पुर्वावलोकन
रोहितचं सत्य कळल्याने तानिया खूपच उदास झालेली आहे. तिला खुप अस्वस्थ वाटत आहे. अनु देखील खुप बैचेन आहे. तिची आई का रडत होती हे तिला अजून कळलेलं नाही.
आता पुढे
तानिया दीर्घ श्वासोच्छवास करू लागली. ती तिचं डोकं शांत करण्याचा प्रयत्न करू लागली. तिचा मोबाईल वाजू लागला. तिने मोबाईल हातात घेतला. रोहितचा कॉल होता. तिला राग येऊ लागला. तिने त्याचा कॉल कट केला. नंतर तिने त्याचा नंबरच ब्लॉक केला.
तिची नजर तिला मिळालेल्या विविध पारितोषिकांवर पडली. मागील काही वर्षांत भरपूर पारितोषिकं मिळवली होती तिने. ती उठली. तिने त्यांपैकी एक स्मृतीचिन्ह हातात घेतलं. त्यावर तिचं नाव लिहिलेलं होतं. तिचे डोळे चमकू लागले. त्यावर लिहिलेलं होतं, 'बेस्ट सिंगर अवार्ड.' आठवणींच्या शाईने तिच्या गालावर आनंदाची एक लकेर रेखाटली. हे तिच्या जीवनातील पहिलं पारितोषिक होतं.
ते पारितोषिक मिळण्याअगोदर तिने अनेक गोष्टी अनुभवल्या होत्या. तिची आई अगोदर तिच्यावर चांगले गुण मिळवण्यासाठी अनेक बंधनं घालत होती. तिची आई खुप चिंतेत असायची. तानियाला देखील खुप वाईट वाटायचं. तिने एकदा कॉपी करण्याचा सुद्धा मार्ग अवलंबला होता. ती पकडली देखील गेली होती. पण नंतर पहिली चूक म्हणून तिला माफी मिळाली होती. तानियाला तेव्हा वाटायचं की आपण कुठलंच बक्षीस मिळवू शकणार नाही! नंतर तिने गायनाला सुरुवात केली.
ती तेव्हा इयत्ता पाचवी मध्ये होती. त्यांच्या शाळेचं वार्षिक स्नेहसंमेलन होतं. सर्व मुलांची पालकं, शिक्षक सर्वजण तेथे उपस्थित होते. तानियाने गायन स्पर्धेत नाव नोंदवलं होतं. तिचं नाव पुकारण्यात आलं. ती लगेच व्यासपीठावर जाऊन पोहोचली. तिचं हे पहिलंच सादरीकरण होतं. एवढी गर्दी बघून ती थोडीशी अस्वस्थ झाली. तिची नजर आईवर पडली. तिने तेवढ्या गर्दीतही आईला शोधलं. तिच्या आईने तिला अंगठा दाखवला. ती आनंदित झाली. तिने दीर्घ श्वास घेतला व गायनाला सुरुवात केली.
"मैया यशोदा sssss ये तेरा कन्हैया
मैया यशोदा ये तेरा कन्हैया
पनघट पे मेरी पकडे है बैया
तंग मुझे करता है संग मेरे लडता हाय....."
तिचा मधुर आवाज श्रोत्यांना मंत्रमुग्ध करत होता. सगळे टाळ्या, चुटकी वाजवून तिला साथ देत होते. गाणं संपलं. ती थांबली. तोच टाळ्यांचा कडकडाट सुरु झाला. तो प्रतिसाद बघून तिचे डोळेच भरून आले. तिच्या डोळ्यांनी आईला टिपलं. तिची आई खुप जोऱ्यात टाळ्या वाजवत होती. तिच्या डोळ्यांत चमक व चेहऱ्यावर आनंद होता. तानिया खुप खुश झाली होती.
नंतर विजेत्यांच्या नावांची घोषणा झाली व पहिलं पारितोषिक तानियाला घोषित झालं. तेव्हा ती अवाकच झाली होती. तिचा आनंद गगनात मावत नव्हता. ती आईला सोबत घेऊन व्यासपीठावर गेली. तिच्या आईचा हात तिच्या खांद्यावर होता. तिचे हात त्या स्मृतीचिन्हावर होते. फोटोग्राफर ने फोटो काढला.
