Love: Sky is not the limit
भाग 31
पूर्वार्ध:
आज्ञा रूममध्ये नाहीये म्हणून सगळे तिची शोधाशोध घेत असतात.
आता पुढे..
आज्ञा हॉस्पिटलची चक्कर मारत होती. फिरता फिरता तिला रडण्याचा आवाज आला तशी तिथे थांबली बघते तर एक कॅन्सर वॉर्ड होता. तिने आतमध्ये डोकावून बघितले तर त्या एका मोठ्या रूममध्ये जवळपास ६-७ लहान मुलं/मुली होते. त्याच एक मुलगा इंजेक्शन घेण्यासाठी रडत होता, अन् बाकीची मुलं त्याच्याकडे केविलवाणे नजरेने बघत होती. ते बघून ती आतमध्ये गेली.
"हे हँडसम, काय झाले?" म्हणत ती त्या लहान मुलाजवळ गेली.
"काही नाही मॅडम, इंजेक्शन घेण्यासाठी रडतोय." नर्स.
“नाही दिदी, या मावशी शेवटचे शेवटचे म्हणत रोज रोज इंजेक्शन देतात.. आणि मग..” तो चिमुकला बोलतच होता की तिने नर्सकडे प्रश्नार्थक नजरेने बघितले.
“कॅन्सर.. “ नर्स त्याला ऐकू जाणार नाही, असे हळूच खुणावत म्हणाली. आद्न्याला ते ऐकून थोडे वाईट वाटले.
राजचा राऊंड संपला होता, तो त्याच्या केबिनकडे जात होता तर कॅन्सरवार्ड पुढे समीर त्याला, एकटक कुठेतरी बघतांना दिसला आणि मग तो पण त्याच्या शेजारी येऊन उभा राहिला
“याची आई बाबा? कुणी नातेवाईक? “ आज्ञा.
“आई आहे, अधून मधून येते. गरीब आहे, त्याच्या भावंडांची जबाबदारी आहे तर इथे राहता येत नाही. बाप नसल्यासारखाच.. त्याला काही फरक पडत नाही.” नर्स.
“त्याच्या तर…” जर आता समोर त्या मुलाचा बाप असता तर तिथेच तिने त्याला गाडले असते, तिला असा राग दाटून आला होता.
“ डॉक्टर समीर यांनी हे स्पेशल वॉर्ड लहान मुलांसाठी सुरू केले. इथे मुलांना फ्री मध्ये ट्रीटमेंट दिली जाते. त्यांना लहान मुलं खूप आवडतात.” नर्स.
“असे होय.. आता आज्ञाला पण लहान मुले खूप म्हणजे खूप आवडतात..” आज्ञा.
“क्रिकेट च्या दोन्ही टीम तुमच्याचकडे बनतात की काय?” राज समीरच्या कानात खूसपुसला.
समीरने डोळे मोठे करत त्याच्याकडे बघितले.
“नाही, म्हणजे विनर कप आपल्याच घरी, काही टेन्शन नाही.. म्हणून म्हणालो..” राज त्याला चिडवत म्हणाला.
“हां.. तू तर जाम स्ट्रोंग दिसतोय, तू या.. या.. एवढ्याश्या पिटुकल्या, फुसक्या ठुस्क्या सुईला घाबरतोय?” आज्ञा नाटकी सुरात त्या सुईकडे वेडेवाकडे हावभाव करत म्हणाली.
“दिदी, या इंजेक्शनमुळे माझे केस जात आहेत. मी टकला होईल ना, म्हणून मला नको. मी खूप शक्तिशाली आहे, हे बघ..” तो आपल्या हाताची मसल्स दाखवत म्हणाला.
