शेवटचं पत्र
---
"आयुष, चल पोळी थंडी होतेय…!" आईचा आवाज येत होता, पण त्याचं लक्ष मात्र त्या पिवळसर पाकिटाकडे होतं, जे आज सकाळीच पोस्टमनकाकांनी दिलं होतं.
ती अक्षरं तो ओळखत होता… बाबांची होती. फौजेमधून आजवर अनेक पत्रं आली होती, पण हे काही वेगळं वाटत होतं.
ती अक्षरं तो ओळखत होता… बाबांची होती. फौजेमधून आजवर अनेक पत्रं आली होती, पण हे काही वेगळं वाटत होतं.
आईने जवळ येऊन विचारलं, "कसल्या विचारात आहेस गं बाळा?"
"आई, बाबा… पत्र आलंय."
आईचे हात क्षणभर थरथरले. तिने सावधपणे पाकिट उघडलं. दोघांनी मिळून पत्र वाचायला सुरुवात केली…
---
"प्रिय आयुष,
जेव्हा तू हे पत्र वाचत असशील, तेव्हा कदाचित मी या जगात नसेन. हे वाक्य लिहितानाही माझ्या डोळ्यांत पाणी आहे, पण माझ्या निर्णयावर कधीच पश्चात्ताप नाही.
माझ्या छोट्या शूर शिपायाला सांग, की त्याचा बाबा रणांगणावर लढत होता… शेवटच्या क्षणापर्यंत.
आयुष, मी तुझ्यासाठी खेळणी आणू शकलो नाही, तुझ्या पहिल्या सायकलच्या वेळी मी नव्हतो, आणि तुझ्या भाषणाचा व्हिडीओ फक्त युनिटमध्ये पाहिला… पण मला तुझा अभिमान वाटतो, जसा तुला माझा वाटतो.
आईला सांग, की ती माझ्या आयुष्याची खरी शूरवीर आहे… मी फक्त बंदूक घेऊन शत्रूशी लढलो, पण तिने शांततेत लढत घर सावरलं. ती रडू नये, कारण तिचा नवरा एका तिरंग्यात लपेटून परत येईल — हे भाग्य किती जणांना मिळतं?
तू मोठा होशील, माझ्यासारखा सैनिक होशील की शास्त्रज्ञ, मला काही फरक नाही पडणार… पण देशासाठी, सत्यासाठी, आणि माणुसकीसाठी उभा राहणं कधी विसरू नकोस.
माझं शेवटचं पत्र तुला माझी आठवण देईल… पण एक गोष्ट लक्षात ठेव – तिरंगा फडकवताना डोळ्यांत पाणी असलं, तरी मान अभिमानाने उंच असली पाहिजे.
तुझा बाबा,
कै. लेफ्टनंट अर्जुन देशमुख
भारतीय लष्कर"
कै. लेफ्टनंट अर्जुन देशमुख
भारतीय लष्कर"
---
पत्र संपलं होतं… पण घरभर एक शांत, पण मजबूत स्फूर्तीची हवा भरून राहिली होती. आईने ते पत्र अलगद कपाळाला लावलं, आणि तोच आयुष पुढे जात तिरंग्याला वाकून नमला.
बाबाचं शेवटचं पत्र आज त्याच्या मनात नवी सुरुवात लिहून गेलं होतं…
तो फडफडणाऱ्या तिरंग्याशी बांधलेला,
नात्यांपलीकडचं एक नातं जपणारा,
आईच्या मिठीत विरघळलेलं बालपण सोडून,
शत्रूच्या सावल्यांत उभा असतो तो –
सीमेवरील सूर्य!
नात्यांपलीकडचं एक नातं जपणारा,
आईच्या मिठीत विरघळलेलं बालपण सोडून,
शत्रूच्या सावल्यांत उभा असतो तो –
सीमेवरील सूर्य!
त्याचं हास्य उगम होतं धैर्यापासून,
त्याचं दुःख भरतं नुसत्या पत्रांमधून,
त्याच्या झोपेचं उशीर, प्रत्येक वेळी
देश सुरक्षित आहे याच खात्रीसाठी असतो.
त्याचं दुःख भरतं नुसत्या पत्रांमधून,
त्याच्या झोपेचं उशीर, प्रत्येक वेळी
देश सुरक्षित आहे याच खात्रीसाठी असतो.
भिरभिरणाऱ्या गोळ्यांच्या सरी,
त्याचं शरीर झेलतं अगणित व्रण,
पण एकही तक्रार न करता,
तो म्हणतो — "हीच तर माझी ओळख!"
त्याचं शरीर झेलतं अगणित व्रण,
पण एकही तक्रार न करता,
तो म्हणतो — "हीच तर माझी ओळख!"
आईच्या डोळ्यांतलं पाणी
त्याच्या शौर्याचं प्रतिबिंब असतं,
बहीण राखी पाठवते जेव्हा,
तो ती मनाच्या नसांवर बांधून घेतो.
त्याच्या शौर्याचं प्रतिबिंब असतं,
बहीण राखी पाठवते जेव्हा,
तो ती मनाच्या नसांवर बांधून घेतो.
प्रेमाचं पत्र कधी वाचायचं उरत नाही,
कारण देशाचं कर्तव्य त्याला बोलावतं,
त्याच्या मिठीत तिरंगा लपेटला जातो
आणि मग गाव सारा अभिमानात न्हातो.
कारण देशाचं कर्तव्य त्याला बोलावतं,
त्याच्या मिठीत तिरंगा लपेटला जातो
आणि मग गाव सारा अभिमानात न्हातो.
तो आहे एक साधा सैनिक…
पण त्याचं अस्तित्व म्हणजे कवच देशाचं.
कधी नाव नसतं वर्तमानपत्रात,
पण त्याच्या रक्ताने लिहिलेला इतिहास असतो.
पण त्याचं अस्तित्व म्हणजे कवच देशाचं.
कधी नाव नसतं वर्तमानपत्रात,
पण त्याच्या रक्ताने लिहिलेला इतिहास असतो.
त्याला सलाम,
कारण त्याने आपलं आयुष्य दिलं
आपल्या आयुष्याचं स्वातंत्र्य जपायला…
तो फक्त माणूस नाही, तो अमर दीप आहे —
आपल्या देशाचा ‘सीमेवरील सूर्य’.
कारण त्याने आपलं आयुष्य दिलं
आपल्या आयुष्याचं स्वातंत्र्य जपायला…
तो फक्त माणूस नाही, तो अमर दीप आहे —
आपल्या देशाचा ‘सीमेवरील सूर्य’.
---
समाप्त.
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा