पुर्वावलोकन
अर्नव त्याचं शहर बघण्यासाठी व अनु व तानियाला भेटण्यासाठी खुप एक्साइटेड आहे. तो शूटिंग लोकेशन वर येऊन पोहोचला आहे. अनु थोडीशी नाराज आहे. तिला तिचं गरीब असणं परत सतावत आहे.
आता पुढे
"ठीक आहे अर्नव. थँक्स फॉर द कोऑपरेशन. तुझ्यासोबत काम करणं हा माझ्यासाठी खरंच एक खुप चांगला अनुभव ठरला आहे."
"मला तुमच्याबरोबर काम करायला मिळालं हे माझं सौभाग्य आहे सर. मला परत तुमच्याबरोबर काम करायला नक्की आवडेल."
तो दिग्दर्शकाशी हात मिळवून निघाला. श्रावणी त्याच्याच दिशेने येत होती. त्याने तिला त्याच्याकडे येतांना बघितलं. तो तिला टाळत स्वतः ची गती वाढवून तिथून सटकला.
"अर्नव कुठे गेला?"
"मी विचारलं नाही. काही काम होतं का?"
"नाही. असंच."
श्रावणी मनात बोलली.
"खुपच भाव खातोय हा. हा काही माझ्या हातात येणार नाही वाटतं."
अर्नव त्यांच्या जुन्या घरासमोर उभा होता. त्याचे आईबाबा अधूनमधून तेथे येत होते. तो मात्र ईतक्या दिवसांनंतर तेथे आला होता. गेटसमोर वॉचमन खुर्ची टाकून बसलेला होता. तो तंबाकूला चुना लावत होता. त्याने अर्नवला बघून तंबाकू फेकली. तो उभा राहिला व त्याने अर्नवला सलाम ठोकला.
"या ना साहेब."
"हो आलोच, थोडं काम आहे, ते संपवून येतो. तुम्ही गाडीतून सामान काढून आतमध्ये ठेवा."
"ठीक आहे."
तो वळला. जवळच तानियाचं घर होतं. तो त्याच्या घरात जायच्या अगोदर तानियाच्या घराच्या दिशेने चालू लागला. तो गेटमधून आत शिरला. त्याने बघितलं एक मुलगी अंगणात रांगोळी काढत होती. तिच्या मोकळ्या रेशमी केसांनी तिचा चेहरा झाकला गेला होता. त्याचं लक्ष रांगोळीवर पडलं. रांगोळी रेखीव होती व योग्य रंगांनी सजलेली होती. रांगोळीतील मोर त्याला खराच भासला.
त्या मुलीने छानसा गुलाबी रंगाचा पंजाबी ड्रेस घातलेला होता. ती पाय मुडपून बसलेली होती. तिचे सोनेरी पाय चंदेरी चैनने सजले होते. तिने तिच्या डाव्या हाताने चेहऱ्यावर आलेले मोरपीस रुपी केस कानामागे लोटले. तिच्या कानातील झुंबर डोलू लागले. केसांनी अडवलेली सूर्यकिरणे तिच्या उजळ चेहऱ्याला आणखीच उजाळून गेली. डोळ्यावर किरणांचा मारा झाल्याने तिने तिचे डोळे काही क्षणांसाठी बंद केले. नंतर तिने तिच्या पापण्या अलगद वर केल्या. समोर अर्नवला बघून ती थोडीशी गोंधळली. तिने त्याला ओळखलंच नाही. ती सर्व रांगोळी ट्रे मध्ये ठेऊ लागली.
अर्नव काही क्षण तिला बघतच राहिला. जेव्हा त्याचं लक्ष तिच्या वरच्या ओठाच्या वरील तिळावर गेलं तेव्हा त्याच्या मुखातून स्वर निघाला.
"अनु!"
तिने तिचं नाव कानात शिरताच वर बघितलं. तिला तो ओळखू आला नाही. स्वतःचे ओठ उघडत ती बोलली.
"काय?"
तेवढ्यात घरातून तानिया बाहेर आली. तिला बघताच अनु रांगोळीचं सामान भरू लागली. ती त्याला बघताच आनंदात म्हणाली.
"अरे अर्नव! कधी आलास?"
अनुने परत त्याच्याकडे बघितलं. तिच्या चेहऱ्यावर हास्य चमकलं. बालपणीच्या सर्व आठवणी तिच्या डोळ्यांत गर्दी करू लागल्या. तिचं मन तिच्याशी संवाद साधू लागलं.
