मागील भागात आपण पाहीले की नीरजला हॉस्पिटलमध्ये दाखल केले होते. तर डॉक्टर त्याची माहीती नीरज आणि सौम्याकडून घेत होते. शेवठी नीरजच्या आईला फोन गेला आणि त्या पटनक हॉस्पिटलला येन पोहोचल्या. त्यांच्यानंतर चॅनल हेड देखील तिथे येऊन पोहोचले.
आता पूढे.
त्यांना आलेल बघून बाकी तिघांना जरा आश्चर्यच वाटलं.
त्यांनी आल्या आल्या सौम्याकडे नीरजची चौकशी केली आणि ते देखील डॉक्टरांना भेटायला गेले.
नीरजच कुटुंब सोडून त्या बाहेरील व्यक्ती त्यांना नीरजची चौकशीसाठी येत असलेले पाहून डॉक्टरांना ते विचित्रच वाटू लागल.
“डॉक्टर, मला वाटत तुम्ही नीरजसाठी एखादा मानसोपचार तज्ञ सुचवावा.” चॅनल हेडने सरळ मुद्याला हात घातला.
तसे ते डॉक्टर चॅनल हेडकडे विचित्र नजरेने बघायला लागले.
“मी यातून गेलेलो आहे.” चॅनल हेड निराशाजनक हसत बोलले. “ज्यात मी माझ सगळच गमावलं होत. पुन्हा एकदा अस कोणी काही गमावू नये म्हणून बोलत आहे. त्याची सध्या जी लक्षण दिसत आहेत. कधी काळी ती माझ्यात पण होती. म्हणून बोलत आहेत.”
“पण प्रत्येकाची गोष्ट, आजार आणि त्यावरचा उपाय वेगळा असतो.” डॉक्टर
“म्हणून तर मानसोपचार तज्ञ सुचवायाला बोलत आहे.” चॅनल हेड “अजून उशीर नको व्हायला.”
“ठीक आहे.” डॉक्टर “त्यांना शुद्ध येउद्या. तोपर्यंत मी त्या डॉक्टरांसोबत बोलून बघतो.”
काही वेळाने नीरजला शुध्द यायला सूरवात झाली. तशी वर्दी त्याच्या जवळच्या नर्सने डॉक्टरांजवळ पोहोचवली. अनायासे चॅनलहेड तिथून निघणारच होते. तेवढ्यातच आलेली वर्दी ऐकून ते देखील डॉक्टरांसोबत नीरजकडे आले.
नीरजने हलकेच त्याचे डोळे उघडले. त्याच डोक अजूनही जड पडलेलं होत. आजूबाजूची ती सेफद रंगाची खोली बघून पहीले तर तो गोंधळून गेला की तो नक्की कूठे आहे म्हणून. त्याने बाजूला पाहील तर त्याची आई, सौम्या आणि अमेय त्याला तिथे दिसले.
बेडवर झोपलेला तो आता उठायला लागला. अमेयने देखील त्याला हात लावून सरळ बसवले.
“मी इथे कसा?” नीरजने जवळ आलेल्या अमेयला विचारले.
“सगळ सांगतो, पण सध्या आराम कर.” अमेय
“मग आई का इतकी टेन्शनमध्ये दिसत आहे?” नीरज त्याच्या आईकडे बघून काळजीने बोलला. “तू कशाला टेन्शन घेत आहेस. मी आहे ना सगळ काही नीट करेल.”
“त्यासाठी तू नीट असायला हवा ना.” डॉक्टर तिथे येत बोलले.
त्यांच्यासोबत चॅनल हेडला पाहून नीरजला जरा आश्चर्यच वाटलं.
त्यांच्यासोबत चॅनल हेडला पाहून नीरजला जरा आश्चर्यच वाटलं.
“सर तुम्ही इथे?” नीरज
“आता तूच असा आजारी पडलास तर मला तरी तिथे कस करमेल?” चॅनल हेड मंद स्मित करत बोलले.
“इतकही काही झाल नाहीये.” नीरज “आता घरी जाऊन आराम केला की उद्या आलोच ऑफीसला.”
“काही गरज नाही.” चॅनल हेड आता जरा कडक आवाजात बोलले.
“का सर?” नीरज लागलीच टेन्शनमध्ये आला. “काही चूकल का माझ?”
“का सर?” नीरज लागलीच टेन्शनमध्ये आला. “काही चूकल का माझ?”
“तस नाही.” चॅनल हेड “हे डॉक्टर सांगतील तेव्हा तूला सोडणार. तूला अजूनही उपचाराची आवश्यकता आहे.”
“खरचं सर, मी आता बरा आहे.” नीरज केविलवाण्या आवाजात बोलला. त्याला त्याच्या नोकरीची चिंता वाटायला लागली होती.
“नोकरीच टेन्शन नको घेऊस.” चॅनल हेड यांनी नीरजचा चेहरा वाचला. “तुझी रिप्लेसमेन्ट करणारा अजून तरी कोणी लांब लांब पर्यंत दिसला नाहीये. त्यामूळे आता तू डॉक्टर जे सांगतील ते ऐकायचं आणि पूर्ण बरा होऊन मगचं ऑफीस जॉईन करायचं.”
