कसोटी.. काळ्या रंगाची! भाग -१.

ती आली तेव्हा सगळे तिच्याकडेच पाहत होते. तिच्या चालीत आणि एकंदरीत देहबोलीत एक आत्मविश्वास जाणवत होता.

नाव ऐकून मुलाची आई फसकन हसली. मुलाच्या चेहऱ्यावर नाराजी दिसत होती.

जाताना मुलाने सुमेधाकडे नजर टाकली त्या नजरेत राग आणि नाराजी स्पष्ट दिसत होते.

"सुमेधा, असे बोलायला नको होतेस गं. इथेतरी जुळण्याची आशा होती गं." स्वाती पाणावल्या डोळ्यांनी म्हणाली.

बहीण मोठी होती त्यात सुंदर, त्यामुळे तिच्या लग्नात काहीच अडचणी आल्या नाहीत. भावाचेही लग्न दोन वर्षांपूर्वी पार पडले होते. सुमेधा म्हणजे शेंडेफळ. बाबाची लाडकी. अभ्यासातील हुशारी तिने बाबाकडूनच घेतली होती. तसे तिचे भाऊ बहीण देखील हुशारच होते, पण ही जरा जास्त कुशाग्र बुद्धीची. एवढं सर्व असताना केवळ काळा वर्ण म्हणून लग्न जुळत नव्हते आणि हिच तिच्या आयुष्याची शोकांतिका होती.

इकडे झोप तर स्वाती आणि विलासरावांची देखील उडाली होती.
"लग्न जुळले नाही तर कसं होईल हो आपल्या सुमुचं?" डोळ्यात पाणी आणून स्वाती विचारत होती.

"काळजी करू नकोस गं. मी आहे ना? मी करेन काहीतरी. आणखी दोन-तीन स्थळ आहेत माझ्या पाहणीतील. त्यांना सुमेधाला दाखवावी म्हणतो."

मनातील काळजी चेहऱ्यावर न दाखवता विलासराव म्हणाले.
:
क्रमश :
पुढील भाग लवकरच!
©®Dr. Vrunda F. (वसुंधरा..)
*******

जुळेल का सुमेधाचे लग्न? वाचा पुढील भागात.

वाचकहो, सदर कथा ही एक सत्यकथा असून तिला काल्पनिक जोड दिलेली आहे. कथेच्या माध्यमातून कुणाच्या भावना दुखावण्याचा अजिबात हेतू नाहीय. समाज कितीही पुढरलेला असला, सुशिक्षित असला तरी लग्नाच्या बाजारात मुलीच्या सुंदरतेच्या व्याख्येत आजही रंगाला प्राधान्य दिले जाते. ही मानसिकता बदलावी यासाठी ही एक छोटी कथामालिका. आशा आहे की तुम्हाला नक्की आवडेल.