तानिया त्या फोटोकडे बघू लागली. तो फोटो स्मृतिचिन्हाच्या खालीच ठेवला होता. किती खुश दिसत होत्या दोघी. ती परत भूतकाळात जाऊन पोहोचली. पारितोषिक वितरण संपल्यावर ती व तिची आई परतत होते. तेव्हा त्यांना रस्त्यात मिसेस शिंदे भेटल्या. नेहमी तिला तिच्या मार्कांवरून हिनावणाऱ्या त्या आज तिचं तोंडभरून कौतुक करत होत्या. तिचे गाल दोन बोटांनी ओढत त्या म्हणाल्या.
"किती गोड आवाज आहे गं तुझा! मन तृप्त झालं अगदी."
तेव्हा तिला जाणवलं की ती उगाच त्यांना वाईट समजत होती. तिला वाटायचं की त्या तिला हिनावण्यासाठी त्यांच्या मुलीची स्तुती करतात. पण त्या तेवढ्या वाईट नव्हत्या. शेवटी प्रत्येक आईला आपल्या मुलांचं कौतुक वाटतच असतं. तिला कळलं होतं की त्या जेवढ्या खडूस दिसत होत्या तेवढ्या खडूस नव्हत्या.
त्यांची मुलगी रिया जी वर्गात नेहमी टॉप करायची व जी तिच्याशी जास्त बोलत नव्हती, तिने तिचा हात पुढे केला.
"काँगरॅट्स तानिया. नाईस व्हॉइस."
तिने हात मिळवला.
"थँक यु.
तिला जाणवलं की खुप गोष्टी असतात ना आयुष्यात! चांगला जीवनसाथी मिळणं या व्यतिरिक्त पण ईतर किती महत्वाच्या गोष्टी असतात आणि आपण एकाच गोष्टीत गुंतून बसलो होतो. खरंच ती किती खुळी होती हे तिला जाणवलं.
"आता बस. जास्त इमोशनल व्हायचं नाही. आपल्या ध्येयावर व आपल्या कुटुंबावर फोकस करायचं. जीवनसाथी योग्य वेळी नक्कीच मिळेल. आपण एवढेही वाईट नाही आहोत ना. आतापासून आपल्याला या गोष्टींत पडायची गरज नाही. तसंही आपल्याला या जगाची तेवढी समज देखील नाहीए."
तिला फोटो बघतांना जाणवलं की तिच्यापेक्षा तिची आई जास्त खुश होती. तिला कमी गुण येत होते. ती कॉपी करतांना पकडली गेली. तरीही तिची आई तिच्या पाठीशी उभी होती. ती अनाथ असून सुद्धा तिला आईबाबांकडून एवढं प्रेम मिळालं होतं. तिला कधी अनाथ असल्याची जाणीव झाली नव्हती.
तिला थोडं वाईट वाटू लागलं. मागील काही दिवसांत ती तिच्या आईबाबांबरोबर फार वाईट वागली होती. तेही का? त्या कपटी रोहितसाठी! तिला स्वतः चा राग येऊ लागला.
"खरंच मूर्ख आहे मी खुप. मला चांगलं वाईट यातला फरकच कळत नाही."
अनु म्हणाली, "सांगा ना काकू. मला खुप भिती वाटतेय."
"अगं ते तुझ्या बाबांचा अपघात झाला आहे! ते रुग्णालयात भरती आहे."
तिचे कान सुन्न पडले. तिचं मन गच्च भरलं गेलं. तिच्या मनाचा बांध फुटला व डोळ्यांतून अश्रू बाहेर आले.
"बाबांचा अपघात! ( हात जोडून ) देवा प्लिज त्यांना बरं कर."
ती खाली बसली. वनवे काकू तिच्या पाठीवर हात फिरवू लागल्या.
क्रमश.
©Akash Gadhave