गोष्ट जुनीच माणसं नवीन (भाग ४)

आता घर अगदी सुनं सुनं झालं. एवढ्या मोठया घरात ते तिघेच होते. एकप्रकारची विक्षिप्त शांतता पसरली. सरला अजूनही तात्याच्या दूर जाऊन दिसेनाश्या होणाऱ्या मोटारी कडे पाहात होती. मोटार गेली तरी ती तशीच उभी होती. हा दिवस तर कंटाळवाणा गेला. समोरचा सीताराम लोहार डोकावून गेला. तो माईंना बहीण मानीत असे. बऱ्याच मेंबरांचा रोष पत्करून बाबासाहेबांनी त्याची बाजू घेऊन पंचायतीच्या खटल्यात त्याचं घर वाचवलं होतं. त्यामुळे तो कधीही उपयोगाला येई. तात्याला मुंबईत तोच भेटला होता. जेवणात घरातल्या कोणाचच मन लागत नव्हतं. अगदी इलाज नाही तरच ते बाहेर पडत होते. असेच सात आठ दिवस गेले. देवस्थानची अशी काही जमीन होती आणि फिक्स्ड डिपॉझिट मध्ये एवढे पैसे होते हे बाबासाहेबांनी सांगितलं नव्हतं. इतकी वर्ष संसार करून, या माणसाला सहन केलं तरी त्याच्याजवळ काय आहे हे त्यानी सांगितलं नाही याचा माईंना राग आला......... बाबासाहेबांना जाऊन आता महिना होत आला. एक दिवस माई म्हणाल्या, " शशांक आता जरा कामाचं पाहा. शेवटचं वर्ष नोकरी करूनही करता येईल तुला. माईंचं म्हणणं पटण्यासारख होतं. तोही त्याच तजविजीत होता. तो म्हणाला, " मी तालुक्याच्या गावी जाणारच आहे. इतरही काही कामं असतील तर सांग. " माईनी काहीच उत्तर दिलं नाही. दोन दिवसांनी शशांक गेला. दोघींनी घरात जो किराणा होता तो वापरून दिवस घालवला. उद्या त्यांना सामान भरणं भाग होतं. रतनशेठची मागची उधारी पण द्यायची होती. शशांक प्लेसमेंट सर्व्हिसेसना संपर्क करून जॉब पाहणार होता. सोमवारचा दिवस होता.

रात्रीची जेवणं झाली. माई आणि सरला अंथरुणं घालीत होत्या. वरच्या मजल्यावरच्या तिन्ही खोल्या बंद केल्या. तळ मजल्यावरची पण एक खोली बंद केली. माणसच नाहीत तर काय करणार? त्या एकमेकींशी फार बोलत नव्हत्या. माई तशा कुढ्या स्वभावाच्या. आणि बोलण्यासारखं काही नव्हतच म्हणा. अजूनही त्यांना वाटत होतं की आतून कुठूनतरी बाबासाहेब येतील आणि मोठ्या आवाजात म्हणतील, " अरे बोला काहीतरी, काय सुतक्यासारख्या बसलात? "...... पण तसं काहीही झालं नाही. दहा वाजत आले माईंना झोप लागली. हळूहळू बाहेरचे आवाज कमी झाले. रात्रीची खिन्न शांतता पडली. सरला जागीच होती. तिच्या मनात आलं. काही दिवसांपूर्वी घर कसं गजबजलेलं होतं. आजपर्यंत बाबासाहेबांच्या अस्तित्वामुळे तिला आजपर्यंत माईंचा मुखदुर्बळपणा जाणवला नव्हता. दिवस कसा तरी जातो, पण रात्र लवकर जात नाही. माणसाला आवाज हवे पण असतात आणि त्यांची भीती पण वाटते. नक्की माणसाला काय हवं असतं, कोण जाणे. कधी कधी आवाज त्याला गोंगाटासारखे वाटतात. आवाज तेच आणि तेवढेच असले तरी माणसाची प्रतिक्रिया दरवेळेला वेगवेगळी असते. असले दीडशहाणे रिकामे विचार तिच्या मनात येत होते..... शशांकही बुधवारशिवाय यायचा नव्हता. या विचारासरशी तिला जरा अस्वस्थ आणि एकटं वाटू लागलं. तिच्या मनाला अनामिक भीती क्रुरतडू लागली. जणू काही काहीतरी होण्याची तिला अपेक्षा होती. या विचारांमध्ये किती वेळ गेला तिला कळलं नाही. तेवढ्यात तिला झोप लागली. स्वप्न पडलं.......

...... बाबासाहेबांचा हात धरून स्वप्नात ती नदीजवळच्या भागात फिरत होती. ती लहान होती. बाबासाहेब कोणताही उंच भाग पाहून तिला उड्या मारून दाखवीत होते. ती हासत होती.. नदीवर वारा भयंकर सुटला होता. मग ती एका उंचवट्यावर उभी राहून उडी मारणार, इतक्यात बाबासाहेब दिसेनासे झाले. आणि दाराची कडी वाजत असल्याचा आवाज आला. ती स्वप्नातच होती. आणि ती स्वप्नातल्या स्वप्नात म्हणाली, " हे काय बाबासाहेब, मी घरी आले आणि तुम्ही बाहेर कसे राहिलात? लगेच आत नाही का शिरायचं? " आणि दार उघडायला म्हणून ती निघाली आणि धाडकन बिछान्यावर पडली. मग तिच्या लक्षात आलं, हे स्वप्न होतं. पण कडी मात्र वाजत होतीच. तिने हळूच अंथरूण चाचपून पाहिलं. ती बिछान्यावर असल्याची तिला खात्री झाली...... आता मात्र कडी जोरात वाजत होती. तिने बाजूलाच झोपलेल्या माईकडे पाह्य्लं. हिला कशी कडी ऐकू येत नाही? जरा वेळाने कडीचा आवाज थांवला.... भिंतीवरील घड्याळात एकाचा ठोका पडला....... पुन्हा कडी वाजू लागली. तिची छाती धडधडू लागली. घसा कोरडा पडला. दाराबाहेरची व्यक्ती अडखळत बोलत होती. शब्द नीट ऐकू येत नव्हते. ती आता पूर्ण जागी झाली होती. भीतीमुळे तिचं शरीर उठायला विरोध कतीत होतं. पण उत्सुकता स्वस्थ बसू देत नव्हती. कोण असेल एवढ्या रात्री? वेगवेगळी नावं तिनी घेऊन पाहिली. पण तिला अंदाज येईना.....