कामथे काका (भाग २२)

अचानक त्याला खिडकीतून समोरच्या रस्त्यावर पोलिसांची गाडी उभी राहत असलेली दिसली. त्याने खिडकी अर्धवट लावून घेतली. त्यातल्या फटीतून तो पाहू लागला. तीन चार इन्स्पेक्टर्स, चार पाच हवालदार असा तांडा समोरच्या फुटपाथवर असलेल्या प्रीतम बारमध्ये घुसताना त्याने पाहिला. मग काहीच झालं नाही. साला पोलिसांची रेड असणार . आपण राहतो इथेही पडली तर ? पण मौसी हप्ता देत असणार. पण पोलिस नावाच्या हबशी माणसाचं कधी समाधान होत नसतं. ..... साधारण अर्ध्या पाऊण तासाच्या अवधी नंतर पोलिस पार्टी पकडलेल्या पोरींसहित आणि मावशी सहीत बाहेर पडली. त्याला पोलिसांचं मानसशास्त्र कळेना . साला लोकांनी धंदा केला तर कुठे बिघडलं ? तशी ही पण समाजसेवाच नाही का ? समाजातल्या कितीतरी लोकांना रिझवण्याचं काम हा धंदा करीत असतो. पण हे समजणार कस ? तो समोरचं दृश्य पाहण्यात एवढा रमला होता की त्याला दरवाज्यावरच्या थापा ऐकूच आल्या नाहीत. आल्या तेव्हा तो घाबरत दरवाज्याकडे सरकला. दरवाज्या उघडला आणि समोर मौसी उभी दिसली. ती आत येत म्हणाली, " देख , मेरे राजा , अब इधर तू ज्यादा दिन नही रह सकता. जलदी दुसरा मकान ढूंढ. पुलिस यहां कभीभी आ सकती है. अभी अभी मुझे खबर मिली है, एक साली ताई है वो अपना धंदा बंद करके बंबई साफ सुथरी करना चाहती है. " ..... गुड्डीच्या तोंडाला कोरड पडली असणार याची खात्री असल्याने तिने बाजूच्या मटक्यातून पेला भरून त्याला पाणी दिलं. म्हणाली, " डरपोक साला, किशाने कैसा भरोसा किया रे तेरे उपर ? इतना डरना नही , जवानी सब सम्हाल सकती है. लेकीन उसे माल चाहिये, अब तू मेरेको डेढ लाख देगा, समझे . तोही मै पुलिससे बचा पाउंगी. " .... मग ती आपला पार्श्वभाग हालवीत हसत निघून गेली. ...... मौसीची मागणी वाढलेली पाहून त्याला कापरं भरलं. मग त्याच्या लक्षात आलं या मौसीचं पण काहीतरी करावं लागेल. त्याने मिस्चिफला फोन लावला. पण त्याने उचलला नाही. ... ̱ गुड्डीने दरवाजा मुद्दाम उघडा ठेवला. वाटलं तर पळून जाता येईल . थंडगार वारा सुटला होता. पावसाने हलका का होईना ओलसर थंडावा आणला होता. एक प्रकारची मादकता वातावरणात भरून राहिली होती. आपण मौसीच्या परवानगीनेच बाहेर गेलो तर काहीच प्रश्न येणार नाही. असं वाटून तो समोरच्या एका उघड्या खोलीकडे निघाला. जिन्या जवळील पठाण परत मध्ये आडवा आला. " तेरेकू अंदरहीच बैठनेको बोला ना ? चल अंदर चल. " मग मात्र गुड्डी म्हणाला, " देख मेरेको मौसीसे मिलना है, सीधी तरहसे जाने दे, वरना अंजाम अच्छा नही होगा. " खिशात पिस्तूल नसल्याने त्याला बाहेर काढता आलं नाही. पठाणाने एकदा त्याच्या डोळ्यांकडे पाहिलं , आणि त्याला काय वाटलं , कोण जाणे तो म्हणाला, " चल मौसीके पास चलते है. " असं म्हणून त्याला घेऊन पठाण समोरच्या रुमकडे त्याला घेऊन गेला. मौसीकडे पोरींची बरीच गर्दी होती. त्याला पाहून ती म्हणाली, " अरे मेरे प्यारे , इतना जलदी हो गया पैसे