फिरूनी नवी जन्मेन मी भाग-10

आज पहिलाच दिवस इकडच्या किचनमधला.

तिची थोडी तारांबळ उडत होती,वस्तु जागेवर मिळत नव्हत्या.वत्सलाबाईंनी किचनला त्यांच्या सोयीनुसार लावले होते त्यातही वस्तु पुन्हा जागच्या जागी ठेवल्या गेल्या नसल्याने तिला बरीच शोधाशोध करावी लागत होती पण अखेरीस तिने सगळे मॅनेज केले आणि वेळेत आदिला तयारही केले.

आता त्याला शाळेत सोडायची जवाबदारीही तिचीच कारण तिकडे असताना दोघे सोबतच निघायचे.

येतानाच्या बसड्रायव्हरशी बोलुन ती सोय करावी लागणार होती.घराचा बदललेला अॅड्रेस त्यांना ईनफॉर्म करायला लागणार होता.

मनातल्या मनात कामाची योजना करतच तिने गाडी स्टार्ट केली.

इकडे सुहासही तोपर्यंत उठला.सगळीकडे नजर फिरवत सुखदा घरात नाही बघुन त्याने कुतुहलानेच वेणूताईंना विचारले,

सुहास- सुखदा दिसत नाही घरात,कुठे गेली?"

त्यावर..,

वेणूताई- अरे आदिचे स्कूल नाही का आजपासुन?त्यालाच शाळेत सोडायला गेलीय.येईल एवढ्यात."

आत्ता त्याला आठवले सगळे.स्वत:ला नकळत गिल्टी फिल करून घेतले त्याने.जे काम मी करायला हवे ते तीने किती सहज केले.कोणता त्रागा नाही की चीडचीड नाही.खरच मी लायक आहे मुलांचा बाप म्हणवुन घ्यायला.???

त्यांच्या अर्ध्या अधिक जवाबदाऱ्या तर सुखदाच पार पाडते.

मुलांसाठी लग्न करून तिच्यावर मी ह्या घराच्या जवाबदाऱ्यांचे एक्स्ट्रा आझे तर लादले नाहीये ना नकळत??

विचारांच्या ह्या ओघात असतानाच सुखदा आली.सुहासला पाहुन 

सुखदा (हसतच) - हाय सुहास.!गुड मॉर्निंग!

कधी उठलास?"

सुहास-हे काय जस्ट उठलोय.मला नाही का सांगायचे मी गेलो असतो ना आदिला सोडायला?"

सुखदा- अरे त्यात काय.असेही मला सवय आहे.रोज मीच त्याला ड्रॉप करत पुढे कॉलेजला जायचे ना,मग त्याच सवयीने जाऊन आले.

बरं तु चहा घेणारेस?

सुहास-हंऽऽम्.. चालेल.दे पटकन.मी आलोच तोवर फ्रेश होऊन.

तो फ्रेश होऊन येईपर्यंत तिने सगळ्यांसाठी चहा बनवला.वेणूताईही एव्हाना अान्हिक उरकुन देवपुजेला लागल्या होत्या.तिने त्यांचाही चहा देवघरात नेऊन दिला आणि सुहासबरोबर स्वत:चा चहा घेऊन डायनिंगपाशी आली.चहाचे सीप मारत विचार चाललेले एवढ्यात सुहास आला तसे तिने लगेच त्याला सांगितले.

सुखदा- अरे आदिच्या ह्या बाजुने जाणाऱ्या पहिल्या बसड्रायव्हरला सांगायला लागेल हं की त्याला रोज पुर्वीसारखे ह्या पत्त्यावरच ड्रॉप कर म्हणुन नाहीतर मग येताना त्याची पंचायत होईल.सुखदाने आठवण दिली तसे त्याने लगेच ड्रायव्हरचा नंबर शोधुन त्याला तसे कळवुन टाकले.आता आदिची चिंता मिटली होती.

