पुर्वावलोकन
अर्नव त्याच्या व तानियाच्या एंगेजमेंट च्या दिवशी सर्व पाहुणेमंडळी जमलेली असतांना, सर्वकाही सोडून निघून जाऊन, अनुला स्वीकारतो. तिच्या आईबाबांचाही त्यांच्या नात्याला होकार आहे. तानिया व ईतर सर्वजण मात्र दुःखात आहेत. तानियाची आई या सर्वांसाठी स्वतःला कोसत आहे.
आता पुढे
तानिया सुन्न होऊन बसलेली होती. तिच्या जीवनात तिच्यावर बऱ्याच वेळा आभाळ कोसळलेलं होतं. अगदी लहान असतांना तिला कळलं होतं की तिला दत्तक घेतलेलं आहे. त्या बालमनावर किती आघात झाले होते तेव्हा! तसेच नंतर ज्या मुलावर बेभान होऊन प्रेम केलं, ज्याच्यासाठी ती तिच्या आईवडिलांशी भांडली तो रोहित, तिच्यावर प्रेम करतच नव्हता. त्याला तर तिच्या प्रॉपर्टीची ओढ होती आणि आता अर्नव. तिचा बेस्ट फ्रेंड. त्याने तिच्याबरोबर असं केलं. अनुही तिची चांगली मैत्रीण होती. तसं तर चूक त्या दोघांची नव्हती पण तानिया मात्र भरडली जात होती. मनाला खंबीर करून तिने कसंबसं स्वतःला सर्व दुःखांतून सावरलं होतं. पण आता तर ती तुटून गेली होती.
"काय म्हणत असतील सगळे? म्हणत असतील माझ्यातच काही कमी आहे जे तो मला सोडून निघून गेला. अगोदरच जायचं होतं ना एवढं प्रेम होतं तिच्यावर तर! खरं आहे, नक्कीच माझ्यातच काहीतरी कमी आहे. सगळे माझ्या आयुष्यातून निघून जातात. माझे खरे आईबाबा, रोहित आणि आता अर्नव पण. ईतकी वाईट आहे का मी?"
तानियाची आई देवघरासमोर बसून रडत होती. त्या स्वतःला कोसत होत्या.
"देवा मी कधीच पैशाचा मोह करणार नाही. खुप स्वार्थी आहे मी. चिमुकल्या अनुचे पन्नास लाख बळकवून टाकले. पण देवा माझ्या अपराधांची शिक्षा तानियाला का देत आहेस? तू देशील ती शिक्षा भोगायला मी तयार आहे. एकतर मी संतानापासून वंचित राहिले. नंतर तानिया आमच्या जीवनात आली. तिने सगळे घाव भरून टाकले. आमच्या नात्याला, घराला तिच्यामुळे पूर्णत्व आलं. लक्ष्मी बनून तिने या घरात पाऊल ठेवलं व ती सोबत सौख्य, आनंद, भरभराट घेऊन आली. पण तिच्या जीवनात मात्र सुख नाही. प्लिज, तिला सुखी ठेव. एवढंच मागणं आहे देवा."
त्यांनी त्यांचा पदर पसरवला होता. त्यांचे डोळे पाणावले होते. तानियाचे बाबा तर खुपच टेन्शन मध्ये होते. एकतर त्यांच्या मुलीबरोबर असं झालं होतं वरून त्यांची म्युसिक कंपनी पण लॉस मध्ये चालली होती. त्यांनी बनवलेले अल्बम फ्लॉप होऊ लागले होते. दिग्गज गायक असूनही त्यांच्या अल्बम ला प्रेक्षक नापसंती दर्शवत होते. कंपनीची परिस्थिती बघून त्यांच्या पार्टनर ने त्यांची कंपनी सोडून दुसऱ्या कंपनीशी हात मिळवला होता. त्यामुळे त्यांच्याबरोबर काम करायला कोणीच तयार नव्हतं.
साधारणतः बऱ्याच जणांचा असा समज असतो की श्रीमंत लोकांचं आयुष्य खुप चांगलं असतं, त्यांच्या जीवनात खुप आनंद असतो. बाहेरून बघणाऱ्यांना त्यांचं आयुष्य दुःख व कष्ट विरहित आहे असं दिसतं. पण मुळात दिसतं तसं नसतं. दुःखं कुणाच्या जीवनात नसतात? सर्वांच्या वाट्याला सुख व दुःख दोन्ही येत असतात.
********************************************
अर्नव अनुच्या घरी परतला होता. त्याचा चेहरा उदास होता. अनुला त्याचा उदास चेहरा बघून वाईट वाटू लागलं. ती त्याच्या जवळ गेली. त्याच्या खांद्यावर हात ठेवत ती बोलली.
