ती स्मित करत म्हणाली. खूप झोप लागल्याने शिवानी डोळे बंद केली . श्रावणी हळुवारपणे तिच्या डोक्यावर थोपटत होती. आयुष्यात कधीही आईची माया शिवानी अनुभवली नव्हती. आता ती आईची माया अनुभवत होती.
अगदी गाढ झोपेत ती श्रावणीच्या मांडीवर झोपली होती . ट्रेन वेगाने धावत होती . किरण खिडकीला डोकं ठेवून झोपला होता. श्रावणी मात्र खिडकीतून बाहेर पाहत विचार करत होती .पुढच्या आयुष्याचा विचार तिला करावं लागणार होतं . शिवानी जगातून सोडून गेल्यावर तिला दुःख पचवायला वेळ लागणार होतं. ती परत घरी जाणार नव्हती . याचं पुढचं आयुष्य तिला एकटीच जगावं लागणार होतं. शिवानीच्या म्हणण्यावरून ती किरणला त्याच्या मनातील भावना विषयी विचारणार होती. पण त्यासाठी योग्य वेळ अजून आलेली नव्हती .
दुपार होत आलेली होती. श्रावणी मागे डोकं ठेवून झोपली होती. शिवानी तिला उठवत म्हणाली.
शिवानी -" श्रावणी .. अगं श्रावणी उठ... सांगली आलं."
सांगली स्टेशनच्या प्लॅटफॉर्मवर रेल्वे थांबली होती. शिवानी श्रावणीला उठवत होती . किरण बॅग्स घेऊन उभा होता. श्रावणी डोळे उघडली.
श्रावणी -" सांगली आलं??"
शिवानी -" हो ... आणि चल लवकर ."
श्रावणी आळस देत उठली.
श्रावणी -" चला..."
तिघेही प्लेटफॉर्मवर आले. गर्दीतुन मार्ग काढत ते स्टेशनच्या बाहेर आले. बाहेर उभे असलेल्या रिक्षात ते तिघे बसले आणि घरी निघाले.
थोड्यावेळाने तिघे शिवानीच्या घरात पोहचले. तिघांना भूक लागलेली होती.
शिवानी -" मला खूप भूक लागलीय."
श्रावणी -" मला पण.... थांब काहीतरी बनवते . "
किरण -" अगं कशाला त्रास करून घेतेस ? मागवूयात की बाहेरून काहीतरी ..."
श्रावणी -" मी बनवते ना ?"
शिवानी -" अगं राहुदेत ... तो मागवेल. तू बस बघू.."
किरण मोबाइल काढला आणि दुपारच्या जेवणासाठी तिघांना काहीतरी मागवून घेतला. तिघे आता निवांत झाले होते . वेळ मारण्यासाठी ते नाइट ट्रेकिंग बद्दल गप्पा मारू लागले.
काहीवेळात ऑर्डर केलेलं जेवण घरी आलं . वेळ न घालवता श्रावणीने जेवण ताटात वाढून आणली . खूप भूक लागल्याने ते जेवायला सुरुवात केले. जेवताना त्यांच्या तोंडून एकही शब्द निघत नव्हतं . जेवण आटप्ल्यानंतर श्रावणी शिवानीला गोळी दिली . गोळीच्या गुंगीमुळे तिला आणखी झोप येऊ लागलं. मोठ्याने जांभई देत ती म्हणाली .
शिवानी -" मी जरा आडवी होते. "
ती बेडवर आडवी झाली आणि काही मिनिटाने तिचा डोळा लागला.
किरण आणि श्रावणी मात्र शांत होते . श्रावणीला मनातली शंका दूर करायची होती , पण कसं करायचं हे तिला कळत नव्हतं. बघता बघता सूर्य मावळतीला आला होता. किरण गॅलरी कडे गेला आणि सूर्याला पाहू लागला . श्रावणी हीच संधी साधून त्याच्याजवळ गेली.
किरण विचार करत उभा होता.
श्रावणी -" काय झालं ?? एवढं विचार करतोयस?"
किरण शांतपणे त्या आकाशाकडे पाहत उभा होता . नारंगी पिवळसर आकाश अगदी मनाला शांत देणारी होती.
श्रावणी -" किरण.."
ती त्याच्या खांद्यावर हात ठेवत म्हणाली.
श्रावणी -" काय झालं?"
किरण - " विचार करतोय ."
श्रावणी -" कशाचा ?"
किरण -" शिवानीबद्दल विचार करत होतो."
श्रावणी -" कसला विचार करतोय ?"
किरण -" ती अनाथ म्हणून जन्माला आली . स्वतःच्या मेहनतीने शिकून नौकरी ला लागली. पण अचानक तिच्या आयुष्यात असलं आजार आलं. आयुष्यात कधी न हारणारी आज ती एक आजारामुळे आयुष्य हारत आहे."
श्रावणी -" तिच्या मेहनतीला रंग मिळायला हवं?"
किरण -" आपण काय करू शकतो ? आपल्या हातात आता काहीही उरलेलं नाही ."
श्रावणी -" पण आता विचार तर करावं लागेल ना ."
किरण -" एवढ्या कमी वेळात काय करू शकतो?"
दोघेही अचानक शांत झाले. वातावरण शांत वाटत असली , तरी मनामध्ये खूप गोंधळ चालू होती.
श्रावणी -" तुझ्या आणि शिवानी मध्ये मैत्री कशी झाली?"
