पुर्वावलोकन
अर्नव व तानियाच्या एंगेजमेंट चा दिवस उजाडला आहे. सर्व पाहुणे मंडळी हॉलमध्ये जमली आहेत. तानिया, अर्नव तयार होऊन बाहेर येण्याची वाट बघत बसली आहे. अनुला तिच्यासमोर अर्नव उभा दिसत आहे. पण तिच्या मते तिला तो तेथे असण्याचा भास होत आहे.
आता पुढे
अर्नव तेथेच उभा होता. तिने पापण्यांची उघडझाप केली तरी तो तिथेच उभा होता. ती त्याच्या जवळ गेली. तिने त्याचा चिमटा घेतला. तो ओरडला. तो अदृश्य झाला नव्हता. ती चकित झाली.
"अर्नव म्हणजे तू सगळं सोडून...."
तो मान हलवू लागला. त्याचा चेहरा गंभीर झाला होता.
"खुप दिवसांपासून मनातून आवाज येत होता की सगळं सोडून दे. अनुला स्वीकार. दोघे सुखात रहाल, नाहीतर तुला नेहमी पश्चाताप होत राहिल. मंग काय, आलो सगळं सोडून. निर्णय सोपा नव्हता. पण अचानक माझ्यात हिंमत आली व मी धावत येऊन येथे पोहोचलो."
"अरे पण घरदार, प्रॉपर्टी सगळं.... म्हणजे कुटुंब वगैरे.... तू कसा राहशील गरिबीत? मी लहानपणापासून श्रीमंत होण्यासाठी धडपडतेय आणि तू सगळं सोडून दिलं माझ्यासाठी. का केलंस असं? चांगला सुखात जगला असतास. आता संघर्ष करत जगावं लागेल. वेडा आहेस तू पुर्ण."
त्याने कमरेवर हात ठेवला.
"तशी तर वेडी तू पण आहेस. तुझं ज्याच्यावर प्रेम आहे तो तुझ्यासाठी सगळं सोडून आला आहे याच्या आनंदापेक्षा त्याला गरिबीत जगावं लागेल याचं जास्त दुःख होत आहे तुला. वरून मला वेडी म्हणतेय."
ती रोखून त्याच्याकडे बघू लागली. मंग तिच्या चेहऱ्यावर हसू फुललं. तो पण हसू लागला.
तो त्याच्या गुढग्यावर बसला व त्याने लाल डब्बीतील अंगठी बाहेर काढली. त्याने तिचा हात हातात घेतला. तिने तिचा हात मागे ओढून घेतला.
"नको, एवढ्या महागाची अंगठी मला कशाला? दुसरी एखादी साधी घेऊन ये, मी तिच घालेल. या अंगठीचे जेवढे पैसे मिळतील ते तुला कामा येतील."
"हम्म्म्म."
त्याने ती अंगठी ठेऊन दिली व हात पसरवले.
"नाही, घरात नको. कुणीपण येईल."
"अगं घाबरतेस कशाला आपलं लग्न होणार आहे ना."
त्याने तिचं मनगट पकडून तिला जवळ ओढलं.
"अर्नव सोड ना मला. ऐक ना. प्लिज."
ती तिचं मनगट त्याच्या पकडीतून सोडवण्याचा प्रयत्न करत होती. कुणाचातरी आवाज कानावर पडताच अनु दूर झाली. तिचे आईबाबा घरी परतले होते. तिने त्यांना सर्वकाही सांगितलं.
"तुम्हा दोघांची काही हरकत तर नाहीए ना?"
थोड्या वेळ शांततेनंतर तिचे बाबा बोलले.
"जो मुलगा तुझ्यासाठी सगळं सोडून येऊ शकतो तो तुला नक्कीच आनंदात ठेवेल. तुझा आनंदच आमच्यासाठी सगळ्यांत जास्त महत्वाचा आहे. माझा तर होकार आहे."
नंतर सर्वजण तिच्या आईकडे बघू लागले.
"हो, माझाही होकार आहे."
ते दोघे आईबाबांच्या पाया पडले. अनु त्याच्याकडे बघत होती. काहीतरी विचार चालला होता तिच्या मनात. त्याने भुवया उंचावल्या.
"कसा राहशील रे तू अश्या परिस्थितीत? जमेल का तुला हे सगळं? तुला सवय नाहीए ना या सगळ्याची?"
