पुर्वावलोकन
अनुला अरविंद, त्याला तिचं सत्य कळल्यावर नकार देईल या गोष्टीचं दुःख होत आहे. तिला परत एकदा स्वतः च्या गरिबीचा राग येत आहे. अर्नव त्याचं बालपण जिथे गेलं तिथे कामानिमित्त जात आहे. तो त्याचं शहर फिरण्यासाठी व तानिया, अनु यांना भेटण्यासाठी खुप उत्सुक आहे.
आता पुढे
शरयू धावत निघून गेली होती. अर्नव रूममध्ये परतला. त्याने त्याचा टॅबलेट हातात घेतला व तानियाला व्हिडिओ कॉल लावला.
"हम्म्म्म, बापरे! बऱ्याच दिवसांनी आठवण काढलीस."
"हो. तू तर रोजच काढतेस ना!"
"अच्छा जाऊदे. काय चाललं? सगळे कसे आहेत घरी? ईकडे कधी येणार आहेस? आणि हो, अरे ते तुझ्या पहिल्या फिल्मचं उदघाटन काहीतरी होतं ना ते कसं झालं?...."
"अगं बसबस. किती प्रश्न विचारतेस. सिंगर कमी रिपोर्टर जास्त वाटतेस. सगळे बरे आहेत. उदघाटन छान झालं. उद्या येतोय मी."
"काय खरंच! अरे वाह. मस्तच."
"अगं ते अनुबद्दल काही माहित आहे का? मी जेव्हा पण विचारतो तिच्या बद्दल तू नेहमी टाळतेस."
ती थोडीशी गंभीर झाली. नंतर स्वतः ला पूर्ववत करत बोलू लागली.
"अरे तू येतोय ना तर भेट होईलच."
"तुझी सिंगिंग कशी चालू आहे?"
"मस्त, हे बघ ना किती प्राईझ मिळवलेत मी!"
तिने तिचा टॅब फिरवला.
"अरे बापरे. अगं अंकल ची म्युजिक कंपनी आहे ना? मंग तू लाँच होऊन जा ना."
"नाही, ईतक्या लवकर नको रे. बघूत ना. तसंही मला स्वतः काहीतरी करायचं आहे. पपांच्या मदतीशिवाय."
"वाह ( टाळ्या वाजवत )"
"बसबस. चल ठेवते. सगळं व्हिडिओ कॉल वरच बोलणार की काय?"
"हो बरोबर आहे. काहीतरी बोलणं शिल्लक ठेवावं लागेल. बाय."
"बाय."
त्याने टॅब बाजूला ठेवला. आज तो लवकरच झोपला होता. सकाळीच निघायचं होतं त्याला.
तो दुसऱ्या दिवशी लवकरच उठून तयार झाला. तो त्याची बॅग भरत होता. तो निघायच्या तयारीत होता. शरयू रूममध्ये आली.
"भैया अरे ऊठ...... लास!......कसाकाय?"
तो गालातल्या गालात हसू लागला. तिला नवल वाटलं.
"कुठे निघालास बॅग घेऊन?"
"तुला काय करायचं आहे?"
"सांग ना. प्लिज."
"प्लिज? बापरे तुझ्या बोलण्यात एवढी मॅचुरिटी!"
"सांगशील का?"
"अगं आपण अगोदर रहात होतो तेथे चाललो आहे."
"अरे वाह! मी पण येणार."
"नाही. तू नाही येऊ शकत."
"अरे अर्नव कुठे निघालास?"
"आई ते कामानिमित्त चाललो आहे. आपल्या जुन्या घरी पण जाऊन येईल."
"अरे वाह, छानच! हो ये जाऊन."
"का नाही येऊ शकत मी?"
"कारण तेथे माकडीनींना एन्ट्री नाहीये."
तो हसू लागला. ती निरागसतेने बोलली.
"आई बघ ना!"
"अगं जाऊदे त्याला. आपण नंतर जाणारच आहोत सर्वजण."
"कशासाठी?"
त्याची आई गालावर हास्य आणत म्हणाली.
"कळेलच तुला."
"ह्म्म्म. येतो मी."
"बाय भय्या."
"बाय माकडे."
"आई!"
सगळे हसू लागले. तो निघाला. तो कारमध्ये बसला व तानिया बद्दल विचार करू लागला. त्याला जाणवलं होतं की ती अगोदरपेक्षा खुपच समजदार झाली होती. पण त्याला अनु बद्दल जिज्ञासा होती. तो विचार करू लागला.
"तिची आई घरकाम करायची. तेव्हा तर ते खुप गरीब होते. कदाचित तिला नक्कीच चांगली नोकरी लागली असेल. ती अभ्यासात खुप हुशार होती ना! कदाचित ती कुठे दूर निघून गेली असेल. पण तानिया तर म्हणत होती की तिथे आल्यावर भेट होईलच. जाऊद्या कळेलच तेथे गेल्यावर."
तसेच त्याच्या मनात प्रश्न देखील होता की तानिया अनुबद्दल त्याला काही सांगत का नव्हती?
*********************************************
"अगं अनु, कुठे हरवली आहेस? कुठली गोष्ट सतावत आहे का तुला?"
अनु भानावर आली.
"नाही आई असंच. ते काल पुजाची हळद होती ना त्यामुळे थोडंसं थकले होते."
"अच्छा."
तिने अरविंद चा विचार डोक्यातून काढून टाकला व ती तानियाच्या घराकडे निघाली. तरीही तिला अरविंद चे विचार सतावत होते. तिला तिची गरिबी अजूनच असह्य होऊ लागली होती. ती चालू लागली.
********************************************
अर्नव लोकेशन वर येऊन पोहोचला. त्याची चित्रपटाच्या दिग्दर्शकाबरोबर चर्चा झाली. थोड्या वेळाने तेथे श्रावणी पण येऊन पोहोचली. दिग्दर्शक निघून गेले. श्रावणी अर्नव च्या बाजूला येऊन बसली.
"हाय अर्नव."
तिने त्याच्या खांद्यावर हात ठेवला. तो थोडासा दचकला. तो पीत असलेला ज्यूस त्याच्या अंगावर सांडला.
"अरे, सो सॉरी."
"ठीक आहे."
तिने टिशू पेपर हातात घेतला व ती ज्यूस साफ करू लागली.
"सो सॉरी, प्लिज."
"ईट्स ओके."
"अर्नव, तुझ्या मोबाईल मध्ये बॅलन्स तर आहे ना?"
ती काय बोलतेय त्याला कळलंच नाही.
"हो आहे तर. म्हणजे?"
"अरे, ते मी तुला नंबर दिला होता ना. तुझा कॉल नाही आला. मी खुप वाट बघितली."
"ओह. ते मी.... जरा.... म्हणजे....."
ती त्याला असं अडखळतांना बघून हसू लागली.
"अर्नव ईकडे ये."
"एक मिनिट श्रावणी, येतो मी जरा."
तिने मान हलवली. तो तिथून उठला व त्याने सुटकेचा श्वास सोडला. तो दिग्दर्शकासोबत स्क्रिनप्ले बद्दल बोलू लागला. श्रावणी गालावर हात ठेवून त्याच्याकडे बघत हसत होती.
क्रमश
©Akash Gadhave