डोळस रात्री.
रात्रीचे अडीच वाजले होते. बाकी सगळचं जग झोपेच्या अधीन गेल होत. पण नीरज अजूनही मक्खपणे जागा होता. त्याच्या खोलीच्या खिडकीतून बाहेर पाहत तो मनातल्या मनात विचार करत बसला होता.
"उद्या लेख द्यायचाय... पण विषय काय?"
“ती बातमी पण जाऊन कव्हर करायची आहे.”
“नुसतीच धावपळ चालू आहे.”
"आईने फोन केला होता, तो उचलायलाही मला वेळ मिळू नये?"
“पण त्यांच्यासाठीच तर सगळ चालू आहे ना.”
“पण ज्यांच्यासाठी करत आहे त्यांच्यासाठी तर मला वेळच नाहीये.”
“काहीतरी चुकतंय का माझ?”
“काहीतरी चुकतंय का माझ?”
"माझी दिशा हरवलीये का?"
त्याच्या पायात चपला नव्हत्या, पण मनातल्या या हजार विचारांच्या पायांनी त्याला इकडून तिकडे धावायला लावत होते. काही केल्या झोपच येत नव्हती. शेवटी मनातल्या विचारांना बगल मिळावी म्हणून त्याने त्याचा मोबाईल हातात घेतला. तोही बराच वेळ चाळत बसला. पण त्याचा काहीच फायदा झाला नाही. मग तो पुन्हा बाजूला ठेवला. नंतर बेडवर पसरून घेत डोळे मिटले. पण मेंदू काही थांबायचं नावच घेत नव्हता. तो दिवस असल्याप्रमाणे पूर्ण कार्यरत होता.
लागत नसलेली झोप, मनातले हजार विचार, कामाचे टेन्शन अश्या एक ना अनेक कारणांनी त्याच डोक खूपच दुखायला लागल. इतक की तो उठला आणि त्याच डोक गच्च पकडून तसाच बसला.
स्थळ - मायानगरी मुंबई. अगणिक व्यक्तींची अगणित स्वप्न पूर्ण करणारी ही मुंबई. कितीतरी आयुष्यांचा अविभाज्य भाग असणारी ही मुंबई.
मुंबई येथील भल्यामोठ्या आयटी पार्कमधली ती एक भली मोठी इमारत. जिथे एका प्रसिद्ध अश्या न्यूज चॅनलचे ऑफिस होते. बाहेरून जरी ते शांत आणि संथ दिसत असले. तरी आतल्या बाजूने तिथली वर्दळ, गडबड, गोंधळ जो काही चालू असायचा तो त्यांनाच माहिती असायचा. जसे की बाकी कोर्पोरेट ऑफिसचा वातावरण असत त्याच प्रमाणे.
उन्हाळा डोक्यावर नाचत होता. त्यात दुपारची वेळ होती. पण त्या पूर्ण ऑफिसमध्ये एसी असल्याने, त्या ऑफिसच्या आतमध्ये गर्मीची पुसटशी जाणीवही होत नव्हती. जे कोणी फिल्ड वर्क वर जायचे त्यांना मात्र ह्या गरमीचे चटके सहन करावे लागत होते. आता पोटा पाण्याचा प्रश्न म्हणून त्यासाठी दुसरा पर्यायही नव्हता. कारण काम केल तरच महिन्याअखेर पैसे मिळतात. त्यात ओव्हर टाईम केला तर त्या पैश्यात अजून थोडीफार वाढ होते.
कितीही पैसा कमवायचा म्हटला तरी तो कमीच वाटतो आणि आजच्या ह्या महागाईच्या जमान्यात जितका कमवू तितका कमीच. मग त्यासाठी चालू होते ती जीवघेणी स्पर्धा.
अशीच स्पर्धा त्या ऑफिसमधेही चालू होती. त्या चॅनलमध्ये काम करायला मिळणे हे पत्रकारिता करणाऱ्या प्रत्येकाचे स्वप्न होते. तिथे मिळणार पॅकेजही खूप चांगल होत. हा, वेळेप्रमाणे धावणाऱ्या त्या ऑफिसच्या प्रवाहात फक्त टिकून राहण्याची धमक ठेवायची होती. नाहीतर कोण कधी मागून येऊन तुमची जागा घेऊन जाईल याची शास्वती कोणालाही नव्हती.
आज त्याच ऑफिसमधल्या एका केबिनमध्ये असणाऱ्या त्याला, त्याच्या ऑफिसचे सगळेच सहकारी त्याच्याच केबिनच्या बाहेर उभे राहून आ वासून बघत राहिले होते. तिथल्या सगळ्या केबिन ह्या काचेच्या पारदर्शी अश्या होत्या. त्यामुळे आत काय चालू आहे? ते सहज दिसून येत होत. जेणेकरून कोणी त्याच काम सोडून नुसतच आराम करत नाही ना यावर लक्ष ठेवण्यासाठीचा तो खटाटोप.
