Love: Sky Is not the limit 32
भाग 32
पूर्वार्ध:
“आज दिसले नाहीत.. एकदा बघूनच घेते..” विचार करत तिने दारावर नॉक केले. आतून काही आवाज आला नाही, पण दार उघडेच होते. तिने आतमध्ये डोकावून बघितले तर आत कोणी नव्हते. ती हळूच आतमध्ये आली आणि इकडेतिकडे बघू लागली. एक छोटीशी खोली होती, त्यात एक कपाट, एक बेड आणि बाजूला टेबल खुर्ची. त्यालाच लागून बाथरूम. तिचे लक्ष एका भिंतीवर गेले तर त्यावर तिला मनुष्यरुपी सावली दिसली. तिने तिकडे बघितले तर तिच्या ओठांवर मोठी स्माइल आली. समीर तिथे पुढे असणाऱ्या एका छोट्या स्टॅन्डिंग बाल्कनी मध्ये उभा फोनवर बोलत तिला पाठमोरा होता.
“ओह डॉक्टर, असे वाटतेय असे लगेच तुमच्या मिठीत यावे, हाय रब्बा, किती म्हणजे किती तरसावे या दिलाला.. हेय दिल के डॉक्टर..” त्याला बघत ती मनोमन त्याला हाक मारत होती. तेवढ्यात त्या भिंतीवर त्याची सावली एका हात पसरवून दिसली, जसे काही तिला मिठीत घेण्यासाठी त्याने हात पसरला असावा.
आता पुढे….
“देवा , एवढ्या लवकर ऐकले तू…” खुश होत ती त्याच्याकडे धावत जाणार तोच तिला तो आळस घेण्यासाठी हात पसरलेला दिसला. ते बघून तिचे मन खट्टू झाले.
“कोई बात ना डॉक्टर.. हा पण दिवस येईल लवकरच..” म्हणत तिने भिंतीवर असलेल्या त्याच्या सावलीलाच मिठी मारली. फोन वर बोलतांना त्याच्या ओठांची हालचाल तिला त्या सावलीत स्पष्ट दिसत होती. तिने हळूच त्याच्या ओठांवर म्हणजे त्या भिंतीच्या सावलीवर ओठ टेकवले अन् स्वतःशीच हसत लाजली.
“मिस..” आवाज देत तो विचित्र नजरेने तिला बघत होता.
“किस.. तुम्हाला किस करत होते.. “ ती डोळे मिचकावत म्हणाली.
“तुम्ही तुमची लिमिट क्रॉस करत आहात मिस..” तो थोडे रागानेच म्हणाला.
“तुम्हाला किस करायला मला वेळ नाही लागणार डॉक्टर.. पण सध्या एनर्जी बूस्टर लागतेय म्हणून इतक्यात चालवले.. तुमच्या लाईफ मधून माझी एक्झिट मृत्यू शिवाय कोणीच घडवून आणू शकत नाही, तुम्ही पण नाही....” ती बोलतच होती तिचा फोन वाजला.
“........” पलीकडून काहीतरी बोलणे झाले.
“येतेय मी..” तिने फोन ठेवला.
“भेटूच…” म्हणत ती अक्षरशः तिथून पळाली.
तो मात्र भिंतीवर उमटलेल्या तिच्या ओठांच्या चिन्हाकडे बघत होता.
*****
“कुठेय प्रिया?” आज्ञा मोठमोठी पावले टाकत निशाने फोन वर सांगितलेल्या हॉस्पिटलमध्ये पोहचली होती.
“डॉक्टर, तिला बघत आहेत..” निशाने सांगितले. दोघीही बोलत बोलत चेकअप रूम जवळ आल्या. तिथे त्यांच्या सगळ्या मैत्रिणी जमल्या होत्या. कॉलेजचा काही स्टाफ पण होता.
“आधीतर डॉक्टर केस घेत नव्हते, पण मग मी तुझ्या वडिलांचे नाव सांगितले, मग तयार झालेत..” निशाने माहिती पुरवली.
“हम्म..”
सगळे तिथे बाहेर उभे , डॉक्टर बाहेर येण्याची वाट बघत होते.
