लव ट्रँगल भाग १०

              संध्याकाळची वेळ...सगळेच म्हणजे आपला ग्रुप समीरच्या घराच्या गच्चीवर निवांत गप्पा मारत बसला होता.  गच्ची म्हणजे हवेशीर जागा...वरती प्लास्टिक पत्र्याचे सुंदर नक्षीकाम असलेल छत...चारी कोपर्‍यात लाइटचे बल्ब आणि बरोबर छताच्या मध्यभागी आकर्षक असा कलरफुल बल्ब.
               सगळेच थकलेले होते. दिवसभर धावपळ झाली होती. त्यामुळे कुणी पडून होत तर कुणी बसुन गप्पा मारत होत. फक्त आशू मात्र तिथे दिसत नव्हती. कारण आम्ही वरती आहोत हे तिला कुणी सांगितलंच नव्हत. सगळे गुपचूप वरती निघून आले होते. कारणही तसंच होतं, नीलला तिला सरप्राईझ द्यायच होत. म्हणून प्लॅनिंग करुनच सगळे वरती जमले होते.
             "आत्या...सगळेजण कुठे आहेत ग?..केव्हाची शोधतेय मी."आशू सोयराबाईकडे येत विचारते.
              "अग मला तरी काय माहीत...असतील बाहेर नाहीतर, बसले असतील वरती गच्चीवर गप्पा मारत." सोयराबाई अस म्हणताच आशूच्या डोक्यात प्रकाश पडतो आणि ती लगोलग गच्चीच्या पायर्‍या चढून वर जाते. पण गच्चीचा दरवाजा बंद होता म्हणून ती सर्वांना आवाज देऊ लागली. " कुणी आहे का वरती  किती वेळ झालं शोधतेय तुम्हाला..आणि हा दरवाजा का बंद आहे?.."—आशू .
             " शूऽऽ श ऽऽ ती आली आहे..माहित आहे ना काय करायच ते.." नील सर्वांकडे बघून हळू आवाजात बोलतो तस सगळेजण डोळ्यानेच हो म्हणून सांगतात. आशूच्या हाकेला कोणाचाच प्रतिसाद मिळत नाही. तेव्हाच दाराची कडी सरकण्याचा आवाज तिला येतो.
         'ह्म्म..तर नक्कीच आहेत हे ईथे..पण दरवाजा का बंद करावा?..' आशू विचार करत असतेच की दरवाजा उघडला जातो पण काय तिथ तिला कुणीही दिसत नाही. सगळीकडे अंधारच अंधार असतो. तरीही ती पुढे येवून आवाज देवू लागते. " नमे...कुठ आहेस? आणि बाकी सगळे?" तरीही कुणाच उ ना चू.. शेवटी वैतागून तीच माघारी जायला वळते तेव्हाच लाइटचा एक बल्ब चालू होतो आणि त्या ठिकाणी ऋतू, राधा हातात गुलाबाचं फुल घेऊन उभ्या असतात...आशू त्यांना काही बोलणार ईतक्याच दुसर्‍या कोपऱ्यातील बल्ब चालू होतो आणि तिथे समीर आणि राजा गुलाबाचं फुल हातात घेऊन उभे असतात. त्या उजेडात बाजूच्या कोपर्‍यात उभ्या असलेल्या नमू आणि श्वेता ही आशूला दिसून येतात त्याच्याही हातात तशाच गुलाबाचं फुल होत. क्षणातच तिथला ही बल्ब चालू होतो. पण त्या सगळ्या बल्बचा प्रकाश ठराविक अंतरापर्यंतच मर्यादीत होता. त्यामुळे गच्चीच्या मध्यभागी उभ्या असलेल्या आशू पर्यंत तो प्रकाश पोहोचू शकत नव्हता. कारण तेथील बल्ब ऑफ होता.
                नेमक काय चालू आहे हे तिच्या लक्षातच येईना. त्यांना सर्वांना पाहून तीला हायसं वाटलं पण तीच मन फक्त नीलला शोधत होत. 'हे सगळेजण ईथे मग नील कुठे आहे? गेला असेल घरी कदाचित, तो मला थोडीच सांगणार आहे..पण असा श्वेताला ईथेच सोडून एकटा निघून जाणं शक्य नाही.' मनात नानाविध विचार येत होते.
                    
                क्षणातच मध्यभागी असलेला बल्ब चालू होतो आणि आशूच्या डोळ्यावर विश्वासच बसत नाही.
-----------------------------------------------------