लढाई अस्तित्वाची... भाग १

बाळ अपंग असलं की किती ना कठीण होत पालकांना त्यांना सांभाळण...

हेल्लो मोक्षा,” काय सुरु आहे पिल्लुच.... मस्ती...? नुसती मस्ती करायची काय...? अग ईकडे बघ ना. मावशी आली आहे तुझी. ये मोक्षा....”
         प्रिती मोक्षाशी बोलण्याचा प्रयत्न करित होती पण  ती तिला प्रतिसाद देते नाही आहे हे तिच्या लक्षात आले होते. ती एक कर्णबधिर मुलांची शिक्षिका होती म्हणून  तिला वाटल काही तरी गडबड आहे. आपण मुक्ताशी बोलायला हव. पण तिच्या प्रतिक्रियेची तिला थोड़ी भिती वाटत होती.
          प्रिती हळूच मुक्ताला म्हणाली,” कस काय मोक्षाशी खेळायला मज्जा येत असेल ना”.
   “ हो ग. आता ती छान भरभर चालते. शाहाण बाळ माझ लवकरच चालायला लागल. आता दिढची होईल ती”.
    “ खरच ग. मोक्षा ईकडे बघ ना. तू तर बघतच नाही. माझा आवाज़ नाही येते आहे काय तुला”, प्रिती मुक्ताला थोड़ा इशारा देत म्हणाली.
     “अग, ती अशीच करते तिला जेव्हा वाटल तेव्हाच ती बघते.”
    “पण तुला एक सांगु मुक्ता अस बर नाही आता तर तिने पूर्ण प्रतिसाद द्यायला हवा. बर ती थोड काही बोलते काय?”
“नाही ग. ती नुसतीच तोंडातल्या तोंडात शब्दांचा खेळ करते. तशी मी ही उशीराच बोलले होते.”
“अग पण तू उशीर बोलले म्हणून ती हि तशीच करेल अस होत नाही ना ग राणी!”
“म्हणजे तुला म्हणायच तरी काय”.
“कदाचित तिला ऐकायला येत नाही.”
“ऎ काही काय ग वेड्यासारखी बोलतेस. तू असेल त्या बहिऱ्यांची टिचर. ते तंत्र तू घराबाहेर ठेव. उग़ाच काही तरी चेष्टा नको करू”.
“हे बघ मुक्ता माझ ऐक एवढी हायपर नको होवुस मी काय म्हणते आहे आधी ऐक तर.”
“हे बघ तू माझ्या लहानपणीची मैत्रीण आहेस म्हणून मला तुझा अपमान करायच नाही”.
“हे बघ मी एक प्रयोग करुन बघते मग ठरवु काय करायच ते”.
“ऊगाच काही तरी मुर्खपणा मला नाही करायची”.
“तू माझ ऐक नाही पटल तर मी गप्प बसेल. आता तर ठीक आहे ना?

        प्रितीने मुक्ताला एक मोठ भांड आणायला लावल आणि अलगद मोक्षा मागे नेवुन जोरात आदळल. मुक्ताने प्रखर आवाजाने लगेच आपले कान बंद केले पण मोक्षाने काहीच प्रतिसाद नाही दिला. वारंवार करुनही तिचा काही प्रतिसाद नव्हता. एवढ्या जोराच्या आवाज़ाला ती दचकुन रडायला हवी होती पण तिने पापणी सुद्धा वर खाली केली नाही. तिने साध लक्ष सुद्धा दिल नाही.
      “हेच मला तुझ्या निदर्शनास आणुण दयायच होत. बघ मुक्ता कदाचीत तिला ऐकायला येत नाही”,
प्रिती चिंतित स्वराने बोलली.
    मुक्ताला धक्काच बसला. 
तिने लगेच मोक्षा ला जवळ घेतले आणि रडू लागली.
  “तू वेडी झालीस काय ग. कशाला अशी रडतेस?”
    “मला खूप टेन्शन आल ग. माझ्या इवल्याश्या जिवाला काही झाल तर?”.
      “तू चिंता नको करू. यात काही काळजी करण्याइतक नाहीच. आपण आधी तिच्या काही टेस्ट करू मग बघू काय आहे ते आणि तुझ अस हरुन कस चालणार. एक दोन audiologist आहे माझ्या परिचयाचे जावु आपण त्यांच्याकडे. चल तू आवर मी निघते उद्याच सांग तस मला आणि आता रडू बिडू नको बाई”.
    “ह्म्म्म्म्म्म मी बोलते संजयशी. कळवते तस तुला”.
      
