलेला ओझरता चेहरा, पुन्हा बघण्याची त्याला अनावर इच्छा झाली.
‘पण आता डायरेक्ट जॅकेट कसं काढायचं? विचित्र दिसणार नाही? कोण आहे ती? सुंदर आहे? शीट यार! चेहरा नीट दिसला नाही!... आवाज कसा होता, एका वाक्यात कसा नीट कळणार?...’
‘रोहित यार... नो नो!... जाऊ दे, आपल्याला काय करायचंय? मी का अस्वस्थ होतोय? पाहू या एकदा जॅकेट बाजूला करून?...’
‘आर यू मॅड? इट डझन्ट लुक गुड!... कंट्रोल!... चूप बस, डोळे मीट! घट्ट...’ त्याने स्वत:ला सावरलं.
‘मूर्ख आहे का मी, चेहऱ्यावर जॅकेट आहे, आत डोळे मिटले काय किंवा नाही काय? तिला ते दिसणार आहेत का? स्टुपिड!...’ तो जॅकेटमध्ये हसला.
त्याला राहवत नव्हतं. शेवटी त्यानं एक बारीकशी हालचाल करून जॅकेट काढलंच. डोळे उघडले, हळूच! न जाणो तिचं आपल्याकडे लक्षच असेल तर?... त्यानं तिच्याकडं पाहिलं. ती पुस्तक वाचत होती मन लावून. एक नाजूकशी बट तिच्या कपाळावरून कानाशी झुलत होती. तिने मोठ्या रिंगा घातलेल्या होत्या. चेहरा वाचण्यात तल्लीन होता. अचानक तिचं त्याच्याकडे लक्ष गेलं. तिने ज्याप्रकारे त्याच्याकडे पाहिलं, त्याला ठसकाच लागला.
ती अवघडली. “पाणी!... पानी? डू यू नीड सम वॉटर?” तिनं काहीशा काळजीने विचारलं.
“या... नो... मीन्स येस... नीड सम वॉटर!...” तो म्हणाला
तिने तिच्या मोठ्याशा पर्समधून पाण्याची बॉटल काढली. झाकण काढून तिने ती त्याच्यासमोर धरली. रोहितची छाती धडधडायला लागली.
“प्लीज... हॅव सम...” पाणी देताना हलकीच नजरानजर झाली. तृषार्त आत्म्याची तहान भागवावी तसा घटाघटा पाणी तो प्यायला. ती पुस्तकात डोकं घालून वाचू लागली.
“ओह सॉरी... जास्त प्यायलो!..”
ती हसली.
“का का हसलात? प्लीज, टेल मी, व्हॉट...” त्याला अर्ध्यावर तोडून ती म्हणाली,
“मराठी?...”
‘काय म्हणू ही कोण असेल? नाही पण, मराठीचा अभिमान वगैरे!...’ असं मनातल्या मनात चालू असताना तो पटकन म्हणाला, “हो मराठीच!... पण कॉनव्हेंट, पाचगणी... म्हणून अॅक्सेंट नाही चांगलं!”
ती हसली, “ नाही नाही इट्स ओके!...”
रोहित एकटक तिच्याकडे बघत म्हणाला, “व्हॉट अबाऊट यू?...”
“मराठी!...” ती पुन्हा पुस्तक वाचू लागली.
“नो आय मीन... इंग्लिश बुक!... विच वन?...” तो विषय वाढवावा म्हणून म्हटला.
“अ सुटेबल बॉय... बाय विक्रम सेठ!”
‘आर यू अॅड्रेसिंग मी?...’ असं विचारायची त्याला अनिवार इच्छा झाली. पण तो गप्प बसला. तिची बट अगदीच अशांत, तर वाचणारे तिचे डोळे शांत!...
रोहित अतिशय अस्वस्थ झाला. काय करावं म्हणजे ही पुस्तक बंद करून माझ्याशी बोलेल, हा विचार त्याच्या डोक्यात येण्याची आणि तिने पुस्तक बंद करण्याची एकच गाठ पडली. पोटात आत खेचल्यासारखं त्याला झालं. पुन्हा जोरात धडधडायला लागलं. तेवढ्यात गर्दी चढली. तिला जाणाऱ्या येणाऱ्या लोकांचे धक्के बसत होते. ती ते पुढे सरकून, आत सरकून वाचवण्याचा प्रयत्न करत होती. त्याने तिच्या खांद्यावर हळूच टॅप केलं.
