भाग 33
"समीर, आज्ञाला पोलिस अटक झाली आहे.." राज समीरच्या खोलीत येत म्हणाला.
"हम्म.." समीर खूप शांत होता.
" तिची जामीन घ्यायला हवी.."
" अर्धमेले करून आल्यात त्या मुलाला.. तो अजूनही शुद्धीत आलेला नाही. "
"त्याने कामच तसे केले आहे.."
"पोलिसांनी बघितले असते.." समीर शांत पण कुठल्याशा काळजीत वाटत होता.
"बरं पण आता चल, संध्याकाळ व्हायच्या आत जायला हवे, नाहीतर पेपर्स प्रोसेस व्हायला वेळ लागेल."
"मला माझी इतर महत्वाची कामं आहेत. वेळ नाही. " समीर.
"व्हॉट? " राज त्याला बघून एकदम आश्चर्चकित झाला.
"त्यांचा माझा काय संबंध? माझे पेशंट आहेत, मला त्यांना बघायला जायचे, ते सगळ्यात महत्वाचे काम आहे."
"समीर, मला माहिती आहे, तुला पण त्या आवडतात."
"नाही.. मला ही अशी गुंडागर्दी करणारी मुलगी आवडत नाही. चल मी जातोय.." म्हणत समीर ने आपला कोट उचलला.
"समीर, मला माहिती आहे तुला त्रास होतोय.. तुझ्या चेहऱ्यावर सगळं दिसत आहे. आज्ञाला त्रासात बघून तुला त्रास होतोय. का हट्टीपणा करतोय? तू सुद्धा प्रेम करतोय.. तू सुद्धा त्यांच्या प्रेमात पडला आहेस.. accept का करत नाहीस.."
"तुला गैरसमज झाला आहे, मी कोणाच्या प्रेमात नाही. मी फक्त आपल्या कामाच्या प्रेमात आहे.. बस." समीर.
"का हट्ट सोडत नाहीस? " राज.
"मी काय हट्ट केला? जबरदस्तीने प्रेम होत असते काय? आणि तू माझ्यावर जबरदस्ती का करतोय, नाहीये प्रेम तर नाहीये.." समीर थोडा चिडत म्हणाला.
"ओके फाईन. पण तरीही तुझी गरज आहे. त्यांचे वडील कुठल्यातरी दौऱ्यावर गेले आहेत, त्यात ते बिझी आहेत, आणि त्यांची आई, सावत्र आई तशी फार काही मदत करत नाहीये. मी इथला नाही, बेल करायला कुणी लोकल गार्डियन लागते, सो तुझी गरज आहे. " राज आता सरळ सरळ बोलत होता.
"माझा या गोष्टीशी काहीही संबंध नाही आणि गुन्हा केला असेल तर शिक्षा भोगायला हवीच.." म्हणत तो बाहेर निघून गेला. त्याला बघून राजने कपाळावर हात मारून घेतला.
" एक नंबरचा हट्टी आहे तुझा भाऊ." राजने सायलीला फोन केला.
"म्हणजे?" सायली.
"आद्न्याची जमानत घ्यायला नकार दिला.." राज.
"का?" सायली.
" कारण तुझाच भाऊ.. तुमची तत्व, तुमचे रूल्स.." राज.
"राज sss??"
"चुकीला शिक्षा असायलाच हवी म्हणतोय.." राज.
"मग आता?" सायली.
"तूच बोल आपल्या भावासोबत.. मी आणखी काही नाही करू शकत.." राज.
"नाही ऐकणार तो.." सायली.
" कठीण आहे आज्ञाचे.." त्याने स्वतःशीच नकारार्थी मान हलवली.
"म्हणजे?"
" नथिंग.. त्यांच्या वडिलांना कॉन्टॅक्ट लवकर झाला तर होईल लवकर काही.." राज.
"हम्म, पण ती चुकीची नाहीये, फक्त प्रकरण शांततेने हाताळत नाही, एवढेच.." सायली.
"तिथेच तर मोठा प्रॉब्लेम आहे.." राज समीरला आठवत म्हणाला.
"राज, आज्ञा ठीक असेल ना? " सायलीच्या आवाजात काळजी होती.
" नेत्याची मुलगी आहे, डोन्ट वरी.." राज.
"ठीक आहे. बोलते नंतर.."
"सायली..." ती फोन ठेवणार तेवढ्यात त्याने हाक मारली. त्याच्या हाकेत तिला तिच्याबद्दल काळजी जाणवली.
