पुर्वावलोकन
आतापर्यंत आपण बघितलं अनु गरीब घरातील असून तानिया श्रीमंत घरातील आहे. तानिया कमी मार्क येतील म्हणून चिंतेत आहे. तिच्या आईने तिच्यावर अनेक बंधनं घातले आहे. अनुने लॉटरीचं तिकीट विकत घेतलं आहे व ती एक कोटीचं बक्षीस जिकण्याची अपेक्षा करून बसली आहे.
आता पुढे
अनु व तिची आई शाळेत निकाल घेण्यासाठी निघाले. तसेच तानिया व तिची आई सुद्धा निघाले. तानिया थोडी चिंतेत होती. तिची आई पण चिंतेत होती. त्या दोघी क्लासमध्ये गेल्या. त्या मॅडम च्या समोर जाऊन उभा राहिल्या. मॅडमनी तानियावर एक कटाक्ष टाकला.
त्या बोलू लागल्या, "बघा तानिया अभ्यासामध्ये खूपच वीक आहे. तशी ती पास झाली आहे पण तिला सुधारणेची फार गरज आहे........"
त्या मॅडमचं बोलणं चालूच होतं. तानिया खाली बघत होती. तिची आई गंभीर होऊन मॅडम चं बोलणं ऐकत होती. तानियाला ज्या गोष्टीची भीती वाटत होती तेच झालं. तिचा चेहरा रडवेला झाला होता. मॅडम चं बोलणं संपल्यावर त्यांनी तिच्या आईच्या हातात ग्रेड कार्ड दिलं. त्यांनी बघितलं 54% आले होते फक्त. तानियाची तिच्या आईशी नजर मिळवण्याची इच्छा होईना. ती चुपचाप आईसोबत चालू लागली. चालता-चालता त्यांना मिसेस शिंदे दिसल्या. त्यांनी यांना आवाज देखील दिला. तानियाच्या आईने घरी काम आहे ही सबब सांगितली. मिसेस शिंदेंनी नाक मुरडलं व त्या हसू लागल्या. तानियाच्या आईने तानियाचा हात ओढला. तानिया चुपचाप आईबरोबर निघाली. त्या दोघी गाडीमध्ये बसून निघाल्या.
तानियाने आईकडे बघितलं. त्या खूप रागामध्ये दिसत होत्या. तानिया अजूनच घाबरली. आता काय होईल? हा प्रश्न तिला सतवू लागला. त्यांची गाडी मधेच थांबली. समोर ट्रॅफिक होती. तिने बघितलं तिथे बाजूलाच एक लहान शाळा होती. शाळेच्या थोडं बाजूला तिला अनु दिसली. तिला कळलं की ती अनुची शाळा असणार. तिने बघितलं अनु खूप खुश दिसत होती. अनुची आई एका स्त्रीसोबत बोलत होती.
अनुची आई म्हणाली, "अनु यावर्षी पण वर्गात पहिली आली."
तानियाने पुढचे शब्द ऐकलेच नाही. 'वर्गात पहिली आली ', हेच तिच्या कानांत गुंजू लागलं. अनुच्या डोळ्यांत चमकणारा आनंद, तिच्या चेहऱ्यावरचं निखळ हास्य व तिच्या आईने तिच्या डोक्यावर हात फिरवणं हे सगळं बघून तिला अनुचा हेवा वाटू लागला. तिच्या चिमुकल्या माथ्यावर आढ्या पडल्या होत्या. किती खुश आहे ना अनु! तिची आई तिच्यावर किती प्रेम करते! ती विचार करू लागली. आपण तिच्या जागी असायला हवं होतं असंही तिच्या मनात येऊन गेलं.
कमाल आहे ना! दोघींनाही समोरच्याचंच आयुष्य चांगलं वाटत होतं. कदाचित मानवी मनाची ही मानसिकताच असावी. प्रत्येकाला आपल्याकडे जे नाही त्याचंच जास्त महत्व वाटत असतं. जे आहे त्याचं महत्व आपण कमीच समजतो. तानिया श्रीमंत होती पण तिला हुशारी हवी होती व अनु हुशार होती तर तिला श्रीमंती हवी होती.
तानिया समोर बघू लागली. आता अनुची नजर तानियावर पडली. तिची ती डोळ्यांत बसणारी कार, तिचे कपडे, तिचे शायनी केस, सोन्याचे कानातले हे सर्व बघून तिचा थोड्यावेळापूर्वी नदीसारखा खळखळणारा चेहरा आता समुद्राप्रमाणे स्थिर झाला होता. जीवन पण माणसांसोबत कसे खेळ खेळतं ना! कदाचित जेव्हा त्यांना एकमेकांच्या जीवनाबद्दल कळेल तेव्हा त्यांना जाणवेल की त्यांचं जीवन जेवढं दिसतं तेवढं दुःखमय नाही व समोरच्याचं जीवन जेवढं सुखमय वाटतं तेवढं नाही. बऱ्याच वेळा आपण दिसण्यावरूनच अनेक निष्कर्ष मांडून बसतो. पण दिसतं तसं कुठं असतं? एखाद्या गोष्टीला पूर्ण जाणल्याशिवाय निष्कर्षापर्यंत पोहोचणं चुकीचंच.