पावलागणिक तो सुखदावरती इम्प्रेस होत होता.

किती बारीकसारीक गोष्टी हिच्या लक्षात असतात.

सगळे कसे वेळेत शिस्तबद्ध.

मला कधी जमणार आहे देव जाणे!!!

हसतच चहा संपवला आणि तो ऑफीससाठी बाकी तयारी करायला निघुन गेला.

आता सुखदा एकटीच बसुन होती.असा निवांतपणा तिला ह्या आधी कधी मिळालाच नव्हता.

वेळ कसा घालवायचा हा प्रश्नच तिला पडतच नसे इतके तिने स्वत:ला कामात व्यस्त करून घेतले होते.पण आजचा हा रिकामा वेळ त्यात करायला काहीच नाही तिला भारी बोअर होत होते.जीजाही अजुन उठली नव्हती नाहीतर तिचे करण्यात तरी वेळ गेला असता..ती तशीच एकटी बसुन राहीली.

रिकामा वेळ आहे तर निदान आपले कपडे तरी आवरून घेऊ असे मनात येताच ती उठली.अजुनही तिच्या बॅग्ज वेणूताईंच्याच खोलीत होत्या त्या उचलुन वॉर्डरोबमधे नीट अॅरेंज करूया असा विचार करत बॅग्ज उचलुन ती सुहासच्या बेडरूममधे आली.सुहास बाथरूममधे स्नान करत होता ते लक्षात येताच ती बॅग्ज तिकडेच टेकवुन बाहेर आली.

तो गेला की आवरू हा विचार करून ती सुहास जायची वाट पहात बसली.पंधरा मिनटातच सगळे आवरून जायच्या तयारीनेच तो बाहेर डायनिगटेबलपाशी आला.

वत्सलाबाई एव्हाना स्वैयंपाकाला आल्या होत्या.

त्यांनी अगोदर सगळ्यांसाठी नाष्ट्याला सांजा बनवला. सुखदाने तोच सुहासच्या प्लेटमधे वाढला.सांजा खाऊन घाईनेच सुहास बाय करत बाहेर पडला.

आता निवांतपणे आपले कपाट आवरू हा विचार करत आत गेली तर दोन पैकी एका वॉर्डरोबला कुलूप!!!

तिला प्रश्नच पडला लॉक का लावलेय सुहासने!

वेणूताईंची पूजा आटोपली की त्यांनाच विचारू असे ठरवुन ती तिकडेच फुटकळ काम करत वेळ काढू लागली.

तेवढ्यात वेणुताई पूजा उरकुन बाहेर आल्या.

त्यांना बघुन तिने लगेच विचारले,

 सुखदा- मावशी मला किज् हव्या होत्या.

वेणूताई- कसल्या ग?

सुखदा-अहो बेडरूम मधल्या एका कपाटाला लॉक आहे ना त्याची चावी हवीय.

वेणूताईंना सगळा प्रकार लक्षात आला.पण त्या काहीच बोलल्या नाहीत.त्या तिला म्हणाल्या वेणूताई - तु असं कर माझ्या खोलीतच ठेव सध्या बॅग्ज.त्याची चावी सुहासनेच कुठेतरी ठेवलीय पण आता मला आठवत नाहीये.तो आला की देईल.

म्हणजे हे लॉक सुहासने लावलेय!!!

पण का??तिला उगीचच प्रश्न पडला.

दुसऱ्याच क्षणी एक विचार वादळासारखा अचानक घोंगावत मन:पटलावर आदळला.

म्हणजे मला अजुन त्याच्या खोलीत प्रवेश नाहीये की काय?? नुसत्या ह्या विचारानेच मन उदास झाले तिचे...

असोऽऽऽऽ.!

आता तो स्वत:हुन मला त्याच्या खोलीत हक्काची जागा देत नाही तोपर्यंत मीही त्याला काही मागणार नाही आणि सांगणारही नाही.

