पुर्वावलोकन
तानिया रोहितला सरप्राईज देण्यासाठी त्याच्या घराकडे निघाली आहे. अनु देखील त्याच चाळीत राहते. ती देखील तिच्या घराकडे वळली आहे. त्या दोघी एकमेकींसमोर उभ्या आहेत.
आता पुढे
तानिया अनुला ईतक्या दिवसानंतर बघून आनंदित झाली. पण दुसऱ्याच क्षणी तिला त्यांचा वाद आठवला. ती गंभीर झाली. अनुलाही तो दिवस आठवला. तिची झालेली अवहेलना ती अजूनही विसरलेली नव्हती.
अनु स्वतः ला म्हणाली, "काय म्हणाली होती ती? माझी तर लायकीच नाहीए. मी कशाला थांबलेय हिच्यासमोर?"
तानिया स्वतः ला म्हणाली, "नको. भोळ्या चेहऱ्याची पण कपटी आहे अनु. हिच्यापासून दूरच रहाणं बरं."
दोघी एकमेकींना टाळत त्यांच्या वाटेने निघाल्या.
अनु विचार करू लागली, "खुप शहाणी आहे. स्वतः च्या श्रीमंतीची खुप घमेंड आहे तिला. रोहित तिला अद्दल घडवेल. तसंच पाहिजे तिला. मी एवढी मदत करत होते आणि तिला किंमतच नव्हती. माझी लायकी दाखवणारी ती कोण?"
तानिया रोहितच्या घराच्या दिशेने निघाली.
"रोहित म्हणाला होता त्या झाडापाशी घर आहे त्याचं. चला पटपट. आपण कुठे अनुच्या नांदी लागायला निघालो होतो."
ती रोहितच्या घराच्या दिशेने निघाली. तिला रस्त्यात झाडाखाली काही मुलं दिसली. त्यांत रोहितही होता.
"अरे हा तर त्याच्या मित्रांसोबत बसला आहे. मला एकट्यात त्याला सरप्राईज द्यायचं होतं. तो कधी जाईल आता घरी? थोडी वाट बघते."
ती तेथेच लपली. रोहित व त्याच्या मित्रांच्या गप्पा चालल्या होत्या.
"अरे रोहित आज तुझी लवर तुला घेऊन नाही गेली कुठे? फार छान दिसते रे ती. काय नाव तिचं?.... तानिया ना?"
तानिया गालातल्या गालात हसली.
"नाही रे क्रिती."
"अरे नाही तानियाच. रोहित तूच सांग बरं."
क्रिती नाव ऐकताच तानिया सुन्न पडली.
"त्याने तर सांगितलं होतं की ती त्याची मैत्रीण आहे. काय बोलत आहेत त्याचे मित्र? नाहीनाही, मी उगाच चिंता करतेय. ते मस्करी करत असावेत."
"अरे दोघीही."
स्वतः रोहित हे बोलला होता. तानियाला तिच्या कानांवर विश्वासच बसत नव्हता.
"बापरे. काय नशीब आहे रे तुझं? आम्हाला पण काही टिप्स दे."
"ते जाऊदे तुला जास्त कोण आवडतं?"
"तानिया चांगली आहे. श्रीमंत आहे. माझ्यावर खर्च करते. पण क्रिती तिच्यापेक्षा सुंदर व हॉट आहे. तानिया खूपच सिम्पल आहे."
"म्हणजे तुला क्रिती जास्त आवडते? मंग तू तानियाबरोबर का टाईमपास करतोय."
"हो बरोबर बोललास तू. क्रिती खुप मस्त आहे. एकदम हिरोईनच. पण कसं आहे तानिया खुप श्रीमंत आहे आणि खुळी पण."
सगळे हसायला लागले. तिची अशी खिल्ली उडवली जात असल्याचं बघून तिच्या डोळ्यांत पाणी साचले.
"खुळी म्हणजे?"
"अरे खूपच इमोशनल आहे. मला म्हणत होती पळून जायचं का? मी तिला कसंबसं टाळलं. काल तिने सोन्याचे कानातले काढून मी दिलेले कानातले घातले. (परत तेथे हास्य फुललं ) एकदा तर मला शूज, कपडे पण घेऊन दिले. मला तर वाटतं की काही दिवसांनी ती तिच्या व माझ्या लग्नाचा हट्ट धरून बसेल."
"मंग सगळी प्रॉपर्टी तुझी!"
"हो त्यामुळेच तर तिच्यावर प्रेमाचं नाटक करतोय मी."
"भाऊ तुम्ही महान आहात. आम्हाला पण टिप्स द्या ना काही. आम्हालाही दोन नाही तर एखादी तरी मिळेल."
"अरे पोरगी पटवणं तेवढं अवघड नसतं रे. त्यातल्या त्यात तानिया सारखी तर मुळीच नाही. स्वतः च्या भावविश्वात वावरणाऱ्या मुली लवकर फसतात."
त्यांचं बोलणं सुरूच होतं. तिने कधी स्वप्नातही या गोष्टीचा विचार केला नव्हता. किती वेगळं होतं रोहितचं खरं रूप. दिसतं तसं नसतं, असं सगळे का म्हणतात हे तिला कळलं होतं. तिच्या डोळ्यांतून अश्रू ओघळत होते. ती वळली.
"ईतक्या दिवसांचं तो नाटक करत होता? किती खिल्ली उडवत होते ते माझी! खुळी, भावनिक काय काय म्हणत होते."
तिने तिच्या हातातील कार्ड फाडून फेकलं. तिला त्याचा प्रचंड राग येऊ लागला व दुःख पण होऊ लागलं. ती रिक्षातून घरी पोहोचली. रडतरडत तिच्या रूममध्ये गेली. तिला आईने विचारलं.
"अगं तानिया काय झालं? सांग ना. अगं थांब तर."
तिची आई तिच्या मागे गेली. तिने दार लावून घेतलं.
"अगं तानिया दार उघड. कुणी काही बोललं का? सांग तर काय झालं."
तानियाचे अश्रू थांबत नव्हते.
अनु घरी पोहोचली होती. ती खुप खुश होती. तिच्या हातात बक्षीस होतं. ती आईला त्याबद्दल सांगणारच होती. तेवढ्यात तिने बघितलं तिची आई त्यांचं घर लावत होती. त्या खुप चिंतेत होत्या. त्या रडायलाच लागल्या. अनुला काय झालं काही कळेना! तिच्या चेहऱ्यावरील आनंद मावळला होता. तिला बघताच तिची आई तिच्याजवळ आली.
"अगं कुठे होतीस? जा घरामध्ये बस."
"आई तू रडत का आहेस? कुठे चाललीस तू?"
तिचा स्वरही रडवेला झाला होता.
"सांगते नंतर. ही घे चावी. जा घराकडे लक्ष दे."
अनु खुप दुःखी झाली होती. काय झालं असावं? कुठलं मोठं संकट तर आलं नसेल ना आपल्या कुटुंबावर? असे अनेक प्रश्न तिला सतवू लागले.
क्रमश.
©Akash Gadhave