प्रेरणाच्या तब्येतीत इंजेक्शन दिल्यापासून सुधारणा दिसून येत होती...तिचं अचानक किंचाळत उठणं थांबलं होतं... आई तिच्या बाजूलाच बसून तिच्यासाठी फळं कापून देत होती. प्रेरणा कसला तरी विचार करत असलेला पाहून आईने विचारलं, काय झालं कसला एवढा विचार करतेय...?

प्रेरणा: आई, माझ्यामुळे तुम्हा सगळ्यांना खूप त्रास होतो आहे ना...मी त्या दिवशी जिवंत नसते राहिले तर आज तुम्हाला जो त्रास होतो आहे तो झाला नसता ना...??

आई: ( फळं कापायची थांबवत) हे बघ बाळा, आज तू हे बोललीस ते पहिलं आणि शेवटचं...यापुढे तू असा जगण्या मरण्याचा विचार नाही करायचा आहेस....आणि तुला काय वाटतं तुझ्या शिवाय आम्ही जगू शकलो असतो...? तुला असं बघून विवेकने तर कॉलेजमध्ये जाणं ही थांबवलं होतं.... एकटाच विचार करत बसायचा घरात....तुझ्या प्रतिक सरांनी त्यालाखूप  समजावलं....तेव्हा आता तो तुझ्या ऑफिसमध्ये इंटर्नशिप करून कॉलेज शिकणार आहे...तुझी आई ही तुझी अवस्था पाहून खूप तुटली होती ग....आज ती त्यांच्या मुळेच खंबीर झाली आहे. आता पुन्हा असं काही बोललीस तर याद राख....

प्रेरणा: (आईचा हात हातात घेऊन) नाही मी नाही बोलणार असं काही....

त्या दोघींचं बोलणं चालू असतानाच मि जाधव डॉ बरोबर प्रेरणाला भेटायला आले. 

मि जाधव: हॅलो मिस प्रेरणा, तुमची तब्येत कशी आहे आता...?

प्रेरणा: थोडी ठीक आहे आता, अजून चालता येत नाही पण... प्लॅस्टर मुळे

डॉ: तुझं fracture ठीक झालं की तू पूर्वी सारखीच चालायला आणि ऑफिसमध्ये जाऊ शकशील.... 

मि जाधव: मला तुझ्या जबाबावर आणि काही पेपर्स वर तुझी सही हवी होती....पूर्ण वाचून हवं तर सही कर.... असं म्हणून त्यांनी तिच्याकडे पॅड आणि पेन दिला. प्रेरणाने सगळं वाचून घेतलं.... ती वाचत असताना ती रिऍक्ट तर होत नाही ना यासाठी डॉ तिचं निरीक्षण करत होते...तिने वाचून सगळं मि जाधव यांना दिलं.

मि जाधव: ओके मिस प्रेरणा, काळजी घ्या तब्येतीची, लवकर ठीक व्हा आणि काहीही मदत लागली तर निःसंकोचपणे मला कॉल करा. असं म्हणून ते डॉ बरोबर प्रेरणाच्या रुम मधून निघाले. तिच्या रुम मधून बाहेर पडल्यावर डॉ नी मि जाधव यांना विचारलं, तो एक आरोपी होता हॉस्पिटलमध्ये त्याचं काय झालं...?

मि जाधव: त्याने पळून जाण्याचा प्रयत्न करत होतो हे कबूल केलं. पण कबूल केल्यानंतर आम्ही निघालो तिथून आणि त्याला अचानक श्वास घ्यायला त्रास होऊ लागला. डॉ नी प्रयत्न केला पण त्याला वाचवू नाही शकले.

डॉ: म्हणजेच काय मिस प्रेरणा यांच्या गुन्हेगारांना जणू काही देवाने अशीच शिक्षा होणं लिहिलं होतं वाटतं.

मि जाधव: (हसून) हो मला ही असंच काहीसं वाटतं आहे. Anyways, निघतो मी आता...असं म्हणून ते डॉ चा निरोप घेऊन हॉस्पिटलमधून निघाले.