Login

डोळस रात्री भाग ३

आयुष्य जगण्याच्या स्पर्धेत स्वतःच मानसीक आरोग्याकडे दूर्लक्ष करणा-याची डोळस गोष्ट
मागील भागात आपण पाहीले की नीरज चक्कर येऊन पडला. तस त्याला लगेच हॉस्पिटलमध्ये दाखल करण्यात आले. तिथून सौम्याने त्यांच्या मित्राला फोन लावला. आपल्या मित्राबद्दल ऐकून तो देखील खूपच टेन्शनमधे आला.

आता पूढे.

‘तरी बोललो होतो मी त्याला की इतकी धावपळ नको करूस,” अमेय मनातच सुस्कारा सोडत बोलला. ‘इतक कामाचा ताण नको घेऊस.” मनातच त्याला भांडता भांडता अमेयने त्याच्या बॉसजवळ जाऊन अर्ध्या दिवसाची सुट्टी घेतली. त्या बॉसने देखील मोठ्या कष्टाने ती दिली. शेवटी त्याला दिलेलं काम तो गेल्यावर मात्र आजचा दिवस ते अडून रहाणार होत.

अमेय लगेच नीरजला दाखल केलेल्या हॉस्पिटलकडे निघाला. सौम्याने त्याच्या घरी कळवले नसल्याचे त्याला समजलेच होते. त्याचे वडील घरी नसल्याने त्यानेही नीरजच्या घरी सध्यातरी फोन केला नाही. हा, नीरजच्या वडिलांना फोन करून ते कधी घरी येणार आहेत? याची मात्र त्याने चौकशी केली.

इकडे हॉस्पिटलमध्ये डॉक्टर नीरजला तपासून बाहेर आले. तशी सौम्या लगेच त्यांच्याजवळ गेली.

“काय झाल त्याला?” सौम्या खूपच अधिरतेने विचारू लागली. “कसा आहे तो? शुद्धीवर आला का?”

तिचे असे एकावरचे एक प्रश्न ऐकून डॉक्टरांना काहीच वाटले नव्हते. कारण त्यांना अश्या प्रश्नांची आणि प्रश्न विचारणाऱ्या व्यक्तींची खूपच सवय झालेली होती.

“सौम्या,” साजिद मधेच बोलला. “त्यांना बोलू तर दे.”

तेव्हा कुठे सौम्या शांत होऊन डॉक्टरांकडे बघू लागली. मग डॉक्टरांनी बोलायला सुरवात केली.

“काहीतरी मानसिक दडपण आहे त्याच्यावर.” डॉक्टर “त्याचाच धक्का बसून तो बेशुद्ध पडला आहे. ट्रीटमेन्ट चालू केली आहे. काही वेळातच त्याला शुद्ध येईल.”

एवढ बोलून डॉक्टर तिथून चालले गेले. शुद्ध येईल हे ऐकूनच सौम्याच्या वर खाली होणाऱ्या जीवाला शांती मिळाली.

त्याच्या काही वेळातच अमेयही तिथे जाऊन पोहोचला. डॉक्टरांनी सांगितलेली माहिती तिने अमेयने काही विचारण्याच्या आधीच त्याला सांगून दिली. अमेयला आलेलं बघून साजिद मात्र लगेच त्यांच्या ऑफिसला जायला निघाला. असही त्याला फक्त हॉस्पिटलमध्ये पोहोचवण्याची जबाबदारी दिली होती. असही तो शुद्धीवर येईपर्यंत तिथे थांबूनही काहीच फायदा होणार नव्हता. सौम्यालाही त्यांच्या ऑफिसच्या कामाची माहिती होती. त्यामुळे तिनेही साजिदला जाण्यापासून काही रोखल नाही.

आता अमेयला देखील डॉक्टरांना भेटायचे होते. नीरजजवळ एका नर्सला बघून ते दोघेही डॉक्टरांच्या केबिनकडे चालेले गेले. डॉक्टर सध्या राउंडवर गेले असल्याने त्या दोघांना जरा वेळ वाट बघावी लागली होती. पण पुढच्या पंधरा मिनिटात डॉक्टर त्यांच्या केबिनला पोहोचले.

डॉक्टरांनी देखील स्वतःला स्थिर स्थावर करून त्या दोघांना आत बोलावले.

“काही गंभीर तर नाहीये ना काही?” अमेय काळजीने विचारू लागला.
नीरजचा मित्र पोहोचला पण त्याच्या घरचे अजूनही न आलेले बघून डॉक्टरांना जरा वेगळचं वाटल.