का इंतजाम ? " त्यावर गयावया करीत गुड्डी म्हणाला, " अरे मौसी क्यूं मजाक उडाती है , मै थोडा बाहर जाना चाहता था, इधर बैठके तो इंतजाम नही होगा न ? " मग ती म्हणाली, " क्या है ना , तेरी जगह कोई और होता, तो मै मान जाती , लेकीन तू है पुलिसका वाँटेड. जा बेटा जा, अपनी रूममे बैठके जो करना है वही कर. मै सिर्फ दो दिन राह देखेगी, नही तो पुलिसको बुलाउंगी. या तू मुझे इनाम देगा , या तो वो देंगे. " गुड्डीच्या लक्षात आलं, ही महाचालू आहे , आपल्याला धमकी देऊन राहिली आहे. तो आपल्या रूमकडे जाण्यासाठी वळला आणि जाता जाता म्हणाला, " पुलिस तेरेको इनाम थोडीही देनेवाली है, तेरेकोही पकडके ले जायेगी. सोच ले. "

मग तो मागे न बघता आपल्या खोलीकडे भराभर गेला. त्याने खोलीचा दरवाजा लावून घेतला. पुन्हा एकदा त्याने मिस्चिफला फोन लावला. पण त्याने उचलला नाही. निराशेने तो त्या लहानशा खोलीत बेडला सांभाळून फेऱ्या मारीत राहिला. आजपर्यंत इतक्या भराभर त्याने कधीही फेऱ्या मारलेल्या नव्हत्या. कोणाच्या ना कोणाच्या तरी आधाराने त्याला जगण्याची सवय होती. पण

आधार घेताना तो विचार करीत नसे. थोडा जरी आधार कोणाकडून मिळण्याची शक्यता असली तरी तो त्याला चिकटत असे. तो स्वतःवर चिडला. " बाहर जानेका नही, अंदर बैठनेको जगा नही, किसीका फोन आता नही किसीको फोन लगता नही, ये साला क्या लाइफ है ?, कमसेकम कोई लडकी साथ होती तो एक दो घंटे मजेमे गुजर जाते. " असली व्यर्थ बडबड त्याने स्वतःशी करून पाहिली. पण उपयोग झाला नाही. परिस्थिती बदलायला तयार नव्हती . तिला पाहिजे तेव्हाच ती बदलते आणि बदलायला लावते. शेवटी अर्धा पाऊण तास गेल्यावर तो दमल्यासारखा बेडवर पडला. आपण एखादा ईदचा बकरा आहोत असं त्याला वाटू लागलं. कापलं जाण्याची वाट पाहणारा, त्याला निदान गावभर फिरवतात तरी. तो रडकुंडीला आला आणि विव्हळू लागला. शेवटी तो जोरात ओरडला, " मै कहां जाऊ ? मेरेको बाहर निकालो रे यहांसे . " पण बाहेरच्या वातावरणात एवढे आवाज होते की त्याचा आवाज कोणालाच ऐकू गेला नाही. तो उठला. दोन्ही हातात डोकं धरून बसला. आता आठ वाजून गेले होते. रात्रीचे जेवण येईल. आणणारा पठाणच होता. थाळी पण तोच घेऊन जाणार. तो गेला की मोका आहे. आपण पळून जायचं. पण कुठे ? ............ तो स्तब्ध झाला. असले प्रश्न पळून जाणाऱ्याला नेहमीच पडतात. कुठेही जाऊ, पण इथे नक्कीच राहायचं नाही. पण पोलिसांनी पकडलं तर ? ........ यावर त्याने विचार केला नाही. त्याला सुचेना मग त्याने तो विचार झटकून टाकला. खाली जाताना कोणी पकडलं तर ? त्यावर तो शहारला. त्याने कोणतंच काम स्वतःच्या बळावर केललं नव्हतं. नुसत्या कल्पनेनेच त्याला धडधडू लागलं. आता नऊ वाजायला आले होते. अधून मधून तो खिडकी बाहेर पाही, पण बाहेर काहीच बदल दिसत नव्हता. कोणत्याही घटनेची कोणालाच पर्वा नाही असे लोक वागत होते. अचानक दरवाज्यावर थाप पडली. त्याने घाबरून जाऊन पिस्तूल हातात घेतलं. तो