पुर्वावलोकन
अनु अरविंद ला तिच्याबद्दल सर्वकाही खरंखरं सांगून टाकते. तिच्या मनात एक आशेचा किरण होता की तो तिला सर्व सत्य जाणल्यावरही स्वीकारेल. मात्र तिची आशा निराशेत बदलून गेली. सत्य ऐकल्यावर त्याने तिच्याशी नजरही नाही मिळवली. ती भरलेल्या डोळ्यांनी घरी परतली.
आता पुढे
तिचे अश्रू वाहू लागले होते. तिला कळलं की ती उगाच चुकीची अपेक्षा करून बसली होती. चित्रपटात व खऱ्या आयुष्यात किती फरक असतो हे तिला जाणवत होतं. चित्रपटात जसं दिसतं ते तसं वास्तवात होत नसतं, हे तिला कळलं होतं. तिने स्वतःचे अश्रू आवरले. ती खंबीर होण्याचा प्रयत्न करू लागली.
"मी पण किती वेडी आ! का स्वीकारेल तो मला? चांगला शिकलेला मुलगा आहे तो. तसेच चांगल्या नोकरीला पण आहे. तो चांगलीच मुलगी बघेल ना. काही हरकत नाही. आपल्याला ही आपल्या लेव्हलचा मुलगा मिळेलच. आपण त्याचा विचार डोक्यातून काढून टाकायला हवा."
तिने तिचे अश्रू पुसले व ती झोपी गेली. सकाळी उठून तिला कामावर पण जायचं होतं.
ती सकाळी उठून स्नान, सडा-रांगोळी, स्वयंपाक वगैरे करून तानियाच्या घरी निघाली. तिला अरविंद चे विचार अधून-मधून सतावत होते पण तिने त्याकडे तेवढं लक्ष दिलं नाही. ती स्वतःला सावरण्यात यशस्वी झाली होती.
अर्नवही त्याच्या नेक्स्ट फिल्म च्या स्क्रिप्ट च्या कामाला लागला होता. त्याच्या पुढच्या चित्रपटात त्याला गरीब लोकांचं जीवन दाखवायचं होतं. त्याने अश्या स्क्रिप्टवर याअगोदर कधी काम केलेलं नव्हतं. तसेच त्याने गरीब लोकांचं जीवन डोळ्याने बघितलेलं नव्हतं. त्याला फक्त दुसऱ्या चित्रपटातील गरिबांचं जीवन कॉपी करायचं नव्हतं. त्याला वास्तविकतेचे चित्रीकरण करायचे होते. त्याला बारकावे टिपायचे होते. त्याला गरिबांचं जीवन जवळून बघायचं होतं.
तो विचार करू लागला. विचार करतांना त्याला जाणवलं की अनु ही गरीब वातावरणात वाढलेली मुलगी आहे. त्याला जी माहिती हवी होती ती सर्व माहिती त्याला अनुकडून मिळणे शक्य होते. तसेच अनु त्याची मैत्रीण होती. त्यांची चांगलीच ओळख होती. ती त्याला ईतर कुणापेक्षा जास्त चांगलीच मदत करणार होती. त्याने ठरवलं की आज काहीही करून अनुला भेटायलाच हवं. तो तानियाच्या घरी जाण्यासाठी चालू लागला. त्याची पाऊले अचानक थांबली.
"नाही. तानियाच्या घरी जाऊन तिला भेटणं योग्य ठरणार नाही. तानिया नाराज होईल. तसंही तानिया व अनुमध्ये काहीतरी बिनसलेलं आहे. तिला बाहेरच भेटावं लागेल. जेव्हा ती घरी जाण्यासाठी तानियाच्या घरातून बाहेर पडेल, तेव्हा बोलूयात तिच्याशी."
तो संध्याकाळ होण्याची वाट बघू लागला. संध्याकाळ होताच तो त्याच्या घरासमोर येऊन थांबला. त्याचं लक्ष तानियाच्या घराच्या गेटवर होतं. तो चकरा मारू लागला. थोड्या वेळाने अनु गेटमधून बाहेर आली. ती दिसताच तो तिच्यामागे धावला.
"अनु."
ती थांबली. ती मागे वळली. समोर अर्नव दिसताच ती झटकन फिरून चालू लागली. त्याला विचित्र वाटलं.
"अगं अनु. काय आहे हे? थांब ना प्लिज!"
तो धावत तिच्या समोर आला. तिला थांबावंच लागलं. ती थोड्या दुःखाच्या स्वरात बोलली.
"काय आहे? का अडवलं मला? काय हवं आहे?"
"अगं अनु असं का बोलतेय? आपण बालपनीचे फ्रेंड्स आहोत ना? मंग?"
