Login

प्रेमगंध

"अद्विक-अवनीचं अधुरं प्रेम, आणि राज-सविनिचं अनोखं नातं…एका वेदनेतून सुरू झालेली ही कथा, यश, संघर्ष आणि नव्या प्रेमाच्या प्रकाशात फुलत जाते.जिथे हृदय तुटतं, तिथेच नव्याने जुळतंही... ही आहे अशा प्रवासाची गोष्ट,
जे के कॉलेज :

आज कॉलेजचा शेवटचा दिवस होता. चार वर्षं कधी निघून गेली ते कळलंच नाही. फेअरवेलच्या कार्यक्रमात सगळीकडे हसरा आणि आनंदी माहोल होता, पण अद्विकचं मन मात्र आज प्रचंड गोंधळलेलं होतं. आतल्या आत त्याच्या मनात वादळं सुरू होती. आज त्याने ठरवलं होतं – जे मनात इतक्या वर्षांपासून आहे, ते आज अवनीला सांगायचंच.

अद्विक आणि अवनी… लहानपणापासून एकत्र होते.  एकाच शाळेतील विद्यार्थी आणि आता एकाच कॉलेजचे वर्गमित्र. लोक त्यांना कायम "अविक-अवनी" म्हणूनच ओळखायचे. त्यांचं नातं इतकं घट्ट होतं की बाहेरून पाहणाऱ्यांना वाटायचं, हे दोघं एकमेकांशिवाय अधुरं आहेत.

अद्विकने मात्र खूप आधीपासून अवनीवर मनापासून प्रेम केलं होतं. सुरुवातीला त्याला वाटलं हे फक्त मैत्रीचं आकर्षण आहे, पण वेळ जसजसा पुढे गेला, तसे त्याचे भाव अधिक गहिरं होत गेले. कॉलेजमध्ये पहिल्याच वर्षी त्याला पूर्ण कळलं होतं – "मी अवनीवर खऱ्या अर्थाने प्रेम करतो."

पण त्याने कधीच तिला काही सांगितलं नाही. कारण तो तिची मैत्री गमावायला तयार नव्हता. आणि त्याला वाटायचं की अवनी कधी ना कधी त्याच्याकडे तशीच बघेल, जशी तो तिच्याकडे पाहतो.

आज मात्र वेळ निघून चालली होती. उद्यापासून सगळे आपापल्या मार्गाने निघणार होते. काहीजण पुढील शिक्षणासाठी, काहीजण नोकरीसाठी. अद्विकलाही परदेशात मास्टर्ससाठी जायचं होतं. मग पुन्हा कधी भेट होईल, माहिती नव्हतं. म्हणूनच आज त्याने मनाशी ठरवलं – “जे होईल ते होईल, पण आज तिला सांगायचंय.”

सायंकाळी कॉलेजच्या गार्डनमध्ये सगळे फोटो काढण्यात, आठवणींमध्ये, गप्पांमध्ये रमले होते. अवनी नेहमीसारखीच हसत होती, पण आज ती काहीशी शांत वाटत होती. कदाचित तिलाही कॉलेज संपल्याचं दुःख होतं. अद्विक तिच्याकडे पाहतच राहिला. तिचं हसू, तिचं बोलणं, ती चालताना तिच्या केसांची हालचाल… सगळं त्याला नेहमीचंच, पण आज अधिक खास वाटत होतं.

त्याने हळूच तिला बाजूला बोलावलं.
“अवनी… थोडा वेळ बोलू का तुझ्याशी?”
ती थोडीशी चकित झाली, पण त्याच्या डोळ्यांत काहीतरी वेगळं पाहून ती होकार देत म्हणाली, “हो, बोल ना.”

ते दोघं कॉलेजच्या आवारातल्या जुन्या अमर्याड झाडाजवळ गेले, जिथे त्यांनी अनेक वेळा अभ्यास, गप्पा, आणि सिक्रेट्स शेअर केले होते. तिथे उभं राहून अद्विकने एक दीर्घ श्वास घेतला.