बेड ओलांडून दरवाज्याकडे सरकला. पठाणाला पिस्तुलाचा धाक दाखवून आत बांधून ठेवून पळून गेलं तर ? पण त्याच्यात असलं धैर्य नव्हतं. त्याने दरवाज्या हळूच उघडला. बाहेर एक पोरगी परकर पोलक्यात उभी होती. ती रडत असावी. तिच्या ब्लाऊजची वरची दोन बटणं तुटलेली दिसत होती. त्यातून तिच्या जवानीचा उभार डोकावत होता. विस्क्टलेले केस वाऱ्यावर उडत होते. पाऊस आणि वाऱ्याला नुसते उधाण आलेले होते. समोरच्या खोल्यांमध्ये गिऱ्हाईकाची गर्दी होती. खालून कोणीतरी ओरडत वर येत होतं. बहुदा तिच्यामागेच असावं. पोरगी म्हणाली, " मुझे छुपाइये, अंदर आने दीजिये प्लीज. ....." तिने गुड्डीकडे आशेने पाहिलं. त्याने जास्त विचार न करता तिला आत घेऊन कडी लावून घेतली. त्याच्या मनात आलं. लडकी चाहिये थी , वो भी आ गयी. ती आत शिरताच बेडच्या पलीकडील भागात उभी राहिली आणि म्हणाली, " देखिये , मै ऐसी वैसी लडकी नही हूं. मेरी शादी तय हो चुकी है, और ये गुंडे मुझे उठाके लाये है. यहांसे जानेमे मेरी मदद करेंगे क्या ? " गुड्डी मनात म्हणाला साला इधर हम भी कहा रहने आये है . पण त्याने तिला धीर दिला. " देख तू डरना नही. मै भी यहांसे जाना चाहता हूं. और अब रोनाभी नही. तू बेडके नीचे छुप जा. " ती बेडच्या खाली अनिच्छेनेच पण गेली.

गुड्डी पुन्हा बेडवर बसतो न बसतो तोच पुन्हा दरवाजा ठोकला गेला. दोनतीन वेळा थाप पडल्यावर त्याला समजलं की मगाशी खालून धावत वर येणारी माणसंच असणार, जी या पोरीचा शोध घेत आली. त्याने हातातलं पिस्तूल सांभाळीत दरवाजा उघडला. बाहेर पठाण जेवणाची थाळी घेऊन उभा होता. गुड्डीच्या हातातलं पिस्तूल पाहून त्याच्या हातात थाळी सरकवीत तो म्हणाला, " तुम स्साला खुदकुशी करेगा ? मुसलमान कभी खुदकुशी नही करता, समझे, चल खाना खा ले और चुपचाप बैठ. " असं म्हणून तो निघून गेला. त्याला पोरगी पळून आलेली असल्याची खबर नसावी. म्हणजेच हा इथे नव्हता तर. आपण प्रयत्न केला असता तर जाऊ शकलो असतो. जेवणाची थाळी बेडवर ठेवून त्याने बेडखाली लपलेल्या पोरीला बाहेर यायला सांगितले. " देख , खाना खा ले. फिर यहांसे कैसा भागनेका इसके बारेमे बात करेंगे. " पोरगी बाहेर येताच पुन्हा म्हणाली, " मुझे कुछ नही चाहिये, मुझे यहांसे जाना है..... तिने स्वतःच्या उघड्या छातीवर हात आडवे ठेवले. एकूण तिचा बांधा चांगला होता. तिच्या अंगावर त्याला ओरबाडल्याच्या खुणा गुड्डीला दिसल्या. कां कोण जाणे पण त्याला या पोरीची कीव आली. हिला पळून जायला आपण मदत करायला हवी. असं त्याला वाटू लागलं. तो परत म्हणाला, " भागना तो है ही. लेकीन भागने के लिये ताकत तो चाहिये, इसलिये खाना खा लो. डरना नही. " मग त्याने थाळीतल्या एका ताटलीत तिला दोन चपात्या आणि भाजी दिली . तिच्यापुढे ठेवली. अजून तिला विश्वास नव्हता. तिने उभ्या उभ्याच चपात्या खाण्यास सुरुवात केली. पण तिची नजर एक सारखी इकडे तिकडे फिरत होती. ते पाहून गुड्डी स्वतःशी म्हणाला, हिला जरी बाहेर काढली तरी हिच्या घरच्या लोकांनी हिला घरात घ्यायला हवं. म्हणजे ही परत आपल्याच ताब्यात राहील. त्याचं मन डचमळू लागलं. आलेले चांगले विचार विरले. म्हणजे आपली कायमची सोय होईल. त्याच्या विचारांमध्ये काहीतरी बदल होतोय हे पोरीला जाणवलं म्हणून तिने पुन्हा काळजीने विचारले," आप मुझे बाहर निकालेंगे ना ? नही तो मै अभी खुदकुशी कर लूंगी , मुझे मेरे जान की परवाह नही है. " असं म्हणून तिने पटकन हातातली थाळी फेकली आणि बेडवर ठेवलेलं पिस्तूल उचललं आणि स्वतःच्या कानशिलाजवळ नेलं. गुड्डीने जेवण अर्धवट सोडले आणि तिला समजावणीच्या सुरात म्हणाला, " अरे अरे, ये क्या कर रही तो तुम , कही बात हो जायेगी . ऐसा मत करना बेबी. तेरे साथ मै भी मर जाउंगा, मै भी यहां नही रहना चाहता. " त्याने घाईघाईने तिचा दंड धरला. तिच्या हातातलं पिस्तूल काढून घेण्यासाठी तो झटापट करू लागला. त्यात ती आरडा ओरडा करू लागेल

असे दिसताच त्याने दुसऱ्या हाताने तिच्या कानफटात मारली. पिस्तुलाचा सेफ्टी कॅच मघाशीच सरकवलेला होता. तिने घाबरून जाऊन ट्रिगर दाबला......... दणदणीत आवाज करीत गोळी सुटली. आणि समोरच्या भिंतीत जाऊन अडकली. बाहेरच्या दरवाज्यावर जोर जोरात थापा पडू लागल्या पण एकदाचं पिस्तूल तिच्या हातातून काढण्यात गुड्डी यशस्वी झाला. त्याने पटकन बेडवरून उडी मारली. आणि दरवाज्याजवळ गेला. बाहेरच्या थापा आता वाढल्या होत्या. दरवाज्या उघडला, पण त्याचा मोबाइलही वाजू लागला. बाहेर पठाण एक दोन दुसरे लोक , मावशी आणि काही पोरी अशी गर्दी जमली होती. हातातलं पिस्तूल त्याने तसंच धरलं होतं. अचानक त्याला कसलं बळ आलं कोण जाणे. तेच पिस्तूल मावशीवर रोखत आणि इतरांना दम देत तो म्हणाला, " सब लोग बाजूमे हो जाव, नही तो गोलीसे उडा दूंगा, " त्याच्या डोळ्यातली लाली पाहून मावशी पण जरा हादरलीच. त्याने कधीही पिस्तुलाची गोळी उडवलीच नव्हती. मग त्याने त्या परकर पोलक्यात असलेल्या पोरीला बोलावले, " चल , छोकरी , अभी निकल जायेंगे. " हळूहळू बेड पलीकडची पोरगी पुढे आली. मावशीला आता अंदाज आला. ती म्हणाली, " देख , गुड्डी, किसीको गोली लग जायेगी , हटाना ये पिस्तूल , इसे वापरना तेरे बसकी बात नही है. कोई मर गया तो बेफालतूकी यहां पुलिस आयेगी . धंदा खतरेमे आयेगा. बैठके बात करते है. " पण गुड्डी ऐकायला तयार नव्हता. त्याने जवळ आलेल्या पोरीचा हात पकडला आणी म्हणाला, " देख मौसी, मै और ये लडकी जा रहे है, तेरेको जो करना है वो कर" आणि मावशीला धक्का देऊन गर्दी मधून ते दोघे पळत सुटले. रस्त्यावर ते आले. मग मौसी म्हणाली, " देख ये लडकी पेरियरकी है, अच्छा नही होगा. जान लेगा वो तेरी. " पेरियर म्हटल्यावर गुड्डीने काही सेकंद विचार केला. आता आपल्याला स्वतःच काहीतरी करावं लागेल, कारण आपण गेल्यावर मावशी पोलिसांना नक्कीच खबर देणार. तरीही तो रस्त्याच्या गर्दीमधून पोरीचा हात धरून दुसऱ्या हाताने पिस्तूल सांभाळत पळत सुटला.