"बालपणी आपण फ्रेंड्स होतो. आता सर्वकाही बदललं आहे रे. तसंही हे काम माझ्या व माझ्या कुटुंबाच्या उदरनिर्वाहाचं एक साधन आहे. मला नकोय तुझी मैत्री. का माझं जीवन अवघड करतोय?"
"तू तर असं बोलतेय जसं की माझ्याशी बोलल्याने तुझी नोकरी जाणार आहे."
"हो, जाऊ शकते. तानियाला नाही आवडत मी तुझ्याशी बोललेलं ."
"का नाही आवडत?"
"ते मला माहित नाही. तिलाच विचार. मी अजून अपमान सहन नाही करू शकत. माझी सहन करण्याची क्षमता एवढीच आहे."
त्याने थोडा विचार केला व तो पुढे बोलू लागला.
"तू तानियाचा राग माझ्यावर का काढतेय? मी थोडीच तुझा अपमान केला आहे वा करणार आहे?"
तिने तिचा राग शांत केला.
"बरं ठीक आहे, सॉरी. मी उगाच तुझ्याशी रागात बोलले."
"त्या गोष्टीबद्दल अजून रागात आहेस का तू अनु."
मागून कुणाचा तरी आवाज आला. ती वळली. तानिया होती.
"अगं अनु तेव्हा मी लहान होते व रागात पण होते. मला माफ करशील का?"
तिच्या डोळ्यांत पाणी आलं. दोघी गळ्यात पडल्या. नंतर तिघांनी बसून मनसोक्त गप्पा मारल्या. अनुचं मन हलकं झालं होतं. नंतर अनु व अर्नव निघाले. तानिया घरात निघून गेली. अनु खुश होती. उगाच इतके दिवस ती तानियावर रागा भरली होती. बाहेर आल्यावर अर्नव अनुला म्हणाला.
"अनु, मी एका स्क्रिप्ट वर काम करतोय. त्यात मला गरिबांच्या जीवनाचं चित्रीकरण करायचं आहे. तर मला गरिबांचं जीवन जवळून बघायचं आहे. तू मला मदत करशील का?"
तिने थोडा विचार केला.
"हो करेल ना; पण एक अट आहे."
त्याच्या चेहऱ्यावर प्रश्नार्थक चिन्ह होतं.
"कसली अट?"
"हेच की आमच्या चाळीत गरीब बनून यावं लागेल. असं हाय-फाय बनून येऊ नकोस आणि कारमध्ये तर बिलकुल नकोस येऊ. तरच तुला सगळं अनुभवता येईल."
तिच्या चेहऱ्यावर हास्य होतं. त्याने होकारार्थी मान हलवली.
"ठीक आहे मी उद्या तयार राहिल. जाऊयात दोघे सोबत."
"हो ठीक आहे. बाय."
"बाय."
ती निघून गेली. तो तिच्या पाठमोऱ्या आकृतीकडे थोडा वेळ बघत राहिला. तो स्वतःला म्हणाला.
"आपण अनुच्या...... नाहीनाही ईतक्या लवकर थोडीच!"
तो घरी निघून आला.
**********************************************
अर्नवची आई त्याच्या बाबाला म्हणाली.
"अहो, अर्नव भेटला म्हणाला तानियाला. मी विचारलं त्याला की तानिया कशी वाटली, तर म्हणाला की चांगली आहे. तो तिची स्तुती करत होता. आपण मागे गेलो होतो ना तेव्हा भेटलो तर होतो तिला. मला पण चांगली वाटली तानिया. दोघांची चांगली मैत्री पण आहे. तसंच आपले त्या कुटुंबाशी चांगले संबंध पण आहेत. तुम्ही काय म्हणता?"
"हो, मुलगी तर चांगली आहे व त्यांचं कुटुंब पण चांगलं आहे. पण तरीही त्यांना एकदा विचारलेलं बरं राहिल."
"हो, ते तर आहे. त्यांचं मत जाणून घ्यायला हवं. कधी जायचं मंग?"
"ठरव तूच नंतर सांग मला."
"मी काय ठरवू? तुम्हीच तुमच्या अपॉइंमेंट्स बघून ठरवा."
"हो ठीक आहे."
"येह्ह्ह. दादाचं लग्न होणार आहे!"
शरयू आनंदात ओरडली.
"अगं, अजून जमलेलं नाहीये. अजून वेळ आहे लग्नाला. आपण मुलीशी बोलायला जाणार आहोत."
"जमेलच, छान मज्जा येईल! आपण आपल्या जुन्या घरी पण जाणार ना?"
"हो, जाणार."
ती आनंदात निघून गेली. अर्नवचे आईबाबा पण आंनदात होते.
क्रमश.
©Akash Gadhave