तो तयार झाला . नवीन कपडे , स्वतःवर परफ्युम मारला आणि कॉलेजला निघाला . कॉलेज पोहचताच तो सर्वात आधी वर्गात गेला . तिथे श्रावणी नव्हती . गार्डेनमध्ये पाहिला तर तिथेही ती नव्हती . शेवटी तो फोन काढला आणि श्रावणीला फोन लावला . फोन स्विच ऑफ दाखवत होता . किरणला आता चिंता वाटू लागली . तिला काही तर झालं नसेल ना ? हा विचार त्याच्या मनात गोंधळ निर्माण करत होती .
तो खूप चिंतेत होता . वर्गात तासालाही लक्ष लागत नव्हतं . अचानक त्याच्या खिशात असलेला फोन वाजला . त्याचा फोन सायलेंट मध्ये होता म्हणून इतरांना त्याचा आवाज आला नाही .बाकाच्याखालून तो फोन पाहिला , तर त्यावर श्रावणी अस नाव झळकत होत . त्याला फोन उचलू वाटत होत . पण तास चालू असताना घेता येत नव्हतं .
तो उठला .
किरण -" सर ... "
प्रोफेसर किरणकडे पाहू लागले .
किरण -" सर मला बर वाटत नाहीये ."
त्याला काहीतरी करून बाहेर जायचं होत . म्हणून कारण सांगू लागला .
प्रोफेसर -" काय होत आहे ?"
किरण -" सर मळमळ होत आहे आणि उलटीही होऊ शकते ."
तो उलटी करण्याचा नाटक करू लागला .
प्रोफेसर -" आधी बाहेर जा ."
किरण नाटक करत बॅग घेऊन बाहेर पडला . वर्गाच्या बाहेर पडताच खिशातून फोन काढला आणि श्रावणीला फोन लावला . काही रिंग वाजल्यावर श्रावणी फोन उचलली .
श्रावणी -" हॅलो .."
किरण -" हॅलो . अग श्रावणी कुठे आहेस ? कॉलेजला का आली नाहीस ? तब्येत तर ठीक आहे ना ?"
ती शांतपणाने म्हणाली .
श्रावणी -" एका वेळेस किती प्रश्न विचारशील ?"
किरण शांत झाला .
किरण -" तू कुठे आहेस ?"
श्रावणी -" स्मशानात ..."
किरण -" चेष्टा करत नाहीये मी ... खर सांग ."
श्रावणी गंभीर आवाजात म्हणाली .
श्रावणी -" मी खरच बोलत आहे ."
किरण -" काय करत आहे तिथे ?"
श्रावणी -" तुला इथे आल्यावर कळेल ?"
किरण गोंधळात पडला . वेळ न घालवता तो स्मशानाकडे निघाला .
काहीवेळात तो स्मशानाच्या बाहेर पोहचला . स्मशानाच्या गेटवरच त्याला श्रावणी उभी असलेली दिसली . ती स्मशानाच्या आत पाहत होती . तिची नजर एकीकडे लागून होती . मागून किरण आलेला सुद्धा तिला कळालं नाही . कित्येकदा हाक ऐकल्यावर ती शुद्धीवर आली .
किरण -" तू इथे काय करायला आलीस ?"
श्रावणी -" तुला माहिती का आज काय आहे ?"
किरण -" हो . तुझा वाढदिवस ."
श्रावणी -" वृणालीचा अंत्यविधी .."
ती अजूनही गंभीर आवाजात बोलत होती .
किरण -" वृणाली कोण ?"
श्रावणी -" माझी मैत्रीण होती . शाळेपासून आम्ही दोघी मैत्रीण ... एकमेकांच्या घरी खेळायला असो किंवा अभ्यास करण्यासाठी असोत , आम्ही दोघी एकत्रच करत होतो . अकरावी व बारावी दोघीने एकत्रच केलं . कॉलेजमध्येही आम्ही एकमकांशिवाय राहत नव्हतो . पण अचानक ती आजारी पडली . का कुणास ठाऊक ? पण तिला अगोदरपासून काहींना काही आजार होताच . हॉस्पिटलमध्ये नेल्यावर कळलं कि तिला ब्लड कॅन्सर आहे . मी तर पूर्ण हादरूनच गेले . मला काहीच कळत नव्हतं ."
किरण गप्प ऐकत होता . बोलत असताना तिच्या डोळ्यातून अश्रू येऊ लागले होते .
किरण -" मग ?"
