लढा अस्तित्वाचा भाग १२

सुलक्षणाही त्या जागेत छान रुळली होती..कमलाबाईंशी तिची छान गट्टी जमली होती.. कमलाबाईंशी बोलता बोलता सुलक्षणाला समजलं की, कमलाबाई सुधाकररावांची दुसरी पत्नी होती.. पाच वर्षांपूर्वी सुधाकररावांची पत्नी दुर्धर आजाराने मरण पावली..दोन मोठी मुलं होती त्यांना.. पण दोघेही आपपल्या संसारात, स्वतःच्या व्यापात व्यस्त.. दोघांची स्वतःची घरं होती.. कुटुंबं होती.. दोघेही चांगल्या ठिकाणी नोकरीला होते.. अगदी सधन कुटुंब.. त्यांच्या पहिल्या पत्नीच्या मृत्यूनंतर सुधाकरराव एकटे पडले होते.. मुलांनी सुधाकरला घरी घेऊन जाऊन  खोली विकून पैसे गडप करण्यासाठी चंग बांधला होता.. पण सुधाकररावही खमके होते.. ते काही कोणाला बधले नाहीत.. ते खोली विकण्यास नकार दिला आणि ते एकटेच राहू लागले.. पण मग त्यांच्या जेवण्याचे हाल होऊ लागले.. मग कोणीतरी जवळच्याच नातेवाईकांनी कमलाबाईंचं स्थळ सुचवलं.. कमलाबाई सुधाकर रावांपेक्षा निम्या वयाच्या होत्या.. खूपच लहान होत्या पण कमलाबाई गरीब, निराधार होत्या.. पोटाला जेवण आणि राहायला आसरा इतकीच अपेक्षा होती.. आणि मग त्याही एका बीजवराशी लग्न करायला तयार झाल्या.. खूप साध्या पद्धतीने त्यांचा विवाह संपन्न झाला.. दोघे उर्वरित आयुष्य सुखा समाधानाने व्यतीत करू लागले... कामलाबाईनी मुलांशी प्रेमाने वागण्याचा खूप प्रयत्न केला पण त्यांच्या मुलांनी कधीच कमलाबाईना आईच्या रुपात स्वीकारलं नव्हतं.. कमलाबाईना मूल- बाळ नव्हतं..घरात शंकरच्या रूपाने सुधाकर आणि कमलाबाईंना एक मुलगा, सुलक्षणाच्या रुपात सून आणि प्रमोदच्या रूपाने नातू मिळाला होता..अवघ्या घराचं अगदी नंदनवन झालं होतं.. सर्वजण आनंदात होते. पण अजूनही शंकरच्या वाट्याचा संघर्ष संपला नव्हता.. खूप काही सोसायचं होतं..खूप काही भोगायचं होतं.. अस्तित्वाचा लढा संपला नव्हता..