दोघेही शांत झाले . एक वेगळीच शांतता पसरली होती . दोघांच्या हृदय जोरात धडकत होत . हळू हळू श्रावणी पुढे आली आणि किरणच्या मिठीत गेली . किरणला सुखदः धक्का बसला . त्याच्या शरीरात वेगळीच वीज निर्माण झाली .
श्रावणी -" थँक यू सो मच किरण . "
ती अजूनही मिठीत होती . दोघ वेगळ्याच जगात हरवून गेले होते . एका गाडीचा आवाज आल्याने दोघे खऱ्या जगात आले . हे लक्षात येताच श्रावणी मिठीतुन बाहेर आली . दोघेही आता लाजू लागले . लाजेने शब्दच निघत नव्हते . शेवटी श्रावणी म्हणाली .
श्रावणी -" आता मी जाते . बाय ."
ती हात हलवत म्हणाली .
किरण -" थांब मला काहीतरी सांगायचं आहे ."
श्रावणी -" काय ?"
किरणच्या डोक्यात अचानक विचारांचे रेल्वे धावू लागले . एक विचार सांगत होत कि ' प्रेमाची कबुली दे '. दुसरं विचार सांगत होत कि ' जर तिला तुझ्यावर प्रेम नसेल तर तू एका मैत्रिणीला हरवून बसशील . वृणाली या जगात नसताना ती अजून मैत्री जपून आहे . असल्या अनमोल मैत्रिणीला तू हरवून बसशील.' या विचाराने तो गोंधळात पडला . शेवटी तो म्हणाला .
किरण -" काय नाही . उद्या कॉलेजमध्ये भेटू .बाय . गुड नाईट ."
श्रावणी -" गुड नाईट .."
ती मागे फिरली आणि घराकडे निघाली . रस्त्याच्या दिवेमधून ती नाहीशी झाली . तिच्या पाठमोऱ्या आकृतीकडे पाहत किरण गाडीवर बसला . प्रेमाची कबुली देण्याचं विचार तो सोडून दिला . तो तिच्या अनमोल मैत्रीला जपून घेणार होता .
-------------------------------------------------------
वर्तमानकाळात -
सुभाष , अनिकेत आणि किरण तिघेही जेवून खाणावळीतून बाहेर आले होते .
किरण -" म्हणून मी तिला प्रपोज केलो नाही ."
सुभाष त्याची सगळी गोष्ट ऐकला . ऐकूनही तो शांत होता .
किरण -" मी बरोबर केलं का रे ?"
सुभाष -" तू परिस्तिथीशी निगडून वागलास . बरोबर केलास ."
अनिकेत -" पण मला चुकीचं वाटतंय ."
किरण -" का ?"
अनिकेत -" तू तेंव्हा प्रपोज केला असता आणि तिने तुझ्या प्रेमाचं स्वीकार केली असती तर तिच्यावर हि वेळ आली नसती ."
किरण विचारात पडला . त्याला त्याच म्हणणं पटत होत .
सुभाष -" जर ती स्वीकार केली नसती तर ?"
सुभाषने प्रश्न विचारला .
अनिकेत -" तो अजून प्रयत्न केला असता . तिच्या मनात स्थान निर्माण केला असता ."
सुभाष -" मैत्री तुटली असती तर ?"
अनिकेत -" नंतर कसतरी मनवल असत ."
एकाच दोन असं करत दोघात वाद सुरु झालं . किरणमध्ये पडला .
किरण -" अरे तुम्ही कशाला भांडताय . झालं ते झालं . ती आता इथे आहे . तिला सावराव लागेल ."
त्याच हे बोलणं ऐकून दोघे गप्प झाले .
किरण -" चला . उशीर होतोय . झोपायला लागेल . उद्या लवकर उठायचं आहे ."
अनिकेत -" तिच्याकडे जायचं असेल ना ."
तो चिडवत म्हणाला .
सुभाष -" मैत्री निभवायचं आहे ना अजून ."
दोघे त्याचे खेचत होते .
किरण वैतागून म्हणाला .
किरण -" बस करा . खेचायचं आणि चला ."
तिघेही आता मोकळ्या गल्लीच्या रस्त्यावरून जाऊ लागले . रात्र खूप झालेली होती . किरण आणि अनिकेत रूममध्ये पोहचले . वेळ न घालवता झोपी गेले .
---------------------------------------------------
शिवानी आपल्या बेडवर शांत झोपलेली होती . इतक्यात श्रावणी शिवानीच्या खोलीत आली . ती नुकताच अंघोळ करून आलेली होती . तिने केसांभोवती टॉवेल गुंडाळलेली होती . दोघेही रात्रभर गप्पा मारत होते . त्यामुळे शिवानी अजून झोपलेली होती . श्रावणी खिडकी उघडली तशी बाहेरून पक्ष्यांचे किलबिलाट ऐकू येऊ लागलं . त्याबरोबर कोवळी ऊन हि आत आलं . श्रावणी शिवनीजवळ गेली आणि तिला उठवायचं प्रयत्न करू लागली .
