पुर्वावलोकन
अर्नव चे आईबाबा त्याच्या व तानियाच्या लग्नासाठी इच्छुक आहेत. त्यांनी त्याबद्दल तानियाच्या घरी बोलायचं ठरवलं आहे. अर्नव एका नवीन स्क्रिप्टवर काम करत आहे. त्यासाठी त्याला अनुची मदत घ्यावी लागणार आहे.
आता पुढे
अर्नव अनुबरोबर तिच्या चाळीत जाण्यासाठी निघाला. त्याने सर्वसाधारण कपडे घातले होते. साधा कुर्ता व पायजमा व खांद्यावर एक बॅग. अगदी टिपिकल लेखक टाईप. त्याने त्याची कार पण घरीच राहू दिली. शेवटी अनुची आज्ञा होती की साधं बनून यायचं!
ते दोघे तिच्या चाळीत येऊन पोहोचले. तिने घर उघडलं व घरातून ती एक कपडा घेऊन आली. त्यालाच चटईसारखं पांघरून त्याला त्याच्यावर बसायचा आग्रह केला. तो खाली बसला.
"थांब मी पाणी आणते. पहिल्यांदा एवढं पाई चालून दमला असशील."
ती मस्करीच्या स्वरात म्हणाली. तो तिच्याकडे नजर रोखून बघू लागला. ती हसत घरामध्ये गेली. तेवढ्यात चंदा धावत आली.
"अनु....."
अर्नवला बघताच तिने तिचा वेग कमी केला. अल्लडपणा त्यागून ती गंभीर होत घरामध्ये गेली.
"अगं अनु, हा कोण आहे?"
"अगं तो एक लेखक आहे. त्याला गरिबांच्या जीवनावर स्क्रिप्ट लिहायची आहे त्यामुळे तो आपल्या चाळीत आला आहे."
"अय्या! किती आपुलकी आहे ना त्याला गरिबांबद्दल! लग्न झालेलं आहे का गं त्याचं? ( अनुला हसतांना बघून ) ए, हसतेय काय? सहज विचारलं मी."
ती परत हसू लागली. चंदा तिच्याकडे रोखून बघू लागली. अनु त्याच्यासाठी पाणी घेऊन जाऊ लागली. चंदा ग्लास हातात घेत म्हणाली.
"तू चहा ठेव. मी देते त्यांना पाणी."
"बरं दे."
ती आनंदात पाणी घेऊन बाहेर आली. त्याला तिने पाणी दिलं.
"नमस्कार. मी चंदा, अनुची बालपणीची मैत्रीण! अनुने सांगितलं की तुम्ही लेखक आहात व तुम्ही गरिबांबद्दल लिहिणार आहात. खरंच किती आपुलकी आहे तुम्हाला गरिबांबद्दल! महान आहात तुम्ही."
"तसं गरिबांबद्दल बऱ्याच जणांना आपुलकी असते. त्यामुळे मी महान वगैरे काही नाहीए."
"हे तर तुमचं मोठेपण आहे. बरं तुमचं लग्न झालेलं आहे का?"
त्याला ठसकाच लागला.
"सावकाश, सावकाश. तुम्ही ठीक आहात ना?"
"हो मी ठीक आहे."
"मला ना लेखक फार आवडतात. माझी ईच्छा आहे की माझं लग्न एका लेखकाशीच व्हावं."
अर्नव थोडा सावध झाला. त्याला एक कल्पना सुचली.
"ओह्ह, अच्छा, छानच. तुमचे आवडते लेखक कोण आहेत?"
"आवडते लेखक! ते..... मी....... म्हणजे...... हो अनु, आलेच. अनु बोलावतेय हा. येते मी लगेच."
त्याने मान हलवली. तो गालातल्या गालात हसू लागला. तो त्या चाळीचं निरीक्षण करू लागला. तेथील घरं बघू लागला. तेथील सार्वजनिक नळ, मुलांचे खेळ, पेहराव सर्व गोष्टीचे बारकावे टिपू लागला.
अनु त्याच्यासाठी चहा घेऊन आली. तो कपाकडे बघू लागला.
"बिना दुधाचा चहा आहे. ईथे हेच मिळेल. जास्त बघू नकोस कपाकडे, पिऊन टाक."
त्याने मान हलवली. त्याने चहा पिला. चंदा कडे हसून बघत तो बोलला.
"तुम्ही माझ्या प्रश्नाचं उत्तर नाही दिलं!"
ती गडबडली. त्याच्या हातातील कप तिने हातात घेतला.
"मी हे ठेऊन येते हा."
अनु व अर्नव दोघे हसू लागले. थोड्या वेळाने अनुची आई घरी आली.
"हा कोण?"
"आई तो एक लेखक आहे. त्याला गरिबांच्या जीवनाविषयी लिहायचं आहे. त्यासाठी तो आपल्या चाळीत आला आहे."
"अच्छा, आत ने त्याला. बाहेर का बसवलंस?"
"हो, चल आत."
तो आत गेला. त्याने बघितलं की छोटयाशा त्या खोलीत एका बाजूला पापडं वाळत घातले होते. तसेच लोणच्याच्या भरण्या पण ठेवलेल्या होत्या. तसेच एक शिलाई मशीन पण होती व त्याच्या बाजूला अनेक कपडे ठेवलेले होते. या सर्व गोष्टींनीच ती खोली भरलेली होती.
"अनु तू एवढं सगळं काम करतेस?"
"हो, करावं लागतं. थोडं जीवन चांगलं बनवण्यासाठी. तसं आईची पण भरपूर मदत होते मला."
खरंच गरिबी किती कष्ट करायला लावते हे त्याला कळत होतं. तसेच त्याला अनुची कमाल वाटत होती की ती हे सगळं कसंकाय बघते?
त्याने चंदाला व अनुच्या आईला काही प्रश्न विचारले. जसं की त्यांना दैनंदिन जीवनात काय अडचणी येतात? त्या कोणत्या गोष्टीत आनंद शोधतात? त्यांच्या भविष्याकडून काय अपेक्षा आहेत? त्यांची काय स्वप्नं आहेत?
त्या त्याच्या प्रश्नांची उत्तरं देऊ लागल्या. तो त्यांची उत्तरं ऐकू लागला. तो त्यांची उत्तरं ऐकतांना बऱ्याच वेळा भावुक देखील झाला.
"अनु ताई, अनु ताई, चल ना सगळी मुलं जमली आहेत."
अर्नवने वळून बघितलं. एक चिमुकली मुलगी होती. तिच्या हातात एक पाटी होती.
"हो आलेच, चल."
अनु बाहेर पडली. अर्नवला अनेक प्रश्न पडले होते. का जमली असतील सर्व मुलं? त्याने चंदाला विचारलं.
"चंदा, का जमलीत सर्व मुलं बाहेर? आणि अनु कुठे गेली."
"अनु चाळीतील सर्व गरीब मुलं, जी अभ्यासात कच्ची आहेत किंवा ज्यांना शाळेत जाणं शक्यच नाही त्यांना रोज शिकवते. ती त्यांच्याकडून कुठलीही फीस घेत नाही. अनु अगोदर अभ्यासात खुप हुशार होती. पण नंतर तिच्या बाबांचा अपघात झाला. त्यात त्यांनी त्यांचा हात गमावला. त्यामुळे सर्व जबाबदारी तिच्या व काकूंच्या खांद्यावर आली. तिला काम करणं भागच पडलं. कामामुळे अभ्यास करणं शक्य नव्हतं. त्यामुळे तिला तिचं शिक्षण सोडावं लागलं. ती म्हणते की पैसे नसल्यामुळे तिच्याप्रमाणे कुणाचं शिक्षण अडायला नको, त्यामुळे ती तिच्या परीने हातभार लावत आहे."
चंदा निघून गेली. त्याच्या डोळ्यांत पाणी साचलं होतं.
"किती दुःखं आलेत ना अनुच्या जीवनात! पण अनुने स्वतः ला सावरलं. परिस्थितीसमोर न नमता तिने परिस्थितीशी दोन आहेत केले. तसेच ती इतरांना देखील मदत करत आहे."
तिचे बाबा घरी आले होते. त्याने त्यांच्याशी देखील विचारपूस केली. त्यांचा हात बघून त्याचं ह्रदय पाझरलं. त्याला स्क्रिप्ट च्या निमित्ताने एक त्याने न बघितलेलं, विश्व् बघायला मिळालं होतं. तसंच अनुबद्दलही त्याला खुप काही कळलं होतं. तो बाहेर आला.
"थांबा मी तुमच्यासाठी पाणी आणते."
अनुची आई आत गेली. अनु लहान मुलांना शिकवत होती. तो तिच्याकडे एकटक बघत राहिला. तिचे कानातले, तिच्या बोलण्यासोबत मानेच्या हलण्याने डोलत होते. तिचं निरागस रूप व तिचं मुलांना समजावणं त्याच्या डोळ्यांत भरलं होतं. तो हसत मनात बोलला.
"सिम्पल अँड स्वीट."
तिची आई पाणी घेऊन आली होती. त्याने पाणी पिलं. हळूहळू सर्व मुलं निघून गेली. त्याने त्यांचा निरोप घेतला व तोही निघाला. त्याच्या डोळ्यांसमोर अनुचीच प्रतिमा फिरत होती. कदाचित त्याला अनु आवडू लागली होती.
क्रमश
©Akash Gadhave