भाग १ : “कोण होती ती? सून… की परी?”
सकाळचे सात वाजले होते.
संपूर्ण गावात मंद वारा वाहत होता, पण एक घर मात्र खूपच गोंगाटात होते – देशमुख वाडा. दारासमोर रंगोळ्या, फुलांचे तोरण, आणि एक विलक्षण लगबग.
आज देशमुख कुटुंबात नवीन सून येणार होती.
आज देशमुख कुटुंबात नवीन सून येणार होती.
“श्रिया येतेय ना आज?” सूनपण ऐकून सगळ्यांच्या चेहऱ्यावर कुतूहल आणि प्रश्न दिसत होते. पण एक चेहरा मात्र सगळ्यांना शांतपणे निरखत होता — काव्या वहिनीचा. घरातील मोठी सून, आदर्श, सगळ्यांची लाडकी. पण आज तिलाही साशंकता वाटत होती… कारण श्रिया ही कुणी साधी-सोपी मुलगी नव्हती.
पंधरा दिवसांपूर्वी…
श्रिया, एका साध्याशा विवाहसोहळ्यात श्रीशेव देशमुखशी लग्न करते. दोघांनी एकमेकांना पहिल्यांदाच लग्नाच्या दिवशी पाहिलं.
“हे लग्न फक्त पंधरा दिवसांचं आहे,” असं काहीसं विचित्र म्हणत तिच्या वडिलांनी तिला पाठवलं होतं. कुणालाही कळलं नव्हतं की ती या घरात सून म्हणून आलीये की कोणाचं आयुष्य बदलायला?
आज…
आज…
दारात उभी होती ती. हलक्याशा गुलाबी साडीमध्ये, पायांत पैंजणांचा नाजूक निनाद, डोक्यावर पदर, पण चेहरा — शांत आणि आत्मविश्वासू.
“या… या श्रिया…”, काकूने हाक मारली. पण तिच्या शब्दातही एक तपासणी होती. “खरंच, हीच का देशमुख घराण्याची सून?”
श्रिया आत आली, आणि तिचं पहिलं पाऊल जेव्हा उंबरठ्यावर पडलं, तेव्हा घरातील एक एक माणूस जणू तिच्या स्वभावाचा अंदाज घेत होतं
पहिली भेट – श्रीशेव आणि श्रिया
“माझ्यासोबत थोडा वेळ बोलशील का?” श्रीशेवने हळूच विचारलं.
दोघंही छतावर गेले.
दोघंही छतावर गेले.
“तुला खरंच पंधरा दिवसांपुरतंच इथे राहायचं आहे?” त्याचा प्रश्न थेट होता.
श्रिया काहीच न बोलता एक क्षण नजरेने त्याच्याकडे पाहत राहिली.
“माझ्याकडेही खूप प्रश्न आहेत,” ती हळूच म्हणाली. “पण उत्तरं ही आपोआप सापडतात… वेळ आली की.”
ती वळून निघून गेली… पण तिच्या त्या एक वाक्याने श्रीशेव चक्रावला.
कोण होती ही?
कोण होती ही?
सासरी पहिला दिवस
सकाळी काव्या वहिनीने तिला मदतीला बोलावलं. “सून म्हणून पहिला दिवस आहे, चला, स्वयंपाकघरात काहीतरी करूया.”
श्रिया गप्प बसली. मग एका क्षणात तिने भाजी कापायला सुरुवात केली. पण तिची चपळता, हातांची सवय, आणि हालचाली काही साध्या गृहिणीसारख्या नव्हत्या.
काव्याचं लक्ष गेलं – “ही मुलगी इतक्या सफाईने काम करते, पण चेहऱ्यावर अजिबात कसलीच घाई नाही… काहीतरी वेगळं आहे.”
घरातील भावनांची गुंफण
दुपारी जेवताना काकांनी विचारलं, “श्रिया, तुझ्या आईवडिलांचं गाव कुठं आहे?”
ती एक क्षण थांबली. मग म्हणाली, “नाशिक. पण हल्ली फारसं कोणाशी संबंध नाही.”
ती एक क्षण थांबली. मग म्हणाली, “नाशिक. पण हल्ली फारसं कोणाशी संबंध नाही.”
तीचं उत्तर थोडं कोरडं होतं, पण तोंडातल्या घासासारखंच सगळ्यांनी गिळलं.
पण आतून घरातल्या प्रत्येकाला जाणवत होतं – ही सून काहीतरी लपवत आहे
जावा-देवरांचं नातं
सायली, श्रीशेवची बहीण, श्रियाला फार लवकर आपलीशी करते.
“ताई, तू फार वेगळी आहेस. सगळ्यांना भीती वाटते तुझ्या शांततेची…”
श्रिया हसते, पण काहीच बोलत नाही.
“ताई, तू फार वेगळी आहेस. सगळ्यांना भीती वाटते तुझ्या शांततेची…”
श्रिया हसते, पण काहीच बोलत नाही.
एक दिवस सायलीच्या वाढदिवसाचं गिफ्ट अचानकपणे तयार होतं – एक सुंदर हार तिने स्वतः बनवलेला.
घरात सगळ्यांना आश्चर्य वाटतं – “इतक्या कमी वेळात, इतकी सुंदर गोष्ट? ही मुलगी नक्की कोण आहे?”.
घरात सगळ्यांना आश्चर्य वाटतं – “इतक्या कमी वेळात, इतकी सुंदर गोष्ट? ही मुलगी नक्की कोण आहे?”.
श्रीशेवच्या मनातलं द्वंद्व
रात्री तो एकटाच बाल्कनीत उभा.
“माझं लग्न एका परक्या मुलीशी झालं… पण ती इतकी परकी वाटत नाही… का?”
त्याच्या मनात विचारांचा पूर आहे.
“ती दरवेळी काहीतरी असं बोलते की जणू माझ्या मनातलं समजते… पण मग ती काहीही स्पष्ट का करत नाही?”
त्याच्या मनात विचारांचा पूर आहे.
“ती दरवेळी काहीतरी असं बोलते की जणू माझ्या मनातलं समजते… पण मग ती काहीही स्पष्ट का करत नाही?”
अचानक एक घटना…
घरात एक दिवस चोरीचा प्रसंग घडतो.
सायलीची अंगठी हरवते, आणि सर्वजण घाबरतात.
सायलीची अंगठी हरवते, आणि सर्वजण घाबरतात.
तेवढ्यात श्रिया घराच्या मागच्या बाजूला जाते आणि एका मावशीच्या डोक्यावर ठेवलेलं भांडे हलवते… अंगठी तिथे सापडते!
“तुला कसं कळलं?” काव्या विचारते.
श्रिया फक्त हसते – “माझं निरीक्षण चांगलं आहे.”
मग मात्र सर्वांनाच वाटू लागतं — ही साधी सून नसावी. ही काहीतरी वेगळं आहे.
भागाचा शेवट: एक रहस्य, एक ओढ
ती रात्री देवासमोर उभी असते. ओठ हलतात, पण आवाज येत नाही.
मंद दिव्यात तिचा चेहरा पवित्र वाटतो.
श्रीशेव मागून पाहत असतो… आणि मनात विचारतो —
मंद दिव्यात तिचा चेहरा पवित्र वाटतो.
श्रीशेव मागून पाहत असतो… आणि मनात विचारतो —
“सून आहे की परी?... की दोन्ही?”
[भाग १ समाप्त]
---
कसा वाटला हा भाग? कॉमेंट करून नक्की सांगा..!!
~@वृषाली..!!!