“प्लीज, ओ तुम्ही आत बसा.” तो म्हणाला.
तो उजव्या बाजूला सरकला, आणि ती त्याच्या अंगावरून आत सरकली, सरकतानाचा हलकासा स्पर्श झाला. तिच्या शरीराला एक सुंगध होता. ती बसली.
“थँक्यू, थँक्यू... व्हेरी मच...” ती गळ्यातल्या चेनशी चाळा करत हसली. त्यात ‘आर’ या अक्षराचं पेंडट होतं. रोहितचे डोळे चमकले.
‘नाव कसं विचारायचं? कदाचित बॉयफ्रेंडचं अद्याक्षर असेल. नको, पण विचारू या? नाव विचारायला कायए? आपल्याला काय करायचंय!...’ विचार झरझर सरकत होते. ती खिडकीतून बाहेर बघत होती.
“तुम्ही काय करता?” त्याने प्रश्न विचारला आणि आपल्यात आलेल्या अचानक धाडसाला त्याने मनातल्या मनात सलाम केला.
“मी रायटर आहे.” ती म्हणाली.
“ओह, मग इथे! आय मीन एसटीने, अशा गावात?...”
ती मनमोकळेपणाने हसली. माणसं, पात्रं आय मीन निरनिराळी कॅरेक्टर्स भेटतात, त्यांचे स्वभाव कळतात.”
“हो पण अशा एकट्या, डोन्ट यू फील इन्सिक्युअर? आणि इथे कुठे उतरलेलात?” पटापट बोलून गेला.
“चील!... अगदीच अननोन नाहीये मी या गावात. माझ्या आत्याचं घर आहे इथे. पण मुद्दा आत्याला भेटायचा नव्हता, तर गावात येऊन राहायचा होता! ग्रामीण कथा आहे माझी!...” ती हसून म्हणाली.
“माय गॉड एका कथेसाठी आलात तुम्ही इथे? मला या प्रवासाचा अस्सा वीट आला होता सांगू!...”
“होता मीन्स?”
‘ब्रिलीयंट आहे ही!...’ मनातल्या भावनेला नेमकं पकडल्यामुळे त्याची तारांबळ उडाली.
तो हसत म्हणाला, “ओके आय अग्री... माझी गाडी बंद पडली. ड्रायव्हरला म्हटलं तू रिपेअर करून घेऊन ये, मी बस पकडली. काहीच बघणेबल नव्हतं बसमध्ये, झोप येत नव्हती...”
ती काहीशा रागाने म्हणाली, “ मी बघणेबल आहे?”
“नाही नाही ओ, डोन्ट मिसअंडरस्टँड मी!...आय मीन...”
तिने त्याच्याकडे एकटक पाहत म्हटलं, “आय लाईक युवर कॉम्पलीमेंट!...”
“चला गाडी दहा मिनिटांसाठी थांबणार आहे...” कंडक्टर उतरता उतरता म्हणाला.
“हॅव सम टी...” तो उठत म्हणाला.
“थँक्यू, पण मी चहा घेत नाही!”
“ओह! मग कॉफी...” त्याने बसल्यामुळे चुरगळलेला शर्ट नीट केला.
“ती इथे मिळणार नाही!...”
“कॉफीचाही स्पेसिफिक ब्रॅन्ड आहे का?...”
“नाही नाही, यू प्लीज कॅरी ऑन...” ती हसत म्हणाली.
रोहित सीट्सना पकडत पुढे गेला. ती कमालीची सुंदर आहे, चेहऱ्यावर एक ग्लो आहे, मॅच्युअर लुक आहे... रायटर... त्याने सिगरेट लाईट केली. त्याचा एक झुरका हवेत सोडून सहज ती बसलेल्या खिडकीत त्यानं पाहिलं. तिचं लक्ष याच्याकडेच होतं. तो झटकन वळला. तिने नजर वळवली. त्याने बिसलरी घेतली. सिगरेट संपेपर्यंत तो खालीच थांबला. बसची बेल झाली. तो आत आला. तिने डोळे मिटले होते. तो जरा जोरात बसला, तीने डोळे उघडले.