" मी ठीक आहे, डोन्ट वरी. पण मैत्रिणीची काळजी वाटणारच ना.. " सायली.
"हो. होईल सगळं ठीक." म्हणत त्याने फोन ठेवला.
***
पोलिसस्टेशनमध्ये आज्ञा बरीच शांत बसली होती. तिचे बाबा सध्या निवडणुकांमध्ये व्यस्त आहेत, तिला माहिती होते. दुसरे कोणी जवळचे म्हणावे, असे कोणी नव्हते. आतापर्यंत जेवढे तिने समीरला जाणले होते, त्यावरून तो सुद्धा इथे येईल याची तिला शाश्वती कमीच होती. तिच्यावर त्याचे प्रेम आहे की नाही हा प्रश्नच नव्हता, पण त्याला हे मारामारी, गुंडागर्दी करणे आवडत नाही, तिला ठाऊक होते. समीरला काय आवडते तिला माहिती होते, पण तिने मात्र अजूनही स्वतःला त्याच्यासाठी बदलले नव्हते, कदाचित जशी आहे तशी त्याने तिला स्वीकारावी, अशी तिची इच्छा असावी.
संध्याकाळ झाली होती पण तिच्या वतीने अजूनतरी तिथे कोणी आले नव्हते. ही रात्र तरी आता तिथेच घालवावी असे चिन्ह दिसत होते.
***
रात्र होत आली होती, एक सेमिनार आटोपून समीर आपल्या केबिन मध्ये बसला होता. त्याची घरी जाण्याची अजिबात इच्छा होत नव्हती.
समीर चेअरला रेलून बसला. गळ्यातील टाय ढीली केली. वारंवार केसांतून हात फिरवत होता. पाणी पिऊन झाले होते तरी घसा कोरडा जाणवत होता. जीव अस्वस्थ वाटत होता, कशातच लक्ष लागत नव्हते. असे का होतेय, त्याचे त्यालाच कळत नव्हते.
अस्वस्थ होत तो येरझाऱ्या घालत होता. सहज त्याचे लक्ष काचेतून बाहेर गेले, तिथेच जिथे नेहमी आज्ञाचा ग्रुप घोळका करून बसत आणि अचानक त्याला तिथे डोळ्याला दुर्बिण लावून त्याच्याच केबिनकडे बघणारी आज्ञा दिसली, आणि त्याच्याही नकळत त्याच्या ओठांवर हसू उमलले. तो बराच वेळ एकटक त्या दिशेने बघत उभा होता. एक मोठा ट्रक तिथून गेला आणि तो भानावर आला. त्याने लगेच आपल्या गाडीची चावी घेतली आणि बाहेर पडला.
****
"राज, दादा अजून घरी आलेला नाही, त्याचा फोन पण स्विच ऑफ येतोय. " सायलीने राजला समीरची विचारपूस करण्यासाठी फोन केला होता.
" फोनची बॅटरी गेली असेल, डोन्ट वरी, मी कळवतो." राज.
"ओके. बाय."
राजचे काम आटोपले होते. त्याने हॉस्पिटल मध्ये चौकशी केली तर समीर आधीच बाहेर निघून गेला कळले. समीर उगीच बाहेर टाईमपास करत फिरणारा मुलगा नव्हता. काम, हॉस्पिटल आणि घर हीच त्याची ठिकाणं होती. थोडा वेळ विचार करत त्याला काही सुचले आणि तो गाडी घेऊन बाहेर पडला आणि त्याने विचार केलेल्या निश्चित स्थळी तो पोहचला. समीर
ची कार बघून त्याचे ओठ रुंदावले.
ची कार बघून त्याचे ओठ रुंदावले.
"फायनली, या हट्टी ऋषीची देवसेनेने तपस्या भंग केलीच तर... " समोर चहा टपरी जवळ उभ्या असलेल्या समीरला बघून तो स्वतःशीच हसला.
"सायली, समीरला एक इमर्जेन्सी आली आहे, तर तो उशिराने किंवा मग सकाळीच घरी येईल. काकूंना सांग आणि तू पण झोप." राजने समीर ठीक असल्याचे सायलीला फोन वरून कळवले. गाडी बाजूला पार्क करत तो हळूच त्याच्या बाजूला जाऊन उभा राहिला.