“थोडक्याने डोळे वाचलेत..” निशा.
“हम्म..” आज्ञाने स्वतःला बरेच स्थिर ठेवले होते, पण आतमधून रक्त उसळत होते. तेवढ्यात डॉक्टर बाहेर आलेत.
“पेशंट आऊट ऑफ डेंजर आहे.. थोडक्यात डोळे वाचलेत पण चेहऱ्याचा उजवीकडील भाग आणि गळा आणि हातावर ऍसिडचे प्रमाण जास्त होते, तर त्यांना थोडा त्रास होईल पण होतील ठीक. सध्या तुम्ही कोणी आतमध्ये जाऊ शकत नाही.” बोलून डॉक्टर त्यांचे काम करायला गेले.
“हम्म..” आज्ञा बाहेरून प्रियाला बघत होती. हळुहळू कॉलेज मधील बघ्यांची गर्दी वाढत होती. पोलिस कंप्लेंट झाली होती. इकडे आज्ञाने कोणातरी मेसेज करून एक नाव आणि फोटो पाठवून त्याचे लाइव लोकेशन माहिती पाठवायला सांगितली. पुढल्या ५-७ मिनिटात त्या व्यक्तीची पूर्ण माहिती तिच्या फोन मध्ये होती.
“निशा, काही लागले की लगेच कॉल कर. मी आलेच जरा हिशेब चुकता करून.. “ आज्ञा शर्टच्या हाताच्या बाह्या वरती करत म्हणाली.
“अगं पोलिस कंप्लेंट केली आहे..” निशा.
“ त्यांचे ते बघतील, माझा हिशेब वेगळा आहे.. लक्ष ठेव..” म्हणत तिने कोणालातरी फोन फिरवला आणि तिच्या बुलेटवर जाऊन बसली.
आज्ञा एका मोहल्यात पोहचली होती.. तिच्या पाठोपाठ दोन हट्टेकटे धिप्पाड असे दोन माणसं सुद्धा होती. तिच्या हातात एक हॉकी स्टिक होती आणि ती घरच्या दिशेने निघाली होती.
“सचिन ssssss..” तिने त्याच्या घरासमोर उभे होत मोठी डरकाळी फोडली. तिच्या आवाजाने त्या घरातून एक महिला बाहेर आली. आजूबाजूची लोकं सुद्धा जमू लागली.
“कोण…” ती महिला बोलत होती की ती घरात घुसली बघते तर सचिन आपल्या मित्रांसोबत पार्टी करतांना दिसला.
“या सच्याच्या नादाला लागले की काय होते, आता समजेल त्या आज्ञाला अन् माझं प्रेम झिडकारात होती ना ती प्रिया.. आता कोणाच्या प्रेमाच्या लायकीची नाही राहिली.. अन् पोलीसही आपल्यापर्यंत पोहचू शकत नाही.. बिचारा तो.. कोणाची होती रे ती गाडी..” सचिन हसत हसत बोलत होता.
“आणि जिवंतपणी मरण काय असते, ते तुला आता मी दाखवणार....” म्हणतच तिने त्याची कॉलर पकडली. तेवढ्यात त्याचे बाकीचे मित्र तिच्यावर धावणार तोच तिने त्याला खोलीबाहेर ढकलले अन् खोलीचा दरवाजा बाहेरून बंद केला. तिचा अवतार बघून सचिन “ तो मी नव्हेच” ची साळसूदपणाची भूमिका घेत बाहेर आला आणि प्रिया कशी त्याला त्रास देत होती, त्याच्या मागे लागली होती अशी आपल्या आईवडिलांना चुकीची कथा सुनावू लागला. आज्ञा बरेच वेळ शांतपणे त्याची बडबड ऐकत उभी होती. एव्हाना आतमध्ये बंद असलेले त्याचे मित्रही बाहेर आले होते आणि सचिनच्या गोष्टीत हो ला हो करू लागले.