संजय परतला ऑफिसमधन आणि मोक्षाशी खेळत होता तेव्हा त्याच्या नकळत तिने त्याच्या समोर तोच प्रयोग परत केला. संजय खूप घाबरला अगदी कानाजवळ जोराचा आवाज झाला पण मोक्षाला काहीच फ़रक पडला नाही. प्रितीने तिला जे संगीतले ते त्यांच्याही लक्षात आले. 
     मुक्ताने मोक्षाला जवळ घेतले आणि संजयच्या खांदयावर डोक ठेवुन रडू लागली.
“मी आहे ना तुमच्या सोबत तू काळजी नको करु”.
        मुक्ताला क्षणभर झोप नाही आणि संजय सुद्धा नुसते कड़ पलटीत होता.
       कसाबसा दिवस उजडला. मुक्ताने प्रितीला तडकाफडकी फोन करुन डाॅक्टरांची अपोईंटमेंट घ्यायला सांगीतली. 
        वेळेच्या आधीच दोघेही हजर होते. नर्सने मोक्षालाजवळ घेतले व बाहेरुन इजा वगैरे दिसते काय तपासले.
तिची केस हिसट्री घेतली. 

मुक्ता एम॰एस॰सी॰ आणि संजय सिविल इंजिनीअर.

एक न एक मुद्दा तिने मुक्ताला समजावुन सांगीतला. 
“बर ताई, तुमच्या घरी कोणी दिव्यांग आहे काय?”
“नाही हो पिढ़्यानपिढ़्या अस कोणीच जन्माला नाही आल”.
“बर गरोदर असतांनी कोणता अपघात झाला काय? म्हणजे पडण वगैरे.”
“अरे नाही अस हि काही झालेल नाही”.
“बर काही आजार. कसली औषध घेता काय? किंवा एखाद औषध नकळत घेण्यात आली असेल? बघा काही आठवत काय?”
तिने विचारल्या माहितीनुसार तिला तिसऱ्या महिन्यात झालेल्या डोकेदुखी वर तिने कोणत्याही डाॅक्टरांचा सल्ला न घेता नाईस हि औषध घेतली होती. नंतर त्यावर तिच्या डाॅक्टरांनी तिला त्या औषधांचे गर्भावर होणारे परिणामही सांगीतले पण आपल्याला काही होणार नाही याच भ्रमात ती राहीली आणि तिच्या एका चुकीचा परिणाम मोक्षाला भोगावा लागला कर्णबधिरत्वाच्या स्वरूपात.
 “म्हणजे डाॅक्टरांचा सल्ला न घेता औषध घेतली.”
“ह्म्म्म्म्म”
“बसा बाहेर मी बाळा टेस्टला नेते”.
    नंतर तिला brainstem evoked response audiometry  (BERA) test करायल आत घेवुन गेले. 
दोघेही जीव मुठीत घेवुन बसले होते. वातावरणात चित्तथरारक शांतता पसरली होती. मुक्ता अलगद संजयच्या खांदयावर मान ठेवली. त्याने तिचा हात हळूच हाती घेतला. एकामेकाला धिर द्यायचा प्रयत्न दोघेही आपआपल्या परिने करित होते.
“संजय माझ्याच चुकीचे परिणाम आहेत रे हे सगळे”, गालावर सरसावलेले अश्रू पुसत ती म्हणाली.
“अग मुक्ता, काही नाही होणार आपल्या मोक्षाला.”
“संजय असच व्हायला हव. माझ्या काळजाचा तुकडा आहे ती.”