तिने मनाशीच निश्चय केला.

नकळत डोळ्यातुन ओघळलेले आश्रु पुसत तिने बॅगा पुन्हा वेणूताईंच्या खोलीत नेऊन ठेवल्या.

जेव्हा तडजोडींवर नाते जोडलेय तेव्हा तिकडे अशा गोष्टींचे वाईट वाटुन घेण्यात काय अर्थ आहे.तिने स्वत:च स्वत:ची समजुत घातली आणि जीजा उठलीय का बघायला गेली.

जीजाची हलकेच चुळबूळ चाललेली.

तिने तिचा गोड पापा घेतला तशी ती सुखदाला बिलगली.

ह्यावेळी तिला कधीच सुखदा घरी दिसायची नाही.नेहमी नलिनाताईच दिसायच्या नाऽऽ पण आज सुखाईला घरी आपल्या जवळ बघुन तीही खूष झाली.सुखदाच्या कुशीत शिरून ती पुन्हा झोपी गेली.

      ~~~~~~~~~~~~~~~~~

नुकतीच पूजा आटोपून बाहेर आलेल्या वेणूताईंनी सुखदाला बॅगांसहीत आपल्या खोलीत शीरताना आणि बाहेर जातानाही पाहीले.

त्याही सुहासच्या खोलीत गेल्या.बेडवर झोपलेल्या जीजाला सुखदा उठवत होती पाहुन त्यांनी हलकेच विचारले, 

वेणूताई- सुखदाऽऽ नाष्टा केलास का गंऽऽ?"

त्यावर सुखदाने मान वळवुन वेणूताईंकडे बघत सांगितले,

सुखदा- नाही केला,तुमच्या सोबत बसु म्हणुन थांबले होते.

वेणूताई- अगंऽ मग चल की..माझेही आवरलेय.चल सांजा थंड होईल.

वेणूताई उत्तरल्या.

सुखदा- तुम्ही सुरू करा मी आलेच जीजाचे उरकुन."

वेणूमावशींना तिचा उतरलेला चेहरा दिसु नये म्हणुन ती जीजाचे कारण सांगुन टाळु पहात होती पण त्यांनी खूपच आग्रह केल्यावर त्यांचे मन मोडु नये म्हणुन ती डायनिंगटेबलवर येऊन बसली.

वेणूताईंना तिचा उदास चेहरा दिसत असुनही त्या काहीच बोलल्या नाहीत.कधीकधी काही गोष्टी आपल्याला समजुनही न समजल्यासारखे दाखवण्यातच शहाणपणा असतो.तोच पवित्रा उचलला आत्ता त्यांनी.

तिलाही बरे वाटले की मावशींना काही कळले नाही की आपण रडलो वगैरे.अज्ञानात सुख म्हणतात ते असे.

पण मनोमन वेणूताईंनी काहीतरी ठरवले होते म्हणुनच त्यांनी विषय वाढवायचे टाळले.

न बोलता ह्यातुन तोडगा काढायचा विचार करून सुखदाशी इतर गप्पा मारत त्यांनी नाष्टा उरकला. सुखदाही जीजामधे बिझी झाली.

      ~~~~~~~~~~~~~~~~~

रात्रीची वेळ सगळ्यांची जेवणे उरकुन झोपायची तयारी सुरू होती.

वेणूताई आपल्याच खोलीत पलंगावर हातापायाला मुव्ह चोळत बसल्या होत्या. 

सुहास किचनमधे पाण्याचा जग भरत होता.

रात्री झोपण्यापुर्वी एक तांब्याभांडे आईच्या उशाशी आणि दुसरा पाण्याचा जग स्वत:साठी न्यायचा हा सुहासचा गेल्या कित्येक वर्षांचा रोजचा नेम.

आजही तांब्या-भांडे ठेवायला तो वेणूताईंच्या खोलीत गेला तशी हीच संधी साधुन त्यांनी सुहासशी बोलायचे ठरवले.