"इथे उभे राहून, दाराकडे फक्त बघत राहिल्याने त्या दिसणार नाही." राज समीरच्या कानात कुजबुजला. त्याच्या आवाजाने समीरची लागलेली तंद्री भंग पावली.
"काय?" अचानक राजला तिथे बघून समीरच्या चेहऱ्यावर आश्चर्य मिश्रित भाव होते.
"मी पण तेच म्हणतोय , काय? तू इथे काय करतोय?" राज भुवया उडवत म्हणाला.
"दिवसभर खूप कामं झालीत, थकलो होतो तर चहा पित आहे.." समीर.
"ओह अच्छा, यू मिन हवा खात आहे? म्हणजे हवा पित आहे?" राज त्याच्या हाताकडे इशारा करत म्हणाला.
"हा म्हणजे ते.. ते चहाची ऑर्डर दिली आहे." समीर.
"बापरे आजकाल टपरी वर पण फाइव स्टार एवढा वेळ लागायला लागला? ग्रेट.." राज.
"त्याचे मध्येच काही काम आलेले, म्हणून वेळ लागतोय.." समीर सारवासारव करत होता.
"अच्छा! पण ग्रेट डॉक्टर समीर टपरीवर कधीपासून चहा प्यायला लागले?" राजचा पुढला प्रश्न तयारच होता. समीर कसेनुसा चेहरा करत त्याच्याकडे बघत होता.
"बाय द वे, आज लेट नाईट लाँग ड्राइव्हचा प्लॅन आहे का तुझा? नाही म्हणजे घराचा सरळ रस्ता सोडून असा लाँग यू कट मारतोय ना, म्हणून विचारले?" राज.
"याचं डोकं उगीचच इतकं का चालत आहे?" समीर त्याच्याकडे फक्त बघत होता.
"ओ भाऊ, दोन चहा एकदम स्ट्राँग.. रात्रभर जगायचं आहे.." राज समीरकडे बघत चहाची ऑर्डर दिली.
आज्ञा ज्या पोलिस स्टेशनला होती, त्याच्या पुढे असलेल्या एका चहा टपरीजवळ समीर थांबला होता. जेव्हा सायलीने समीर घरी आलेला नाही कळवले होते, तेव्हा खूप वेळ विचार केल्यावर, समीर इथे असू शकतो, असे राजaला वाटलेले आणि म्हणूनच एकदा बघून घ्यावे म्हणून तो इकडे आला होता.
"वेळेत बेल केली असती तर रात्रीचे इतके कष्ट घेण्याची गरज पडली नसती." चहाचा एक घोट घेत राज म्हणाला.
"मी बेल का करावी? आणि त्याचा आणि माझा काय संबंध?" समीर.
"हट्टी, प्रेम आहे पण स्वीकारणार नाही.." राज मनातच कुजबुजला.
"या या, राईट.. बरे चल आता, चहाचे पैसे देऊन झालेत .." राज.
"अ ss.. मी थांबतो थोड्या वेळ , तू जा.. " समीर.
"का? का थांबायचं? आता तर चहा पण पिऊन झालाय? आणि तू विसरतोयस का, तू एक डॉक्टर आहेस.. रात्री नीट झोप नाही झाली तर सकाळी कामात कॉन्सेंट्रेशन कसे करशील? म्हणजे तूच मला तसे म्हणाला होता.." राज.
"तू का त्रास देतोय? माझं मी बघेल.."
"तू एक्सेप्ट का करत नाहीयेस, तू त्यांच्या प्रेमात पडला आहेस ते?" राज डायरेक्ट मुद्द्यावर आला.
" नाही, मी प्रेमात वगैरे नाही."
"चल मग इथून.."
"ते.. ते त्या आतमध्ये एकट्या आहेत, उगीच काही कमीजास्त.."
त्यावर राज खो खो करत हसू लागला.
"त्या एकट्याचा पन्नासला भारी आहेत.. मला तर तिथल्या पोलिसांची काळजी वाटतेय, कुणी उगीच त्यांच्या वाटेला जाऊ नये म्हणजे मिळवले.." राज.
"त्या सायलीची फ्रेंड आहेत, त्यांची सुरक्षितता माझे कर्तव्य आहे." समीर.
"तू त्यांना संरक्षण देण्यासाठी इथे आलास का? आणि इथे बाहेर बसून संरक्षण देणार आहेस का?" राज.
