मधुरीमा (भाग ९)

   एक दिवस संध्याकाळी मधुरा हॉस्पिटलमधून घरी आली होती. हॉलमध्ये कोणीतरी तिच्या बाबांच्या वयाची व्यक्ती आणि तिचे बाबा बसलेले होते. एकंदरीत गप्पा रंगात आल्या होत्या त्या दोघांच्या. मधुरा घरात जात होती तेव्हा तिच्या बाबांनी तिला आवाज दिला

"मधुरा, बघ तर आपल्याकडे कोण आलंय? ओळखलं का तू?" बाबा.

मधुराने प्रश्नार्थक नजरेने त्या व्यक्तीकडे पाहिलं.

"अगं, हा माझा मित्र दिनकर, माझ्याच बँकेत होता, मला मॅनेजरचं प्रमोशन मिळालं अन् हा पण सोलापूरला प्रमोशन वर गेला होता. बरं का दिनकर, ही आमची मधुरा. एम. बी. बी. एस., एम. डी. आहे, गोल्ड मेडलिस्ट." बाबा.

"अरे वा वा! छान छान! कशी ओळखेल रे ती मला. ती बारावीत असताना तिचा सत्कार झाला होता आपल्या बँकेत, त्या नंतर आपली तरी कुठे भेट झाली? मग डॉ. मधुरा, सध्या काय सुरू आहे क्लिनिक टाकलं की अजून काही?" दिनकर काका

"क्लिनिक नाही टाकलं काका अजून. डॉ. गिरीजा चौधरी यांचं हॉस्पिटल जॉईन केलंय सध्या. जॉबच म्हणा ना एका प्रकारचा. बरं बाबा मी आताच आलेय हॉस्पिटलमधून, थोडं फ्रेश होते." मधुरा कशीतरी सटकलीच तिथून.

  फ्रेश होऊन एक कप कॉफी बनवली आणि कॉफीचा आस्वाद घेत मधुरा जरा निवांत बसली होती. तसं पण आजचा दिवस खूप हेक्टिक गेला होता. सकाळपासून मोबाईलला हात लावायला सुद्धा वेळ नव्हता मिळाला. रीमाचे बरेच मेसेजेस आलेले होते. रीमाने तिकडे वापरले जाणारे इन्स्ट्रुमेंट्स, त्याच्या पद्धती मधुराला मेल केल्या होत्या. दुसरी एखादी मैत्रीण असती तर तिनी स्वतःला मिळालेलं ज्ञान स्वतःपुरत राखून ठेवलं असतं. पण रीमा त्यातली नव्हती, ती जे काही नवीन शिकेल ते सगळं मधुराला शक्य तेवढं मेल करत होती.  मधुरासुद्धा सगळ्या नोट्स लिहून ठेवत होती. रीमामुळे मधुरा थेरोटीकली सगळं शिकत होती, पण प्रॅक्टिकली सगळं कसं सांभाळायचं हे थोडं अवघड वाटत होतं तिला. डॉ. गिरीजा बऱ्याच नव्या गोष्टींचा, पद्धतींचा वापर करत होत्या त्यामुळे रीमा ने सांगितलेल्या बऱ्याच गोष्टींचा मधुराला उपयोग होत होता.

   रात्रीचे नऊ वाजले होते, आईनी मधुराला जेवणासाठी आवाज दिला, मधुरा किचनमध्ये जाऊन आईला हवी ती मदत करत होती. डायनिंग टेबलवर सगळं आणून ठेऊन, ताट वाढून तिने बाबांना आवाज दिला. बाबा आज भलतेच खुश वाटत होते. 'जुना मित्र भेटून गेला म्हणून खुश असतील कदाचित', मधुराने आपला अंदाज लावत होती. जेवताना आईच्या-बाबांच्या एकमेकांना काहीतरी खाणाखुणा सुरू होत्या. आपल्याबद्दल काहीतरी बोलायचंय हे मधुराला कळलं होतं. पण दोघेही असं का करताय हे काही कळत नव्हतं म्हणून ती शांततेत जेवण करत होती. जेवणं आटोपली होती आणि बाबा हॉल मध्ये जाऊन न्यूज बघत बसले होते. मधुराने आईला सगळं आवरू लागलं आणि त्या दोघी पण हॉलमध्ये येऊन बसल्या होत्या. मधुराचं समोरच्या टी पॉय वरचा पेपर घेऊन उगीच तो चाळणं सुरू  होतं. तेवढ्यात बाबा म्हणाले,

"मधू, आज माझा तो मित्र आला होता ना... दिनकर.. त्याच्या आत्ये-बहिणीचा मुलगा आहे म्हणे डॉक्टर. चांगला हाडाचा डॉक्टर आहे म्हणे. अग, म्हणजे काय म्हणता तुम्ही त्याला??? ऑर्थो सर्जन आहे म्हणे. एम. एस.  झालंय त्याचं. आता दिल्लीला आहे सध्या, एक मोठ्या हॉस्पिटलमध्ये जॉब  करतो म्हणे. घरी आई-वडील आहेत त्याच्या. ते गावाकडे असतात, भरपूर शेती आहे ती पण बागायती. एक मोठा भाऊ आहे, तो अमेरिकेत असतो त्याच्या कुटुंबासोबत. दिनकर हा त्याचा बायोडाटा देऊन गेला बघ."  बाबा एक दमात सगळं बोलून गेले.

   मधुराने तो बायोडाटा घेतला, न वाचताच तसाच टेबलवर ठेऊन तणक्यात तिच्या रूममध्ये निघून गेली होती.

"काय करावं या पोरीचं काहीच समजत नाही. एक गोष्ट पण धड बोलू देत नाही. गेली लगे तणक्यात. आपल्यालाच जुमानत नाही तर सासू सासाऱ्यांना काय विचारेल. मला तर वाटते हीचं लग्नच करू नाही. केलं तर हिच्या सासरी पदोपदी माझाच उद्धार व्हायचा, आईनी हेच शिकवलं का म्हणून." मधुराची आई थोडं चिडूनच बोलली.

"शांततेत घ्या थोडं , मधुराची आई. आपलीच मुलगी आहे. आपण नाही समजून घ्यायचं तर कोण घेईल तिला समजून. तसंही जेव्हा योग असेल लग्नाचा तेव्हाच होईल ते, आपण कितीही हात पाय मारले तरी जी गोष्ट जेव्हा व्हायची, तेव्हाच होणार."

"हो, योग असेल तेव्हाच होईल लग्नाचं. तेव्हा बरोबर बुद्धी ही होईल निर्णय घ्यायची. पण ही अशी बोलत नाही ना, मग आपण तरी कसं ठरवायचं काही, कस पुढं जायचं. आता बायोडाटा पाहून तिला योग्य वाटतंय, नाही वाटत काही तर बोलायला पाहिजे ना. आपल्यालाही मग समोरच्या माणसाला त्याप्रमाणे उत्तर देता येतं." आई.

" हम्मम्म...बरोबर आहे तुमचं...उद्या परत एकदा बोलतो मधुरासोबत..परमेश्वरा.. काय चालू आहे या मुलीच्या मनात ते तरी कळू दे.." बाबा.