धावता धावता त्याच्या हे लक्षात येईना, नक्की आपण कुठे जाणार आहोत. खरंतर हॉटेल डिलाइट काही लांब नव्हतं. पण त्याच्या ते लक्षात आलं नाही. आणि आलं असतं तरी तो गेला असताच असंही नव्हतं. कारण तिथे पोलिसांचा खतरा होता. आता तर त्याच्यामागे पेरियरची माणसं आणि पोलिस दोघेही होते. त्यातल्या त्यात पोलिसांच्या ताब्यात आपल्याला जास्त सुरक्षित वाटेल. पेरियरची माणसं आपल्याला जिवंत ठेवणं कठीण आहे याची त्याला धावता धावता जाणीव झाली. असं पोरीला घेऊन पळणं या विभागातल्या लोकांना नवीन नव्हतं. त्याने रस्ता ओलांडला तेव्हा समोरचा प्रीतम बार पाहिल्यावर त्याच्या लक्षात आलं की आपण तिथल्या तिथेच फिरतोय. त्याने त्या बारमध्ये न शिरण्याचं ठरवलं . कुठेतरी थांबून विचार करायला हवा, असा त्याच्या मनात विचार आला. एका अतिशय घाणेरड्या गल्ली वजा बोळात तो शिरला. तिथेही पोरी उभ्या होत्याच. त्याचा आणि पोरीचा श्वास आता चांगलाच वर खाली होत होता. बोळातल्या अंधाऱ्या जागेत एका पडक्या घराच्या भिंतीला ते दोघे टेकून , दम खाण्यासाठी उभे राहिले. आता पोरगी त्याच्या अगदी जवळ त्याला खेटून उभी होती. पण जिवाच्या भीतीपुढे वासना हरल्या होत्या. ........ पेरियरची माणसं मौसीच्या चाळीतून वरच्या मजल्यावर शोध घेत होती. ती आता खाली आली. गटागटाने उभ्या असलेल्या, भेदरलेल्या पोरी आणि त्यांना समजावून कामाला लागण्यासाठी सांगणारी मौसी वरून आलेल्या गुंडांना अजिबात आवडली नाही. हिनेच आपल्या पोरीला पळून जाण्यास मदत केली असे समजून त्यांनी मौसीला दोन चार कानफटात मारल्या. पण तिच्याकडून काहीच माहिती मिळाली नाही. मावशी पण गुड्डी तिच्या बरोबर आहे हे सांगायचं विसरली . त्यामुळे रस्त्यावर शोध घेताना
त्यांना काही कळेना. ते सगळीकडे फिरून पाहू लागले. पण असे प्रत्येक चाळीत जाऊन पाहण्यात चांगलाच वेळ जात होता. शेवटी ते चौघे जण एका गल्लीच्या तोंडाशी थांबले. आतमध्येच गुड्डी आणि ती पोरगी होती. त्यांनाही माहीत नव्हतं की बाहेर पेरियरची माणसं उभी आहेत. मग त्या चौघांनी प्रत्येक गल्ली तपासण्याचं ठरवलं. पण आधी ते उभे असलेली गल्ली त्यांनी तपासली नाही. गुड्डी परत मुख्य रस्त्यावर आला. तिथून त्याला मौसीची चाळ दिसत होती, अजूनही पहिल्या माळ्यावर पोरींची गर्दी दिसली. अचानक त्याला समोर कॅफे गोलमाल दिसला. तिथे ते दोघे पळत पळत शिरले. कॅफे मध्ये चांगलीच गर्दी होती, पण सगळी खालच्या थरातल्या लोकांची. कौंटरवरचा मुसलमान पाहून गुड्डीला जरा बरं वाटलं. त्याने त्याला भलतीच स्टोरी सांगून आपल्याला उभ्या असलेल्या मुलीला विकायचंय असं सांगितलं. ते ऐकून काउंटरवरचा मिया म्हणाला, " वो सब ठीक है, लेकीन मै ये धंदा नही करता‍. ज्यादासे ज्यादा तेरेकू दोन तीन दिन रयनेको जगा दूंगा , सिर्फ इसलिये की तुम मुसलमान हो. भटारखानेसे बाहर जाओ. बाये बाजूमे उपर एक रूम है. " भाई लेकीन खानेका पैसा तो तेरेकू देना पडेगा. " असं म्हटल्यावर गुड्डीने त्याला आपल्या हातातली अंगठी काढून दिली. " फिलहाल तो मै ये दे सकता हूं, अब तो दोन तीन दिन खानेका इंतजाम हो जायेगा ना ? " ते पाहून मियाने मान डोलवली. मग गुड्डी पोरीला घेऊन रुममध्ये गेला. मग ती पोरगी म्हणाली, " कमसे कम हम स्टेशनपे तो जायेंगे, ताकी हम गाडी पकडके कही दूर जा सकेंगे. " आता जरा गुड्डीचं मन ताळ्यावर आलं. त्याने खऱ्या अर्थाने तिच्याकडे पाहिलं. मग खालीच उभ्या असलेल्या माणसाला त्याने जेवणाची ऑर्डर दिली. जवळ जवळ साडे दहा वाजत आले होते.

(क्रमशः)