श्रावणी -" मग काय ? डॉक्टर म्हणाले कि तिच्याकडे मोजून 2 आठवडे आहेत आणि तिला ऍडमिट करून घेतले .मग मी ठरवलं कि या दोन आठवड्यात तिला खुश ठेवायचं . तिच्यासमोर मी कधीच दुःखी होणार नाही असं ठरवलं . दररोज सकाळचा नाश्ता , दुपारचा जेवण आणि रात्रीचा जेवण मीच तिला खाऊ घालत होते .आमच्या एवढ्या वर्षाचं मैत्री असं संपेल असं वाटत नव्हतं . अजून तिच्या जवळ एक आठवडा शिल्लक होता . तेवढ्यात माझं वाढदिवस आलं . ती हॉस्पिटलमध्येच माझा वाढदिवस साजरा करायचा असं हट्ट धरली होती . शेवटच्या काही दिवस उरलेल्या माणसाचं एवढंसं इच्छा तर पूर्ण करावं लागत . मग हॉस्पिटलमध्ये सगळी व्यवस्था करण्यात आली . केक , फुगे याच बंदोबस्त करण्यात आल . माझे आईवडील , तिचे आईवडील सगळे आनंदात होते . सर्वात जास्त ती आनंदात होती . मी केक कट केले . तिला भरवले , बाकी सर्वाना भरवले . पण अचानक वृणालीला धक्के बसू लागले . ते धक्के वाढतच होते . डॉक्टरांना बोलवण्यात आलं . ऑपेरेशन थेटरमध्ये तिला घेऊन जाण्यात आलं . काही तास उलटून गेले . डॉक्टर बाहेर आले आणि म्हणले कि तिच्या डोक्यात रक्ताची गाठ झाली होती ."
किरण मध्येच विचारला .
किरण -" होती म्हणजे ."
श्रावणी -" ती जग सोडून गेली होती . सगळे जोरात रडू लागले . एक आठवड्या पूर्वी ती मला सोडून गेली . माझ्या वाढदिवसाच्या दिवशी ती सोडून गेली होती . शेवटचं बाय हि मी म्हणू शकले नाही . मला स्मशानमध्ये घुसूच दिले नाही ."
किरणला आता थोडं कळू लागलं होत .
किरण -" म्हणून तू जास्त मित्र बनवत नाहीस ?"
ती मान हलवली .
किरण -" आणि म्हणून तू वाढदिवसही साजरा करत नाहीस ?"
ती परत मान हलवली .तिच्या गालावरून अजून अश्रू वाहत होते . किरणला काही करावं लागणार होत .
किरण -" श्रावणी एक मिनिट हं . मी आलोच ."
ती लक्ष न देता परत स्मशानाकडे पाहत होती. किरण गाडी काढला .
काहीवेळाने तो परत आला . त्याच्या हातात एक बॉक्स होत . तो श्रावणीजवळ गेला आणि तीच हात पकडला .
किरण -" चल ."
श्रावणी -" कुठे ?"
किरण -" तू फक्त चल बघू ."
किरण तिला ओढत स्मशानाच्या गेटजवळ गेला . आत कुणीही नाही याची खात्री केला आणि गेट उघडला .
किरण -" चल ."
ते दोघेही आत गेले .
किरण -" तुला माहिती का वृणालीच अंत्यसंस्कार कुठं झालं होत ?"
ती बोटानी जागा दाखवली .किरण तिला ओढत त्या जागेजवळ गेला आणि तिला त्या जागेजवळ बसवला . तो हातातला बॉक्स खाली ठेवला आणि बॉक्स उघडला . त्यात केक होता .
श्रावणी -" हे काय आहे ?"
किरण -" केक .."
श्रावणी -" पण कशाला ? मी नाही साजरा करत ."
किरण -" हे बघ श्रावणी . वृणाली तुला कुठेच सोडून गेली नाही . ती तुझी मैत्रीण होती . तिला कस वाटणार कि आज श्रावणीचा वाढदिवस आहे , पण ती साजराच करत नाही . ते पण तिच्यामुळे . तिला वाईट वाटणार ना . ती तुझी मैत्रीण होती नाही . ती आहे . आपल्या जवळ ."
श्रावणी त्या जागेला पाहत होती . तिचे अश्रू गालावरून खाली येत होते .
किरण -" आता चल . मी आणि वृणाली वाट पाहतोय तू केक कधी कापणार याची . होय का नाही ग वृणाली ?"
तोही त्या जागेला पाहत म्हणाला . अखेर तिने केक कापला . किरण तिला विश केला . तिला केक भरवला . तिनेही त्याला केक भरवलं . एक केक चा तुकडा वृणालीच्या जागेवर ठेवले .
श्रावणी त्या जागेला पाहत म्हणाली .
श्रावणी -" थँक यू वृणाली ."
दोघे आता खुश होते .
******************************
क्रमशः
ऋषिकेश मठपती
पुढील भाग लवकरच . हा भाग कसा वाटला नक्की सांगा . कंमेंट करा . आवडल्यास शेअर करा आणि मला फॉलो करा . धन्यवाद