 वेणूताई- झोपली का रे पोरं?.

वेणूताईंनी सुरवात म्हणुन काहीतरी विचारले.

सुहास- हो आईऽ आदि नुकताच झोपला आणि सुखदा जीजाला झोपवतेय.तुझे काही काम होते का?

सुहासच्या ह्या वाक्यावर वेणूताई म्हणाल्या,

वेणूताई- असे कर तो जग खोलीत ठेऊन परत ये.मला तुझ्याशी बोलायचेय थोडे."

त्यांनी प्रस्तावना केली.

सुहासही मनातल्या मनात विचार करत बोलला,

सुहास- मग बोल की.जग मी जाताना नेईन.

आत्ताच कुणाला पाणी लागणार आहे लगेच...तु बोल.

त्यावर वेणूताईंनी त्याला दार थोडे पुढे ढकलायला सांगितले.

सुहासला आईच्या ह्या वागण्याचे आश्चर्यच वाटले.इतके काय गहन बोलायचेय की कोणाला ऐकु जाऊ नये." 

पण काही न बोलता निमुटपणे दार पुढे करून तो पुन्हा वेणूताईंजवळ येऊन बसला.

आई काय बोलणार ह्याचा क्लु लावायचा तो प्रयत्न करत होता परंतु टोटल लागत नव्हती.शांतपणे आई काय बोलतेय हे ऐकण्यासाठी तो सज्ज झाला

वेणूताई- हे बघऽऽ सुहासऽऽ…. 

पूढे काय अन् कसे बोलावे समजत नव्हते म्हणुन त्यांनी मोठ्ठा पॉझ घेतला..

मग सुहासनेच त्यांच्या हातावर आपला हात ठेऊन आश्वासक स्पर्शाने वेणूताईंना म्हणाला, सुहास- आईऽऽ बोल नाऽऽ इतका संकोच कसला?" 

वेणूताई - हे बघ सुहासऽऽऽ,सुखदाला आपल्या घरी येऊन दहा बारा दिवस होत आलेत.तिला इकडे काय हवं नको हे बघायला हवे तु.तिला इकडे परके वाटता कामा नये.

ही काळजी आपण घ्यायला हवी आताऽऽ.

सुहास- हो आई,पण हे घर तिला कुठे परके आहे.तिला काही लागले तर ती सांगेलच की.तु इतका का विचार करतेस? 

सुहासच्या डोक्यात अजुनही प्रश्नच आई नेमके काय सुचवु पाहतेय…..?

वेणूताई- अरे हे घर जरी परके नसले तरी ज्या नात्याने ती ह्या घराशी बांधली गेलीय ते नाते नविन आहे नाऽऽ.

नवखेपणात माणूस बोलुन दाखवत नाही बऱ्याचदा,त्यालाही वाटतं की कोणीतरी आपली गरज ओळखून वागावं.

आता हेच बघ….(वेणूताईंनी आपल्या खोलीत पडलेल्या तिच्या सामानाकडे अंगुलीनिर्देश करत म्हणाल्या) हे तिचे सामान बारा दिवस झाले इथेच लोळतेय.तिला सामान ठेवायला तु जागा दिलीस का तुझ्या खोलीत?

आज वेळ मिळाला तसा सकाळी ती तिचे सामान तुझ्या खोलीत शिफ्ट करायला घेऊन गेली पण पुन्हा इकडेच ठेवले आणुन.मला कपाटाची चावी विचारत होती पण मला हेच माहीत नाही की तु कपाट लॉक करून ठेवलेस मग तिला मी काय उत्तर देणार होते?

माहीत नाही सांगुन मी वेळ मारून नेली सकाळी पण तु कपाट लॉक का करून ठेवलेस?"

वेणूताईंच्या ह्या प्रश्नावर सुहास निरूत्तर मान खाली घालुन पायाने जमीन उकरत होता.

