किंमत नात्यांची ( भाग -२ )

सगळं सुरळीत चाललं होतं आणि अचानक कोरोना या महामारीने विळखा घातला. त्या परिस्थितीचा शिकार सचिन झाला. त्याला कोरोनाची लागण झाली. पुरता घाबरून गेला तो. घरातच क्वारंटाईन झाला. उपचार सुरू होते. पण त्याने काही सुधारणा होतं नव्हती. दिवसेंदिवस त्याची अवस्था मात्र गंभीर होत चालली. त्यातच त्याचे एक दोन कलिग कोरानाने गेल्याचं त्याला कळताच त्याने हाय खाल्ली. शरीराने आणि मनानेपण तो खूपच खचून गेला. दिवसेंदिवस तब्बेत खालावत चालली. घरचे खूपच घाबरले. दवाखान्यात दाखल होण्यासाठी एकही जागा पूर्ण शहरात शिल्लक नव्हती. खूपच बिकट परिस्थिती निर्माण झाली. श्वास घ्यायला त्रास होऊ लागला. ताप कमी होईना, खोकून खोकून डोळे पांढरे व्हायचे. घसा खूप दुखायचं, कसलीच चव कळत नसायची. दोन घास घश्याखालून जात नव्हते. त्यात घरातील लोकांनाही कोरोनाची लागन झाली. आपल्यामुळे सगळ्यांना कोरोनाची लागण झाली ही गोष्ट त्याच्या मनाला लागली. 'आता आपलं काही खरं नाही, आपण काय जगत नसतो, आपल्याला काही झालं तर आपल्या मागे आपल्या माणसाचं काय होईल?' असे विचार त्याच्या मनात घोळत होते. त्याला स्वतःसोबत घरच्या माणसांचीही काळजी वाटू लागली. सगळ्यांपेक्षा त्याची हालत फारच वाईट झाली. आपण वाचू शकणार नाही ही शंका त्याच्या मनात घर करू लागली.