तानियाची कार निघून गेली. अनु व तिची आई सुद्धा घराकडे निघाले. अनुने बघितलं तिची आई खूप खुश दिसत होती. तिचा चेहरा पण खुलला. कधीकधी आपण दुःखांवरच जास्त लक्ष केंद्रित करतो. इतकं की छोटे-छोटे सुखाचे क्षण अनुभवनंच विसरून जातो.ते अनुला करायचं नव्हतं. तिला विश्वास होता की एके दिवशी तिची परिस्थिती नक्की बदलेल.
तानिया घाबरलेली होती. तिला माहित होतं आई तिची चांगलीच खबर घेणार आहे. ती उदास होती. तिने तिची नजर वर केली. समोर तिचे बाबा उभे होते. तिला थोडासा दिलासा मिळाला. ती धावत त्यांच्या कवेत शिरली. त्यांनी तिला कडेवर घेतलं. तिची आई तिच्यावर नजर रोखून बघत होती. तिने डोळे बंद करून स्वतःला बाबांच्या मिठीत लपवलं.
त्या म्हणाल्या, "हे घ्या. बघा तुमच्या लाडुलीचा पराक्रम. किती काही ऐकवलं मला तिच्या मॅडमनी. तुमच्या लाडामुळेच बिघडतेय ती. तुम्ही काही बोलत पण नाही. आता तरी समजवा तिला."
त्यांनी ग्रेड कार्ड बघितलं. एक क्षण तानियाच्या आईच्या नाकाच्या शेंड्यावरील रागाने लाल झालेल्या चेहऱ्याकडे बघितलं.
नंतर ते म्हणाले, "वाह. मागच्या वेळेस 52% आले होते. यावेळेस 54%. तब्बल दोन टक्के वाढले. शाबास. अशीच मेहनत करत जा."
ते हसू लागले. तानिया त्यांचं बोलणं ऐकून अजूनच लाडावली. तिच्या आईने तिचे दोन्ही हात कमरेवर ठेवले. नाकातून जोऱ्यात श्वास सोडला.
त्या म्हणाल्या, "2% ने काय होणार आहे? तुम्हाला माहित आहे ना आजकाल एज्युकेशन किती महत्वाचं झालं आहे ते. तिच्या भविष्याची खूप काळजी वाटते मला. तिला कुणी नाव ठेवायला नको ना."
थोड्या वेळासाठी तेथे शांतता पसरली. तानिया व तिचे बाबा एकमेकांकडे बघू लागले.
तिचे बाबा म्हणाले, "बरं मला सांग, तुला किती टक्के आले होते थर्ड स्टॅन्डर्ड मध्ये?"
तानिया हसायला लागली. आईचे वटारलेले डोळे बघून तिने तिचं हसू आवरलं.
त्या म्हणाल्या, "माझ्यावर कुणी लक्ष देणारं नव्हतं त्यामुळे...."
तानिया व तिचे बाबा हसायला लागले. नंतर शांत झाले.
त्या पुढे बोलल्या, "माझं गेलं निघून. बास मला तुमच्याशी वादच घालायचा नाही. एकतर मला कुणी सिरीयसली घेत नाही इथं. तुझं उद्यापासून ट्युशन सुरु तानिया. मी आताच देशपांडे सरांना बोलते."
तानिया म्हणाली, "बाबा नको ना. सुट्ट्यामध्ये पण अभ्यास का? बाबा प्लिज."
तिचे बाबा म्हणाले, "बाळा फक्त टु आवर्स. पूर्ण दिवस मज्जाच आहे ना!"
ती म्हणाली, "काय बाबा तुम्ही पण आईला घाबरता."
ते म्हणाले, "तुझी आई आहेच डेंजर."
"काय म्हणाले?", त्यांनी डोळे बारीक करत विचारलं.
ते त्यांच्या तीक्ष्ण नजरेकडे दुर्लक्ष करत म्हणाले,"काही नाही."
तिचे बाबा थोड्या वेळाने निघून गेले. तिच्या डोळ्यांसमोर परतपरत अनुचा तो हसरा चेहरा व तिच्या आईचं तिच्या डोक्यावर हात फिरवणं या गोष्टींचा व्हिडीओ लूपवर चालू होता. तिला तिचं जीवन अनुसारखं असायला हवं होतं अशी तीव्र इच्छा होऊ लागली. इकडे अनुलाही तिने श्रीमंत असायला हवं होतं अशी इच्छा होऊ लागली. माणसाचं मन कसं विचित्र आहे ना!
क्रमश.
आवडल्यास share नक्की करा.
©Akash Gadhave