पुर्वावलोकन
अर्नव दुविधेत आहे. त्याला त्याच्या आईबाबांना इतकं आनंदात बघून कळत नाहीए की त्यांना अनुबद्दल कसं सांगावं? तानिया अर्नवला पती मानून बसली आहे. ती त्याच्यासाठी स्वेटर विणत आहे. अनुला देखील चिंता सतावत आहे की अर्नवचे आईबाबा तिला स्वीकारतील का?
आता पुढे
तानिया खुपच आनंदात होती. तिचा बेस्ट फ्रेंड तिचा पती होणार होता. ती त्यांच्या सुखी संसाराची स्वप्नं बघू लागली होती. तिने काही नाही म्हणून ययाति वाचायला घेतली होती. ती बाल्कनीमध्ये येऊन बसली. सकाळची वेळ असल्याने सूर्यप्रकाश तेवढा तीव्र नव्हता. चिमण्यांचा किलबिलाट तिच्या कानांवर पडत होता. त्यांच्या बाल्कनीत काही कुंड्या ठेवलेल्या होत्या. त्यांत रोपटी देखील होती. तिने त्यांची काही फुले तोडून घेतली. दीर्घ श्वास घेत त्यांचा सुगंध घेतला. तिला अजूनच फ्रेश वाटू लागलं.
तिने ती फुलं बाजूला ठेवली व कादंबरीत डोकं घातलं. तिचा बराच भाग वाचून झाला होता. ती वाचतांना सर्व पात्रे, प्रसंग डोळ्यांसमोर कल्पू लागली. देवयानी विहिरीत पडली.
"बापरे! आता काय होणार? शर्मिष्ठाने तिला धक्का का दिला? नाही, ते नकळत झालं बहुतेक."
ती पुढे वाचू लागली. देवयानी मदतीसाठी हाक देत होती. नंतर तेथे ययाति महाराज आले. त्यांनी तिला वाचवले. नंतर देवयानीने त्यांना लग्नासाठी विचारले.
"हुश्श! वाचली ती. किती छान रचना आहे! अगदी मंत्रमुग्ध करणारं लेखन आहे. शेवटी तिच्याबरोबर चांगलंच झालं. जर ती विहिरीत पडली नसती तर त्यांची भेट झालीच नसती. बऱ्याच वेळा जीवनात अडचणीच्या पलीकडे काहीतरी चांगलं आपली वाट बघत असतं."
ती पुढे वाचू लागली. ययाति तर शर्मिष्ठाला बघायला जाणार होते! पण आता त्यांचं आणि देवयानी चं लग्न ठरलं.
"अरे! ही देवयानी कोठून आली मधेच? चांगलं शर्मिष्ठाशी त्यांचं लग्न होत होतं ना. तिने किती स्वप्नं रंगवली असतील. किती त्रास झाला असेल तिला. असं मधेच त्यांना देवयानी कशी पसंत पडली?"
ती कादंबरीतून बाहेर डोकावली. तिला समोर अर्नवची गाडी दिसली. त्याने काच उघडला. तो कुणालातरी बोलवत होता. तानिया उभी राहिली. त्याने दरवाजा उघडला. अनु कारच्या दिशेने चालत होती. तानिया थोडीशी अवाक झाली. अनु कारमध्ये बसली व कार निघून गेली.
"अनु! कुठे घेऊन गेला असेल तो तिला? अनु देवयानी बनून आमच्या दोघांच्या मधे तर...... अनु सुंदर आहे. तिचा स्वभाव पण खुप मनमिळावू आहे. कुणालाही आपलंसं करून घेते. तिच्या प्रेमात कुणीही पडू शकतं."
तिच्या कपाळावर आढ्या पडल्या होत्या. तिच्या ह्रदयाची धडधड वाढली होती.
"नाही नाही, मी पण ना. कादंबरीला माझ्या जीवनाशी रिलेट करतेय. उगाच काहीपण विचार करतेय मी. दोघे मित्र आहेत. त्यांनी एकमेकांशी बोलणं, एकमेकांसोबत जाणं यात मला काही आपत्ती नसायला हवी. मला संशयी पत्नी नाही बनायचं. तसंही तो त्याच्या स्क्रिप्टवर काम करत होता त्याविषयी असेल काही. मी उगाच चिंता करतेय."
