पुर्वावलोकन
अनु व अर्नव एकमेकांना बिलगतात. नंतर अनु काहीही न बोलता निघून जाते. त्या प्रसंगामुळे अर्नव व अनु दोघेही थोडेसे अस्वस्थ झाले आहेत. अर्नव व तानियाचे आईबाबा त्या दोघांच्या लग्नाचा विचार करत आहेत.
आता पुढे
अनु घरी परतली. ती थोडीशी अस्वस्थ वाटत होती. समोर तिची आई उभी होती.
"अगं अनु, ईतका उशीर कसा झाला आज?"
"आई ते थोडं काम होतं."
तिची आई तिच्या पिशवीतील सामान काढू लागली. त्यांना पिशवीत औषधीचं पाकीट आढळलं.
"अनु, हे काय आहे! एवढ्या गोळ्या? खरंखरं सांग काय झालं?"
त्यांना काळजी वाटू लागली.
"अगं आई थोडीशी चक्कर आली होती. तर डॉक्टर म्हणाले की माझ्यात हिमोग्लोबिन चं प्रमाण कमी आहे. त्यासाठी त्या गोळ्या आहेत."
त्या अस्वस्थ झाल्या.
"अगं अनु, कसंकाय झालं हे? तू खुप काम करतेस गं! थोडं स्वतः कडे पण लक्ष देत जा. बस, आता मी तुला एवढं काम करू देणार नाही."
"अगं आई पण पैसे देखील महत्वाचे असतात ना! जास्त पैसे हातात असले की जीवन आनंदात जाईल."
"ते काही सांगू नकोस मला. आता आराम करायचा. हि बाकीची कामं नंतर."
"ठीक आहे. तानियाच्या घरचं काम करेल मी फक्त."
"हो."
ती नंतर थोडं जेवून, औषधी घेऊन अंथरुणावर पडली. ती अर्नव बद्दल विचार करत होती.
"खरंच प्रेम असेल का त्याचं माझ्यावर? की तो फक्त भावनेच्या भरात मला बिलगला होता? भावनेच्या भरातच बिलगला असेल. नाहीतर त्याला हवी ती मुलगी मिळणे शक्य आहे. तो कशाला माझ्या प्रेमात पडेल?"
ती झोपी गेली. दुसऱ्या दिवशी ती कामावर आली. तानियाच्या घरी चांगली तयारी चालली होती. नक्कीच त्यांच्या घरी कुणीतरी येणार होतं. अनु कामाला लागली. तिचं काम आटोपलं. ती घराकडे निघाली. तिच्या बाजूला एक कार येऊन थांबली. तिने त्या कारकडे दुर्लक्ष केलं. नंतर त्या कारची काच उघडली, अर्नव होता.
"अगं अनु, तुझ्याशी थोडं बोलायचं होतं. प्लिज कारमध्ये बस."
त्याने तिच्यासाठी दरवाजा उघडला. तिने थोडा वेळ विचार केला व नंतर ती कारमध्ये त्याच्या बाजूच्या सीटवर बसली. तो कार चालवू लागला. त्यांची कार एका हायवेवर चालत होती. अनु विचारांत पडली की काय बोलायचं असेल याला? काल जे भावनेच्या भरात घडलं त्याबद्दल माफी मागायची असेल बहुतेक. ती त्याच्या बोलण्याची वाट बघू लागली.
तानियाच्या घरी अर्नवचे आईबाबा पोहोचले होते. सोबत शरयू पण होती. त्यांचे चांगले स्वागत करण्यात आले. सर्वजण हॉलमध्ये येऊन बसले. अर्नवची आई अर्नवला फोन लावत होती. पण तो त्याचा फोन घरीच ठेऊन अनुबरोबर गेला होता. त्या अर्नवच्या बाबांना हळूच म्हणाल्या.
"तो घरी पण नाहीए व फोन पण उचलत नाहीए. कुठे गेला हा मुलगा कुणास ठाऊक?"
"जाऊदे बघुत. तो नंतर येऊन भेटेल."
"हो."
तानियाचे बाबा म्हणाले.
"अर्नव दिसत नाहीए."
"हो त्याचा फोन लागत नाहीए. गेला असेल कुठेतरी. तसंही आपलं घर जवळजवळच आहे. तो नंतरही येऊ शकतो तानियाला बघायला."
"हो, ठीक आहे. काही हरकत नाही."