कुठलीतरी गोष्ट अस्वस्थ करतेय त्याला हे लक्षात आले वेणूताईंच्या.

त्याच्या डोक्यावरून हात फिरवतच वेणूताई सुहासला बोलल्या,

वेणूताई - जुन्या आठवणी फक्त आनंद किंवा दु:ख देतात पण पुढे जायचे असेल ना तर ह्या आठवणींना मनाच्या एका कोपऱ्यात बंद करायला लागते रेऽऽ लेकरा.

आठवणींना कुलूप घालायचे बरं वस्तुंना नाही...

आणि दुसरी गोष्ट,,,बाईला जर तिच्या घरात तिच्या हक्काची जागा मिळाली नाही ना तर आयुष्य गेलं तरी ती त्या घराला आपलं समजु शकत नाही.तेव्हा सुखदाला तिच्या हक्काची जागा मनात नाहीतर नाही किमान तुझ्या घरात,तुझ्या खोलीत तरी दे.

सुहास- ती बोलली का तुला काही?

वेणूताई- छे रेऽऽ! ती कसली बोलतीय.पण तीला सकाळी डोळे टिपताना बघितलेय मी.तिच्या मनाला हेच वाटत असणार की तिच्या सगळ्या जुन्या जखमांवर पांघरूण घालुन ती ह्या घरात आली पण तिला ह्या घरात अजुनही तिच्या हक्काचा एक कोपराही मिळाला नाही.साधे कपडे ठेवायलाही जागा नसावी ह्या घरात..

काय वाटले असेल तिला???

हे मी समजु शकते.तेव्हा अशी चुक पुन्हा करू नकोस.ती तुझा संसार चालवायला ह्या घरात आलीय तर तिला तुझ्या खोलीचाही ताबा दे..

सुहास- आई माझे चुकले.पण हे मी मुद्दाम नाही केले.संपदा गेल्यावर रात्र रात्र तिच्या आठवणींनी वेडा होत कपाटातल्या तिच्या साड्या,वस्तु उराशी कवटाळुन ना मी त्या आठवणीत तिला शोधायचो पण एका पॉईंटवर लक्षात आले की अशाने मी वेडा होईन.मला स्वत:ला सावरायला हवे.म्हणुन मग तेव्हाच निग्रहाने त्या कपाटाला

लॉक घातले.तिच्या आठवणींपासुन दूर करण्यासाठी केलेली कृती होती गं ती.

ह्यात सुखदाला हर्ट करण्याचा माझा मुळीच मानस नव्हता.पण अनवधानाने का होईना माझ्यामुळे दुखावलीय ती.मी माझी चूक नक्की सुधारेन.

थँक्यु आईऽऽऽ.तु वेळीच माझी चूक दाखवुन दिलीस..

त्याने आईचा हात हातात घेऊन त्या सुरकुतल्या हातांवर आपले ओठ टेकवुन हलकेच त्याचे चुंबन घेतले.त्या प्रेमळ स्पर्शाने वेणूताईपण भावूक झाल्या.त्याच्या केसात हात फिरवत त्या समजावणीच्या सुरात म्हणाल्या,

वेणूताई- हे बघ आता आपल्यात काय बोलणे झाले हे तिला सांगू नकोस.तिला स्वत:हून कपाटाची चावी दे सकाळी.

म्हणजे काही न बोलता प्रश्न सुटेल आणि तिच्या मनात चुकुन काही गैरसमज उत्पन्न झाला असेल तर तोही आपोआप दूर होईल.

काय कळतेय काऽऽमी काय बोलतेय!!!"

सुहास- हो आईऽऽ कळले.नाही बोलत तिला ह्यातले काही…

वेणूताई- हम्मऽऽ बरऽऽ जा आता.उशीर झालाय खूप.उद्या पुन्हा ऑफीस असेल ना?जा वेळेत नीज."