“सॉरी, हे घ्या पाणी!”
“तुम्ही काय करता?” तिने पाणी पिता पिता विचारलं.
“आय एम रोहित, मी कम्प्यूटर इंजिनिअर आहे!” त्याने हात पुढे केला. तिने हात मिळवला.
“हाय, मी रैना...”
“वॉव काय सुंदर नाव आहे!... रैना..” “थँक्यू...” पुन्हा एक मिनिट शांततेत गेला.
“शुड आय आस्क यू, व्हेरी पर्सनल क्वश्चन?”
तिने जराशा संभ्रमात मान हलवली.
“डू यू हॅव बॉयफ्रेंड?आय नो... मी असं विचारायला नाही पाहिजे... पण...” तो पटकन बोलून गेला.
त्याला अर्ध्यावर तोडून ती म्हणाली, “त्याने काय फरक पडतो?”
“नो आय लाईक यू!...पण इफ यू आर एंगेज्ड...”
ती बाहेर बघत म्हणाली, “समजा मी असेल एंगेज्ड, तर तुम्ही मला कॉम्प्लीमेंट देणार नाही? एखादी व्यक्ती सुंदर वाटण्याचा आणि दुसऱ्या कोणाबरोबर असण्याचा काय संबध? जी गोष्ट चांगली आहे, तिला आपण अॅप्रिशिएट करतोच ना? मग व्यक्तीबद्दल का असू नये तसं? इव्हन आय लाईक यू!... यू आर डिफरंट!...” त्याच्या मनावरचा ताण काहीसा हलका झाल्यासारखा वाटला.
“रोहित... आपण खूप बंदिस्त करतो स्वत:ला. हे असं म्हटलं नाही पाहिजे, असं केलं नाही पाहिजे... इट इज राँग... वगैरे वगैरे... पण या सगळ्यात होतं काय माहितीये, आपण चांगलं बघायचं, त्याला चांगलं म्हणायचंच राहून जातं, हॅड यू नोटीस? कधी मनापासून ‘तू चांगला आहेस, तू छान दिसतोस, तू भारी आहेस...’ हे म्हणायचं राहून गेल्यावर उलट ओझ राहतं, दडपण राहतं... अनुभवलं आहेस कधी?”
रोहित विचारात पडलेला,बोलून गेला,“हो होतं असं!”
“तुला गर्लफ्रेंड आहे...”
“अगं, नाही तसं नाही...” तो गांगरला.
“अरे ऐक तर, तुला गर्लफ्रेंड आहे, म्हणून तुला मी आवडता कामा नये असं आहे का?...”
“अगं नाही, तसं नाही...” तो चाचरत म्हणाला.
“सुंदर, छान वाटलं तर त्याचं दिलखुलासपणे कौतुक करण्याचं धाडस असलं पाहिजे. नाहीतर त्या सौंदर्याचा अपमान होतो, असं मानणारी मी आहे!... आणि मी कुणाला छान, सुंदर म्हटल्याने माझी अॅस्थेटिकता दिसते ती वेगळीच!...” रोहितने आवंढा गिळला.
“रैना मला, इतकंच कळतं की, इट कान्ट वर्क आउट!...” आता मात्र रैना मन मोकळेपणाने हसली.
“माय गॉड, रोहित, इथे कुणाला वर्कआऊट करायचं आहे?... अरे आपल्यात काही रिलेशन आहे का?...”
“नाहीये का? लुक अॅट मी!... डोन्ट यू फील सो?... लुक अॅट मी...” रोहित अस्वस्थ होऊन म्हणाला.
“फर्स्ट साईट लव्ह कोणालाही होऊ शकतं!...”
“हे फर्स्ट साईट नाहीये!... तुझा धक्का लागला तेव्हाच मी खेचला गेलो तुझ्याकडे... अ मॅग्नेटीक पॉवर!... तुला नाही जाणवलं?” तिने रोहितच्या हातावर हात ठेवला.
“रोहित अशा वायब्रेशन्स असतात. ज्या तुम्हाला मॅग्नेटिक करतात, कम्फर्टझोन मधे घेऊन जातात. तुम्ही आपोआप अॅट्रॅक्ट होता... डोन्ट बी सो डिस्टर्ब!”
