पुर्वावलोकन
अनु गरीब घरातील असल्यामुळे तिच्या मनात तानियाला बघून श्रीमंत होण्याची ईच्छा होत आहे तर तानियाला अनुप्रमाणे अभ्यासात हुशार होण्याची ईच्छा होत आहे जेणे करून तिची आई तिचे लाड करेल. तानियाला कमी गुण आल्यामुळे तिच्या आईने तिला सुट्ट्यामध्येच पुढच्या इयत्तेचा अभ्यास करण्याची सक्ती केली आहे.
आता पुढे
तानियाच्या आईने दारातून डोकावून बघितलं. तानियाच्या हातात पुस्तक होतं. तिची आई तिच्यासमोर जाऊन बसली. त्यांनी टीव्ही बघण्याची खूप इच्छा होत असूनही टीव्ही बंदच ठेवली. उगाच तिला अडचण नको. किती त्याग करतात ना पालक आपल्या मुलांसाठी! स्वतः च्या इच्छांच्या समोर ते त्यांच्या मुलांच्या गरजा, अभ्यास, भविष्य या गोष्टींना ठेवत असतात. त्यातल्या त्यात आईला मुलांची जरा जास्तच काळजी. देव आईला कोणत्या मातीने बनवतो काय माहित? तिची आई जरी बाहेरून कठोर वाटत असली तरी तिच्यात पण मातेचं कोमल हृदय होतं. मुळात तानियाच्या भविष्याच्या अतिकाळजीमुळेच त्या तसं वागत होत्या. पण कधीकधी अतिकाळजी पण हानिकारक ठरु शकते.
त्यांनी काही नाही म्हणून पेपर हातात घेतला. त्यात एक लेख त्यांच्या नजरेस पडला. सुसंगतीबद्दल होता तो लेख. सुसंगतीचा कसा फायदा होतो हे त्यात मांडलं होतं. त्यांना तो लेख रिलेव्हन्ट वाटला. त्यांना वाटलं की या गोष्टीने नक्कीच तानियाला मदत होईल. आपण एवढे उपाय करून बघतोय तर हेही करून बघुत अशी कल्पना त्यांच्या मनात डोकावली. त्यांनी ठरवलं की मिसेस शिंदेंना जाऊन बोलायचं. काही क्षणांसाठी त्यांच्या मनाने त्यांना अडवलं. मिसेस शिंदे! कसं बोलावं त्यांच्याशी. त्यांना नेहमी टाळण्याचा प्रयत्न केला होता तानियाच्या आईने. वरून त्यांचं ते नाक मुरडणं, तानियाचे पर्सेंट विचारणं. त्यांनी तानियाच्या चांगल्यासाठी हृदयावर दगड ठेवला व त्या मिसेस शिंदेंच्या घराकडे चालू लागल्या.
मिसेस शिंदेंनी दार उघडलं. त्या थोड्या चकितच झाल्या. त्यांनी चेहऱ्यावर हास्य आणलं. मिसेस शिंदेंनी पण त्यांचं स्वागत केलं.
मिसेस शिंदे म्हणाल्या, "बापरे. मला नेहमी टाळण्याचा प्रयत्न करणारी माझी मैत्रीण आज माझ्या घरी? अलभ्य लाभ."
त्या म्हणाल्या, "अहो नाही. मी कुठं तुम्हाला टाळते. ते आजकाल थोडं घाईत असते ना त्यामुळे."
मिसेस शिंदेंनी त्यांना आत बोलावलं. त्यांना बसवलं. त्यांच्या घरातील कामवाल्या बाईने दोघींसाठी कॉफी आणली.
मिसेस शिंदेंनी विचारलं, "तर मंग. आज कशाकाय इकडे? काय काम होतं?"
त्या बोलू लागल्या, "रिया दिसत नाहीये. अभ्यास करत असेल नाही?"
मिसेस शिंदे उत्तरल्या, "हो. अचूक अंदाज बांधला तुम्ही."
त्या म्हणाल्या, "तिचं अभिनंदन. प्रथम आली ना ती क्लासमध्ये."
