फिरूनी नवी जन्मेन मी भाग 1

असेच एक दिवस दुपारची जेवणे उरकुन नलिनीताई नुकत्याच लवंडल्या होत्या तेवढ्यात फोन वाजला.वेणुताईंचा फोन बघुन त्यांनी लगेच फोन उचलला.

"बोला वेणुताई कशा आहात?"

"आता बरीच म्हणायची.घरातली दगदग झेपत नाही हो आता."

"तरी बरं मुले तुमच्याकडेच आहेत नाहितर मी एकटीने काय काय केले असते देवच जाणे."

"होय होऽऽ.खरयं तुमचं." नलिनीताईही उद्गारल्या.

"बर काय विशेष??सहजच केलात ना फोन?" नलिनीताईंनी अंदाज घेत विचारले.

वेणूताई -"होऽऽ तसा सहजच पण खूप दिवसापासुन एक गोष्ट माझ्या मनात घोळतेय.बोलू की नको म्हणुन आवरत होते स्वत:ला.पण आज ठरवले की बोलुच." 

नलिनीताऊ-"अहोऽऽ मग बोला की.आपले नाते आजचे आहे का वेणुताई? जे मनात असेल ते नि:संकोच बोला."

वेणूताई-"काही नाही मनात विचार आला आता सुहासने सावरायला हवे.भविष्याचा/मुलांचा विचार करायला हवा.

मी काय पिकलं पान आज नाही उद्या गळुन पडणार तेव्हा मुलांना आपले म्हणायला आईचे छत्र नको का? "

नलिनीताई- "अगदी माझ्या मनातले बोललात.

मीही हाच विचार करत होते पण कसे बोलावे धीर होत नव्हता."

वेणूताई-"तुमची हरकत नसेल तर एक बोलु का?"

नलिनीताई-"अहोऽऽ बोला की.परवानगी कशाला मागताय.."

वेणूताई-"मला असे वाटतेय की सुखदाचा मुलांना आणि मुलांना सुखदाचा चांगलाच लळा लागलाय तरऽऽऽ…"

नलिनीताई-"तर काय वेणूताई,थांबलात का?बोला की पूढे…!"

वेणूताई-" काही नाही हेच म्हणत होते की दुसऱ्या कोणालातरी सून करून मुलांची आबाळ करण्यापेक्षा सुहास आणि सुखदाचेच लग्न लावुन दिले तर?"

नलिनीताई-"अगदी माझ्या मनातले बोललात बघा."

नलिनीताई-"पण आता सुखदा लग्नच करायचे नाही म्हणुन अडून बसलीय त्यामुळे तिच्यासमोर हा विषय काढायचीच भीती वाटतेय मला."

वेणूताई- "ह्या जगात एकट्याने जगणे किती अवघड असते ते मला विचारा नलिनीताई.सुहास फक्त दहा वर्षाचा असताना त्याचे वडिल गेले.त्यांच्या पश्चात मी कसे वाढवले त्याला माझे मलाच माहित.आता तेच दु:ख ह्या लेकरांनी भोगू नये एवढेच वाटते बघा."

नलिनीताई-"हम्म्ऽऽऽ!खरय तुमचं."

वेणूताई -"बरं मग काय विचार आहे तुमचा ह्या प्रस्तावावर?" 

नलिनीताई-"माझी काहीच हरकत नाहिये पण मुलांनी तयार व्हायला हवे नाऽऽ."

वेणूताऊ-"बरं मी अस करते हा विषय एकदा सुहास बरोबर बोलते.जर तो तयार झाला तर तुम्हीही सुखदाशी बोलुन बघा.ठिक ना?"

नलिनीताई-"ठिक आहे.तसेच करू.आधी सुहास काय म्हणताहेत ते कळवा मग ठरवु पुढे काय करायचे."

सगळे महत्वाचे बोलुन नलिनीताईंनी फोन ठेवला.

आता त्या वेणूताईच्या पुढच्या फोनची वाट पहात होत्या.

   ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

इकडे संध्याकाळी रोजच्या वेळी सुहास ऑफीसहून घरी आला.डायनिंग टेबलवर पेपर वाचत चहाची वाट पहात बसला होता.

वेणुताई गरम चहा सोबत अळुच्या वड्या घेऊन डायनिंगपाशी आल्या.सुहासला आळूवड्या तेही आईच्या हातच्या खूपच आवडायच्या.

"अरे वाह्ऽऽ!!आळूवड्या माय फेव्हरीट.कधी केल्यास,मला वास कसा नाही आला!"

अरे सकाळीच करून ठेवल्या.आल्यावर फक्त गरम केल्या.पण आताशा दगदग होत नाही रे म्हातारीला…"

"अगं मग कशाला करायला गेलीस.स्वैपाकीण मावशी आल्या नाहीत का आज?"

"अरे वत्सलाबाई येतातच पण तूला माझ्याच हातच्या आवडतात ना म्हणुन केल्या."

"ते काही नाही इथुन पूढे तु मावशींकडून करून घेत जा.आता अजुन तुझी तब्येत नको बिघडायला."

सुहासने पेपरमधुन तोंड बाहेर काढून आळूवडी तोंडात टाकता टाकताच बोलला.

आळूवडीच्या चवीने तो पुन्हा एकदा खूष होऊन बोलला.

"आई तु ग्रेट आहेस.तुझ्या हाताची सरच नाही कुणाला.वडी तर फक्त तूच करावीस."

"आहा्हा्हा्ऽऽऽ!! अप्रतिम झालीय!!"

"बरं सुहास थोडा वेळ असेल तर बोलायचे होते एका विषयावर.."

वेणूताईंनी भीतभीतच विषय काढला.

"काय बोलायचेय?बोल नाऽ.."

"तू त्या पेपरमधुन डोके बाजूला करून माझ्याकडे बघुन बोल तरच बोलते.नाहीतर तुझे लक्ष नसणार आणि मी आपली वेडी बडबडतीय एकटीच."

जराशा रुसव्यातच बोलल्या वेणूताई.

त्याबरोबर सुहासने पेपरची घडी करून बाजूला ठेवत आईला विचारला," ह्म्म्ऽऽ.बघ ठेवला पेपर बाजुला.आता बोल,काय महत्वाचे बोलायचेय?"

"अरे मी हेच म्हणत होते की किती दिवस मला ही धावपळ झेपणार?मुले काही कायमची तिकडे नाही ना ठेवता येणार.त्यांना इकडे आल्यावर कुणाच्या तरी देखरेखीची गरज लागणारच.ह्या सगळ्यावर तू काय विचार केला आहेस?"

"करू विचार.सध्या तरी मूले तिकडे खूष आहेत.सुखदा छान काळजी घेतेय दोघांची."

"मग मीही तेच सांगणार होते की मुलांना सुखदाचा चांगलाच लळा लागलाय.इतक्या गूणी पोरीच्या नशिबात हे असे आले.आता जर तू नीट विचार केलास तर बघ सुखदा सारखी मुलगी सून म्हणुन आली तर मुलेही खूष होतील आणि तिलाही स्वत:च्या हक्काची प्रेमाची माणसे मिळतील."

"आईऽऽऽ काय बोलतीएस तू..?"

"मी कधीच तिला त्या नजरेने बघितले नाही. मी तिला बायको म्हणुन कशी काय स्विकारू?किती विचित्र आहे हे."