त्याने हात काढून घेतला, डोळे मिटले. “रैना, परत भेटू का आपण? व्हेअर डू यू स्टे?...”
तेवढ्यात त्याचा फोन वाजला. पलीकडे ड्रायव्हर होता. “साहेब गाडी तयार झाली. मी शिरूर फाट्याजवळ थांबलोय. तुम्ही कुठे आहात?” रोहितने आजूबाजूला बघितलं.
“मी बहुतेक त्याच्या जवळच आहे.”
“ठीक आहे साहेब तुम्ही या मग. मी आहे तिथं...”
“हो उतरतो. एसटीत आहे.” रोहितने रैनाकडे पाहिलं. ती त्याच्याकडे बघत होती.
“चल ना... मी सोडतो माझ्या गाडीतून... पुन्हा केव्हा भेटशील? फोन नंबर?” त्यानं एका दमात म्हटलं.
ती एकटक त्याच्याकडे बघत म्हणाली. “हा तुझा-माझा प्रवास, तो स्पर्शानंतरची धुंदी राहू दे ना अशीच!...”
“रैना, ट्राय टू अंडरस्टॅड, आय कॅन ड्रॉप यू, विल गेट मोर टाईम!...”
“हो पण तुझा ड्रायव्हर असेल, ती तुझी गाडी असेल, जशी इथे बस ही आपली एका सीटवरची सामाईक स्पेस होती, तशी नसेल!... तिथे आपण आत्ता भेटलो तसे नसू!... हा क्षण असाच पकडून ठेवायचा आहे मला!... तू जा...”
त्याने बाहेर बघितलं. त्यानं तिला हात मिळवण्यासाठी हात पुढे केला. तिनं हात मिळवला. त्यानं हलकीच तिची बट कानाच्या मागे केली.
“आय लव्ह यू...” ती हसली.
“आय लव्ह यू...” ती म्हणाली.
त्यानं तिला थोडंसं जवळ घेतलं. खांद्यावर थोपटलं. “खोटं... विसरून जाशील मला!...”
“काहीही, असं विसरता येतं?... रिअली?... यू थिंक सो?” तिने थेट विचारलं.
तो खाली मान घालून नाही म्हणाला. “आय विल मिस यू रैना... प्रत्येक पावसाळ्यात, प्रत्येक अश्रूत...”
“ओह, तू रडतोस?...” ती मूड बदलावा म्हणून थोडीशी हसत म्हणाली.
“रैना तू दुष्ट आहेस!... मी काही रडत वगैरे नाही हं! कधीच!...” “फक्त डोळे भरतात!...”
ती क्षीण हसली. “सोड ना, तू कसं लक्षात ठेवशील मला?” तो बाहेरच्या रस्त्याकडे पाहत म्हणाला.
“मी लिहून ठेवीन! मला, तुझ्या रुपानं एक कॅरेक्टर मिळालं.”
“मी कॅरेक्टर आहे रैना?...”
“रोहित, तुझी आठवण कित्ती वर्ष जिवंत राहील बघ!... अनुभव घेतल्याशिवाय तो लिखाणात उतरत नाही. ‘दर्द समझने के लिये, दर्द सहना पडता है!’... आणि टीवायएसएम...”
“कशाबद्दल?” तो उठत म्हणाला.
“मला हा अनुभव दिल्याबद्दल, एका कथेच्या क्रिएशनला मदत केल्याबद्दल...” तो नाराज होता, तरी हसला. डोळे डबडबले होते, जायचं नव्हतं, पण जावं लागणार होतं...
जॅकेट खांद्यावर टाकून तो दरवाज्यापर्यंत गेला. कंडक्टरने बेल वाजवली. बस थांबली. त्यानं दार उघडलं. खाली उतरला. कंडक्टरने बेल वाजवली. बस सुरु झाली. रैनाने खिडकीतून हात हलवला.
रोहित खिळून उभा होता. बस रैनाला घेऊन पुढे जात राहिली. रोहितच्या डोळ्यातल्या पाण्याचे डोह, रैनाच्या डोळ्यांतून हिंदकळले...
-उर्मी