गोष्ट जुनीच माणसं नवीन (भाग ७)

एक दिवस अशीच सरला क्लासहून घरी येत होती. संध्याकाळचे साडेसहा होऊन गेले होते. स्वतःच्याच विचारात असलेल्या तिला वातावरणातला बदल चटकन जाणवला नाही. तिच्या येण्याचा रस्ताच नदीच्या बाजूनी असल्याने नेहेमीच खेळती हवा असायची. आत्ता मात्र जरा जास्तच वारा खेळू लागला. रस्त्यावरची धूळ आकाशात उंच उडू लागली. आणि ठिक ठीकाणी लहानसे घुळीचे भोवरे तयार होऊ लागले. रस्त्यावरचा कचराही त्याबरोबर गोल फिरायचा वर जायचा आणि पुन्हा खाली बसायचा. तिच्या अंगावरचा दुपट्टा एक दोन वेळा उडून जाण्याच्याच बेतात होता. तिनी सावरला म्हणून बरं. वारा एवढा वाढला की तिला वाऱ्याचा धक्का जाणवू लागला. तिनी आकाशाकडे पाह्यलं. परमेश्वरानी स्वच्छतेची मोहिम हाती घेतली असावी. तिच्या समोरची हवा धुळीनी इतकी भरून गेली, की तिला कुठेतरी थांबावसं वाटलं. म्ह्नणून ती रस्ता सोडून नदीकिनाऱ्याजवळ असलेल्या मोठ्या वडाच्या झाडाखाली उभी राह्यली. तिला वाटलं, वादळी पाउस येतोय की काय म्हणून तिनी परत आकाशाकडे पाह्यलं. पण तसं तिला वाटलं नाही. अचानक रस्ता निर्मनुष्य झाला. आता ती झाडाखाली एकटीच होती. तिथून ती निघण्याच्याच विचारात होती, थोडं फार अंधारूनही आलं. रस्त्यावरचे दिवे अजून लागले नव्हते. झाडाला टेकून ती उभी होती. वादळ अजून कमी होत नव्हते. वाऱ्याचा घूं घूं.......... असा आवाजही वाढला. तिला एकदम बाबासाहेबांना याच रस्त्याने नेल्याची आठवण झाली. पण तिला पुढच्या रस्ता पाहण्याचा धीर झाला नाही. तिनी मान वळवली....... आता अंधार चांगलाच झाला होता. तिला घरी जाण्याची हुरहुर लागली. माई घरी एकटीच आहे.. म्हणून तिनी दुपट्टा घट्ट आवळून घेण्यासाठी ओढला, पण तो मागे कुठेतरी अडकला असावा म्हणून पाहण्यासाठी मान वळवली....... मागे पाटलाचा वसंता तिचा दुपट्टा हातात घट्ट धरून उभा होता. अचानक तिच्या अंगाला कापरं भरलं...... तिनी किंकाळी फोडण्यासाठी तोंड उघडलं, पण वसंतानी चटकन तिच्या तोंडावर हात ठेऊन तिला तशीच ओढली. तिचा तोल गेला. आता तो तिला, एखादं श्वापद जसं ओढून घेऊन जातं तसा तिला ओढू लागला. त्याच्या हातात आलेला दुपट्टा त्यानी ओरबाडून पहिल्यांदी काढून टाकला. तिचा छाती चा भाग उघडा पाहून तो जास्तच चेकाळला. तिला खाली पाडून तो तिच्या अंगावर बसला. अंधारामुळे सरलाला नीट दिसत नव्हतं. ती आता धक्क्यातून सावरली होती. वसंतानी तिचे केस धरले आणि तिच्या तोंडाशी तोंड आणण्याचा प्रयत्न करू लागला. त्याच्या तोंडाचा दारूचा भपका येत होता. तिने मान वळवून तोंड बाजूला केलं. मग तिच्या लक्षात आलं, की आपला एक हात मोकळाच आहे........ " साली, शाणपणा करतेस काय? थांब तुला दाखवतोच....... असं म्हणून वसंता तिच्या कानफटात मारण्यासाठी हात वर करायला गेला. तेवढ्यात त्याची तिच्या केसांवरची पकड ढीली पडली. आपल्या मोकळ्या हातानी सरलानी हातात येईल तितकी माती घेतली आणि त्याच्या तोंडावर जिवाच्या आकांताने भिरकावली..... डोळ्यात धूळ गेल्याने वसंताने दोन्ही हात सोडले. तेवढयात सरलानी त्याला जोरात धका दिला..... तो बाजूला डोळे चोळीत भेलकांडला. ती त्वरेने उठली आणि पळत सुटली. पण बेभान पणामुळे घराची दिशा सोडून विरुद्ध दिशेला धावली. आता तिचे केस अस्ताव्यस्त उडत होते. वारा थांबायला तयार नव्हता. अंगावरती दुपट्टा नसलेल्या अवस्थेतच ती पळत होती. थोड्याच अंतरावर गेल्यावर तिच्या लक्षात आलं, आपण वेगळ्याच रस्त्याला लागलोय. तिनी पायातल्या चपला भिरकावून दिल्या. नकळत ती धावत ती पोलिस चौकीच्या रस्त्यावर आली...... तिला श्वास लागला होता. छातीत एकदम घुसलेल्या श्वासाने उठणारी कळ दाबून ती चौकीच्या दारात आली. आत पोलीस शिपाई वाकणकर आणि दुसरे दोघे बसले होते. अजून इन्स्पेक्टर आलेले नव्हते. ती अशा विचित्र अवस्थेत आल्याने वाकणकरलाही धक्का बसला. तिला कशी तरी बाकड्यावर बसवून त्याने बाजूच्याच मटक्यातून पेला भरून तिच्या पुढे केला........