श्रावणी -" शिवानी ... अग शिवानी उठ सकाळ झाली ."
शिवानी -" अग थोडं वेळच झोपू देत ."
ती कूस बदलत म्हणाली .
श्रावणी -" परत तुलाच उशीर होईल कामाला ."
नाईलाजाने ती उठली . डोळे चोळत म्हणाली .
शिवानी -" मला कॉफी हवीय ."
श्रावणी -" बाहेर डाईनिंग टेबलवर बस . मी आणते ."
शिवानी डोळे चोळतच बाहेर आली आणि टेबलजवळच्या खुर्चीवर बसली . श्रावणी टेबलावर कॉफीने भरलेली कप ठेवली . श्रावणीही समोरच्या खुर्चीवर बसली .शिवानी झोपेतच कप उचलली आणि एक घोट पिली .
शिवानी -" वा ... खूप छान झालाय कॉफी ."
इतक्यात तिची नजर श्रावणीकडे गेली . पिवळ्या रंगाची चुडीदार घातलेली , केसांभोवती टॉवेल गुंडाळलेली , तिचे चमकणारे डोळे , तिचे गुलाबी ओठ तिने कॉफीच्या कपला लावलेली . त्यात ती खूप सुंदर दिसत होती .
शिवानी -" श्रावणी .."
श्रावणी घोट घेत म्हणाली .
श्रावणी -" काय ?"
शिवानी -" जरा उठशील ?"
श्रावणी -" का ?"
शिवानी -" उठ तरी ."
ती तिलाच पाहत म्हणत होती .श्रावणी खुर्चीवरून उठली .
शिवानी -" काय दिसतेस श्रावणी ! अगदी सुरेख दिसायलीस . मी जर मुलगा असते ना तुझ्यावर पार फ्लॅट झाले असते ."
श्रावणी थोडीशी लाजली , पण ती चेहऱ्यावर दाखवून दिली नाही .
श्रावणी -" काहीही काय तुझं ?"
इतक्यात दाराची बेल वाजली . शिवानी दाराजवळ गेली आणि उघडली . समोर किरण खांद्यावर बॅग अडकवलेला उभा होता .
किरण -" गुड मॉर्निंग ."
शिवानी -" गुड ... मॉर्निंग ."
ती जरा अडखळत म्हणाली .
किरण -" आत येऊ ?"
शिवानी -" हा ये ."
ती जागा देत म्हणाली . किरण आतमध्ये आला . श्रावणी त्याला बघत म्हणाली .
श्रावणी -" अरे किरण ये बस .. तुला कॉफी आणते ."
किरण -" हो नक्की आणि खायला काहीतरी आण ."
श्रावणी -" हो आताच आणते ."
थोड्यावेळाने पोहेचा खमंग वास बाहेर येऊ लागलं . शिवानी वास घेत म्हणाली .
शिवानी -" अग पोहे लवकर आण . खूप भूक लागलाय ."
श्रावणी ट्रेमध्ये तीन प्लेट घेऊन आली . तिघेही नाश्तेचा आस्वाद घेऊ लागले .
श्रावणी -" किरण .."
तो पोहे खात म्हणाला .
किरण -" काय ?"
श्रावणी -" मला जॉब करायचं आहे ."
किरण -" पण तुझे डॉक्युमेंट ?"
शिवानी मधेच म्हणाली .
शिवानी -" ते मागवू आपण .. टेन्शन नॉट."
किरण -" मग जॉब मिळेल ."
शिवानी -" मग आपण दोघे इथेच राहू . धमाल करू . वीकेंडला फिरायला जाऊ . मस्ती करू . तू तुझं नवीन जीवन आनंदीत जगशील . "
किरण -" आणि मग ट्रेकिंगला जाऊ ."
हे ऐकताच श्रावणीला रडू कोसळलं . ती खाली बघून रडत होती. तिला रडताना पाहताच दोघेही उठले आणि तिच्याजवळ गेले .
शिवानी -" अग काय झालं ?"
किरण -" काय झालं ?"
श्रावणी वर पाहत म्हणाली .
श्रावणी -" थँक यू यार ... मला नवीन जीवन दिल्याबद्दल ... तुम्हीच आता जग आहात माझ्यासाठी ..."
शिवानी -" वेडी आहेस का ?"
असं म्हणत ती श्रावणीला मिठीत घेतली . किरणही मिठीत घेतला . श्रावणी दोघांच्या खांद्यावर हात घालत रडत होती . तिला आता कुठलीच चिंता नव्हती.
********************************
क्रमशः
ऋषिकेश मठपती
पुढील भाग लवकरच येईल . हा भाग कसा वाटला हे नक्की सांगा . आवडल्यास शेअर करा . सपोर्ट करा . धन्यवाद