मागील भागात आपण पाहीले की डॉक्टरांनी अमेयला आणि नीरजच्या वडीलांना नीरजची संभाव्य परिस्थीती सांगीतली. आता परत अजून तपासणी ऐकल्यावर नीरज चांगलाच वैतागला.
आता पूढे.
आता अमेयने बाकी सगळ्यांनाच घरी जायला लावल. नीरजची आई आणि बहिण तर ऐकतच नव्हती. तरी अमेयने जबरदस्ती त्या सगळ्यांनाच घरी जायला लावल. मग ते मनात नसतानाही घराकडे निघून गेले. जाता जात सौम्यानेही त्याच्या गालावरून प्रेमाने हात फिरवला.
एवढ्या दिवसभराच्या दगदगीनंतर आत कूठे नीरजच्या चेहऱ्यावर हलकस हसू उमटलं होत.
आता बरीच रात्र उलटली. तरी नीरजच्या डोळ्यावर झोप नव्हती. डोक तर तो थकल्याची, दिलेल्या गोळ्यांच्या अमलाची जाणीव करून देत होता. पण त्याला झोप तर पूर्ण अनोळखी झाली होती. त्याची नुसतीच चूळबूळ चालू होती. त्याला त्याचा मोबाईल बघायची खूप इच्छा झाली. एवढचं काय? नेहमी काम करायची सवय असलेला तो आताही त्याच्या कामाची हलकेच बडबड करत होता.
कोणी काय केल? उद्या काय द्यायच आहे? तिथे तर मीच जाणार. यावेळेस त्या बातमीमुळे माझ प्रमोशन आणि इंक्रीमेंट होईल.
अश्या एक ना अनेक गोष्टींची त्याची बडबड चालू होती आणि हे सर्वच अमेय लक्षपूर्वक ऐकत होता. नीरजला वाटत होत की अमेय झोपला. पण त्याचा मित्र आजारी असताना त्याला तरी कशी झोप लागणार होती?
अश्या एक ना अनेक गोष्टींची त्याची बडबड चालू होती आणि हे सर्वच अमेय लक्षपूर्वक ऐकत होता. नीरजला वाटत होत की अमेय झोपला. पण त्याचा मित्र आजारी असताना त्याला तरी कशी झोप लागणार होती?
दुसरा दिवस उजाडला. आज सकाळीच नीरजचे वडील आणि बहिण नाश्ता घेऊन तिथे पोहोचले. अमेय बाजूला बसून डुलक्या घेत होता. तर नीरजचा नुकताच डोळा लागला होता. रात्रभर तो काही झोपलाच नव्हता.
नीरजच्या वडिलांनी अमेयला आवाज देऊन जाग केल आणि आराम करायला घरी जायला लावलं. पण त्याने तिथल्या तिथे फक्त फ्रेश होऊन घेतलं. कारण आज नीरजला मानसोपचारतज्ञाकडे घेऊन जायचं होत.
नीरजच्या बहिणीने त्या दोघांनाही नाश्ता वाढून दिला. आता असाही डॉक्टर येईपर्यंत दुसर काहीच काम नव्हत. मग त्यांच जरा निवांत चालल होत.
इकडे नीरजला मात्र आता कसेतरीच व्हायला लागले. आपल्या एकट्यामुळे त्याच कुटुंब, अमेय आणि सौम्याच कुटुंब देखील अस्वस्थ झाल होत. कामावरच त्याला काहीच टेन्शन नव्हत कारण त्याच्या जागी दुसरा कोणीही येऊन ते काम करू शकणार होता. पण कुटुंबातील कोणत्याही व्यक्तीला काहीही झाल तरी त्याची जागा दुसर कोणीही भरून काढू शकत नाही. या जाणीवेने त्याला हवालदिल व्हायला झाल होत.
त्याचा असा काळजीने भरलेला चेहरा बघून त्याचे वडील त्याच्याजवळ बसले.
“काय झाल बाळा?” त्यांनी काळजीने नीरजला विचारले.
“बघा ना माझ्या एकट्यामुळे इतक्या जणांना त्रास झाला.” नीरज बारीक आवाजात बोलला.
“आपल्या माणसांचा थोडीच कोणाला त्रास होतो.” अमेय जरा कडक आवाजात बोलला. “आता आम्ही सांगतो तेवढ ऐकायचं. नाहीतर आम्हाला तुझा खरचं त्रास होईल.”
अमेयच्या या वाक्याने नीरज अजूनच बारीक तोंड करून बघू लागला.
“अस बघितलस तरी आमच तेच म्हणण आहे.” नीरजची बहिण तोऱ्यात बोलली.
तसे बाकी सगळे हलकेच हसले. तेवढ्यातच सौम्याही तिथे येऊन पोहोचली.
“काय झाल ते मलाही सांगा,” सगळ्यांना हलकेच हसताना बघून ती बोलू लागली. “म्हणजे मी पण हसते.”
“काही गरज नाही.” नीरज तोंड वाकड करत बोलला.
“गरज नाही म्हणजे?”सौम्या आठ्या पडून बोलली. “होणारी बायको आहे तुझी समजलं?” सौम्या ठसक्यात बोलली. “मला सगळचं समजल पाहिजे.”
