प्रतिकने कारचा डोअर ओपन केला तसं समिधा, प्रेरणा आणि मीना तिघी मागच्या सीटवर बसल्या. मीना आणि समिधाला वाटत होतं, प्रेरणाने सरांच्या बाजूला बसावं पण सांगणार कसं होत्या त्या...? 

प्रतिकने तिघी बसल्यावर कारचा दरवाजा बंद केला आणि पुढच्या सीटवर बसत त्याने कार रेस्टॉरंटच्या दिशेने वळवली. कार चालवत असताना तो अधून मधून प्रेरणाला मिरर मधून पाहत होता. समिधा आणि मीनाचं काही ना काही बोलणं चालू होतं...प्रेरणा फक्त त्यांचं बोलणं ऐकत होती. शेवटी त्यांनी तिला बोलायला भाग पाडलंच... ती ही सकाळचं सगळं विसरून त्यांच्याशी बोलण्यात गुंग झाली होती. थोड्याच वेळात कार रेस्टॉरंटपाशी पोहचली. दुसऱ्या बाजूने गाड्या जात असल्याने प्रतिकने त्यांना एकाच दिशेने उतरायला सांगितलं. मीना मागोमाग समिधा उतरली आणि बोलण्याच्या नादात दोघींच्या हे लक्षातचं आलं नाही की प्रेरणा पण मागे आहे. प्रेरणा कारमधून उतरली तसा प्रतिकही कारमधून उतरला आणि त्याने कार लॉक केली. प्रेरणा मागोमाग प्रतिकही रेस्टॉरंट मध्ये जायला निघाला. अचानक चालत असताना प्रेरणाचा कार्पेटमध्ये पाय अडकला आणि ती घसरून पडणार तेवढ्यात प्रतिकने तिला मागून पकडलं. प्रतिकला इतकं जवळ पाहून तिच्या हृदयाची धडधड वाढली होती... ती त्याच्या डोळ्यात स्वतःला हरवून गेली होती. प्रतिकची ही अवस्था फार वेगळी नव्हती...तो ही तिला भान हरपून पाहत होता... तोच समिधाला प्रेरणा आणि प्रतिक मागेच राहिल्याचं आठवलं तसं तिने मीनाला विवेक आणि आशिषबरोबर थांबायला सांगून ती पुन्हा मागे आली. प्रतिक आणि प्रेरणाला दोघांना एकमेकांकडे पाहताना पाहून समिधाला कळेना की आता यांना भानावर कसं आणावं...तिने प्रेरणा म्हणून आवाज दिला आणि साईडला लपून राहिली तसे दोघेही समिधाच्या आवाजाने भानावर आले आणि एकमेकांपासून दूर झाले. दोघांनी आजूबाजूला पाहिलं तर त्यांना समिधा दिसेना. समिधा त्या दोघांना पाहून लपून हसू लागली आणि मनात म्हणाली, देव पण वाटतं आमच्याच साईडने आहे... समिधा कुठेही दिसेना तसा प्रतिक प्रेरणाला म्हणाला, चल जाऊया आपण आत...त्यावर प्रेरणाने मानेनेच होकार दिला आणि दोघेही आत सगळे जिथे होते त्या टेबलवर पोहचले. त्यांच्या मागोमाग समिधा ही टेबलवर आली. तिला पाहून प्रतिक म्हणाला, तू आता आमच्या बरोबर बाहेरून आलीस का...?

समिधा: (हसणं लपवत) नाही सर, मी कॉलवर होते...

प्रतिक: अच्छा...anyways चला ऑर्डर द्या...कोणा कोणाला काय काय हवं त्याची...!!

तसं प्रतिकसकट सगळ्यांनी त्यांना काय काय हवं ते वेटरला सांगितलं...प्रेरणा काही ऑर्डर देणार नाही हे प्रतिकला आधीच ठाऊक असल्याने त्याने तिच्यासाठी पण ऑर्डर देऊन टाकली. ऑर्डर येईपर्यंत समिधाने प्रतिकला आणि सगळ्यांना तिचे एंगेजमेंटचे नंतर आलेले फोटोज दाखवले..मीना तिला लग्नासाठी सध्या काय काय trending चालू आहे ते सांगू लागली.

आशिष: समिधा मॅडम, तुम्ही pre wedding photoshoot करणार आहात की नाही...?

मीना: वाह आशिष काय भारी idea दिली...समिधा तुम्ही खरंच करा photoshoot... एकदाच तर लग्न करतो आयुष्यात...आणि नंतर याच तर सगळ्या आठवणी असतात...

प्रतिक त्या तिघांचं बोलणं ऐकत होता...आणि मनात विचार करु लागला... प्रेरणा आणि माझं मी नक्की pre wedding photoshoot करणार... प्रेरणा तू फक्त एकदा लग्नाला हो म्हण ग...मग बघ... तुला आयुष्यात कधीही एकटं पडू देणार नाही...तुझी साथ मी कधीही सोडणार नाही.. विचार करता करता त्याने प्रेरणाकडे पाहिलं. ती पण त्यालाच पाहत होती. दोघांची नजर एकमेकांमध्ये गुंतली होती. त्यांचं आजूबाजूला काय बोलणं चालू आहे याकडे बिलकुल लक्ष नव्हतं. तेवढ्यात वेटर त्यांच्या मेनू ऑर्डर्स घेऊन आला... त्याच्या आवाजाने दोघेही भानावर आले. दोघांनी काही घडलंच नाही अशा आविर्भावात लगेच आजूबाजूला नजर वळवली. वेटरने सगळ्यांच्या प्लेटमध्ये डिश सर्व्ह केली आणि तो निघून गेला. मी तर काहीच ऑर्डर केलं नव्हतं मग माझ्या प्लेटमध्ये त्याने कसं सर्व्ह केलं हा विचार प्रेरणाच्या मनात आला आणि तिने समिधाच्या कानात याबद्दल विचारलं. तेव्हा समिधाने प्रतिकने तिच्यासाठी ऑर्डर केल्याचं सांगितलं. त्या दोघींमध्ये काय बोलणं चालू आहे याचा प्रतिकला अंदाज आला आणि त्याने प्रेरणाला लगेच मेसेज केला...असं म्हणतात प्लेटमधलं जेवण टाकून द्यायचं नसतं...अशाने त्या अन्नाचा अपमान होतो...आणि कोणाचा अपमान होईल असं तू नक्कीच वागत नाही. त्याचा मेसेज वाचून प्रेरणाच्या चेहऱ्यावर हास्य उमटले आणि तिने मोबाईल बाजूला ठेवून प्लेटमधलं जेवण जेवायला सुरवात केली. तिने जेवणाला सुरवात केली तसं प्रतिकने ही जेवायला सुरु केली. प्रेरणाच्या मनातून आता दुपारचा त्या मुलीचा विषय पूर्णपणे निघून गेला होता. सगळेजण गप्पा गोष्टी करत जेवणाची मज्जा घेत होते. आणि आपले lovebird एकमेकांना कळणार नाही असे पाहत होते. सगळ्यांच जेवण चालू असताना वेटर अजून काही ऑर्डर करायचं आहे का हे विचारायला आला तसं प्रतिक म्हणाला, मी सगळ्यांसाठी ice cream ऑर्डर करतो आहे कोणतं कोणतं हवं ते पटकन सांगा...तसं सगळ्यांनी आपल्या ice cream orders वेटरला सांगितल्या आणि वेटर ice cream आणायला निघून गेला. पुन्हा सगळेजण गप्पांमध्ये रंगले.

विवेक: समिधा मॅडम, तुमच्या लग्नाची तारीख फिक्स झाली का...?

समिधा: बहुतेक दिवाळी नंतर करणार आहोत...

आशिष: आम्हाला बोलवणार ना...?

समिधा: अर्थात हे काय विचारण झालं...? पण माझ्या काही conditions आहेत...

प्रतिक सकट सगळ्यांना हे ऐकून थोडा शॉक लागला.

प्रतिक: conditions कसल्या समिधा...?

