पुर्वावलोकन
अर्नव त्याच्या पहिल्या फिल्म च्या उदघाटणासाठी जातो. तेथे त्याला चित्रपटाची हिरोईन श्रावणी भेटते. श्रावणी त्याच्यावर फिदा आहे. ती त्याला तिचा नंबर देऊन शूटिंग लोकेशन वर निघून जाते.
आता पुढे
"मज्जा आहे यार तुझी. द श्रावणी तुझ्यावर फिदा आहे. नंबर पण देऊन गेली. पार्टी पाहिजे आता."
सर्वेश मागून येत म्हणाला. त्याच्या मानेला मागून पकडत अर्नव म्हणाला.
"काय रे काय ईशारे करत होतास? कसली मज्जा आहे? तिच्या पसंतीने काय होणार आहे? मला काय पाहिजे ते पण महत्वाचं आहे ना!"
"म्हणजे तुला ती नको आहे? बापरे, मंग कोण पाहिजे? एवढी मोठी हिरोईन आहे ती! किती छान दिसते! कित्येक मुलं फिदा असतील तिच्यावर."
"अरे दिसणंच सगळं नसतं रे. "
"भाऊ कोणत्या विश्वात आहात आपण? सगळ्यात जास्त महत्व तर दिसण्यालाच दिलं जातं ना."
"हो मान्य आहे. पण तू ऐकलं असेल ना की दिसतं तसं नसतं. त्यामुळे फक्त दिसण्यावरून किंवा ती फक्त हिरोईन आहे यामुळे तिच्या प्रेमात कसं पडणार मी? तसंही मला सिम्पल अँड स्वीट मुलगी हवी आहे."
"लाजला मुलगा! ( थोडं थांबून ) कमाल आहे ना, जर मला समोरून तिने विचारलं असतं तर मी तिला डोळे झाकून होकार दिला असता आणि एक आपण आहात. सिम्पल अँड स्वीट!"
"खिल्ली नको उडवूस. मित्राच्या पसंतीचा आदर कर."
"हो बाबा, ठीक आहे. बरं सिम्पल आणि स्वीट मध्ये आहे का कुणी नजरेत? तुझ्या त्या बालमैत्रिणी होत्या ना, काय नाव सांगितलं होतंस तू?...."
"अनु आणि तानिया."
तो लगेच उत्तरला.
"ह्म्म्म. ईतक्या लवकर रिस्पॉन्स. म्हणजे त्यांपैकीच एखादी!"
"त्यांना तर भेटून खुप वर्ष झालेत. त्यांच्या स्वभावात आता काय फेरबदल झाले असतील कुणास ठाऊक? तानियासोबत तरी बोलणं झालं होतं बऱ्याच वेळा पण अनुसोबत तर नाहीच. तिला विचारलं देखील होतं मी पण तिने काही बरोबर सांगितलं नाही."
"कधी गेला नाहीस का त्यांना भेटायला?"
"नाही रे. अगोदर आपण लहान होतो. नंतर माझं उच्च शिक्षण तसेच स्क्रिप्ट रायटिंग चा कोर्स बाहेरच झाला, त्यामुळे कधी जाता आलं नाही."
"आता वेळ आहे तर ये मंग जाऊन. बघ त्या दोघींमध्ये आहे का एक सिम्पल अँड स्वीट."
"ह्म्म्म, बघेन.जाईल जमलं तर."
******************************************
"अगं अनु चल लवकर. अजून किती सजशील? अगोदरच एवढी सुंदर दिसतेस. तुला काय गरज आहे गं सजायची?"
"हो आलेच थांब दोन मिनिट."
अनु कानातले घालत असतांना बोलली.
"ईकडे ए दोन मिनिट."
"अगं काय? ( आत येत )सांग काय झालं?"
"ड्रेस जुना तर वाटत नाहीए ना? मी नवीन ड्रेस घ्यायला हवा होता!"
"अगं नाही. छान आहे. तसंही तुझ्या ड्रेसकडे कुणी बघत नाही. सगळे तुला बघतात."
आरश्यात बघतांना गालावर हास्य आणत ती बोलली.
"ह्म्म्म, बरं."
ती आरश्यात स्वतः ला न्याहाळू लागली. पिवळ्या रंगाचा पंजाबी ड्रेस, नाजूक कानातले, नक्षीदार चेहरा, शुभ्र कापसासारखा रंग, नाकात मोरनी, गुलाबी ओठ, बारीक नाक, कपाळावर छोटीशी टिकली, वरच्या ओठाच्या थोडं वर एक तीळ, हातात हिरव्या बांगड्या, नखांवर गुलाबी नेलपॉलीश. ती आरश्यात बघून स्वतः शीच लाजू लागली.
"अनु मुलगा नाही येणार आहे तुला बघायला."
ती हसू लागली. तिच्या खांद्याला मारत अनु म्हणाली.
"चंदाला फक्त मस्करी करायला सांगा."
"हो मंग. चल आता. नवरीला एवढा वेळ नसेल लागला तयार व्हायला जेवढा तुला लागत आहे."