"तू सोबत असलीस तर मी कोणत्याही परिस्थितीत राहू शकतो."
"हम्म्म्म. बरं."
"तसंही मी निघतोय काहीतरी काम शोधायला. लेखक आहे मी शेवटी, चांगलं कमावू शकतो. मला खात्री आहे की आपली परिस्थिती नक्कीच बदलेल."
तो मनात उमेद घेऊन बाहेर पडला. त्याला सगळं शून्यापासून सुरु करायचं होतं. त्याचा स्वतः वर विश्वास होता. ती त्याच्यासाठी प्रार्थना करू लागली.
********************************************
तानियाची आई अर्नवला ईतका वेळ कसा लागत आहे हे बघण्यासाठी आली. अर्नवची आई रडत होती. त्यांच्या हातात एक चिठ्ठी होती. तानियाच्या आईने ती चिठ्ठी हातात घेतली. त्यांच्या पायाखालील जमीनच जणू सरकली होती. त्या मंद पावलांनी तानियाजवळ आल्या.
तानियाच्या चेहऱ्यावर आनंद होता. आईचा धीरगंभीर चेहरा बघून तिला काळजी वाटू लागली. ती अस्वस्थ स्वरात बोलू लागली.
"काय झालं आई? तू अशी उदास का आहेस? मला फार भिती वाटतेय. सांग ना प्लिज."
तिच्या आईमध्ये बोलण्याची हिंमत उरलेली नव्हती. त्यांनी ती चिठ्ठी तिच्या हातात दिली. तिने ती चिठ्ठी उघडून बघितली. त्यात लिहिलेलं होतं.
"मागील बऱ्याच दिवसांपासून माझं मन फार अस्वस्थ आहे. आईबाबा, तुमच्याशी नातं तोडणं माझ्यासाठी खुप कठीण आहे. पण माझं मन मला सगळं सोडून देऊन अनुला स्वीकारायला सांगत आहे. मी खुप प्रयत्न केला स्वतःला समजावण्याचा; पण ते मला जमलं नाही. होऊ शकेल तर मला माफ करा. मी हा निर्णय अगोदर घायला हवा होता. मला माहित आहे यामुळे सर्वांना विशेषतः तानियाला खुप त्रास होणार आहे. तुम्ही जी शिक्षा द्याल ती मी स्वीकारायला तयार आहे."
तानियासाठी सगळं सुन्न झालं होतं. जे होणार होतं शेवटी तेच झालं. अर्नव तिच्या नशिबात नव्हताच कधी. पण त्याने अगोदर हा निर्णय घेतला असता तर त्याचा एवढा परिणाम नसता झाला.
तानियाच्या बाबांनाही याबद्दल कळलं. त्यांनाही खुप मोठा धक्का बसला. सगळी पाहुणे मंडळी जमली होती. त्यांना काय उत्तर द्यावं याचा सगळे विचार करत होते. एका क्षणात सगळं पालटून गेलं होतं. त्यांनी पाहुणेमंडळीला काहीतरी कारण देऊन घरी पाठवलं. हॉल रिकामा झाला होता. दोन्ही कुटुंब सुन्न होते. तानियाच्या आईच्या मनात थैमान आलं होतं.
"अनुबरोबर! त्याचं अनुवर प्रेम आहे? ती अनु, जी आपल्या घरी काम करायची!"
त्यांना आठवलं की त्यांनी अनुचेच लॉटरीचे पन्नास लाख रुपये बळकवले होते. त्यांना जाणवलं की अनु खरंच नशीब घेऊन आली होती. त्यांना तिची लॉटरी तर बळकवता आली पण अर्नव मात्र तानियाला सोडून तिच्याकडे निघून गेला.
"मी तिचे पन्नास लाख बळकवले याचीच शिक्षा देतेय नियती. माझ्या स्वार्थाची शिक्षा माझ्या तानियाला मिळतेय! तिची काय चूक होती या सगळ्यांमध्ये?"
त्या स्वतःला कोसू लागल्या. ते सर्वजण घरी निघून आले. तानिया अगदी सुन्न पडलेली होती. तिला या धक्क्यातून सावरणं खुप कठीण जाणार होतं.
क्रमश
©Akash Gadhave