“हे बघ, हे केस वेस ने कोण काय हँडसम दिसत नसते, डोक्यात हुशारी आणि अंगात ताकद लागतेय. आता बघ ते डॉक्टर शंकर, नुसते टकले आहेत म्हणजे दोन चार केस आहेत, पण किती हुशार.. मला दोनच दिवसात ठीक केले. खडूस म्हातारा..” ती तोंड मुरडत म्हणाली. तिचा चेहरा बघून बाहेर राजला हसू आले आणि खडूस म्हातारा शब्द ऐकून समीरचे डोळे मोठे झाले.
“अन् ते डॉक्टर राज, नुसतेच हँडसम, डोक्याचे डॉक्टर आहेत म्हणे.. पण काय त्यांच्या मित्राचे डोकं ठिकाणावर अजून आणू शकत नाहीये..मग काय कामाचे सुंदर दिसणे , सांग?” तिने नर्सला इशारा केला. तसे नर्स त्या छोट्या ला इंजेक्शन देऊ लागली.
तिचे बोलणे ऐकून राजचे हसू कुठेच गायब झाले अन् समीरला हसू येऊ लागले. राज त्याच्याकडे खाऊ का गिळू नजरेने बघत होता.
“काय?” समीर.
“सगळं तुझ्यामुळे..” राज.
“मी?” तो प्रश्नार्थक नजरेने बघत होता.
“तुझ्यामुळे माझ्या इंटेलिजन्सवर प्रश्न उभा राहिला, सोडणार नाही मी तुला..” राज.
“आता मी त्यांना म्हणालो का असे बोला, तसे बोला? त्या एक येड्या..” समीर.
“सगळे हुशार लोकं माझ्याच नशिबी..” राजने डोळे फिरवले. ते बघून समीरला हसू येत होते.
“हे बघ, केसांचे काही नसते, केस कुठून पण आणता येतात. थांब मी तुला एक मज्जा दाखवते..” म्हणत तिने आपला मोबाईल काढला आणि त्यातून एक कुठले तरी अँप काढले.
“आता या काय जादू करणार आहेत?” राज समीरकडे बघत म्हणाला.
“तू त्यांच्या डोक्याचा इलाज करून दाखव, मग कोणाला तुझ्या इंटेलिजन्स वर प्रश्न पडणार नाही.” समीर.
“तुला कोणता देव आवडतो रे?” राज.
“का?”
“काय नाही, नवस बोलायचा होता, येडीला येडा लवकर भेटू देत म्हणून..” राज आपले हसू दाबत म्हणाला. समीर डोळे मोठे करत त्याला बघू लागला.
“जादू बघ, जादू..” राजने आज्ञाकडे इशारा केला.
“चल हस बघू..” आज्ञा त्याच्या समोर मोबाईल पकडत म्हणाली. तसे तो मुलगा हसला. तिने त्याचा फोटो काढला.
“हे बघ आता.. “ म्हणत ती त्या अँप मध्ये त्याच्या चेहऱ्याला वेगवेगळे हेअरस्टाईल लावून दाखवत होती. काहीकाही हेअरस्टाईल बघून त्या लहान मुलाला खूप हसू येत होते. नर्स खूप कौतुकाने तिच्याकडे बघत होती.
“बघ, हे असे केस आता बाजारात मिळतात, तुला जे पाहिजेत ते आणू आपण. पण जो मोठा होतो, स्ट्रोंग राहतो, सगळ्या गोष्टींचा सामना करतो, हार मानत नाही, तो सगळ्यात जास्त हँडसम दिसतो.”
“ डॉक्टर समीर दादा सारखे?”
“मला दिदी, डॉक्टर ला दादा? ई ssss.. “ तिचे तोंड फारच काही कडू खाल्ल्यासारखे झाले.
“दादा नको, दादा नको.. तू त्यांना जिजू म्हण..” ती.
“व्हॉट जिजू?” समीरचा चेहरा आंबट झाला.
“दोन क्रिकेट टीम..” राजला हसू आवरत नव्हते.
“जिजू का?” तो लहान मुलगा.