"( डोळे बारीक करत ) थांब तू."
ती पळत बाहेर आली. अनुने ओढणी उचलली व ती तिच्या मागे धावली. समोर मंडपात बरेच लोक होते. त्यांना बघून दोघींनी स्वतःची गती कमी केली. दोघी मंडपात आल्या. अनुची मैत्रीण पुजाची आज हळद होती.
"अगं पूजा खुप छान दिसतेय तू."
"थँक यु अनु."
दोघी गळ्यात पडल्या.
"ह्म्म्म, सगळेच छान दिसताय आज. मी सोडून."
खाली मान करत अतिशय निरागस तोंड करत चंदा म्हणाली.
"अगं चंदा तू तर सगळ्यांत छान दिसतेय."
"हो ना. खरंच खुप छान दिसतेय."
सगळ्यांनी होकार भरला.
"राहूद्या, उगाच झाडावर नका चढवू मला. मी म्हणाले म्हणून. स्वतः हुन माझी स्तुती केली का कुणी?"
अनु तिची हनुवटी धरून म्हणाली.
"किती गोड आहेस तू चंदा! सुंदर पण आणि स्वीट पण."
ती हसू लागली.
"बसबस. एवढी स्तुती नको."
हळदीचा कार्यक्रम सुरु झाला. सर्वजण एकेक करून पूजाला हळद लावत होते. कुणीतरी गाणी लावली.
"गुलाबाची कळी बघा हळदीनं माखली
आली लाली गोऱ्या गाली उतू उतू चालली
नटून थटून लाजते जनू चांदनी
नटून थटून लाजते जनू चांदनी"
अनु विचार करू लागली.
"सगळे किती आनंदी दिसताय ना! पूजा, तिचे आईबाबा, तिचा लहान भाऊ, सर्व नातेवाईक. खरंच लग्न हा खुप महत्वाचा इव्हेंट असतो ना! दोन जीव जन्मभरासाठी एकमेकांचे होणार असतात. एकमेकांना सुखदुःखात साथ देण्याचे वचन देतात. दोन जिवांबरोबरच दोन कुटुंब देखील रेशमी बंधनाने एकमेकांशी जुळले जातात."
गीताचे बोल तिच्या कानांवर पडत होते.
"कुणासाठी कुठे, कशी, कधी कधी कळेना
कुणासाठी कुठे, कशी, कधी कधी कळेना
कुण हळुवार गाठ रेशमाची बांधतो
कुण हलकेच तार काळजाची छेडतो"
ती तिच्या लग्नाची कल्पना करू लागली.
"कसा असेल आपला होणारा नवरा? गंभीर की मनमोकळा? कडक की संवेदनशील? बडबडा की मितभाषी?"
"कधीकधी कधीकधी, कधीकधी देतो कुणी नजरेचा इशारा
कुणी हरपून देह भान त्यात गुंततो"
गाण्याचे बोल व तिच्या कल्पना तिला लाजवू लागल्या. कुणाच्या तरी आवाजाने ती भानावर आली.
"ए मंग्या, केव्हापासून बघतेय तू फक्त अनुचेच फोटो काढतोय. आमचे पण काढ की."
सगळ्या मुली हसायला लागल्या. अनुच्या गालावर पण हास्य आलं. तिला हसतांना बघून मंग्याची नजर तिच्यावरच रुतून राहिली. तिला लक्षात येताच ती दुसरीकडे बघू लागला. त्यानेही स्वतः ला सावरलं.
"काढत होतो मी सगळ्यांचेच."
"काय ठेंगा काढत होता. केव्हाचा त्या कॅमेऱ्याचा फ्लॅश अनुच्याच चेहऱ्यावर चमकतोय. दाखव बरं कोणते फोटो काढले तू."
"अगं जाऊदे ना. काढतो तुझेपण ताई."
सगळे हसायला लागले.
"ए ताई कुणाला बोलला रे?"
परत तेथे हास्य फुललं.
"सॉरी ताई."
परत हास्य. ती डोळे रोखून त्याच्याकडे बघू लागली. नंतर तिने तिचं नाक मुरडलं.
एक अनोळखी मुलगा अनुलाच बघत होता. तिने तिची नजर वळवली. थोड्या वेळाने तिने परत बघितलं. तो तिला अजूनही एकटक बघत होता. तिला प्रश्न पडला. कोण असेल हा? तो मुलगा पुजाच्या बाबांच्या शेजारीच उभा होता. तो पुजाच्या बाबांना काहीतरी बोलू लागला. ती विचार करू लागली.
"काय बोलत असावा तो? माझ्याबद्दल तर बोलत नसेल ना? नाही नाही, माझ्याबद्दल कशाला बोलेल? ओळख ना पाळख."
नंतर तो अनुकडे बोट दाखवू लागला. तिने झटकन तिची नजर वळवली.
"हा तर माझ्याबद्दलच बोलतोय. काय बोलत असेल तो?"
तिला तो प्रसंग सतवू लागला.
क्रमश.
©Akash Gadhave