मिसेस शिंदे म्हणाल्या, "क्लासमध्ये नाही स्कुलमध्ये! तसंही त्यात नवीन काही नाहीए. नेहमीचंच आहे तिचं."
त्यांनी राग नियंत्रणात ठेवला. त्या स्वतः ला म्हणाल्या की आपल्याला इथे भांडायचं नाहीए. त्यांना विनंती करायची आहे. त्यांनी चेहऱ्यावर हास्य आणलं.
त्या म्हणाल्या, "हो हो. खूपच हुशार व अभ्यासू आहे रिया. बरं मी काय म्हणत होते रिया व तानिया दोघींनी सोबत अभ्यास केला तर. दोघी एकाच क्लासमध्ये आहेत त्यामुळे..... जरा......."
त्यांनी नाक मुरडलं. तानियाच्या आईला काय बोलावं ते कळेना.
मिसेस शिंदे म्हणाल्या, "वाईट वाटून घेऊ नका पण तिला एकटीलाच अभ्यास करायला आवडतं. त्यामुळे हे तर नाही होऊ शकत. दुसरं काही काम असेल तर सांगा."
त्यांनी नकारार्थी मान हलवली. मिसेस शिंदे सोफ्यावरून उठल्या.
मिसेस शिंदे म्हणाल्या, "कॉफी पिऊन जा. मी येते थोडं काम आहे मला."
तानियाच्या आईला राग पण आला होता व त्या उदास पण झाल्या होत्या. त्या घराकडे वळल्या. घरात झपाझप पाऊलं टाकत शिरल्या. \"काय समजतात त्या स्वतः ला?\", असं स्वतःशीच पुटपुटल्या. त्या त्यांच्या रूममध्ये येऊन बसल्या. आता काय करावं? हे त्यांना कळेना.
समोरून अनुची आई आली. त्या फरशी पुसत होत्या. त्यांना तो दिवस आठवला. तानियाच्या वाढदिवसाला अनुनेच तानियाला मदत केली होती पोएम म्हणतांना. त्यांना जाणवलं नक्कीच ती हुशार असणार आणि गरीब असल्याने या मिसेस शिंदेप्रमाणे नकार पण देणार नाहीत.
त्या म्हणाल्या, "तुमची मुलगी पण थर्ड ला आहे ना! किती मार्क आले तिला?"
अनुची आई म्हणाली, "98% आले आहेत तिला. वर्गात पहिली आली आहे."
त्या अवाक देखील झाल्या व खुश देखील झाल्या.
त्या म्हणाल्या, "बरं ऐका ना. अनुला तुमच्या सोबत घेऊन येत जा ना इकडे. दोघी सोबतच अभ्यास करतील. दोघी सारख्याच वयाच्या आहेत तर तानियाचं एकटेपण देखील दूर होईल."
अनुची आई थोडी विचारांत पडली. तानियाची आई त्यांच्याकडून हो ऐकण्यासाठी उत्सुक होती.
अनुची आई म्हणाली, "नको मॅडम. तुमच्या घरात एवढ्या महागड्या वस्तू आहेत उगाच काही तुटलं तर! माझी ऐपत पण नाही ते भरून देण्याची. "
तानियाची आई म्हणाली, "त्याची काळजी करू नका. मी आहे ना बघायला आणि मी काही तुटलं तरी भरून घेणार नाही. तुम्ही निश्चिन्त रहा."
त्यांना नकार देता आला नाही. तानियाच्या आईने सुटकेचा श्वास सोडला. त्या विजयी मुद्रेने तानियाकडे गेल्या.
त्या म्हणाल्या, "उद्यापासून अनु तुझ्यासोबत अभ्यास करणार आहे. दोघी मिळून अभ्यास करा. ती हुशार आहे खूप. मदत होईल तुला. ठीक आहे?"
तानियाने मान हलवली. तानिया पण खुश होती. ज्या मुलीने तिला मदत केली होती तिच्यासोबत आता तिची मैत्री होणार होती.
क्रमश
©Akash Gadhave