सौम्याच्या ह्या वाक्यावर नीरजला खोकालाच आला. तिकडे अमेय आणि नीरजची बहिण गालातच हसायला लागले. नंतर नीरज हळूच त्याच्या वडिलांकडे तिरक्या नजरेने बघायला लागला. पण ते तर असे उभे होते. जणू काही झालच नाही.
त्यांच्या अश्याच हसत खेळत गप्पा चालू होत्या. नंतर नीरजची बहिण तिचं कॉलेज होत म्हणून तिथून निघून गेली.
“तुला पण सुट्टी दिली आहे का?” नीरज अमेयकडे बघून विचारू लागला.
“आम्ही सुट्टी घेतो.” अमेयही आता टोमणा मारत बोलला. “तुझ्यासारखं नाही वर्षाचे तीनशे पासष्ठ दिवस कामात बुडून राहायला.”
तस नीरजने अमेयला आठ्या पडून पहिले.
“किमान होणाऱ्या बायकोला तर वेळ दिला असतास ना?” अमेय जाणून बोलू लागला होता. जेणेकरून त्याला त्याची चुकीची जाणीव होईल आणि त्याला डॉक्टरांकडे जायला तयार करता येईल. “रात्रभर जागून काय करायचास रे?”
“बोललो ना झोपच नव्हती लागत.” नीरज “आता तिला तरी किती फोन करणार ना? आणि किती वाजेपर्यंत करणार?”
“बघा काका, बघा,” आता अमेय जोरातच ओरडला. “शेवटी कबुल केल त्याने.”
अमेयच ते ओरडण बघून नीरजने कपाळावर हात मारून घेतला. तर सौम्या लाजून दुसरीकडे बघायला लागली.
“मनातल सांगायला आम्ही कोण नाही का?” नीरजचे वडील तोंड पाडून बोलले.
त्यांना बघून अमेय गोंधळून गेला. त्याने ठरवलं काय होत? आणि त्याचे वडिलांनी तर वेगळाच रस्ता पकडला होता.
“तस नाही ओ बाबा.” नीरज बारीक आवाजात बोलला. “आधीच तुम्ही तुमच्या आयुष्यात बऱ्याच खस्ता खाल्ल्या आहेत. माझ्यामुळे तुम्हाला अजून त्रास नको होता.”
नीरजचे वडील काही बोलतील तेवढ्यातच तिथे डॉक्टर आले. नेहमीचा सकाळचा राउंड मारायला ते आले होते.
“अरे वा, पेशंट खूपच आनंदात आहे.” डॉक्टर नीरजला तपासत बोलले.
“तेच ना,” नीरजही लगेच सुरु झाला. “मला आता बरं वाटत आहे. कधी सोडणार?”
“तुमचा एक आजार बाकी आहे की त्याची चौकशी केली की लगेच सोडून देऊ.” डॉक्टर हलकेच हसत बोलले.
तसा नीरज गोंधळून गेला.
ते डॉक्टर तपासून निघून गेले. मग नीरज अमेयकडे बघायला लागला.
“आता नीट सांग, नक्की काय चालू आहे तुझ?” नीरज आता जरा रागात बोलला.
“आता नीट सांग, नक्की काय चालू आहे तुझ?” नीरज आता जरा रागात बोलला.
“तुला झोप लागत नाही ना तर त्यासाठी दुसऱ्या डॉक्टरकडे जायचं आहे.” सौम्या सहज बोलून गेली. “तुला कर आमची खरंच काळजी असेल तर तू निमुटपणे आमच्यासोबत चालशील.”
मग नीरजचा नाईलाज झाला. यावर थोडा वेळ असाच गेला. त्याच्या काही वेळातच नीरजची आई दुपारच जेवण घेऊनही आली.
“आई आत्ताच नाश्ता केला,” नीरज त्या जेवणाला बघून बोलला. “तो पचला पण नाहीये अजून.”
“तुझ्यासाठी नाही माझ्यासाठी आहे ते.” अमेय तो जेवणाचा डब्बा घेत बोलला. “तुझी मुगाची खिचडी अजून यायची बाकी आहे.”
“आज परत तिचं?” नीरजच तोंडच कडू झाल.
यावर सगळे हलकेच हसले.
यावर सगळे हलकेच हसले.
काही वेळातच ते डॉक्टर परत आले आणि दुसरे डॉक्टर आले असल्याचे सांगितले. मग नीरजला घेऊन ते सगळेच त्या डॉक्टरांजवळ गेले.
“हे आहेत प्रसिध्द मानसोपचारतज्ञ डॉ. रमाकांत.” डॉक्टरांनी नीरज आणि त्याच्या घरच्यांना ओळख करून दिली. “आता पुढच्या तपासण्या हे डॉक्टर करतील.”
त्या डॉक्टरची डिग्री ऐकूनच नीरजच्या चेहऱ्यावर आठ्या आल्या. नीरजच काय? तर त्याची आई देखील चिडूनच नीरजच्या वडिलांकडे बघायला लागली. कारण काल पासून तेच तर डॉक्टरांसोबत बोलत होते.
क्रमशः
अष्टपैलू लेखन स्पर्धा.
कसा वाटला भाग? कमेंट करुन सांगायला विसरू नका.
कसा वाटला भाग? कमेंट करुन सांगायला विसरू नका.
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा