सूर्याची कोवळी ऊन अख्ख्या शहरावर पसरलेली होती . किरणला लवकर उठण्याची सवय होती . लवकर उठून तो अंघोळी आटपला . रूमच्या बाहेर येऊन त्याची गाडी पुसू लागला . बाजूच्या घरातील रेडिओचा आवाज येत होता . त्यावर भक्तिगीते वाजत होती . त्या गाण्यांनी वातावरण अगदी प्रसन्न झालेलं होत . त्याचाच रूममध्ये राहणारा अनिकेत अजून झोपलेला होता .गाडी पुसत असताना बाजूचे जोशी काका त्याच्याजवळ आले .
काका -" गुड मॉर्निंग ."
त्यांना बघून तो बसलेला उठला . चेहऱ्यावर स्मित पसरवत म्हणाला .
किरण -" अरे काका ... गुड मॉर्निंग .कसे आहात ?"
काका -" म्हातारपणात काय असेल अजून ?"
किरण -" कोण म्हणले तुम्ही म्हातारा आहात म्हणून . अजून 100 वर्ष जगाल तुम्ही ."
काका -" 100 वर्ष जगून काय करायचं आहे ? बर ते जाऊदेत तू कसा आहेस ?"
किरण -" मस्त .."
काका -" तू ऑफिसला जाणार आहेस ना ?"
किरण -" हो काका . पण अजून वेळ आहे .काही काम होत का ?"
काका -" अरे मी आणि तुझी काकू उद्या पुण्याला जावं म्हणतोय . मग तू स्टेशनला जाऊन तिकीट काढशील ."
किरण -" नक्की काढीन कि . पण कुठल्या कोचचा काढू ?"
काका -" जनरल डब्याचा काढ आणि हे घे पैसे ."
किरण -" अहो काका . असं का करताय ? नंतर द्याकी पैसे . मी कुठं पळून जाणार आहे का ?"
काका -" बर बाबा . मग घरी आणून देशील ?"
किरण -" ऑफिसवरून येताना दिल तर चालेल ना ?"
काका -" चालेल ना .बर येऊ मग ?"
किरण -" हो या."
किरण सॉफ्टवेअर इंजिनिअर होता . आईबाबांचा एकलुता एक मुलगा , पण त्याचे आईबाबा गावी राहत होते . किरण शहरात रूम घेऊन राहत होता. त्याच्यासोबत अनिकेत हि राहत होता . तो मात्र विद्यार्थी होता . किरण तसा फक्त ऑफिस आणि रूम एवढंच करत होता . पण गरजुंना मदत करणारा मुलगा होता . तो कुठेही गेला तर तो तिथल्या लोकांशी मिळून मिसळून राहत होता . एकूण काय ? तर किरण हा चांगला आणि गुणी मुलगा होता .
गाडी पुसताच तो रूममध्ये आला . अनिकेत अजून झोपलेला पाहून तो म्हणाला .
किरण -" अन्या . उठ कि ."
तो अनिकेतला ' अन्या ' या टोपण नावानी बोलवत असत .
अनिकेत त्याच्या भरगस्त आवाज ऐकून कूस बदलला .एकदम आळशी आवाजात तो म्हणाला .
अनिकेत -" काय रे ?"
किरण -" अरे किती वेळ झोपणार आहेस ?"
अनिकेत -" पाच मिनिट."
किरण -" तुझं पाच मिनिट कधी संपतंय तुलाच माहिती ."
जो कोणी अनिकेतला उठवायचा प्रयत्न करायचा ,तो प्रत्येक वेळेस 'पाच मिनिट' असा उत्तर द्यायचा . त्याच्या या वागणुकीबाबत किरणला ठाऊक होत . तो अनिकेतच्या मोबाइलवर एक नजर टाकला . त्याचा मोबाइल चार्जिंगला लावलेली होती . तो मोबाइल चालू करून बघितला . तर त्याला कळाल कि त्याचा मोबाइल सायलेंट मध्ये आहे . मग त्याला अनिकेतला उठवण्याची कल्पना सुचली .
किरण -" अरे अनिकेत उठ . नेहाचा कॉल आलाय ."
हे वाक्य ऐकताच अनिकेत झटक्यात उठला आणि मोबाइलजवळ गेला . मोबाइल बघितला तर त्यावर कोणाचाही फोन आलेला नव्हता . त्याची आता झोप मोड झालेली होती .
अनिकेत -" काय यार . किती मस्त झोप लागली होती ."
नेहा अनिकेतच्या कॉलेजमध्ये त्याच्याच वर्गात शिकत होती . ती अनिकेतला फक्त मित्र मानत होती . पण याच्या मनात मात्र प्रेम उत्पन्न झालेलं होत . तिच्या कोणत्याही कामाला हा नाही म्हणणारा नव्हता . म्हणून किरणला ही कल्पना सुचली होती .
किरण -" अरे किती वेळ झोपशील अजून तू ? वेळ होईल तुला कॉलेजला जायला ."
अनिकेत -" अजून खूप वेळ आहे ."
तो आळशी आवाजामध्ये म्हणाला .
तेवढ्यात अनिकेतचा फोन व्हायब्रेट होत असलेल जाणवलं . अनिकेत फोन बघितला तर त्यावर नेहाच नाव झळकत होत . एक सेकंद हि वाया न घालवता तो फोन उचलला .
अनिकेत -" हॅलो नेहा ."
नेहा -" गुड मॉर्निंग अनिकेत ."
अनिकेत -" गुड मॉर्निंग . बोल कि ."
नेहा -" तू कुठे आहेस ?"
अनिकेत -" रूमवर . का ग ?"
नेहा -" तू विसरलास ना ?"
अनिकेत -" काय ?"
नेहा -" प्रोजेक्टसाठी आपण आज लवकर कॉलेजमध्ये भेटणार होतो ."
अनिकेत जीभ चावला . त्याला हि गोष्ट लक्षात नव्हती .
अनिकेत -" अरे आहे कि लक्षात . आता रूममधून निघतच होतो कि तुझा कॉल आला ."
नेहा -" ये मग वाट पाहत आहे ."
अनिकेत -" आलोच 10 मिनिटात ."
तो फोन ठेवला .
अनिकेत -" किरण भावा . मला कॉलेजला सोडशील ?"
किरण -" का ? तू पाच मिनिट झोपणार होतास ना ."
अनिकेत -" अरे यार . सोड ना प्लीज ."
किरण -" ठीक आहे . चल तयार हो . मला पण काम आहे स्टेशनला ."
अनिकेत -" आता तयार होतो ."
किरण ऑफिससाठी तयार होऊ लागला . त्याला आज लवकर निघावं लागणार होत . स्टेशनला जाऊन पहिला तिकीट घेऊन तो ऑफिसला जाणार होता .
अनिकेत लवकरच तयार झाला . दोघेही रूममधून बाहेर पडले . अनिकेत मागच्या सीटवर बसला. किरण गाडी चालवू लागला . स्टेशनच्या आधी अनिकेतच कॉलेज येत होत . म्हणून तो आधी त्याला कॉलेजवर सोडला .
अनिकेत -" बाय भावा . संध्याकाळी भेटू ."
एवढं बोलून तो पळतच कॉलेजमध्ये गेला .
किरण -" चला आता स्टेशनला . "
तो स्वतःशीच म्हणाला आणि गाडी स्टेशनच्या दिशेनी वळवला .
थोड्याच वेळात तो स्टेशनच्या पार्किंगमध्ये होता . तिथे गाडी पार्क करून तो स्टेशनमध्ये शिरला . वेळ जरी सकाळची असली तरीही स्टेशनमध्ये चांगलीच वर्दळ होती . स्पीकरमधून येणाऱ्या रेल्वेची वेळ सांगितल जात होत . सगळे आपापल्या ट्रेनची वाट पाहत होते .
किरण थेट तिकिटाच्या कॉउंटरला गेला . तिथून तो पुण्याला जाणारी ट्रेनची दोन तिकीट खरेदी केला आणि ट्रेन बाबतीत चौकशी केला . ट्रेनची वेळ कळाल्यावर तो स्टेशनच्या बाहेर जाण्याच्या दिशेनी चालू लागला .
इतक्यात त्याला बसण्याच्या बाकावर लक्ष गेलं . तिथे तीन बाकावर एक मुलगी झोपलेली होती . तिच्या अर्ध्या चेहऱ्यावर ओढणी होती . पण अर्धा चेहरा उघडा होता . किरणला चेहरा ओळखीचा वाटत होता . तिच्या हाताच्या कोपऱ्याला जखम झालेली होती . त्या जखमेच्या आजूबाजूला रक्त वाळलेलं होत . तिच्या कपाळावर हि जखम होती . किरण तिच्याजवळ गेला . तिच्या अर्ध्या चेहऱ्यावरून ओढणी बाजूला केला . गोरा चेहरा पण त्या कपाळाच्या जखमेनी तिच्या चेहऱ्यावरची सुंदरता कमी करत होती . त्या चेहऱ्याला बघून किरण स्तब्ध उभा होता . हि तीच ' श्रावणी ' होती , जी किरणला कॉलेजमध्ये घायाळ करत होती . किरण असाच स्तब्ध उभा होता .
*****************************
क्रमशः
ऋषिकेश मठपती
पुढील भाग लवकरच येईल . हा भाग कस वाटलं हे नक्की सांगा आणि शेअर करा . धन्यवाद