"त्या एका नेत्याची मुलगी आहे. शत्रू पक्ष तर असे काही होण्याची वाटच बघत असतात." समीर.
"मग कोणी काही केले तर तू इथे त्यांच्या सोबत फाईट करणार आहेस का?" राज.
समीर चूप होता.
"सी, त्यांना काहीही होणार नाहीये, तू चल आता इथून.." राज.
"थोड्या वेळाने जातो मी..." समीर.
"ओके!" म्हणत राज बाजूला असलेल्या बेंच वर मस्त ताणून बसला.
"तू काय करतोय ? तू घरी जा.." समीर त्याला एकदम आरामात बसलेले बघून म्हणाला.
"तू आज्ञाच्या सिक्युरिटीसाठी थांबला. तुझ्या सिक्युरिटीचे काय? तुला काही झाले तर ती बया माझा जीव घेईल.. आणि माझा वारसा चालवायला अजून मला मुलबाळ पण नाही.. नो वे, मी रिस्क नाही घेऊ शकत.." राज. या ऐकून समीरने डोक्यावर हात मारला.
थोडा वेळ असाच शांततेत गेला.
"समीर, एका जागी बसलास तरी चालते, म्हणजे बसून पण काळजी करता येते.." समीरला अस्वस्थपणे इकडून तिकडे फिरताना बघून राज म्हणाला.
"तू शांत बसायचे काय घेशील?" समीर त्याची बडबड ऐकून वैतागला होता.
"तू आज्ञाला होकार देऊन दे, सगळेच प्रॉब्लेम सॉल्व होतील.." राज.
समीर भुवया उंचावत त्याला बघत होता.
"हे बघ सिंपल आहे, तू तुझं प्रेम सॉरी त्याचं प्रेम मान्य कर, मग प्रेमात असलेला व्यक्ती समोरच्याला त्रासात बघू शकत नाही, तर तू सकाळी लगेच त्यांची बेल करशील, त्या घरी जातील.. त्या घरी जातील तर तू घरी जाशील.. मग मी घरी जाईल.. तुझं घर संसार सुरू झाला तर मग मी मोकळा माझ्या संसारासाठी... आणि कोणाला माहिती तुझ्या प्रेमात देवसेना बदलली तर? म्हणजे ही मारामारी बंद केली तर.." राज.
समीर डोळे बारीक करत त्याच्याकडे बघत होता.
"हम्म... नाही बदलणार त्या.." राज.
"एक आयडिया..." थोड्यावेळ शांत बसलेला राज परत सुरू झाला.
समीरने परत वळून त्याच्याकडे बघितले..
"तू गुंडा बनून जा.." राज.
त्याला मारून फेकायला म्हणून समीर रस्त्यावरून दगडं उचलू लागला. ते बघून राजला हसू यायला लागले.
"बघ पागल तर तू झाला आहेसच..."
"ये इश्क नही आसान, बस इतना समझले मेरे यार... एक आग का दर्या है.... भाऊ, दोन चहा..." राजने परत चहाची ऑर्डर दिली.
आता रस्ते पण बरेच सामसुम झाले होते. अगदी तुरळक लोकं रस्त्यावर दिसत होते. मध्यरात्र सरत होती..
"प्रेम नाही रे.. पण काळजी वाटते.. वय अजून किती लहान आहे.. या असल्या गोष्टीत फसून पुढील आयुष्य, भविष्य खराब नको करायला." समीर.
राज आता फक्त ऐकत होता, आज समीर स्वतःहून तिच्या बद्दल बोलत होता. आता तो त्याला बोलू देणार होता.
"मला आवडेल त्यांनी आयुष्यात खूप मोठे बनलेले, आवडेल मला त्याचं सक्सेसफूल करियर बघायला. हे असे वागल्याने आयुष्यात काहीच साध्य होणार नाहीये. आज त्या मुलाला मारून आल्यात, अशाने किती शत्रू तयार होतील? पावलापावलावर त्रास होऊ शकतो, कसे कळत नाही." समीरचा आवाज कातर झाला होता. त्याच्या हृदयात काहीतरी दुखत आहे, जाणवत होते. म्हणतात ना रात्र वैऱ्याची असते, तसेच काहीसे झाले होते. स्वतःवर ताबा असणारा समीर, आता मात्र त्याचा धीर सुटत चालला होता.
"काळजी हीच प्रेमाची पहिली पायरी आहे.." राज स्वतःशीच पुटपुटत हसला.
क्रमशः