थोड्या वेळाने तानिया तेथे आली. तिच्या हातात एक चहाचा ट्रे होता. नजर खाली झुकलेली होती. तिने छान गुलाबी रंगाची साडी घातलेली होती. केसांची एक बट तिच्या गालावर टेकली होती. पायातील पैंजणीचा आवाज तेथील शांतता भेदत होता. हातात छान सोनेरी कंगण होते. माथ्यावर नाजूक टिकली, कानात झुंबर, गळ्यात नेकलेस, डोळ्यांत काजळ होतं. सगळे थोडा वेळ तिलाच न्याहाळत होते. तिने ट्रे टेबलावर ठेवला. ती सर्वांना चहा देऊ लागली. नंतर ती डावा हात लांबवून व उजवा हात मुडपून तेथेच उभा राहिली.
"बस ना तानिया."
ती त्यांच्या समोर बसली. तिने शरयूकडे बघितलं. ती हाताने तानियाला छान दिसतेय, असा ईशारा करत होती. तानियाही मान हलवत ईशाऱ्यानेच तिला थँक्यू म्हणाली.
"बाळा तुला जर आम्हाला काही प्रश्न विचारायचे असतील तर विचारू शकतेस. अर्नव कुठे गेला माहित नाही. त्याबद्दल आम्ही तुमची माफी मागतो."
"अहो माफी कशाला मागता! काही हरकत नाही. कामात असेल तो. नंतर त्यांची भेट घालून देऊतच आपण."
"मला एक प्रश्न विचारायचा होता."
"हो, बिनधास्त विचार. संकोच करू नकोस."
"माझी सिंगर होण्याची ईच्छा आहे, तर तुम्हाला काही हरकत तर नाहीए ना?"
"अगं, आमची कशाला हरकत असेल? ही तर चांगलीच गोष्ट आहे. आपलं प्रोडक्शन हाऊस आहे. आपल्या चित्रपटांमध्ये आपण तुझेच गाणे ठेवूत."
ती आनंदात मान हलवू लागली. शरयू पुढे बोलली.
"अगं दीदी मला तुझे प्राईसेस दाखव ना!"
"अगं दीदी नाही, वहिनी."
तेथे हास्य फुललं.
"हो, सॉरी सॉरी, वहिनी."
"हो चल."
तानिया अर्नवच्या आईबाबांच्या पाया पडली. नंतर त्या दोघी वरती निघून गेल्या.
"तुम्ही काही घेतलंच नाहीत."
तानियाचे बाबा त्यांच्याकडे समोस्याची प्लेट वळवत म्हणाले.
"तुम्ही पण घ्या."
"हो."
त्यांनी निरोप घेतला. घरी परतल्यावर अर्नवच्या आईबाबांची चर्चा चालू झाली.
"मुलगी खरंच चांगली आहे. माझी तर तीव्र ईच्छा आहे की तानियाशीच अर्नवचं लग्न व्हावं."
"हो, तानिया खरंच सुंदर, सुशील मुलगी आहे. माझाही होकार आहे."
मागून येत शरयू पण म्हणाली.
"हो माझाही होकार आहे."
सगळे हसू लागले. आईने तिच्या डोक्यावर हात फिरवला.
"हा अर्नव कुठे राहिला?"
********************************************
"अरे अर्नव, बोलशील का काही?"
"कसं सांगावं तेच कळत नाहीए."
"जे मनात असेल ते चटकन बोलून टाक ना!"
"इतकं सोपं नाहीए गं. तुझ्या मनात काय आहे ते पण जाणणं महत्वाचं आहे ना."
"म्हणजे काल तू मला भावनेच्या भरात नव्हता बिलगलास?"
"भावनेच्या भरात कसा बिलगेल? प्रेम आहे माझं तुझ्यावर."
कारमध्ये नीरव शांतता पसरली.
"खरंच?"
"हो, मंग."
त्याने कार रस्त्याच्या कडेला थांबवली. तिच्या चेहऱ्यावर आनंद होता. दोघे परत जवळ आले. आज त्यांची एकमेकांवरील पकड कालच्या पेक्षा जास्त घट्ट व दीर्घ होती. अर्नवच्या मोबाईल वर आईचा फोन येत होता. पण त्याचा फोन त्याच्या रूमच्या ड्रॉवर मध्ये ठेवलेला होता. कारमधील ए. सी चा गारवा त्यांना अजूनच बेधुंद करत होता. मावळत्या सूर्याच्या साक्षीत, प्रीतीच्या वर्षावात, ते दोघे पावसाविनाही ओलेचिंब झाले होते.
क्रमश
©Akash Gadhave