फिरूनी नवी जन्मेन मी भाग 13

सुखदा बाहेर जाऊन फोन घेते.डॉक्टरांचाच फोन असतो.त्यांनी रिपोर्ट्स वाचुन सांगितलेली माहिती समाधानकारक होती.फ्रॅक्चर वगैरे काही नव्हते सुहासला. 

"Ahh..!!!Just a sigh of relief !!"

"Thank God !!"

मनातल्या मनात देवाचे आभार मानत ती घाईनेच बेडरूममधे आली.

सुहास त्याच्या लॅपटॉपवर काहीतरी मेल टाईप करत होता.सुखदाच्या हाका मारण्याने तो भानावर आला.

मेलवर शेवटचा फुलस्टॉप मारून सेंड क्लिक करून त्याने प्रश्नार्थक नजरेने सुखदाकडे पाहीले

सुखदा(आनंदात) - सुहास… सुहासऽऽऽ अरे गुड न्यूज आहे.

सुहास(प्रश्नांकीत नजरेने)- कसली न्यूज??

सुखदा- अरे डॉक्टरांचा फोन होता.तुझे रिपोर्ट्स पुर्णपणे नॉर्मल आहेत.No fracture,nothing.

आहे ना गुड न्यूज!!! तिने आनंदुन विचारले.

बातमी ऐकुन त्याच्या चेहऱ्यावरही हास्य पसरले.

एक स्मित करत तो म्हणाला-म्हणजे मी लवकर पुर्ण बरा होणार तर..आत्मनिर्भर मी..! 

सुखदा-हम्मऽऽ!मग एका जागी बसायची शिक्षा संपणार तुझी.

सुहास- आणि एक प्रॉमिस पण कोणीतरी पुर्ण करणार आहे….! 

त्याने मिश्कीलपणे तिला सकाळच्या संवादाची आठवण देत चेष्टेतच बोलला.

सुहास जरी चेष्टेत बोलत होता तरी सुखदा मनातल्या मनात धास्तावली होती.ह्याने जर काही विपरीत गोष्ट मागीतली तर…?? मनात उठलेल्या प्रश्नाने ती क्षणभर चिंतेत बुडाली.तिच्या बोलक्या चेहऱ्यावर ती साफ दिसत होती.आपल्या मस्करीला हिने जास्तच सिरीयसली घेतलेय हे लक्षात येताच सुहासने पवित्रा बदलत लगेच बोलला…..

सुहास- मी काहीतरी ठरवलेय हं सुखदा..आणि तु प्रॉमिस पाळायचे कबूल केलेस लक्षात आहे ना तुझ्या??"

सुखदा लगेच डिफेंसिव्ह मोडमधे येत म्हणाली….

सुखदा- हो आहे की लक्षात...पण आधी तु बरा तर हो मग बघु.

हा फक्त फ्रॅक्चर नसल्याचा रिपोर्ट आहे.बाकी मुकामार बरा व्हायला अजुन दोन-चार दिवस तरी लागतील असे डॉक्टर म्हणालेत.सोऽऽ आत्ताच पुढचे मांडे नको रचुस..

तिनेही चिडवतच त्याला सांगितले.

सुहास-हो,मग बरेच झाले की..मलाही विचार करायला वेळ मिळेल अजुन..It's blessings in disguise you know..!! 

तोही तिची खेचत तिला टीझ करत बोलला.

सुखदा(हसुन सहजपणे)- हम्म्….खरेय बाबा..!!

बरं चल जेवुन घेतोस का?

म्हणजे मग जीजालाही जेवु घालता येईल.

त्यावर विचार करून …..

सुहास- तु असं कर जीजाला जेवू घाल.तिचे काय ते बघ‍.आईची पूजा उरकली असेल ना आता,ती जेवू घालेल मला कालसारखे.

सुखदाला त्याच्या ह्या अनपेक्षित यु टर्नचे आश्चर्य वाटले.

एवढ्यात तिलाही जाणवत होते की तो छोट्या छोट्या गोष्टींसाठीही उगीचच तिला हाक मारून ती कामे तिच्याकरवी करवुन घ्यायचा.त्याला पाणी पटकन स्वत:चे स्वत: घेऊन पीता यावे म्हणुन ती मुद्दाम त्याच्या हाताच्या अंतरावर पाण्याचा जग ठेवत असे.पण बऱ्याचदा कसा कोण जाणे तो जग त्याच्या हातापासुन लांब झालेला असायचा.मग पाणी द्यायलाही तो तिलाच हाक मारायचा.अगोदर तिला वाटायचे की आदि,वेणूताई किंवा सखू झाड पुस करताना जागा हलवत असतील पण घरात कोणाचा वावर नसतानाही हे घडले तेव्हा ती समजुन चुकली की हे कोण करतेय.पण तिलाही त्याचा सहवास आवडायचा.त्याचे काम करण्यात तिलाही आनंद मिळायचा आणि सर्वात महत्त्वाची बाब म्हणजे कोणालातरी आपली कंपनी,आपले आसपास असणे,आपला सहवास आवडतोय ही  कल्पनाच किती सुखावह होती.तो बोलुन दाखवत नसला तरी त्याच्या नजरेतुन तिला ह्या सर्व गोष्टी आपोआप कळायच्या.