समिधा: condition ही आहे की सगळ्यांनी tradition look मध्ये यायचं आहे... म्हणजे प्रेरणा आणि मीना तुम्ही दोघींनी साडी नेसून यायचं आहे...आणि प्रतिक सर, आशिष, विवेक आणि ofcourse राजीव सर यांनी formal shirt..वगैरे न घालता कोणताही त्यांना आवडेल असं ट्रॅडिशनल लुक मध्ये यायचं आहे...

विवेक: मला condition मान्य आहे...

आशिष: (विवेकला टाळी देत) मला पण चालेल... we will enjoy your wedding...एकदम कॉलेजमध्ये जसं ते डेज वगैरेला कसं वाटतं अगदी तशीच मज्जा करु...(प्रतिककडे पाहत) सर तुम्हाला पण चालेल ना...?

प्रेरणा प्रतिक काय बोलतोय म्हणून त्याच्याकडे पाहत होती तोच प्रतिक विवेक आणि आशिषकडे पाहून म्हणाला, चालेल काय धावेल...वाटलं पाहिजे लग्नात समिधाचा ऑफिस ग्रुप किती मस्त आहे हे....त्याचं हे बोलणं ऐकून सगळेजण मनोसक्त हसू लागले. तेवढ्यात वेटर आईस्क्रीम घेऊन आला. तो सगळ्यांना आईस्क्रीम सर्व्ह करुन निघणार तसं प्रतिकने त्याला बिल आणून द्यायला सांगितलं. वेटर मानेने हो म्हणत तिथून निघून गेला. Ice cream खाता खाता प्रतिकने समिधाला तिच्या प्री वेडिंग शूटबद्दल विचारलं.

समिधा: सर अजून तसं काही ठरवलं नाही आहे आम्ही दोघांनी...

प्रतिक: तुला सुट्टी जेव्हा केव्हा हवी असेल photoshoot साठी तेव्हा सांग...

समिधा: सर माहीत नाही किती खर्च येतो ते शूटला... बजेटमध्ये बसत नसेल तर नाही करणार...

प्रतिक: पण तुला करायची खरंच इच्छा आहे का...?

समिधा त्यावर काहीच बोलली नाही... प्रतिकला तिचा मूड ऑफ करायचा नव्हता म्हणून त्याने पण पुढे काही विचारलं नाही.

मीना: (विषय बदलण्याच्या हेतूने) समिधा तुझं थंड ice cream गरम व्हायच्या आधी खाऊन घे...लवकर...नाहीतर त्याचा मिल्कशेक होईल...तसे सगळेजण खो खो करुन हसू लागले. सगळ्यांच खाऊन झालं तसं प्रतिकने बिल पे केलं आणि सगळेजण तिथून निघाले. समिधाने आणि मीनाने आधीच राहुल आणि अभिला सांगितलं असल्यामुळे दोघेही त्यांना घ्यायला आले होते. त्या दोघांशी बोलून प्रेरणा, प्रतिक, आशिष आणि विवेकने त्या चौघांना बाय म्हटले. आशिष ही त्या तिघांना बाय म्हणत त्याची बाईक घेऊन घरच्या दिशेने वळला. 

प्रतिक: (कारचा दरवाजा उघडून प्रेरणाला बसायला सांगत) चला आता, आपण पण निघूया...तशी प्रेरणा कारमध्ये बसली. विवेक प्रतिकच्या बाजूच्या सीटवर बसला. प्रतिकने कारच्या मिररमधून बाहेर बघणाऱ्या प्रेरणाकडे पाहिलं आणि कार त्यांच्या घरच्या दिशेने वळवली. विवेकने प्रतिकला विचारुन FM सुरू केला.

FM वर गाणं लागलं होतं... 

कुछ ना कहो, कुछ भी ना कहो
क्या कहना है, क्या सुनना है
मुझको पता है, तुमको पता है
समय का ये पल थम सा गया है
और इस पल में कोई नहीं है
बस एक मैं हूँ, बस एक तुम हो
कुछ ना कहो, कुछ भी ना कहो...