यावय नीरजने फक्त त्याची मान डोलावली. ‘पण मला अजून काय झाल आहे?’ तो मनातच विचार करू लागला.
चॅनल हेडने बाकी तिघांचा निरोप घेतला. त्यांनी सौम्याला दोन ते तिन दिवस नीरजजवळ रहाण्याची परवानगी दिली आणि ते तिथून निघून गेले.
“आजचा दिवस आराम करा.” डॉक्टर नीरजला तपासत बोलले. “उद्या अजून एकदा तपासणी केली की तुम्ही जाऊ शकता.”
नीरजला तपासून झाल्यावर त्याला आयसीयुमधून जनरल खोलीत दाखल केले. त्यामूळे ते सगळेच आता जनरल रूममध्ये आले. डॉक्टरांच्या बोलण्याने नीरजच्या आईला बराच धीर आला.
आता सगळ काही नीट झाल अस दिसू लागल्यावर नीरजच्या आईने त्यांच्या मुलीला फोन केला. ती देखील आता तिच्या कॉलेजवरून घरी आली होती. तिला नीरजसाठी थोडफार जेवण बनवून आणायला सांगीतल.
नीरज हॉस्पीटलमध्ये आहे समजल्यावर तिलाही खूप टेन्शन आल. तिला काही सांगीतल नाही म्हणून ती तिच्या आईवर जरा चिडलीच. पण नंतर सौम्याने समजावल्यावर तिने पटापट जेवण बनवायला सूरवात केली.
नीरजच्या वडीलांना यायला तर संध्याकाळच होणार होती. पण अमेय त्यांना फोनवर सगळी माहीती वेळोवेळी देत राहीला होता.
पूढच्या तासाभरात नीरजची बहीण जेवण घेऊन हॉस्पिटलला देखील पोहोचली. आपल्या दादाला सुखरूप पाहून तिच्याही जीवत जीव आला. तिने बाकी तिघांनाही थोड थोड खायला लावल.
संध्याकाळ उलटून गेली. नीरजचे वडील हॉस्पिटलला येऊन पोहोचले. पहीले तर त्यांनी पहीले नीरजला डोळे भरून पाहीले. नंतर अमेयला सोबत घेत डॉक्टरांकडे गेले. तेव्हा तर डॉक्टर बाहेर गेले असल्याने त्यांना भेटले नव्हते. आता जेव्हा ते पेशन्ट तपासायला येतील. तेव्हाच त्यांची भेट होणार होती. मग ते परत नीरजजवळ आले. तिथे त्यांनी नीरजसोबत गप्पा मारल्या.
नीरज गप्पा तर मारत होता. पण चॅनल हेडच बोलण त्याच्या मनात सतत घुमत होत. त्याच्या मते तो आता पूर्ण बरा झाला होता. तरीही चॅनल हेडने त्याला डॉक्टरांच ऐकायला लावल होत.
अशातच ती संध्याकाळ रात्रीकडे झूकली गेली. बाकीच्यांनी तर सौम्याला घरी देखील जायला लावलं होत. पण डॉक्टरांना भेटल्यानंतरच ती जाणार असल्याचे तिने ठामपणे सांगीतले. तोपर्यंत तिला घ्यायला तिचे वडील आणि भाऊ देखील तिथे येऊन पोहोचले होते. त्यांना देखील नीरजची काळजी तिथे घेऊन आली होती.
“अरे यार इतकही काही झाल नाहीये.” नीरज आता चांगलाच वैतागून बोलला. “उद्या मला सोडणार आहेत. आताही सोडल असत तरी चाललं असत. या हॉस्पिटलवाल्यांना तर पैसे वाढवून मिळतील म्हणून मला अडकवून ठेवल आहे.”
“तस तर तस.” अमेयही आता तितक्याच कडक आवाजात बोलला. “ते मी बघून घेईल. तू आता फक्त आराम कर.”
“मग आता काय मी नाचू राहीलो आहे?” नीरज चांगलाच चिडून बोलला.
“बरं.” अमेय नीरजच बोलण ऐकून हलकेच हसत बोलला.
काही वेळाने रात्रीच्या राऊंडला डॉक्टर तिथे येऊन पोहोचले. त्यांनी नीरजसोबतच इतर पेशन्टची तपासणी केली. त्यांची ट्रीटमेन्ट व्यवस्थित चालू आहे ना? हे पाहीले. काहींना गोळ्या कमी केल्या. तर काहींना उद्या सोडण्यास सांगीतले.
तिथून परत जाताना त्यांनी अमेयला आणि नीरजच्या वडिलांना भेटायला बोलावून घेतलं.
क्रमशः
अष्टपैलू लेखन स्पर्धा.
कसा वाटला भाग? कमेंट करुन सांगायला विसरू नका.
कसा वाटला भाग? कमेंट करुन सांगायला विसरू नका.
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा