जगण्याला पंख फुटले भाग १७

एवढे दिवस जिच्या शोधामध्ये तुषार आकंठ बुडाल होता. आज ती सुंदर परी म्हणजेचं निलांबरी तुषार बरोबर चक्क बोलतं होती. तिचे वा-याभोवती उडणारे केसं, काळेभोर डोळे, गालावर पडणारी खळी पाहून प्रत्येक जण तिच्या प्रेमात वेडा होईलं अशीचं अप्सरा वाटतं होती. जिचां भासं क्षणोक्षणी जाणवतं होता, तो आज प्रत्यक्ष समोर उभा पाहून तुषार आनंदाने उड्या मारु लागला. आपल्याला जाणवणारा हा भास नसून सत्य आहे. ती खरचं इतकी सुंदर आहे. बघत बसावचं वाटतं होतं नुसते.

तुषारला खरतरं भावनांना आवर घालणं जमतचं नव्हतं. काॅलेज आणि गाण्याचा क्लास सांभाळून अजून एका बॅंड मध्ये सहभागी होणे खरतरं तारेवरची कसरतचं होती. पण काही मिळवायचे असले की काहीतरी गमवावे लागते हे मात्र नक्की. या उक्तीवर विश्वास ठेवतं आपलं मनं निलांबरी कडे ओढ घेतं आहे.

त्या साठी बॅंड मध्ये भाग घ्यायलाचं हवा. तन्वीला सांगून तुषार म्यूझिक बॅंड मध्ये सहभागी होतो.