पण आजची घडलेली गोष्ट बघून सगळ्यांनाच जबरदस्त असा धक्का बसला होता. तो त्याच्या केबिनमध्ये त्यांच्या संपादकांसोबत बसलेला असताना त्याच्या काही पूढच्या क्षणातच तो स्वतःवरचा ताबा सोडून त्यांच्या संपादकांवर ओरडू लागला. त्याला अस एकदम हायपर झालेलं बघून त्यांचा संपादकही चक्रावून गेला.
त्याच्यासारखं शांत आणि हुशार व्यक्तीमत्व कदाचितच त्या ऑफिसमध्ये दुसर कोणी असेल.
तो नीरज, वय वर्ष २७ वर्ष. गोरा रंग, मध्यम उंची, पत्रकार, कामसू, संवेदनशील, विचार करणारा पण सतत अति विचारांनी झपाटलेला.
पण आजच त्याच वागण बघून सगळेच धक्यात गेले होते. त्याचा संपादकही चांगलाच रागाला आला.
पण आजच त्याच वागण बघून सगळेच धक्यात गेले होते. त्याचा संपादकही चांगलाच रागाला आला.
असही काही दिवसापासून त्यांच्या ऑफिसच वातावरण जरा गरमच चाललेलं होत. त्यांनी प्रसारित केलेल्या एका बातमीने त्यांच्या ऑफिसवर बदनामीची केस टाकण्याची नोटीस पाठवण्यात आलेली होती. ते अजून समोर होत तेवढ्यातच ज्यांची बातमी टाकली होती. त्यांच्या विरोधकांनी त्याच विषयवार चर्चा घडवून आणण्यासाठी त्यांच्यावर दबाव आणायला सुरवात केली होती.
त्या संबंधीच चर्चा त्या दोघांमध्ये चालू होती. कारण ती बातमी नीरजने कशी आणली होती? ते त्यालाच माहिती होत. आता तो त्यांचा संपादक नीरजला ज्यांची बातमी होती त्याची माफी मागायला सांगत होता. जेव्हा की ती बातमी गोळा करण्याची जबाबदारी त्यांनीच नीरजला दिलेली होती. आता जेव्हा हे प्रकरण अंगाशी येताना त्यांना दिसल. तस त्यांनी ते नीरजवर ढकलायला सुरवात केली होती.
त्या संबंधीच चर्चा त्या दोघांमध्ये चालू होती. कारण ती बातमी नीरजने कशी आणली होती? ते त्यालाच माहिती होत. आता तो त्यांचा संपादक नीरजला ज्यांची बातमी होती त्याची माफी मागायला सांगत होता. जेव्हा की ती बातमी गोळा करण्याची जबाबदारी त्यांनीच नीरजला दिलेली होती. आता जेव्हा हे प्रकरण अंगाशी येताना त्यांना दिसल. तस त्यांनी ते नीरजवर ढकलायला सुरवात केली होती.
‘त्यांनी सांगितल्यानुसार मी इतके महीने मेहनत केली. दिवस रात्र जागरण केली. प्रसंगी घरचे कार्यक्रम बाजूला ठेवले.’ हा सगळा राग त्याच्या मनात होताच. तोच आज त्याला त्याचा संपादक माफी मागायला सांगत, जी काही बातमी मिळवली आहे ती नष्ट करायला सांगत होता. म्हणूनच त्याच्या रागाची परिसीमा ओलांडली गेली आणि तो हायपर होऊन त्याच्या संपादकला असंबंध भांडू लागला.
“अरे मूर्ख आहेस का तू?” नीरज खवळून ओरडला.
“तोंड सांभाळून बोल.” संपादक देखील तितकाच रागात बोलला.
“आतातरी तोंड सांभाळूनच बोलत आहे.” नीरज खूपच रागात बोलायला लागला. “जीवावर उदार होऊन मी ते सगळच गोळा केल आणि आता सरळ बोलतोस की फेकून दे म्हणून. बोलताना काहीतरी लाज वाटायला पाहिजे ना तुला.”
“तू माझ्या अंडर काम करतोस हे विसरू नकोस.” संपादक “नाहीतर..”
“नाहीतर काय?” नीरज अजूनच रागाला आला आणि संपादकला त्याच्या मनाला येईल तस भांडायला लागला.
“नाहीतर काय?” नीरज अजूनच रागाला आला आणि संपादकला त्याच्या मनाला येईल तस भांडायला लागला.
नीरजच बोलण ऐकून टेन्शनमध्ये असणारा संपादकदेखील त्याला रागात तोंडाला येईल ती बडबड करू लागला.
क्रमशः
अष्टपैलू लेखन स्पर्धा.
कशी वाटली सूरवात कमेंट करुन सांगायला विसरू नका.
कशी वाटली सूरवात कमेंट करुन सांगायला विसरू नका.
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा