पुर्वावलोकन
अर्नवचे आईबाबा त्याच्या व तानियाच्या लग्नासाठी इच्छुक आहेत. ते लवकरच तानियाच्या घरी त्याबद्दल बोलणार आहेत. तानियाला देखील अर्नव चांगला वाटतो. अर्नवला मात्र अनु आवडू लागली आहे.
आता पुढे
अनु तानियाच्या घरी जाण्यासाठी तयार होऊ लागली होती. तिच्या मनात अर्नव चे विचार येत होते.
"आपण अर्नवला चुकीचं समजत होतो. मला वाटलं होतं की तो माझा तिरस्कार करेल. पण तो तर माझा आदर करतो. त्याला आमची मैत्री महत्वाची वाटते. तसेच चंदा बरोबर बोलत होती, तो संवेदनशील तर आहे. काल आईबाबांची पण विचारपूस केली. चांगला मुलगा आहे तो! तसेच तानिया पण चांगली आहे. उगाच इतके दिवस आम्हा दोघींमध्ये गैरसमज वाढत गेला."
ती तानियाच्या घराकडे निघाली. सर्व काम आटोपल्यावर, संध्याकाळी, ती परत घराकडे वळली. तिला रस्त्यात अर्नव भेटला. तिने त्याच्याकडे बघून स्मितहास्य केलं.
"झाली का स्क्रिप्ट पुर्ण?"
"अगं नाही अजून, बरंच काम बाकी आहे. पण तुझ्या सहकार्याने खुपच मदत मिळाली मला. थँक्यू सो मच वन्स अगेन अनु."
"मी काय केलं? तुझं निरीक्षण, लेखनकौशल्य, कल्पकता या सगळ्यांच्या जोरावरच सगळं झालं. मी तर फक्त तुला आमच्या चाळीत घेऊन गेले."
"बसबस. एवढी स्तुती!"
"तू आहेसच स्तुती योग्य."
"बरं, चल ना घरी. आपण पण काय रस्त्यात बोलत बसलो!"
"अरे नाही, मला जावं लागेल. येते मी."
"बरं ठीक आहे."
ती वळली. तो तिच्या पाठमोऱ्या आकृतिकडे बघत होता. ती थोडं अंतर जाऊन थांबली. तिला सगळं अंधुक दिसू लागलं. त्याला तिचं अचानक थांबणं खटकलं. तिचं डोकं चक्रवू लागलं. ती खाली कोसळणारच होती. अर्नवने तिला धावत जाऊन पकडलं. तिला चक्कर आली होती. तो तिच्या गालाला हात लावून तिला उठवण्याचा प्रयत्न करू लागला. त्याने बघितलं वॉचमन तिथे नव्हता. त्याने अनुला उचलून घरात आणलं. नंतर त्याने एका नोकराला डॉक्टरांना घेऊन यायला सांगितलं.
बऱ्याच वेळाने अनुने अलगद डोळे उघडले. अर्नव एकटक तिच्याकडेच बघत होता. तिने डोळे उघडताच त्याने नजर वळवली. ती तिच्या दोन्ही हातांच्या साहाय्याने उठली.
"थांब अनु, आराम कर थोडा वेळ."
त्याने उशी उचलून तिच्या पाठीशी, भिंतीला समांतर ठेवली. तिचा खांदा पकडून त्याने तिची पाठ उशीवर टेकवली. तिला आठवलं की तिला चक्कर आली होती तेव्हा ती अर्नवच्या घरासमोर होती. त्यामुळे अर्नवनेच तिला घरात आणलं असेल.
"अनु, चक्कर कशी काय आली होती तुला? सकाळी बरोबर जेवली नव्हतीस का?"
" ( थोडं आठवून ) हो जरा घाईघाईत.....जेवले तर होते......म्हणजे पोटभर नव्हते जेवले."
"आजच नव्हतीस जेवली की बऱ्याच दिवसांपासून नाहीस जेवली?"
तो काय बोलतोय तिला कळलं नाही. ती प्रश्नार्थक मुखाने त्याच्याकडे बघू लागली. तो पुढे बोलला.
"तुला चक्कर आली होती. नंतर मी तुला घरात घेऊन आलो. नंतर डॉक्टर आले. त्यांनी तुला तपासले. तेव्हा ते सांगू लागले की तुझ्यात हिमोग्लोबिन चं प्रमाण कमी आहे. त्यामुळेच तुला चक्कर आली. त्यांनी नंतर औषधं पण लिहून दिली. याचा अर्थ हाच ना की तू बरोबर आहार, विश्रांती घेत नाहीयेस."
"अरे तसं काही नाहीए."
"बस, काही बोलू नकोस. मी बघितलं ना काल तुझ्या घरी आलो होतो तेव्हा की तू किती काम करतेस. एवढं काम करायची काय गरज आहे अनु? स्वतःची काळजी घेणं पण महत्वाचं आहे ना!"
ती खाली बघू लागली. तो तिच्यासाठी प्लेटमध्ये एक सफरचंद घेऊन आला होता. तो ते चाकू ने कापू लागला.
"अरे हे कशाला? नको मला, अर्नव ऐक ना."
"शांत हो, हे घ्यावंच लागेल. नाहीतर परत घरी जातांना चक्कर येईल."
ती त्याच्याकडे एकटक बघू लागली. त्याने सफरचंदाचा एक तुकडा तिच्या ओठांपाशी नेला. तिने तो हातात घेतला. तिने सफरचंद संपवलं.
"बरं अर्नव येते मी. उगाच उशीर होईल."
"हो, एक मिनिट."
त्याने तिच्या हातात औषधीचं पाकीट दिलं.
"हि औषधी सांगितल्याप्रमाणे घेत जा रोज."
"( तोंड कडू करत ) एवढ्या गोळ्या!"
"( हसत ) लहान आहेस का तू अनु? गोळ्या घ्यायचा कंटाळा येतो?"
"ह्म्म्म."
तो तिच्या अगदी जवळ येऊन बसलेला होता. ती तिचे पाय लांबवून बसलेली होती. दोघे मनसोक्त हसू लागले. हसतांना तो मधेच थांबला. तो अनुकडे बघू लागला. ती पण थांबली. दोघे एकमेकांच्या डोळ्यांत बघू लागले. त्याने तिचा खांदा पकडला. तिने त्याला अडवलं नाही. तिचा डावा पाय तिने घर्षण करत मागे घेतला. तो तिच्या जवळ येऊ लागला. ती त्याला बिलगली. त्यानेही त्याची पकड घट्ट केली. तिचे डोळे तिने बंद केले होते.
काही क्षणांनी तिने स्वतः ला सोडवून घेतलं. तिने तिची पिशवी उचलली व ती धावत सुटली. त्याने तिला अडवण्याचा प्रयत्न केला; पण ती निघून गेली होती. त्याला थोडंसं अस्वस्थ वाटू लागलं. अनु पण अस्वस्थ झाली होती. सगळं अचानकच घडलं होतं.
अर्नवच्या आईने तानियाच्या आईला फोन लावला होता. हालचाल विचारल्यानंतर त्या बोलल्या.
"मी काय म्हणत होते की तानिया व अर्नव इतके चांगले मित्र आहेत व आपले पण चांगले संबंध आहेत व त्यांचं लग्नाचं वय पण झालं आहे. तर....."
त्या तानियाच्या आईची प्रतिक्रिया ऐकू इच्छित होत्या.
"हो हो, मी पण ह्यांच्याशी याच्यावरच चर्चा करत होते मागे. अर्नव आला होता भेटायला. तुम्ही पण लवकरच या, म्हणजे लग्नाचं बोलता येईल."
त्या खुश झाल्या.
"हो, आम्ही येणारच आहोत. बघूयात नंतर सगळं."
"हो चालेल."
त्यांनी फोन ठेवला. त्या खुप खुश होत्या. त्यांनी तानियाच्या बाबांना फोन लावून त्याबद्दल सांगितलं. तेही खुप खुश झाले. जवळच तानिया उभी होती. तिच्याही कानांवर हि गोड बातमी पडली. ती पण खुश झाली. हलकीशी लाजली. ती स्वतःला म्हणाली.
"माझा बेस्ट फ्रेंड माझा पती होणार आहे! किती छान होईल ना! आय एम सो सो एक्ससाइटेड!"
अर्नव मात्र या सर्व गोष्टींपासून अपरिचित होता. अनुला काय वाटलं असेल? तिचंही त्याच्यावर प्रेम असेल का? हे प्रश्न त्याला सतावत होते.
क्रमश
©Akash Gadhave