“अरे म्हणजे, तुझ्याकडे माझ्या सारख्या सुंदर सुंदर दिदी आहेत ना, म्हणून.. हा तर मी म्हणत होते.. की तुला मोठे होऊन डॉक्टर समीर सारखे व्हायचे असेल तर खूप स्ट्राँग व्हावे लागेल. त्यासाठी तुला पटकन बरे व्हावे लागेल. आणि त्यासाठी तुला..”
“मला कुरकुर न करता इंजेक्शन आणि औषधी घ्यावी लागेल..” तो लहान मुलगा पटकन बोलून गेला.
“ये शाब्बास.. तू तो जाम समझदार हैं रे हिरो.. मग आता रोज या मावशीकडून सगळी औषधे आणि ती जे जे खायला देणार , ते घेणार ना?” आज्ञा. त्याने होकारार्थी मान हलवली.
“नाटकी? काल रात्री स्वतःच जेवायला नाटक करत होत्या.” समीर पुटपुटला.
“काय रे मला मावशी आणि यांना दिदी? आम्ही दोघी सारख्याच तर आहोत.” नर्स.
“दिदी सुंदर आहे..” तो मुलगा म्हणाला. ते ऐकून समीरचे ओठ रुंदावले आणि तो तिथून पुढे निघून गेला. राजला हसू आले.
“तुझे डोळे अन् तुझे ओठ वेगळंच बोलतात. प्रेमात तर तू पण पडला आहेस समीर, फक्त तुला रिअलाईझ व्हायला हवे. तो पण त्याच्या केबिनकडे निघून गेला.
नंतर तिथे आज्ञाने सर्वांसोबत थोड्या गप्पा मारल्या. त्यांना जोक सांगितले. सगळी मुलं खूप खळखळून हसत होती.
“खूप दिवसांनी सगळी मुलं हसत आहेत बघा मॅडम. येत जावा असेच अधून मधून..”
“हो नक्की, आपलेच आहे हॉस्पिटल.. आणि मला पण तुमच्या डॉक्टर दादांसारखे लहान मुले खूप आवडतात..” म्हणत ती बाहेर पडली.
“यार, तो डॉक्टर टकलू मला इथून घालवूनच दम घेणार.. काय करू म्हणजे या आशियानात राहता येईल?” ती आपल्याच विचारात चालत समीरच्या खोली बाहेर येऊन ठाकली.
“आज दिसले नाहीत.. एकदा बघूनच घेते..” विचार करत तिने दारावर नॉक केले. आतून काही आवाज आला नाही, पण दार उघडेच होते. तिने आतमध्ये डोकावून बघितले तर आत कोणी नव्हते. ती हळूच आतमध्ये आली आणि इकडेतिकडे बघू लागली. एक छोटीशी खोली होती, त्यात एक कपाट, एक बेड आणि बाजूला टेबल खुर्ची. त्यालाच लागून बाथरूम. तिचे लक्ष एका भिंतीवर गेले तर त्यावर तिला मनुष्यरुपी सावली दिसली. तिने तिकडे बघितले तर तिच्या ओठांवर मोठी स्माइल आली. समीर तिथे पुढे असणाऱ्या एका छोट्या स्टॅन्डिंग बाल्कनी मध्ये उभा फोनवर बोलत तिला पाठमोरा होता.
“ओह डॉक्टर, असे वाटतेय असे लगेच तुमच्या मिठीत यावे, हाय रब्बा, किती म्हणजे किती तरसावे या दिलाला.. हेय दिल के डॉक्टर..” त्याला बघत ती मनोमन त्याला हाक मारत होती. तेवढ्यात त्या भिंतीवर त्याची सावली एका हात पसरवून दिसली, जसे काही तिला मिठीत घेण्यासाठी त्याने हात पसरला असावा.
*******
क्रमश..
“..........” तिकडून काहीतरी बोलणे झाले.
“ऍसिड अटॅक? मी येतेय लगेच.” बोलत तिने फोन ठेवला.