“त्या घमेंडी मुलीवर ऍसिड हल्ला झाला, त्यात आमचा काय दोष? ती होतीच तशी.. मुलांना आपल्या मागे भुलवायचे, दुसरा श्रीमंत मुलगा भेटला की याला सोड,त्याला पकड.. #@#@#” त्याची प्रियाविषयी घाण शब्दात बडबड सुरू होती की तेवढ्यात आज्ञाने जोरदार एक चपराक त्याच्या गालावर ठेवली.. बेसावध तो अचानक पडलेल्या चपराकीने खाली पडला. तिने हातातली हॉकी स्टिक घेतली आणि त्याला मारायला सुरुवात केली.
आज्ञाने त्याला का मारले, हे कुणाला कळत नव्हते.
“अहो, कोणी थांबवा या मुलीला, माझ्या मुलाचा जीव घेईल ती..” त्याची आई त्याच्या वडिलांना म्हणाली. काही लोकं अन् त्याचे मित्र, वडील त्याला वाचवायला म्हणून पुढे आलेत तर तिच्या बॉडीगार्डनी त्यांना अडवून धरले होते. त्यांना जागचे हालताही येत नव्हते.
आज्ञा सचिनला मिळेल त्या जागी मारत होती. हळुहळू त्याच्या नाका तोंडातून रक्त बाहेर येऊ लागले.
“मी.. मी काही नाही केले.. आई आई.. मी काही नाही केले, वाचवा मला, ही मुलगी वेडी आहे..” तो घाबरत बोलत होता.
“कोणीतरी पोलिसांना फोन करा.. हे गुंड घरात घुसून मारतात आहेत..” त्याची आई रडत बाहेर जमलेल्या गर्दी कडे बघत विनंती करत होती.
आज्ञाने आता हॉकी स्टिक पण फेकून दिली होती आणि आपल्या हातापायांनी त्याला तुडवत होती. आतापर्यंत त्याची बरीच हाडे तुटली होती. जमलेली गर्दी तिचा रुद्रावतार बघून हक्केबक्के झाले होते. तिचा तो अवतार बघून कोणाचीच मधात पडण्याची हिंमत होत नव्हती.
एवढ्यात पोलिसांच्या गाडीचा आवाज येऊ लागला. गर्दीपैकी कोणीतरी पोलिसात फोन करून इथे सुरू असलेली माहिती दिली होती. थोड्याच वेळात तिथे दोन पोलिस आणि त्यांच्यासोबत महिला पोलिस आलेत. त्यांना बघून सुद्धा आज्ञाचे हात थांबले नव्हते. सचिन बेशुद्ध पडला तेव्हा तिने त्याला सोडले होते. पोलिस महिलेने तिचा हात पकडला आणि तिला गाडीत बसण्याचा इशारा केला.
“एक मिनिट..” म्हणत तिने परत हॉकी स्टिक उचलली आणि एका जागी उभ्या असलेल्या त्याच्या मित्रांच्या पायांवर हॉकी स्टिकने रपारप वार करू लागली. घामाजोखळ झालेल्या आज्ञाने स्टिक फेकून दिली आणि पोलिसगाडीत जाऊन बसली.
“चौकशी सुरू आहे, लवकरच येऊ.. त्याला दवाखान्यात घेऊन जा.. “ म्हणत पोलिस दुसऱ्या पोलिसाला इशारा करत त्याच्या आईवडिलांना उद्देशून म्हणाला. पोलिस गाडी आद्न्याला घेऊन निघून गेली.
*****
“समीर, पोलिसांनी आज्ञाला अटक केली आहे.” राज समीरच्या खोलीत येत म्हणाला.
कॉलेज मधील घटना असल्यामुळे सायलीने लगेच राजला फोन करून कळवले होते.
“हम्म.. “ समीर समोर सुरू असलेला टीव्ही बघत होता. टीव्हीवर सुद्धा आज्ञाची न्यूज सुरू होती. ऍसिड अटॅक सारखी मोठी घटना घडल्यामुळे ती बातमी वाऱ्यासारखी सगळीकडे पसरली होती.
“समीर, तिची बेल करायला जायला हवे. मी इथला नाही, तू लोकल आहेस.. चल लवकर.” राज.
“नाही..” समीर शांतपणे म्हणाला.
*****
क्रमशः