दिसतं तसं नसतं - 45

A marathi story of two little girls. One is from a poor family and the another one is from a rich family. Both of the girls think that their life sucks. They are very unfortunate. They are very unhappy. They look at each other and think that the next person is more happy than them. But in realty they both were equally happy and unhappy. Both have problems in their lives and sources of happiness as well. Many times in our lives we too think that others have better life than ours but who knows they may have more sufferings than us. In fact everybody has moments of both happiness and sadness in their lives. We need to accept them both.

पुर्वावलोकन


अर्नव ला कळते की त्यांच्या चित्रपटाची हिरोईन श्रावणी ही त्याच्यावर फिदा आहे. पण त्याला सिम्पल आणि स्वीट मुलगी हवी आहे. पुजाच्या हळदीच्या कार्यक्रमात एक मुलगा अनुबद्दल पुजाच्या वडिलांशी काहीतरी विचारपूस करत आहे. तो काय विचारत असेल? हा प्रश्न तिला सतावत आहे.




आता पुढे


"ए चंदा. अगं ऐक ना."


"काय झालं अनु?"


"अगं तो मुलगा कोण आहे माहित आहे का तुला?"


"अगं तो पुजाचा मावस भाऊ आहे, अरविंद. चांगल्या नोकरीला पण आहे तो. का, काय झालं?"


"नाही तो माझ्याबद्दल काहीतरी विचारत होता पुजाच्या बाबांना."


"हम्म्म्म. आवडली वाटतं तू त्याला!"


"चल गं. काहीपण. तो चांगल्या नोकरीला म्हणाल्यावर मी कशाची आवडते त्याला."


"सांगता येत नाही."


"राहूदे. तू तर कुठेही माझं जुळवून टाकशील."


हळदीचा कार्यक्रम संपला होता. अनु पूजाबरोबर बसलेली होती. समोरून अरविंद त्यांच्याकडेच येत होता. अनु खाली बघू लागली.


"काय रे अरविंद. थोडं लवकर नव्हता येऊ शकत का? अगदी हळदीच्या दिवशी आलास बघ. मी पण तुझ्या लग्नाला असंच करेल."


"अगं आई तर आली होती ना त्यामुळे."


"ह्म्म्म. बरं जाऊदे. कसा आहेस? काम वगैरे सगळं चांगलं आहे ना?"


"हो सगळं ठीक आहे. ( अनुकडे बघत ) ही कोण आहे? हिला कधी बघितलं नाही."


"अरे ही अनु, माझी मैत्रीण. अनु हा अरविंद, माझा मावस भाऊ."


"हॅलो अनु."


"हॅलो."


ती खालीच बघत होती. तो खुश होत होता. तो विचार करू लागला.


"किती साधी मुलगी आहे! लाजाळू पण आहे."


पुजाच्या आवाजाने तो विचारांतून बाहेर आला.


"अरे अरविंद, तू मेहंदी नाही काढलीस."


"अगं जाऊदे."


"असं कसं जाऊदे. एकच तर मावस भाऊ आहे माझा. अनु काढ बरं त्याच्या हातावर मेहंदी. मी येते हा."


ती उठून गेली. अनु तिला नको म्हणत होती पण तिचं लक्ष नव्हतं. त्याने खुर्ची तिच्याजवळ नेली व त्याचा हात पुढे केला. तिने त्याचा हात हातात घेतला व मेहंदी काढण्यास सुरुवात केली.


ती पटपट त्याच्या हातावर मेहंदी काढू लागली.


"तुम्ही येथेच राहता का?"


"हो इथेच राहते, समोरच."


"अच्छा. कॉलेजला आहात का?"


"नाही."


मेहंदी काढून झाली होती.


"झाली मेहंदी काढून. येते मी."


ती उठली व वेगाने घराकडे निघाली. पण तिला समोर जाता आलं नाही. तिला जाणवलं की तिची ओढणी कुणीतरी पकडली आहे.


"सावकाश. पडताल तुम्ही. थांबा मी मदत करतो."


अरविंद म्हणाला. तिने वळून बघितलं. खुर्चीच्या पायाखाली तिची ओढणी अडकली होती. तो खुर्चीवरून उठला. त्याने तिची ओढणी खुर्चीच्या पायाखालून काढली.


"माफ करा, माझ्यामुळे तुमची ओढणी खराब झाली."


"ठीक आहे. येते मी."


"हो."


ती तिची ओढणी त्याच्या हातातून काढून घेत झटकन घराकडे धावली. ती आरशासमोर येऊन उभी राहिली. तिला राहून-राहून तेच क्षण आठवत होते. ती आरशामध्ये बघून हसू लागली. तिने स्वतःच्या चेहऱ्यावर हात ठेवला. स्वतःच्या डोक्याला हळूच टपली मारली. ती तिच्या ओढणीला हातात घेऊन ओढणीकडे एकटक बघत बसली. त्याचे ते शब्द तिच्या कानांत गुंजू लागले.