"तानियाssss"
तिच्या कानांवर आईचा आवाज पडला. ती विचारांतून बाहेर आली.
"हो आई आलेच."
ती खाली आली.
"काय आई?"
"अगं ब्रेकफास्ट करून घे."
"हो."
ती ब्रेकफास्ट करून वर परतली. तिची नजर अर्ध विणलेल्या स्वेटरवर पडली. तिने ते हातात घेतलं.
"आवडेल का अर्नवला? का नाही आवडणार? एवढं प्रेमाने विणतेय मी त्याच्यासाठी. किती मेहनत लागते यासाठी. सोपं थोडीच आहे. छान वाटेल तो स्वेटर घातल्यावर."
तिने ते स्वेटर अलगद ह्रदयाशी लावलं.
********************************************
अर्नव अनुला म्हणाला.
"आईबाबा तानिया व माझ्या लग्नाचा विचार करताय!"
अनुची शंका खरी निघाली होती.
"त्यांना इतकं खुश बघून माझी त्यांना तुझ्याबद्दल सांगण्याची ईच्छा पण होत नाहीए."
"म्हणजे तू मला...."
"अगं नाही. प्रेम करतो अनु मी तुझ्यावर! असं कसं सोडून देईल मी तुला? सांगावं तर लागेलच. विश्वास आहे ना तुझा माझ्यावर?"
"हो आहे."
त्याने अनुला घरी सोडलं. ती आता तानियाच्या घरी जाऊ शकणार नव्हती. ती चिंतेत होती.
अर्नव पण घरी परतला होता. त्याची आई समोर उभी होती.
"अर्नव, जा एकदा तानियाला भेटून ये. परत तू काही म्हणायला नको. ज्या गोष्टी विचारायच्या असतील त्या सगळ्या गोष्टी विचारून घे. आणि लवकर होकार कळव. जा."
"ठीक आहे."
तो तानियाच्या घराकडे निघाला. तो विचार करू लागला.
"आई म्हणतेय की लवकर होकार कळव. का आईबाबांनी हे गृहीत धरलं की मला तिच्याशी लग्न करायचं आहे? का घाई केली आईबाबांनी?"
तो तानियाच्या घरी येऊन पोहोचला होता. त्यांनी त्याचं स्वागत केलं. तो चिंतेत होता. तो सोप्यावर बसला.
"कसा आहेस अर्नव? काल कामात होतास का?"
"मी चांगला आहे. हो, थोडा कामात होतो. सॉरी अंकल."
"ठीक आहे. काही हरकत नाही."
तानिया तेथे आली.
"तानिया याला वरती घेऊन जा. तिथे निवांत सगळ्या गोष्टी क्लिअर करून घ्या."
"हो."
तानिया व अर्नव दोघे वर आले. तानिया आनंदात होती. तो गंभीर होता.
"हे बघ तानिया मला वाईट समजू नकोस पण माझं अनुवर प्रेम आहे."
तिच्या चेहऱ्यावरील आनंद मावळला. तिच्यासाठी सगळं सुन्न झालं होतं. तो पुढे बोलू लागला.
"मला या गोष्टीची कुठलीच कल्पना नव्हती की आपल्या लग्नासाठी सर्वजण सिरियस आहेत. माझे आईबाबा खुप खुश आहेत. माझी त्यांना सांगायची हिंमत होत नाहीए. जर तू मला नकार देऊ शकलीस तर बरं होईल. प्लिज."
अर्नव निघून गेला होता. तानियाला खुप राग येऊ लागला होता. दुःखामुळे तिच्या डोळ्यांतील अश्रू थांबत नव्हते. तिची नजर ती विणत असलेल्या स्वेटरवर पडली. तिने ते स्वेटर उचलून फेकून दिले. ती तिचा चेहरा ओंजळीत लपवून रडत होती.
क्रमश
©Akash Gadhave