"अर्नव! तोच अर्नव ज्याचे केस लहानपणी त्याच्या माथ्यावर यायचे व तो राहूनराहून त्याचे केस, मान थोडीशी उजवीकडे वाकवून हाताने मागे करायचा. किती मज्जा यायची ना तेव्हा त्याच्याबरोबर खेळायला!"
तिची नजर त्याला वरून खालपर्यंत न्याहाळू लागली.
"किती स्टायलिश झाला आहे हा आता! केस पण कमी केलेत. हे मात्र चांगलं झालं. नाहीतर लहानपणी त्याचे केस सावण्यातच त्याचे हात दुखत असतील."
ती स्वतःशीच हसू लागली. नंतर तिची नजर त्याच्या महागड्या घड्याळावर पडली. तिच्या चेहऱ्यावरील हास्य विरघळून गेलं व तिचा चेहरा स्थिर झाला. तिला तानियाचे ते शब्द आठवले. 'तुझी लायकीच नाहीये. माझ्या मित्राला हिरावून घ्यायला निघालीस? ' ते शब्द तिच्या मनाला ठेचू लागले.
"नको अनु, आपण ईथे काम करतो. तो आपल्याबरोबर खेळत होता, तेव्हा तो लहान होता. पण आता तो मोठा झाला आहे. आता त्याला आपल्यात मैत्रिणी अगोदर मोलकरीन दिसेल. तसंही उगाच तानिया आपल्यावर रागावेल. आपली नोकरी चालली जाईल. नाही नको, आपण दूरच राहिलेलं बरं. आपल्या कामाशी काम ठेवलेलं योग्य."
ती तो ट्रे घेऊन घरात निघून गेली.
"आताच आलो. घरी पण नाही गेलो बघ. अगोदर तुला भेटायला आलो."
"हो मंग. बेस्ट फ्रेंड आहेस ना तू माझा. अगोदर मलाच भेटायला हवं. चल, आत बसू."
त्याची नजर अनुला शोधत होती. तो विचार करू लागला.
"अनु कुठे गेली? आता तर इथेच होती."
तानियाने त्याला हात पकडून आत नेलं. आतमध्ये तानियाचे आईबाबा बसलेले होते. तिने त्याला त्यांच्या समोर उभे केले.
"आईबाबा ओळखलं का याला?"
तिचे आईबाबा नीट निरखून बघू लागले. नंतर ते एकमेकांकडे बघू लागले.
"अगं आई अर्नव आहे हा!"
"अरे अर्नव, किती मोठा झालास रे! तुझे आईबाबा आले होते बऱ्याच वेळा. तू नाहीस आला कधी."
"कसा आहेस बाळा?"
"मी ठीक आहे अंकल, आंटी. मी यू. एस मध्ये होतो ना, त्यामुळे आलो नाही."
तो त्यांच्या पाया पडला.
"पाया पडतोय! तू नक्कीच यू. एस मध्ये होतास ना की ढाचे देतोय?"
सगळे हसू लागले.
"तो यू.एस मध्ये जाऊन सुद्धा आपली संस्कृती विसरला नाही. बघ जरा. एक तू आहेस, ईथे राहून सुद्धा कधी आमच्या पाया नाहीस पडली."
ती बारीक नजरेने आईकडे बघू लागली.
"मी पडत नाही का?"
तिची आई हसायला लागली.
"अगं गंमत केली."
"हम्म्म्म. ( अर्नवकडे वळत ) चल अर्नव तुला माझे प्राईझ दाखवते."
ती त्याला वर घेऊन गेली. तिचे आईबाबा एकमेकांशी बोलू लागले.
"छान वाटतात ना दोघे एकमेकांसोबत?"
"हो खुप मस्त वाटतात. दोघांची मैत्री पण किती घट्ट आहे! अजून काय हवं असतं?"
"हो ना!"
अनु किचनमध्ये भाजी निवडत होती. तिच्या कानावर ते शब्द पडले. तिला कळलं की तानियाचे आईबाबा त्या दोघांच्या लग्नाचा विचार करताय.
"छानच आहे. दोघे बेस्ट फ्रेंड आहेत. दोघेही श्रीमंत घरातील आहेत. चांगली जोडी जमेल दोघांची. ( हताश होऊन ) माझी परिस्थिती जराशी बरी असती तर कदाचित अरविंद ने मला स्वीकारलं असतं. तसं त्याने अजून नाकारलं नाही; पण नाकारेलच. स्वीकारेल का तो एका कामवालीला पत्नी म्हणून? मला त्याच्या पत्नीचा दर्जा देईल का तो?"
क्रमश
©Akash Gadhave