"अरे जाऊदे ना, एका दिवसातच यश मिळायला हवं हे गरजेचं तर नाही ना. मला माहिती आहे तू खुप टॅलेंटेड आहेस. तुला आज नाही तर उद्या यश मिळेलच. असा उदास कशाला होतोस?"
त्याने नजर खाली केली.
"अरे जाऊदे."
तो तिच्याकडे बघू लागला. त्याला हसू फुटलं. ती डोळे बारीक करून त्याच्याकडे बघू लागली. त्याने तिच्या हातात एक लिफाफा ठेवला. तिने तो लिफाफा उघडला. त्यात त्याचं ऑफर लेटर होतं. त्याला एका सीरिअल साठी सहाय्यक पटकथा लेखक म्हणून निवडण्यात आलं होतं.
ती खुप खुश झाली.
"तू ना लेखन सोडून अभिनय करायला सुरुवात कर. छान जमेल तुला. मला अभिनय आणि वास्तव यातला फरकच कळला नाही."
तो हसू लागला. तो अनुच्या आनंदी मुखाकडे बघू लागला. त्याला तिला आनंदात बघून समाधान वाटत होतं.
********************************************
तानिया बाल्कनीत बसलेली होती. ती अगदी उदास, गुमसुम होती. तिची नजर त्यांच्या घराजवळच असणाऱ्या रियाच्या घरावर पडली. तिला त्यांच्या घरी धावपळ होतांना दिसली. गेटवरील वॉचमन देखील धावत घरात निघून गेला. तानियाला आश्चर्य वाटू लागलं. कदाचित त्यांना मदतीची गरज असावी, असं तिला वाटलं त्यामुळे तिही त्यांच्या घराकडे धावली.
ती त्यांच्या घरी जाऊन पोहोचली. तिची आई हंबरडा फोडत होती. वॉचमन वगैरे दरवाजा तोडण्याचा प्रयत्न करत होते. तिने खिडकीतून डोकावून बघितलं. रिया आत्महत्या करण्याचा प्रयत्न करत होती. तिच्या पापण्या विस्तारल्या.
रियाने फॅनला ओढणी अडकवली होती व ती स्टूलवर उभी होती. तिने ओढणी जवळपास गळ्यात फासली होती. तेवढ्यात दरवाजा तुटला. तिने स्टूलला लाथ मारली. त्यांनी तिचे हवेत लटकलेले पाय पकडले. तिला खाली ओढलं व गळ्यातील ओढणी बाजूला केली. तिला थोडं गुदमरल्यासारखं होऊ लागलं होतं. तिला पाणी देण्यात आलं. तिला बरं वाटू लागलं. तिच्या आईच्या गळ्यात पडून ती रडू लागली.
"अगं रिया असं परीक्षेत अपयशी झाल्याने कुणी जीवन संपवत असतं का?"
"काय करू मी आई? एवढी मेहनत करूनही सारखं अपयश येत आहे. तुमच्या सर्वांच्या किती अपेक्षा आहेत माझ्याकडून."
"अगं पण त्यासाठी असं...."
तानिया तिच्या जवळ आली.
"रिया मी तुला लहानपणापासून ओळखते. तू खुप हुशार व गुणी मुलगी आहेस. तुला आज नाही तर उद्या यश मिळेलच. तू अशी हिंमत हरू नकोस. तसंही एका परीक्षेत अपयशी झाल्याने काही सर्वकाही संपत नाही. भरपूर क्षेत्र आहेत. स्वप्न तुटल्यावर खुप त्रास होतो हे मी अनुभवलं आहे. पण त्यावर आत्महत्या हा उपाय तर नाहीए ना? मला खात्री आहे तुला जे हवं आहे ते तू नक्की मिळवशील."
ती तानियाच्या गळ्यात पडली. थोड्या वेळाने तानिया निघून आली. तिने स्वतः बोललेले शब्द तिच्या डोक्यात फिरत होते. 'एका परिक्षेत अपयशी झाल्याने सर्वकाही संपत तर नाही ना '. जर असं होतं तर तिने का एवढं दुःखात रहावं? ती घरी येऊन पोहोचली होती. तिची नजर तिला मिळालेल्या पारितोषिकांवर पडली. तिला जाणवलं की जीवनात भरपूर गोष्टी असतात. ती तिसऱ्यांदा दुःखातून उठून उभी राहिली. एकदा तेव्हा जेव्हा तिला कळलं होतं की ती अनाथ आहे दुसऱ्यांदा रोहितच्या वेळी आणि आता तिसऱ्यांदा. तिला तिचं उज्वल भवितव्य बोलवत होतं.
क्रमश
©Akash Gadhave