           तेवढ्यात टेस्ट आटपुन ईवल्याश्या मोक्षाला घेवुन नर्स आली. तिला हाती घेवुन संजयच्या डोळयात डबडबलेले अश्रू भराभर कोसळले आणि तिला घेवुन ते डाॅक्टरांच्या कॅबिनमध्ये गेले. दोघांच्या ही मनातील घालमेल त्यांनी भापली होती. प्रत्येकच आई-वडिलांची हिच स्थिति असते जेव्हा त्यांना आपल्या पाल्याच्या अपंगत्वाची माहिती कळते. बाळ गर्भातच असतांना सप्तरंगी स्वप्न पालक आपल्या मनात सजवतात. आपल्या पदरी असलेल बाळ हे सर्वगुण संपन्न असाव अशी प्रत्येकच पालकाची इच्छा असते. पण जेव्हा त्यांना त्यांच्या अपंगत्वाबद्दल कळत तेव्हा त्याच्या भावनांचा चुराडा होतो आणि आपल्या सामाजिक स्थितिबद्दल तर आपल्याला चांगलच माहिती आहे त्यामुळे पालक डिपरेशनमध्ये जातात आणि त्याचा परिणाम पाल्यावर होतो. 
          यातल काहीच पालकांना माहिती नसत त्यामुळे मानसिक आणि भावनिक आघात त्यांच्यावर होतो. आता आपल्या पाल्याच काय होईल? ती समाजात कशी वावरेल? काय तिला कधीच ऐकायला नाही येणार? समाज आपल्या पालल्याला स्वीकारेल काय? 
लोक काय म्हणतील? अशी शेकडो प्रश्ने त्यांच्या मनात उला ढाल घालतात... आणि त्यांची चांगलीच हिरमोड होऊन बसते. म्हणून पालकांची मानसिक आणि भावनिक सावरणे आणि त्यांना धैर्य प्रदान करणे हि डाॅक्टरांची नैतिक जवाबदारी असते.
       “आधी तर एक सांगतो तुम्ही खूप सुज्ञ पालक आहात. अगदी वेळेवर आलात. घाबरायची आणि काळजी करायची अजिबातच गरज नाही.”
 दोघांची डोळ अजुनही डबडबलेलीच होती. अश्रु खाली सरसावणारच तेवढ्यात डाॅक्टर म्हणालेत,
“अरे तुम्हा दोघांनाही चश्मा आहे. ह्म्म्म्म्म हे हि एक अपंगत्वच हो ना. पण हा चश्मा घालायची लाज नाही वाटत ना आपल्याला. शिवाय आज काल तर फॅड झालय याच. बघा रिपोर्ट हाती आहेत माझ्या. बाळाला मध्यम श्रवणदोष म्हणजे ५६ ते ७० डी. बी. चे 
कर्णबधिरत्व आहे.”

“अरे देवा... एवढ”, दोघे हि ऎकुन घाबरलेच.

“अहो ताई काळजी करायची अजिबात गरज नाही. मी समजवुन सांगतो तुम्हाला. आधी आपण कर्णबधिरत्व म्हणजे काय हे जाणुन घेवुया.


क्रमशः

          आयुष्यात काही प्रसंग, काही घटना माणसाचे जीवन पूर्णत: बदलून टाकतात. काही या प्रसंगाने खचून जातात, काही शिकून जातात, तर काही त्यातून काहीतरी नवे घडवतात. ते घडलेले नवे हे काहीतरी नवीन घडवावे, निर्माण करावे या उद्देशाने केलेले नसते, तर ती निर्मिती असते त्या विशिष्ट प्रसंगाची.
खरच काही व्यक्ति, काही गोष्टी, काही प्रसंग आपल्या मनावर खोलवर आपला ठसा उमटवुन जातात आणि आयुष्यकड़े नव्या दृष्टिकोनाने बघण्याची ऊर्जा देवुन जातात. हि कथा हि तशीच तेव्हा... 
     पुढचा भाग आपल्या भेटीला लवकरच...
सुरक्षित राहा... आपल्या लाडक्या लोकांची काळजी घ्या...
धन्यवाद!!
©️®️अश्विनी दुरगकर.
 

🎭 Series Post

View all