गुरुपौर्णिमा विशेष

म्हणजे,  ज्यानं ज्यानं तुम्हाला या ना त्या कारणानं... काही ना काही शिकवलं... तो प्रत्येक जण तुमचा गुरु.. मग त्यात हे महत्वाचं नसतं की तो लहान आहे की मोठा.. अगदी लहान मुल सुद्धा आपल्या वागण्यातून काहीतरी शिकवून जातं.. प्राणी -पक्षी हे सुद्धा काही ना काही शिकवतच असतात.  लहानशी मुंगी सुद्धा तिच्या क्षमतेपेक्षा जास्त वजन उचलून हेच शिकवत असते की,  कठिण.. अशक्य असं काहीच नसतं. करण्याची धमक हवी. म्हणजे ती लहानशी मुंगी सुद्धा तुमच्या गुरुंच्या पंक्तीत बसते.  फक्त चोचीच्या जोरावर खोपा विणणाऱ्या सुगरणीचं कौतुक खुद्द बहिणाबाई करतात..  आणि सोबतच माणसाला सांगतात.. 'तुला दिलं रं देवानं,  दोन हात दहा बोटं'... हे सांगत बहिणाबाई सुद्धा आपल्या गुरुंच्या रांगेत जाऊन बसतात. असे असंख्य गुरु आपल्याला पावलोपावली लाभतात.