खरे तर त्याला हाताला कुठलीही जखम नव्हती.तो हातांच्या सर्व हालचाली सहज करू शकत असे पण तरीही जेवताना हात वऴवायला त्रास होतोय ही सबब सांगुन तो तिच्या हातुन जेवायचा.हे सगळे तिला कळत असुनही ती त्याचे सर्व काम आनंदाने करत होती.

त्यामुळे ह्या सगळ्या पार्श्वभूमीवर आत्ताचे त्याचे वागणे तिला न समजणारे होते.सुहास आपल्याला टाळतोय का????

एक प्रश्न तिच्या मन:पटलावर जाऊन आदळला.

पण आपल्या मनातले विचार चेहऱ्यावर न दिसण्याची काळजी घेत ती बरं म्हणाली.

तिने त्याचे ताट वाढुन वेणूमावशींना दिले आणि सांगितले 

सुखदा(विषयाला सहज करत)- मावशी तुमच्या लेकाला आज तुमच्या हाताने जेवायची लहर आलीय …!

सुखदाने जरी मस्करीच्या सुरात सांगितले असले तरी वेणूताईंना ही गोष्ट जराशी खटकली.

कालपर्यंत छोट्या छोट्या गोष्टींकरता सुखदा सुखदाचा जप करणारा आज ती समोर असुनही माझ्याकडुन का काम करवुन घेतोय.???

शंकेची घंटा डोक्यात वाजली तसे विचारचक्रही वेगाने सुरू झाले.हातात ताट घेऊन त्या त्याला जेवु घालत होत्या.

जेवण संपले तरीही मनातले विचार संपले नव्हते.

त्याचे तोंड पुसुन त्या ताट घेऊन बाहेर येत असतानाच त्यांनी पाहिले की सुखदा जीजाला जेवु घालता घालता कोणाशीतरी फोनवर बोलत होती.

"नको गंऽऽआत्ता तरी शक्य नाही वाटत " असे फोन बंद होता होता कानावर पडलेल्या संवादावरून त्या अंदाज बांधत होत्या की नक्की कोणाचा फोन असेल….!

अखेर त्यांनी कुतुहलाने विचारलेच…

वेणूताई- काय गंऽ कुणाचा फोन?

सुखदा- अहोऽऽ आईचा होता.

वेणूताई- काय म्हणताएत विहीणबाई,सगळे ठिक ना?

सुखदा- होऽ सगळे ठिक आहे.पण ती म्हणत होती उद्या शुक्रवारची सवाष्ण म्हणुन जेवायला आणि हळदीकुंकवाला ये.

वेणूताई- मगऽऽऽ तु काय म्हणालीस?

सुखदा- काय म्हणणार मी..?इथली परिस्थिती बघताच आहात की तुम्ही. मी नाही जमणार म्हणुन सांगितले तिला.

त्यावर वेणूताईंच्या डोक्यात एक विचार आला तशा त्या लगेच म्हणाल्या

वेणूताई- अगंऽऽ असे सवाष्णीच्या आमंत्रणाला नाही म्हणु नये.तो सवाष्णीचा मान असतो गं.

आता तुम्ही नविन विचारांच्या मुली.तुम्हाला आमचे हे विचार बुरसटलेले वाटतील पण मी आपलं सांगितलं.आता ऐकायचे की सोडुन द्यायचे तुझे तु ठरव….

वेणूताईंनी एक विषय तिच्या डोक्यात सोडून दिला.

त्यावर सुखदा- हो मावशी मला पटतेय तुमचे.पण दुपारी जेवण आणि संध्याकाळी हळदीकुंकू म्हणजे अख्खा दिवस जाणार.आणि तिकडे गेले की जीजा आदि तर तुम्हाला माहितीय ना कसा तिकडे रहायचा हट्ट करतात. एरवीचे तरी शक्य होतं पण आता मुलांनी हट्ट केला तर कसं करू?त्यापेक्षा जाणंच नको असा विचार करून मी नाही सांगितले.