“अवनी… मला खूप दिवसांपासून एक गोष्ट सांगायची होती. पण मला भीती वाटत होती की आपली मैत्री तुटेल, किंवा तू मला समजणार नाहीस. पण आज शेवटचा दिवस आहे, आणि आता मी गप्प राहू शकत नाही.”

अवनी गोंधळली. “काय झालंय अद्विक?”

अद्विकने तिच्या डोळ्यांत पाहत हळू आवाजात म्हटलं –
“मी तुझ्यावर प्रेम करतो, अवनी. खूप मनापासून. लहानपणापासून तू माझ्यासोबत आहेस… पण मी केवळ मित्र म्हणून नाही, तर तुझ्या जोडीदार म्हणून तुला पाहिलंय. मी तुझ्यासोबत माझं संपूर्ण आयुष्य घालवायचं स्वप्न पाहिलंय.”

एक क्षणासाठी शांतता पसरली. फक्त झाडावरून गळणाऱ्या पानांचा आवाज, आणि दोघांचं धडधडणारं मन.

अवनीने त्याच्याकडे पाहिलं. तिच्या चेहऱ्यावर एक वेदनादायक शांतता होती.

“अद्विक… मला तुझं सांगणं खूप महत्त्वाचं वाटतं. तू खूप चांगला आहेस, आणि माझा सगळ्यात जवळचा मित्र आहेस. पण… मला तुझ्याबद्दल असं कधीच वाटलं नाही. मला दुसऱ्यावर प्रेम आहे… आणि मी त्याच्यासोबत नातं पुढे नेण्याचा विचार करतेय.”

अद्विकला क्षणभर काहीच कळेना. त्याच्या पायाखालची जमीन सरकली होती. त्याच्या सर्व स्वप्नांचा चुराडा होत होता… समोर उभ्या असलेल्या अवनीने, जी त्याच्या आयुष्याचा अविभाज्य भाग होती, त्याचं प्रेम नाकारलं होतं.

तो सुन्न झाला. डोळ्यात पाणी तर नव्हतं, पण मनात वादळ होतं.

अवनी पुढे म्हणाली, “माफ कर. मला खरंच वाटलं नव्हतं की तुला माझ्याबद्दल असं काही वाटतं. पण मी तुझं खरं मन समजते. आणि मी प्रार्थना करते की तुला तुझ्या प्रेमाचं खरं उत्तर मिळो… कुठेतरी, कधी ना कधी.”

अद्विक फक्त मान हलवून तिथून निघाला. मनात हजारो प्रश्न… दुःख, निराशा, आणि रिकामेपण.


---



---

तो त्याच्या घरी येतो आणि थेट मॉमच्या कुशीत शिरतो. त्याच्या डोळ्यांत साचलेलं दुःख, अपयशाची जाणीव आणि हृदयभंगाचं ओझं – सगळं काही तो अश्रूंमधून व्यक्त करत असतो. मॉम त्याचं केसांवरून हात फिरवत, शांतपणे त्याला समजावत असते, "अद्विक, आयुष्यात कधी कधी आपल्या मनासारखं सगळं घडत नाही. पण याचा अर्थ असा नाही की आयुष्य थांबतं. तू खूप चांगला आहेस, आणि एक दिवस तुला खरं प्रेम नक्की मिळेल."

मॉमच्या त्या शांत आणि समजूतदार शब्दांमुळे अद्विकचं मन थोडं हलकं होतं. तो तिच्याकडे पाहत म्हणतो, "मॉम, मी फक्त तिच्यावर मनापासून प्रेम केलं... पण तिला कधी माझं प्रेम दिसलंच नाही." त्याच्या आवाजातली कंप आणि डोळ्यांतून ओघळणारे अश्रू, तिच्या मातेच्या मनाला चटका लावतात. ती त्याला मिठी मारते आणि म्हणते, "तुला तुझं प्रेम गमावलं असं वाटतंय, पण कदाचित देवाने तुझ्यासाठी अजून चांगलं काही राखून ठेवलं असेल."

