दुभंग

प्रत्येकाच्या आयुष्यातही अशीच काही वादळं येतात..काही क्षणात शमतात पण काही जगणंच संपवून टाकतात..आणि त्याच्या येण्याच्या, वादळाच्या अस्तित्वाच्या खुणा मागे ठेवून जातात.. काहीजण या वादळात तटस्थपणे उभं राहून समर्थपणे त्यास तोंड देतात.. पुन्हा नव्याने उभं राहतात पण सर्वांमध्ये ती क्षमता नसते.. काहीजण कोलमडून जातात त्यांच्यात टिकून राहण्याचं बळ नसतं..वादळ अचानक येतं शरीराबरोबर मनालाही दुबळं करून जातं.. आणि मनाचा दुबळेपणा खरंच खूप भयानक.. मरणांत वेदना देणारा.. पंगूत्व आणणारा.. पण तरीही काहीजण जगतात.. तग धरून उभे राहतात.. संघर्षाची अग्निफुले तुडवत मार्ग काढतात..अगदी त्या दुबळ्या अवस्थेतही.. मरणदायी यातना भोगत..कपाळावर भळाभळणारी, चिघळणारी वेदनादायी जखम घेवून अगदी त्या अश्वत्थाम्यासारखं.. 'समिधा' ही अगदी तशीच.. समोरच्या झाडावरून कोसळून उद्धवस्त झालेल्या खाली पडलेल्या चिमणीच्या घरट्याकडे पाहतांना तिला खूप भरून आलं.. तिच्याही स्वप्नांचे मनोरे असेच उध्वस्त होताना तिने तिच्या डोळ्यांनी पाहिले होते..