मधुरीमा (भाग ३७ अंतिम)

"तुला आठवतं, तू जर्मनीला जाण्यापूर्वी एक आठवडा आधीच मी घरी गेलो होतो. \"फॅमिली प्रॉब्लेम आहे, आल्यावर सांगतो\" असं म्हणून मी गेलो होतो. माझी बहिण प्रेग्नंट होती. डिलीव्हरीसाठी आमच्याकडे आलेली होती. आठ महिने झालेले होते. तिच्या प्रेग्नन्सी मध्ये अचानक कॉम्प्लिकेशनस आले. तिला इमर्जन्सी ऍडमिट करावं लागलं. हे ऐकून माझे भाऊजी यायला निघाले. माझ्या डोळ्यासमोर माझी बहिण गेली आणि भाऊजी अपघातात वारले. छोटं बाळ वाचलं होतं. बहिणीच्या सासरकडचे बाळाला सांभाळायला तयार नव्हते. त्या बाळाला अपशकुनी म्हणत होते. माझ्या सख्या बहिणीचं बाळ ते… त्याला काय अनाथ आश्रमात सोडणार का? मी दत्तक घेतलं त्याला. तुझा फोन आला तेव्हा माझ्या बहिणीच्या आत्म्याला शांती मिळावी यासाठी आणि बाळाचं नाव ठेवण्यासाठी पूजा सुरू होती घरात. त्यांनंतर मी किती फोन केले तुला, पण तू फोन उचलले नाहीस. नंतर नंबर चेंज केलास. मला वाटलं तू आयुष्यात पुढे निघून गेलीस, लग्न वगैरे झालं असेल तुझं म्हणून मग तुला शोधलंच नाही. तुला माहीती होत ना, मागच्या महिन्यात डॉ.मधुरा कोलकात्याला आल्या होत्या कॉन्फरन्ससाठी. तुझ्याकडून त्यांचं नाव कितीदातरी ऐकलं होतं. त्यांच्याकडून तुझ्याबद्दल कळलं आणि आज मी इथे आलो. रीमा, मी ठरवलं होतं, लग्न करेल तर तुझ्यासोबत, नाही तर करणारच नाही. मी अजूनही लग्न केलं नाहीये. माझ्यासोबत लग्न करशील?" अरविंद बोलत होता. रीमाच्या डोळ्यातली विश्वासघाताची आग कधीचीच विझली होती, प्रेमाच्या श्रावणधारा मुक्तपणे बरसत होत्या. रीमाने अरविंदकडे बघितलं आणि त्याला गच्च मिठी मारली. सगळ्यांच्याच डोळ्यात आनंदाश्रू होते.