इतक्यात त्याचा खास मित्र अनिकेत घरी येतो. त्याला सगळं समजल्यावर त्याने एक क्षणही न दवडता अद्विकला भेटायचं ठरवलं होतं. दरवाजा उघडल्यावर अद्विक त्याला पाहून थोडासा गोंधळतो, पण अनिकेत जवळ येत म्हणतो, "अबे पागल... एवढं काही झालं तरी मला न सांगता एकटा सगळं सहन करतोयस? काय समजतोस स्वतःला?"

अनिकेतच्या त्या खडूस पण प्रेमळ बोलण्यावर अद्विक ओशाळून हसतो. अनिकेत त्याला घट्ट मिठी मारतो आणि म्हणतो, "तुला माहीत आहे ना, तुझ्या आयुष्यात मी कायम आहे. प्रेम गेलं, ठीक आहे. पण दोस्ती कायम आहे!" मग दोघं बाल्कनीत बसतात. थोडावेळ शांततेत गेला की अनिकेत म्हणतो, "माझं एक ऐक – आता तू पुढे बघ. करिअरवर लक्ष दे. परदेशात जायचं आहे ना शिकायला? मग नको ही भावनांची गुंतवणूक."

अद्विक शांतपणे मान हलवतो. हम्म तु बोलत आहेस ते खर आहे ... सर्व विसरून पुढे जाने गरजेच आहे अद्विक हसत म्हणाला हसत असला तरी डोळ्यात मात्र अश्रू होते ... अनिकेत चे देखील डोळे पाणावलेलं होते ... अनिकेत देखील लहानपणा पासून अद्विक सोबत वाढलेला .... अनिकेत हा अनाथ होता जवळच असणाऱ्या अनाथ आश्रमात राहत होता ... अद्विक नेहमी तिकडे जात असायचं हळू हळू दोघांमध्ये मैत्री झाली.... अद्विक ने अवनी बद्दल च्या भावना अनिकेत ला सांगितल्या होत्या ....




अनिकेत ला अद्विक साठी खूप वाईट वाटत होत ... ब्रो चल मी निघतो आणि काळजी घे हा अनिकेत उठत म्हणाला .... अनी मी उद्याच जायच निर्णय घेतला आहे अद्विक म्हणाला ....पुढे गेलेला अनी ने डोळे मिटून एक श्वास घेतला.... त्याला कल्पना होतीच की तो लवकर निघून जाईल पण इतक्या लवकर हे मात्र त्याला वाटलं नव्हतं ... 




हम्म ठीक आहे तु तयारी करून ठेव आपण निघू उद्याच आणि मी पण तुझ्या बरोबर यायच निर्णय घेतोय अनी हसत म्हणाला .... ठीक आहे ये मग आवरून अनी निघून गेला ... तस मॉम त्याच्या साठी जेवण घेऊन आल्या ... मॉम ने त्यांचं बोलण ऐकलं होत .... आदु उद्या जाणार म्हणून त्या नाराज झाल्या होत्या पण अवनी च्या आठवणीतून तो बाहेर पडेल म्हणून त्या त्याला काहीच म्हणाल्या नाहीय ....

मॉम ने त्याला जेवण भरवलं आणि त्या त्यांच्या रूम मध्ये निघून गेल्या ... अद्विक इकडे अजूनही गॅलरीत डोळे बंद करून बसला होता ... त्याचं मन अजूनही कोमेजलेलं असतं, पण अनिकेत आणि मॉमच्या शब्दांनी त्याला एक नवा धागा मिळतो – सावरायचा, उभा राहायचा आणि पुन्हा चालायला सुरुवात करायची.