असेच दिवस जात होते.
"मॅडम, आर्यहीला खूप ताप आहे आणि ती तापात सारखी बडबड करत आहे.तुम्ही सांगितलेले तापाचे औषध दिले पण ताप काही जात नाही आहे."
डॉक्टरांनी आर्यहीला हॉस्पिटलमध्ये ऍडमिट करायला सांगितले.
आर्यहीची अवस्था पाहून त्याला रडूच आले. तिच्या आजारपणाचे कारण त्याला माहीत होते.
असे आपण आता मनिषाला सांगू आणि आर्यही चांगली झाली की तिला आपल्या घरी घेऊन जाऊ. असे महेशने ठरवले.
आर्यहीच्या आजारपणामुळे मनिषाची खूप धावपळ झाली होती. ऑफिसचे काम ती करतच होती आणि आर्यहीला वेळही देत होती. महेश तर आर्यही जवळच असायचा.
महेशसोबत आर्यही किती छान राहते आणि आनंदी दिसते. हे मनिषाने पाहिले होते,अनुभवले होते.
मुलांना फक्त पैशांनीच सुख,आनंद देता येत नाही तर आपण त्यांच्यासोबत प्रेमाने वागलो, त्यांना वेळ दिला,त्यांना समजून घेतले तर मुलांना मिळणारे सुख हे पैशाच्या सुखापेक्षा खूप जास्त असते. हे मनिषाला जाणवायला लागले होते.
आईवडील आपल्या सुखाचा विचार करून आपल्या इच्छेने घटस्फोट घेतात पण त्यात मुलांचे खूप नुकसान होते. त्यांना आई व वडिल दोघांचे प्रेम हवे असते. आपली एक छान फॅमिली असावी. असे त्यांना वाटत असते. पण आईवडिलांच्या घटस्फोटामुळे दोघांपैकी एकाचेच प्रेम त्यांना मिळत असते.
महेश खूप चांगला होता पण मनिषाने आपल्यातील अहंकारामुळे घटस्फोटाचा निर्णय घेतला होता.
ती आर्यही ला सर्व काही सुख देत होती पण तिच्या चेहऱ्यावर खऱ्या सुखाचा आनंद देवू शकत नव्हती. येथे ती हारली होती.
आणि ही चूक तिच्या लक्षात आली होती.
अजूनही वेळ गेलेली नाही. आपण आर्यहीला खरे सुख देवू शकतो आणि त्यासाठी महेशसोबत पुन्हा एकत्र संसार करू शकतो. हा विचार तिच्या मनात आला आणि नुसत्या विचारानेच तिला खूप छान वाटले.
"महेश, आपण सर्व पुन्हा एकत्र राहू या.."
जणू ती या क्षणाची वाटच पाहत होती.
आर्यहीच्या चेहऱ्यावरील आनंद पाहून महेश व मनिषाला आनंद झाला.आणि
तिघेही पुन्हा एकत्र आनंदाने राहू लागले. महेश व मनिषा आपली नोकरी सांभाळून एकमेकांना व आर्यहीला वेळ देऊ लागले. आणि जीवनाचा खरा आनंद घेऊ लागले.
नलिनी बहाळकर
*****
कथा: मी सांभाळणार नाही
"वन्स, यापुढे मला नेहा - निखिलला सांभाळायला जमणार नाही. आईंना जमणार असेल तर विचारा आणि मगच ठेवा मुलांना इथे." नीता आपल्या नणंद रुपालीला म्हणाली तसं घरचे सर्वजण आश्चर्याने नीताकडे पाहू लागले.
रूपालीची मुले नेहा आणि निखिल दरवर्षी मामाकडे सुट्ट्यामध्ये दीड - दोन महिने यायची. नीता दोघांची नीट काळजी घ्यायची. दोन्ही भाच्यांच्या एका वर एक फर्माईश पुऱ्या करायची. फिरायला न्यायची. सासूबाईंचं वय झाल्यामुळे त्यांना मुलाचं करणं शक्य नव्हतं. पण नीता सर्व मनापासून करायची. यावेळी मात्र तिने स्पष्ट नकार दिला. हे पाहून सर्वांचं नवल वाटलं.
"काय बोलतेयस नीता? आता रूपालीची मूल तुला जड झाली की काय? एवढी वर्ष केलंस तेव्हा काही बोलली नाहीस. आज काय झालं?" सासूबाई नाराजीने म्हणाल्या.
"वहिनी, हे घर माझं सुद्धा आहे हक्काचं. विसरलीस की काय?" रुपाली चिडून म्हणाली.
"मला माहित आहे वन्स, हे घर तुमचं सुद्धा आहे, म्हणून तर म्हणाले ना सासूबाई सांभाळायला तयार असतील तर ठेवा म्हणून. पण मी सांभाळणार नाही." नीता ठामपणे म्हणाली.
"नीता काय झालं? आज अशी का बोलतेयस? तुला मी चांगलं ओळखतो. याआधी तू कधी असे बोलली नाहीस. किंवा मूलं येणार म्हणून धूसफूस सुद्धा कधी केली नाहीस. मग आज काय झालं?" निमेशने विचारलं.
"एवढी वर्ष मी भ्रमात होते. मला वाटलं सर्व मुले आपल्यासारखीच असतात. पण तसे नाही. एवढी वर्षे आपल्या म्हणून मी त्यांच्या प्रत्येक ऑर्डर पूर्ण केल्या…
… (कथा पुढे चालू)
पूर्ण कथा लिंक:
https://irablogging.com/blog/mi-saambhalnar-nahi_44402
App लिंक:
https://ira.techdarshak.com/blog/mi-saambhalnar-nahi_44402
Download the app
आता वाचा ईराच्या कथा सोप्या पद्धतीने, आजच ईरा app इंस्टॉल करा