किरण शुन्यात नजर टाकून म्हणाला.
किरण -" आम्ही दोघे ऑफिसमध्ये एकत्र काम करत होतो . अशीच कामामध्ये ओळख झाली . त्यानंतर आम्ही मित्रमैत्रिणी झालो आणि .."
श्रावणी -" आणि ?"
किरण - " ती मला तिची माझ्यावर असणारी प्रेमाची कबुली दिली . पण माझ्या मनात असं काही नव्हतंच आणि .."
श्रावणी - " आणि तुला आधीच कुणावर तरी प्रेम होतं ."
तो फक्त मान हलवत होकार दिला.
श्रावणी -" मग तू तिला प्रेमाची कबुली का नाही दिलास ?"
श्रावणीला त्याच्या मनातील सर्वकाही जाणून घ्यायचं होतं.
किरण -" तशी वेळच नाही आली कधी . कबुली द्यावी म्हणलं की माझ्या मनात एक वेगळीच भीती निर्माण होत होती ."
श्रावणीला ठाऊक होतं की तो तिच्याबद्दलच बोलत आहे . आज ती सर्वकाही जाणून घेणारच होती .
श्रावणी -" कसली भीती ?"
किरण -" आमची मैत्री तुटेल याची भीती वाटत होती ."
श्रावणी -" पण याची भीती बाळगून तू मनाला का मारत आहेस ?"
किरण -" तिच्यामुळेच ... तिच्याशी मैत्रीची संबंध तरी राहील ."
श्रावणी -" बरं... ते जाऊदेत . तू मला नाही सांगणार का ? कोण आहे ती मुलगी ?"
आता किरण फसला होता . त्याला उत्तर देणं अनिवार्य होऊ लागलं .
किरण -" तीच नाव ऐकून तू काय करणार आहेस ?"
श्रावणी -" प्रयत्न .."
किरण -" कसला प्रयत्न ?"
श्रावणी -" तुला प्रेम मिळवण्यात तुझी मदत करू शकते . म्हणजे प्रयत्न तर करू शकते ."
किरणला आता कोणताही पर्याय उरला नव्हता . त्याला उत्तर न देता जाता येत नव्हतं . एकदा कारण सांगून वेळ मारून नेला होता . पण सारख हे करणं शंका निर्माण करणारी होती. अखेर तिला त्याच्या मनातील भावना तो सांगणार होता . हे सांगताना सुद्धा त्याच हृदय जोराने धडधडत होत . त्याच शरीर थरथर कापत होत .पण तो मन घट्ट करून म्हणाला .
किरण -" मी जिच्यावर प्रेम करतो . तीच नाव आहे ...."
श्रावणी अगदी कान लावून ऐकू लागली .
किरण -" तीच नाव आहे......."
अचानक बेडरूममधून शिवानीचा आवाज आला . त्या आवाजामुळे दोघे दचकले. आवाज ऐकताच दोघे पळतच तिच्या बेडरूमकडे निघाले . तिचा आवाज अजूनही येत होता .
बेडरूममध्ये पोहचताच त्यांना दिसलं की शिवानी डोक्याला हात लावून किंचाळत होती .तिच्या आवाजामुळे तिच्या डोके दुखीचा अंदाज घेता येत होता . श्रावणी तिच्याजवळ गेली आणि तिला सांभाळत म्हणाली .
श्रावणी -" काय झालं शिवानी ?"
ती तशीच किंचाळत होती . तिच्या आवाजामुळे दोघांचं काळीज चर्र करत होत.
श्रावणी -" किरण .. आपल्याला हॉस्पिटलला जावं लागेल ."
भीतीपोटी तिचा आवाजही भीतीदायक वाटत होता .
किरण -" हो ... "
वेळ न घालवता किरण गाडीचा बंदोबस्त करण्यासाठी निघाला . श्रावणी शिवानीला सांभाळत होती . शिवानीच किंचाळण अजून बंद होत नव्हता. किरण गाडी घेऊन लगेच आला . श्रावणी शिवानीला घेऊन घराच्या बाहेर आली . मागच्या सीटवर श्रावणी शिवानीला बसवलं आणि तिच्या बाजूला ती बसली .
गाडी हॉस्पिटलकडे निघाली . गाडीतही तिचा आवाज कमी होत नव्हता . किरण जमेल तितक्या वेगाने गाडी चालवत होता.
काहीवेळाने गाडी हॉस्पिटलला पोहचली. श्रावणी वेळ न घालवता शिवानीला घेऊन डॉक्टरकडे नेऊ लागली. किरणही गाडी लावून पळतच त्यांच्याजवळ गेला . डॉक्टरला माहिती पडताच ते कॅबिनमधून बाहेर आले . शिवानीला घेऊन डॉक्टर आपत्कालीन कक्षात नेले. श्रावणी आणि किरण दोघे बाहेर उभे होते . आतून किंचाळण्याचा आवाज अजूनही येत होता. हळू हळू आवाज नाहीशी होऊ लागली आणि नंतर बंद झाली . काहीवेळाने डॉक्टर बाहेर आले .
********************************
क्रमशः
ऋषिकेश मठपती
पुढील भाग लवकरच येईल . हा भाग कसा वाटला नक्की सांगा . कंमेंट करा . तुमच्या कंमेंटमुळे मला लिहिण्यासाठी स्फूर्ती भेटते . आवडल्यास नक्की शेअर करा . धन्यवाद