वेणूताई- हात्तिच्याऽऽऽ एवढेच नाऽऽ.मग मी सांगते काय करूयात.उद्या मी जीजाला घेऊन पुढे जाते थोडे आधी.आदिला तुझे बाबा शाळेतुन परस्पर तिकडे घेऊन येतील.तु सुहासचे सकाळचे जेवण वगैरे उरकुन मागुन ये सावकाश.निघताना आपण सगळे सोबतच येऊ आणि जर मुलांनी हट्ट केलाच तर राहीन मी त्यांच्यासोबत एक रात्र तुझ्या माहेरी.आमच्या विहीणींच्या गप्पा होतील आणि मुलांनाही तिकडे रहायला मिळेल आणि तु ये सुहासकरता घरी.कसा वाटतोय प्लॅन?हवेतर मी बोलु का नलिनीताईंशी??

सुखदा- अहोऽ नाही.त्याची गरज नाही.तिने आपल्या सगळ्यांनाच आमंत्रण दिलेय.ती तुम्हालाही फोन करणारच आहे.मी सहज फोन केला म्हणुन मला कळले.

वेणूताई (आनंदून)- मग ठरले तर.तु आईला हो कळवुन टाक पटकन.म्हणजे त्यांची तयारी करायला त्यांना वेळ मिळेल.

आपल्या मनातली चिंता दूर व्हायला ही एक संधी थोडीफार का होईना उपयोगी पडेल ह्या विचाराने त्या क्षणभर सुखावल्या.

तेवढ्यात काहीतरी आठवण येवुन ती म्हणाली..

सुखदा- हे सगळे ठिक आहे पण मग आदिला सॅटर्डे हाफ-डे स्कूल असते त्याचे कसे करायचे?

शाळा बुडायला नको त्याची.कारण सोमवार पासुन त्याच्या युनिट टेस्ट्स सुरू होणारेत.

वेणूताई- बरं झाल सांगितलेस.आम्ही पोहोचवु  त्याला शाळेत तिकडून.येताना तो बसने इकडे येईल आपल्या घरी चालेल ना..!

आता वेणूताईंनी तिच्या सगळ्याच शंकांना निकालात काढल्यामुळे तिला आईला होकार कळवण्यावाचून पर्यायच उरला नाही.

तिने लगेच फोन करून तसे कळवुन टाकले.

आत्ताच घडलेली ही ताजी घडामोड सुहासच्याही कानावर घालणे गरजेचे होते.

पण नुकतेच तो ज्या पद्धतीने रिअॅक्ट झाला होता ते पाहता तो काय बोलेल ह्याचा अंदाज लावणे कठिण होते.

जेवण उरकुन जीजा वेणूताईंच्या मांडीत पेंगुळलेली पाहुन त्यांनी तिला आपल्याच खोलीत झोपवले.दोघींनी दुपारची जेवणे उरकली.आदि यायला अजुन तास दिडतास होता.तोपर्यंत सुहास बरोबर बोलता येईल हा विचार करून ती खोलीत आली.जेवणानंतरच्या गोळ्यांमुळे सुहासला गाढ झोप लागली होती.

त्याला डिस्टर्ब न करता तीही  बेडच्या दुसऱ्या कोपऱ्याला थोडी अवघडुनच लवंडली.

      ~~~~~~~~~~~~~~~~~

रात्री झोपण्या अगोदरचा गोळीचा डोस देताना संधी पाहुन सुहासशी बोलायचे ठरवुन ती त्याच्याजवळ आली.गोळ्या व पाण्याचा ग्लास त्याच्या हाती देत ती बोलली

सुखदा- सुहासऽऽ,आज आईचा फोन आला होता दुपारी.

सुहास- बरं मगऽऽ?

सुखदा(थोडी चाचरत)- काही नाही तिने उद्या कसले तरी पारणे केलेय त्याची सवाष्ण म्हणुन मला आमंत्रण दिलेय.म्हणजे सगळ्यांनाच जेवायला बोलावलेय.त्यानिमित्त भेट होईल म्हणत होती.

सुहासला अजुनही क्लु लागत नव्हता नेमके तिला काय सांगायचेय.

सुहास- बरं मगऽऽ?

सुखदा- मग काही नाही.मी नाहीच म्हणत होते जायला पणऽऽ…..

सुहास- पण...काय?

सुखदा- पण मावशीच म्हणाल्या की जाऊयात म्हणुन. मग उद्या तिकडे जावे लागणार आहे.

सुहास(मनातली नाराजी लपवत)- ठिक आहे..जा की मग.त्यात एवढे चाचरायला काय झाले.मी नाही म्हणेल वाटले का तुला?

सुखदा- अरे तसे नाही रेऽऽ.तुला सोडुन जायचे मन होत नाहीये.

सुहास- त्यात काय? माझे सकाळचे उरकुन जा तु.म्हणजे मी दोन तीन तास तसेही झोपतोच.

आणि काही लागलेच तर मी मॅनेज करेन.आता जरा पेन्स कमी आहेत माझ्या.मलाही थोडीफार हालचाल करायलाच हवी ना..किती दिवस तुझ्यावर अवलंबुन राहु मी…

तु आरामात जाऽऽ.माझी चिंता नको करूस.