"स्वभावाला तर चांगला वाटतो. संवेदनशील वाटला. माझी ओढणी खराब झाल्याबद्दल माफी मागत होता!"


ती परत आरश्यात बघू लागली. तिचे पांढरे शुभ्र गाल हलकेसे गुलाबी झाले होते.


अचानक तिच्या चेहऱ्यावरचा रंग उडाला. तिचा कमळाप्रमाणे फुललेला चेहरा कोमेजून गेला. तिला चंदा ने बोललेलं वाक्य बेरंग करून गेलं. ती म्हणाली होती.


"चांगल्या नोकरीला आहे तो."


ती स्वतःला म्हणाली.


"नाही. हे कसं शक्य आहे? त्याला कदाचित माझ्या परिस्थितीची जाणीव नसेल. त्याला माहित नसेल की मी तानियाच्या घरी घरकाम करते. त्याला तर हेही माहित नसेल की मी नववी नंतर शिक्षण सोडून दिलं होतं कारण मला कुटुंबाची जबाबदारी खांद्यावर घ्यायची होती. एका नववी पास, घरकाम करणाऱ्या मुलीबरोबर तो कसं लग्न करणार? आपण जास्त खुश व्हायला नको. तसंही अपेक्षा हेच सर्व दुःखांचं मुळ कारण आहे. आपल्या जीवनात दुःख व कष्टच लिहिलेले आहेत. आपल्याला असली स्वप्नं बघण्याचा काहीच अधिकार नाहीए."


तिला परत तिचं गरीब असणं टोचू लागलं.


"सर्व गोष्टी पैश्यांवरच अवलंबून असतात. पैसा खुप महत्वाचा असतो ना जीवनात."


तिने स्वतः ची समजूत तर काढली होती पण.... तसं अरविंद ईतक्या लवकर तिच्या मनात रुतला तर नव्हता पण तो तिला चांगला वाटला होता. तिने त्याच्यात तिच्या होणाऱ्या नवऱ्याला शोधण्याचा प्रयत्न केला होता. त्यांचं जुळू शकणार नाही, हे तिला खुप टोचत होतं. ते सत्य तिला बेचैन करून गेलं होतं.

************************************************

अर्नव घरी पोहोचला होता. त्याची आई समोर उभी होती.


"जा फ्रेश हो लवकर आणि जेवायला ये."


"हो आई."


"दादा कसं झालं उदघाटन. तू काही गडबड तर केली नाहीस ना?"


ती हसू लागली. त्याने तिची वेणी ओढली.


"आई, माझी वेणी!"


"अरे झालं का सुरु तुमचं! अर्नव जा फ्रेश हो. तू पण चल गं. कशाला सतावतेस त्याला?"


"मी कुठं काय म्हणाले?"


"ह्म्म्म. माहित आहे सगळं मला. हो बाजूला."


तो फ्रेश होऊन खाली आला. सगळे सोबत जेवायला बसले. त्याचे बाबा देखील परतले होते. त्यांनी त्याच्यासोबत चित्रपटाविषयी चर्चा केली. नंतर तो जेवण आटोपून, त्याच्या रूममध्ये आला.


त्याचा फोन वाजू लागला. फिल्म च्या दिग्दर्शकाचा फोन होता. त्याने फोन उचलला.


"हॅलो अर्नव."


"हॅलो सर, काय काम होतं?"


"अरे अर्नव ते स्क्रिप्ट मध्ये थोडं क्लिअरिफिकेशन हवं होतं. तसंच फिल्म चे काही सीन्स परदेशातील आहेत. तर ते बजेट बघून लोकेशन वर शूट करायचे की स्टुडिओ मध्ये, याबद्दल डिसकस पण करायचं होतं. त्यामुळे तुला जमलं तर लोकेशन वर येशील का?"


"बरं ठीक आहे. कुठे आहे लोकेशन?"


त्यांनी लोकेशन चं नाव सांगताच त्याच्या चेहऱ्यावर हास्य उमटलं. त्याचं बालपण जेथे गेलं होतं तिथे तो ईतक्या वर्षानंतर जाणार होता. तो खुप एक्साइटेड होता.


"चला कामात-काम मस्त एन्जॉय करता येईल. आपलं शहर बघता पण येईल व काम ही होईल. तसेच जमलं तर अनु व तानियाला देखील भेटता येईल."


त्याचा चेहरा आनंदाने फुलला होता. तो वळला. त्याने बघितलं शरयू त्याच्या समोरच उभी होती.


"खुप खुश दिसतोय. गर्लफ्रेंड चा फोन होता का?"


ती हसू लागली. तो गंभीर नजरेने तिला रोखून बघू लागला.


"अरे वा माकडाची सुद्धा गर्लफ्रेंड असते! मला माहितच नव्हतं."


"थांब तू."


"ती बाहेर निघून गेली."


क्रमश


©Akash Gadhave 



🎭 Series Post

View all