“घरी अजून कळवलं नाहीये.” अमेय त्यांचा चेहरा वाचून गेला. “घरी फक्त आणि आणि बहिण आहे. त्याचे वडील बाहेर गेले आहेत. त्यांच्या कानावर घातलं आहे. तुम्ही मला पण काय ते सांगू शकता. खूपच जवळचे मित्र आहोत. अगदी घरोबा आहे त्याच्या घरच्यांसोबत.”

“ठीक आहे.” डॉक्टरांनी बोलायला सुरवात केली. “पण मग त्याच घरातलं वागणं मला कस समजणार? कारण प्रोब्लेम कदाचित मानसिक आहे. कुठल्या टेन्शनमध्ये होता का तो?”

“टेन्शन अस नाही.” अमेयने बोलयला सुरवात केली. “पण मग तेच घराचा हप्ता, लहान बहिणीच शिक्षण, आईचा दवाखान्यचा खर्च. त्याचे वडील तर निवृत्त झाले आहेत. पण त्यांना पेन्शन नाहीये. बाकी अस खास काही टेन्शन असेल अस मला वाटत नाही.” नंतर अमेय सौम्याकडे वळला. “तुला काही बोलला होता का तो?”

“टेन्शन आहे अस कधी बोलला अथवा त्याच्याकडे बघून वाटल नाही.” सौम्याही विचार करत बोलली. “पण मग कामाचा खूपच लोड घेतला होता त्याने. दिवस नाही, रात्र नाही की कधी जेवणाची वेळ पाळली नाही.”

“ठीक आहे.” डॉक्टर “त्याच्या घरच्यांना बोलावून घ्या. मानसिक ताण दिसत आहे फक्त.”

ठीक आहे बोलून ते दोघेही त्यांच्या केबिनमधून बाहेर पडले. आता त्यांना घरी फोन करण भाग होत. शेवटी अमेयने हिम्मत करून नीरजच्या आईला फोन केला. फोनवर फक्त तो चक्कर येऊन पडला. इतकच त्याने सांगितलं.

तरीही आईच काळीज ते. लागलीच घाबरून गेल. त्यांनीही लगेच नीरजच्या वडिलांना फोन केला. तसा अमेयने त्यांना आधीच अंदाज देऊन ठेवला होता. म्हणूनच ते त्यांच हातातलं काम टाकून इकडे यायला निघाले होते.

काही वेळातच नीरजची आई तिथे येऊन पोहोचली. नीरजची बहिण तर कॉलेजला गेली होती. त्यामुळे सध्या तिच्या कानावर काही घातलं गेल नव्हत.

नीरजच्या आईने घाबरूनच नीरजला विचारायला सुरवात केली. तस अमेयने त्यांना धीर दिला आणि नीरज नीट असल्याच सांगितलं.

“तरी मी त्याला बोलली होती की इतका कामाचा ताण घेऊ नकोस म्हणून.” नीरजची आई हुंदके देत बोलली. “पार जीव धोक्यात टाकून कुठे कुठे जायचा. नुसताच जीवाला घोर लावून ठेवला होता. रात्रभर झोपायचा नाही. काहीना काही डोळ्यासमोर असायचंच. जरा म्हणून जीवाला शांती नाही.”

नीरजच्या आईंच बोलन नंतर सतत चालूच राहील. ती इतक्या पोट तिडकीने बोलत होती की एकवार अमेयच्या डोळ्यातूनही एका अश्रुने त्याच्याही नकळत गालावर ओघळ दिली. त्यात त्यांचे चालू असलेले हुंदके बघून एकदमच हवालदिल झाल्यासारखं वाटल.

“गरजेपुरत आहे ना,” नीरजची आई आता तर रडतच बोलू लागल्या. “कशाला अजून त्या पैश्याच्या मागे लागून जीवाला त्रास करून घ्यायचा म्हणते मी.”

“बस मावशी.” सौम्याने नीरजच्या आईला तिच्या मिठीत घेतलं. “एकदा नीट होऊदे त्याला मग आपण त्याला चांगलच भांडूयात.”
मग नीरजची आई जरा शांत झाली.

यावर अजून बराच वेळ गेला. नीरजला अजून काही शुद्ध आली नव्हती. तेवढ्यातच नीरजच्या चॅनेलचे हेड तिथे येऊन पोहोचले.

त्यांनी जरी संध्याकाळी नीरजला भेटायचे ठरवले होते. तरी त्यांच मन त्यांच्या त्या भूतकाळातील आठवणींनी अस्वस्थ होत होत. त्यामुळे त्यांना राहावलं.गेल नाही आणि ते सरळ उठून हॉस्पिटलला निघून आले.

क्रमशः

अष्टपैलू लेखन स्पर्धा.
कसा वाटला भाग? कमेंट करुन सांगायला विसरू नका.

🎭 Series Post

View all